Όπως και να ‘χει, ο Χατζηχρήστος, κι ο Ηλιόπουλος κληρονομούν μια στημένη επιχείρηση. Πάνε εκεί, σαν ακαμάτηδες αγάδες, και μόλις διαπιστώνουν πως εκεί εργάζεται ένα επιτελείο από γυναίκες, ρίχνονται με τον πιο άκομψο τρόπο (που δεν προβάλλεται σαν άκομψος στην ταινία), μιλάνε με έναν τρόπο «εσείς είστε δικές μου», και τις πιέζουν να βγουν μαζί τους, ή κάτι τέτοιο, πέρασε καιρός που την έτυχα στην τηλεόραση. Κάτι που σήμερα θα το λέγαμε καραμπινάτη σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας. Στην ταινία, βέβαια, όλα αυτά προβάλλονται ως χαριτωμένα.
Μέσα σε όλα, έχει πλάκα γιατί σχετικά με την αρχική εξυπνάδα του αφηγητή, οι γυναίκες τελικά είναι οι εργατικές και οι άντρες οι ακαμάτηδες.
Αυτά τα στοιχεία στις ταινίες δείχνουν πού ήμασταν και πως τελικά κι ευτυχώς, καταφέραμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα.
