Bad Timing (Η Δύναμη Της Σάρκας) (1980)

Αβατάρι χρήστη
Χήθκλιφ
Ονειρευτής
Αναρτήσεις: 435
Εγγραφή: 30 Σεπ 2013, 03:14

Bad Timing (Η Δύναμη Της Σάρκας) (1980)

Ανάρτησηαπό Χήθκλιφ » 03 Αύγ 2014, 22:26

Image

Τίτλος: Bad Timing
Ελληνικός τίτλος: Η Δύναμη Της Σάρκας
Έτος παραγωγής: 1980
Σκηνοθεσία: Nicolas Roeg
Σενάριο: Yale Udoff
Ηθοποιοί: Art Garfunkel, Theresa Russell, Harvey Keitel, Denholm Elliot
Πρωτότυπη μουσική: Richard Hartley
Διάρκεια: 123'


Υπόθεση
Βιέννη, τέλη του '70· η νεαρή Μιλένα Φλάχερτι μεταφέρεται στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση έπειτα από μία, κατά τα φαινόμενα, απόπειρα αυτοκτονίας. Ο αστυνομικός επιθεωρητής Νετουσιλ που αναλαμβάνει την υπόθεση υποψιάζεται πως ο φίλος της, καθηγητής ψυχανάλυσης Άλεξ Λίντεν δεν είναι απολύτως ειλικρινής στην κατάθεση του για τα γεγονότα. Ενώ οι γιατροί προσπαθούν να κρατήσουν τη Μιλένα στη ζωή, μέσα από θραύσματα μνήμης και αλλεπάλληλα πισωγυρίσματα στο χρόνο, παρακολουθούμε να εκτυλίσσεται το χρονικό του ταραχώδους ερωτικού δεσμού της με τον Άλεξ.

Άποψη
Μία δεκαετία μετά το θορυβώδες σκηνοθετικό ντεμπούτο του με την θρυλική "Performance" ο Νίκολας Ρεγκ κατορθώνει να διχάσει για άλλη μια φορά με την πέμπτη επίσημη δημιουργία του, αποσπώντας επαίνους και παράλληλα προκαλώντας το μένος διαφορετικής μερίδας κριτικών. Τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα της ταινίας συνδαύλισε η εταιρία «Ρανκ» η οποία κατείχε τα δικαιώματα για την διακίνησης της, όταν μετά την προβολή απαίτησε να αποσυρθεί το λογότυπο της από τους τίτλους αρχής, ενώ κάποιος από τους ιθύνοντες την χαρακτήρισε ως «Άρρωστη ταινία, φτιαγμένη από άρρωστους ανθρώπους που απευθύνεται σε άρρωστους ανθρώπους» καταδικάζοντας την έτσι σε περιορισμένη διανομή και για πολλά χρόνια στην αφάνεια.

Η ιστορία αρχίζει και τελειώνει σχεδόν ταυτόχρονα· η ελλειπτική αφήγηση δίνεται αποσπασματικά εν είδει γρίφου προσδίδοντας μυστήριο σε αυτό που δείχνει να είναι η πορεία δύο ετερόκλιτων ανθρώπων από τον φρενήρη έρωτα στην μοιραία κατάρρευση. Καθώς τα νήματα της τύχης που τους έδεσαν μαζί ξεδιπλώνονται, μεταφερόμαστε από το παρόν στο παρελθόν και αντίστροφα ενώ οι σκηνές του ερωτικού πάθους διαπλέκονται με εκείνες στο χειρουργικό τραπέζι υπογραμμίζοντας ειρωνικά την τραγική κατάληξη. Η εικόνα συμπληρώνεται σταδιακά δίχως να μας προσφέρεται στην πλήρη της ολότητα παρά μόλις λίγα λεπτά προτού πέσουν οι τίτλοι τέλους· ακόμη και τότε όμως, έχουμε την αίσθηση πως την κοιτάμε μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη με την αντικειμενική αλήθεια των γεγονότων να εξακολουθεί να διαφεύγει.

Image

Ένα ψυχολογικό, ερωτικό δράμα που ανατέμνει τα όρια της ερωτικής εμμονής, κάνοντας μας κοινωνούς μιας σχεδόν ηδονοβλεπτικής εμπειρίας. Οι δύο πρωταγωνιστές παίζουν άρτια το παιχνίδι της γάτας με τον ποντικό εναλλάσσοντας τους ρόλους, ενώ παράλληλα η σκηνοθετική ματιά υιοθετεί διαφορετικές οπτικές γωνίες καθιστώντας σαφές ότι ο καθένας τους αποτελεί θύμα τόσο του άλλου όσο και της εγωιστικής απορρόφησης από τον ίδιο τον εαυτό του.

Η κάπως παράδοξη διανομή των ρόλων αποδεικνύεται επιτυχημένη. Ο Αρτ Γκαρφάνκελ είναι πειστικός ως συγκρατημένος, ανασφαλής διανοούμενος ο οποίος, αντλώντας από την ιδιότητα του ψυχαναλυτή επιστρατεύει τεχνικές και μελετά «εντομολογικά» την προσωπικότητα της άπιαστης ερωμένης του, επιδιώκοντας να ασκήσει έλεγχο πάνω της, ενώ η Τερέζα Ράσελ ως χειμαρρώδης, κρυψίνους και αδέσμευτη δύναμη αιχμαλωτίζει την κάμερα, κυριαρχώντας σε όποιο πλάνο εμφανίζεται. Εξαιρετικός είναι και ο Χάρβει Καϊτελ στο ρόλο του διεισδυτικού και παρανοϊκού αστυνομικού που λειτουργεί εν μέρει ως alter ego του Άλεξ προξενώντας ανησυχία και ενισχύοντας την αίσθηση του διφορούμενου που εμποτίζει την ατμόσφαιρα της ταινίας.

Μία άκρως στυλιζαρισμένη καλλιτεχνική δημιουργία που αποπνέει παρακμάζουσα κομψότητα και η οποία δεν έλαβε ποτέ την αναγνώριση που ανέμεναν οι συντελεστές της και που ενδεχομένως άξιζε.

Σύμφωνα με την IMDB o Νίκολας Ρεγκ κέρδισε το 1981 το βραβείο ALFS της ένωσης κριτικών του Λονδίνου ως σκηνοθέτης της χρονιάς για την ταινία Bad Timing.

Τρέιλερ


"Parce que moi je rêve, moi je ne le suis pas.."

Αβατάρι χρήστη
Φαροφύλακας
Φωτόφρακτος Δροσουλίτης
Αναρτήσεις: 3453
Εγγραφή: 31 Μάρ 2013, 09:00

Re: Bad Timing (Η Δύναμη Της Σάρκας) (1980)

Ανάρτησηαπό Φαροφύλακας » 13 Δεκ 2015, 23:34

Μια πανέμορφη ταινία, την οποία είδα χάρη σε αυτήν την παρουσίαση της Χήθκλιφ.

Από παιδί αγαπώ πολύ τον Γκάρφανκελ σαν τραγουδιστή, στο ντούετο που είχαν με τον Πολ Σάιμον. Με τα τραγούδια τους μεγάλωσα και τα αγαπώ και τα ακούω ακόμα. Δεν είχα αντιληφθεί αυτήν την δεύτερη υπόστασή του, σαν ηθοποιός. Έτσι με μια ευχάριστη έκπληξη ξεκίνησα να τον βλέπω σε αυτήν εδώ την ταινία, σε μια καταπληκτική ερμηνεία και σε έναν ρόλο που του ταίριαξε πολύ και τον ενσάρκωσε μοναδικά.

Η Τερίσα Ράσελ, πέρα από υπέροχη στον ρόλο της, είναι πανέμορφη... απλά πανέμορφη και πολύ ερωτεύσιμη. Δικαιολογεί όλον τον άρρωστο έρωτα που γεννιέται μέσα στον Δρ. Λίντεν.

Image

Για την ιστορία, κι από ό,τι διάβασα στα ψιλούδια (trivia) της imdb, κατά τα γυρίσματα της ταινίας η Ράσελ ερωτεύτηκε τον σκηνοθέτη, αργότερα παντρεύτηκαν, απόκτησαν παιδιά και κάποτε χώρισαν.

Μέσα σε όλη την αποσπασματική εξιστόρηση κάποια πλάνα φέρνουν μια υποκειμενικότητα στην αφήγηση, όπως εκεί που ο Λίντεν φαίνεται να ταρακουνάει την Μιλένα βίαια, κάτι που όμως βλέπουμε πως στην πραγματικότητα δεν συνέβη. Έτσι όλη η ιστορία γίνεται εσωτερική και πράγματι, ακόμα κι ο επιθεωρητής παίρνει μια σχεδόν αλληγορική διάσταση και το ίδιο κι η ομολογία που ζητάει προς το τέλος όπου έχεις την αίσθηση πως μάλλον παρακολουθείς μια εσωτερική διαμάχη παρά μια αστυνομική ανάκριση. Και πώς αλλιώς θα εξηγηθεί η απογοήτευσή του όταν τα "καλά νέα" του στερούνε αυτήν την ποθητή ομολογία, αυτήν την "προσωπική χάρη" που ζητά.

Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω γιατί τα καλύπτει όλα πανέμορφα η Χήθκλιφ.

Η μουσική επένδυση σεμνή και όμορφη, παρότι η ταινία είναι δίχως μουσική στο μεγαλύτερο μέρος της. Ξεκινά π.χ. με Τομ Γουέιτς, έπειτα ακούγεται ο Κανόνας του Πάτσελμπελ και συνεχίζει με εξίσου όμορφες επιλογές κι είναι πολύ ενδιαφέρον ότι κατά τα γράμματα του τέλους είναι λες και κλείνει ταινία του Γούντη Άλλεν, με την χαρακτηριστική γραμματοσειρά να κυλά σε μαύρο φόντο και την Μπίλη Χόλιντεη να τραγουδά "It's the Same Old Story".
"Ah," she said, "to come is easy and takes hours; to go is different—and may take centuries."

Αβατάρι χρήστη
Χήθκλιφ
Ονειρευτής
Αναρτήσεις: 435
Εγγραφή: 30 Σεπ 2013, 03:14

Re: Bad Timing (Η Δύναμη Της Σάρκας) (1980)

Ανάρτησηαπό Χήθκλιφ » 14 Δεκ 2015, 17:59

Φαροφύλακα σε ευχαριστώ πολύ για τα τόσο καλά λόγια και τον πολύ εποικοδομητικό σχολιασμό που συμπληρώνει ιδανικά την παρουσίαση - χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε η ταινία!

Όσα γράφεις για την ερμηνεία του Γκάρφανκελ και για την Ράσελ με εκφράζουν απόλυτα, οι ρόλοι τους είναι τόσο ταιριαστοί σαν να ήταν προορισμένοι τους υποδυθούν, σαν κάτι μοιραίο.

Η Ράσελ εδώ δεν είναι απλώς πανέμορφη, υπερθεματίζει σε ομορφιά! Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ όμως, η Μιλένα (ο χαρακτήρας του ρόλου) έχει σχεδόν δική της υπόσταση και είναι μια από τις πιο σαγηνευτικές γυναίκες που έχω δει. Ακτινοβολεί γοητεία - κάτι που θεωρώ πιο ισχυρό από την ομορφιά, και εκείνη έχει και τα δύο σε υπεραφθονία. Επιπλέον, διαθέτει συναρπαστική προσωπικότητα και στιλ· και εδώ θα σταθώ λίγο... τι απαράμιλλο στιλ ήταν αυτό! Από τα μαλλιά και το ντύσιμο έως την κατάλληλη καρφίτσα στο πέτο - όλα συνδυασμένα τέλεια μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Μαγεύτηκα.

Και ο Γκάρφανκελ ως Άλεξ είναι πολύ γοητευτικός, για εμένα εξίσου ερωτεύσιμοι και οι δυο τους γι' αυτό καταλαβαίνω τόσο τον άρρωστο, όπως λες, έρωτα του Άλεξ για εκείνη, όσο και το πώς αυτή η απόρθητη μποέμισσα έφτασε να του παραχωρήσει τόσο μεγάλο μέρος της ελευθερίας της και του εαυτού της.

Το σχόλιο σου για τον επιθεωρητή είναι πέρα από ενδιαφέρον, ιδιαίτερα οξυδερκές και εύστοχο. Ίσως το σημείο που δεν μπόρεσα να αποσαφηνήσω πλήρως...
Πού να οφείλεται αυτή η «εσωτερική διαμάχη» ; Σε παρόμοια εμπειρία που άφησε και σε εκείνον κάποιο «σημάδι» όμως ο ίδιος κατάφερε να συγκρατηθεί κι ας λαχταρούσε να ενδώσει στην άρρωστη πλευρά του όπως έκανε ο Άλεξ Λίντεν;
Μου άρεσε επίσης πολύ ο τρόπος που παρουσιάζεται σαν doppelganger του Άλεξ σε διάφορα σημεία - ιδίως οι σκηνές με το κάδρο.
"Parce que moi je rêve, moi je ne le suis pas.."

Αβατάρι χρήστη
Φαροφύλακας
Φωτόφρακτος Δροσουλίτης
Αναρτήσεις: 3453
Εγγραφή: 31 Μάρ 2013, 09:00

Re: Bad Timing (Η Δύναμη Της Σάρκας) (1980)

Ανάρτησηαπό Φαροφύλακας » 14 Δεκ 2015, 18:49

Για αρχή, να σημειώσω πως έχεις, βέβαια, δίκιο: η Μιλένα είναι κάτι περισσότερο από την απίστευτη ομορφιά της Τερίσας. Απλά θαμπώθηκα πολύ και έμεινα μόνο σε αυτό, εδώ πιο πάνω.
:)))

Ο επιθεωρητής έχει, στον τελικό διάλογο, δυο στιγμές όπου η σκέψη του μοιάζει να μπλοκάρεται γριφωδώς από μια εσωτερική ένταση. Εκεί που λέει:

Επιθεωρητής:
Why I chose this profession...
A puzzle.
Certaily the law does't interest me.
But...when I see...
When I see...
When I...
When I see...

Και πιο κάτω:

Επιθεωρητής:
It... has to do with...
...when...
Well, in a sense...


Όμως έπειτα ξεμπλοκάρει, τελικά, με ένα διαυγές συμπέρασμα:
Επιθεωρητής:
In a sense you take advantage of someone's love.
You disguise your feelings of hatred.

Δρ. Λίντεν:
I have the feeling we're talking about you and not me.

Επιθεωρητής:
We are not unalike.
I could understand... people who live in this sort of disorder.
A sort of moral and physical sewer.
They spread it around them like an infectious disease.
Dangerous creatures.
To themselves and others.
They envy our strength, our... capacity to fight, our will to master reality.
What do they do?
They try to drag us into their confusion, their chaos.


Κι είναι ενδιαφέρον πως ο ίδιος διαλέγει να ταυτιστεί με τον Δρ. Λίντεν ("We are not unalike.") Πρόκειται για δικές του προσωπικές εμπειρίες; Είναι αυτά τα τελευταία λόγια μια αυτοαναφορική ροή συνείδησης (stream of consiousness) ; Είναι η υπερηρωική δύναμη ενός καλού επιθεωρητή να μπαίνει στην σκέψη του ένοχου και να ακολουθεί την σκέψη του κι έτσι και τις κινήσεις που έκανε; Είναι ο ίδιος μια αλληγορία· η εσωτερική φωνή του Δρ. Λίντεν που θέλει να σπάσει μια ψυχική απώθηση, μια πραγματική αμνησία; Είναι ο ψυχαναλυτής που απλώνει το χέρι στο σκοτεινό υποσυνείδητο;

Κάποιος μπορεί να το δει όπως θελήσει. Αυτό που μένει είναι η εσωτερικότητα των σκηνών και των διαλόγων.
"Ah," she said, "to come is easy and takes hours; to go is different—and may take centuries."

Αβατάρι χρήστη
Χήθκλιφ
Ονειρευτής
Αναρτήσεις: 435
Εγγραφή: 30 Σεπ 2013, 03:14

Re: Bad Timing (Η Δύναμη Της Σάρκας) (1980)

Ανάρτησηαπό Χήθκλιφ » 14 Δεκ 2015, 21:05

Όλα αυτά τα σημεία, ακόμα και τώρα που τα βλέπω γραμμένα (μπράβο που τα παρέθεσες!) μου φαίνονται το ίδιο παράξενα και γριφώδη. Εγώ δεν τον είχα σκεφτεί ως εσωτερική φωνή του Λίντεν, ούτε την ψυχική απώθηση - πολύ ενδιαφέρον αυτό - τώρα μου δίνεις μια διαφορετική οπτική να συλλογιστώ. Ότι ο ίδιος υιοθετεί τον ρόλο του ψυχαναλυτή - που ανήκει στον Λίντεν, όπως κι ο Άλεξ νωρίτερα λειτούργησε ως μυστικός αστυνομικός «σκαλίζοντας» το παρελθόν της Μιλένα ήταν από τα πολλά σημεία που μου άρεσαν. Πάντως, τελείως διαισθητικά εμένα μου βγάζει κάτι πολύ σκοτεινό ο Νέτοζιλ (πώς προφέρεται αυτό το όνομα;!) δεν ξέρω τι, όμως η συγκεκριμένη σκηνή της ανάκρισης είχε κάτι αλλόκοτο και ανησυχητικό που πήγαζε από εκείνον.

'Οπως και να'χει ακριβώς αυτή η ασάφεια και το όλο μυστήριο είναι που μου αρέσουν και δεν θα ήθελα να διαλυθούν ολότελα, άλλωστε όπως λες, καθένας μπορεί να δώσει όποια ερμηνεία επιθυμεί και αυτό που μένει είναι η εσωτερικότητα.
"Parce que moi je rêve, moi je ne le suis pas.."

Αβατάρι χρήστη
Νικόλας Δε Κιντ
Ταινιοδύτης
Αναρτήσεις: 1449
Εγγραφή: 12 Οκτ 2014, 21:29

Re: Bad Timing (Η Δύναμη Της Σάρκας) (1980)

Ανάρτησηαπό Νικόλας Δε Κιντ » 15 Μάι 2017, 10:59

Είδα την ταινία και ήμουν σίγουρος πως πρόκειται περί κορυφαίας δημιουργίας μιας και ήταν πρόταση της Χήθκλιφ!!! :ναι: Συν ότι ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ!!!
Από που να ξεκινήσω...

Η μουσική επένδυση της ταινίας ήταν υπέροχη... Τομ Γουέιτς, Πάχελμπελ, Who! Κάθε κομμάτι ήταν απόλυτα ταιριαστό και έδενε απόλυτα με την στιγμή και τα αισθήματα των χαρακτήρων.
Η εκλογή των ηθοποιών ήταν για μένα τέλεια! Η απόλυτα σεξουαλική και όμορφη Τερέζα Ράσελ, ο εσωστρεφής και ψυχρός Γκάρφανκελ και ο μυστηριώδης και αινιγματικός Χάρβευ Καιτέλ, Δεν ξέρω αν ο Αρτ Γκαρφάνκελ έχει παίξει ξανά σε κάποια ταινία όμως ο Νίκολας Ρεγκ απέδειξε πως οι πειραματισμοί στην τέχνη πολλές φορές είναι η πεμπτουσία της! :)

Η αρρωστημένη σχέση Λίντεν και Μιλένας χτίζεται σχεδόν αριστουργηματικά από τον σκηνοθέτη.
Η μη γραμμική αφήγηση των γεγονότων και οι πολλές αναδρομές στο παρελθόν προσωπικά μου δημιούργησαν ένα αγχωτικά όμορφο συναίσθημα, χωρίς όμως να με μπερδέψουν καθόλου.
Κάτι το οποίο είναι σπάνιο σε ταινίες με πολλά φλας μπάκ!

Μου άρεσε επίσης αυτή η μίξη ψυχανάλυσης και αοριστίας... Δεν μπορούσα να διακρίνω την διαφορά ανάμεσα σε ψέμα και αλήθεια, ανάμεσα σε πραγματικότητα και εμμονή!!

Σχετικά με τον αστυνομικό τώρα που προσπαθέι να λύσει τον γρίφο!
Διάβασα τις σκέψεις του Φάρου και της Χήθκλιφ και τις βρήκα πολύ καλές και ενδιαφέρουσες...

Για μένα ο αστυνομικός είναι ένας καταλύτης. Με υπερφυσικές δυνάμεις;; Ίσως. Ένας σωσίας του Άλεξ μπορεί...
Πάντως ο ρόλος του είναι να επιφέρει την ισορροπία.
Να κάνει τις σκέψεις που δεν έκανε ο Δρ. Λίντεν.
Η τελευταία σκηνή ήταν το επισφράγισμα του όλου αριστουργήματος...
Excuse me... I dislike being touched... an Eastern prejudice


Επιστροφή “δεκαετία του 1980”

Ποιος είναι συνδεμένος

Χρήστες που περιηγούνται σε αυτό το φόρουμ: Δεν υπάρχουν εγγραμένοι χρήστες και 0 επισκέπτες