Mary and Max (2009)

[Πολύνιους]

Τίτλος: Mary and Max
Έτος παραγωγής: 2009
Σκηνοθέτης: Adam Elliot
Σενάριο: Adam Elliot
Ηθοποιοί: Toni Collette, Philip Seymour Hoffman, Barry Humphries
imdb

Υπόθεση
Η 8χρονη Μαίρη (Toni Collette), ένα αντικοινωνικό κοριτσάκι, αποφασίζει μια μέρα να στείλει γράμμα σ' έναν τυχαίο άντρα στην Νέα Υόρκη, τον Μαξ (Philip Seymour Hoffman), ο οποίος αποφασίζει να απαντήσει και έτσι αρχίζει μια μακροχρόνια αλληλογραφία και μια συγκινητική φιλία.

Άποψη
Πολύ πρωτότυπο clay animation από πηλό, με μαύρο και άφθονο χιούμορ, που αγγίζει ευαίσθητα θέματα, όπως τα παιδικά τραύματα, η οικογένεια, ο αυτισμός (και συγκεκριμένα το σύνδρομο Asperger που είχε ο Μαξ), ο αλκοολισμός, το άγχος, η αγοραφοβία και γενικά θέματα κατάθλιψης και μοναξιάς, από τα οποία υποφέρουν οι δύο πρωταγωνιστές, αλλά κ γενικά οι ήρωες της ταινίας. Μέσα σ' αυτό το πανικό από ψυχολογικά προβλήματα γεννιέται καθαρά από τύχη μια φιλία ανάμεσα στην Μαίρη και τον Μαξ, που θα αποτελέσει στήριγμα για τις ζωές τους. Η φιλία εξυψώνεται, χωρίς όμως ο Adam Elliot να μένει μόνο στο ρομαντικό του πράγματος, αφού την δείχνει σε όλες τις φάσεις της και της κακές στιγμές της.

Μου άρεσε πάρα πολύ και με συγκίνησε πάρα πολύ, θίγει θέματα με τρόπο ρεαλιστικό και κυνικό, χωρίς να γίνεται αγενής. Η φωνή του Philip Seymour Hoffman για τον Max μου φαίνεται πολύ ταιριαστή επιλογή, όχι μόνο επειδή ταιριάζει στον χαρακτήρα, αλλά επειδή ο Hoffman, επιδρά, τουλάχιστον πάνω μου, βαραίνοντας την ατμόσφαιρα και ενισχύοντας το υπαρξιακό δράμα (επηρρεασμένη από πχ Happiness, Synecdhoche, New York).

Trailer

[Αξία]

Πολύ ωραία ταινία πράγματι! Την αντιλήφθηκα σαν μια κραυγή στο σύγχρονο τρόπο ζωής των ανθρώπων, την επιφανειακότητα των σχέσεων και του πόσο δύσκολη είναι στην τελική να είναι κανείς μόνος του. Το τέχνασμα της αφήγησης παράλληλα με την ιστορία μου άρεσε πολύ, καθώς και το μαύρο χιούμορ σε ορισμένες περιπτώσεις! Πραγματικά λυπόμουν τόσο πολύ τον Μαξ!

[Συνικός]

Εξαιρετικό ανιμέισον, από τα πιο ωραία που έχω δει.

[Ονειρευτής]

Μια γλυκιά ταινία που με είχε συγκινήσει όταν την είχα δει, πιθανόν επειδή βρήκα αρκετά κοινά στοιχεία του χαρακτήρα μου με εκείνον του Μαξ.
Ταινία που με βοήθησε να εντοπίσω το παθολογικό μου σύνδρομο, συμπτώματα του οποίου είχαν αρχίσει να εκδηλώνονται ήδη από την παιδική μου ηλικία.

[Πολύνιους]

Μια γλυκιά ταινία που με είχε συγκινήσει όταν την είχα δει, πιθανόν επειδή βρήκα αρκετά κοινά στοιχεία του χαρακτήρα μου με εκείνον του Μαξ.
Ταινία που με βοήθησε να εντοπίσω το παθολογικό μου σύνδρομο, συμπτώματα του οποίου είχαν αρχίσει να εκδηλώνονται ήδη από την παιδική μου ηλικία.

Είναι πραγματικά φοβερό ότι μπορεί να βοηθήσει έτσι μια ταινία. Και γενικότερα μιλώντας, είναι κάποιες ταινίες που με κάνουν να νιώθω ευγνωμοσύνη, παιδιά, κυριολεκτικά, που λένε τα πράγματα με το όνομά τους, που θίγουν ζητήματα που δεν μιλάει κανείς γι' αυτά και που καμιά φορά βλέπω πως τα έχω δει/ζήσει/σκεφτεί κι εγώ και έχω κάνει τον κινέζο και χαίρομαι που με βοηθάνε να μην γίνω σαν την μάνα μου κινέζος μέχρι τα 50.
Όσο για 'σένα ονειρευτή, κάλλιο αργά παρά ποτέ Μοίραζε κάτι ερωτηματολόγια μια φίλη μου που σπουδάζει ψυχολογία για το Asperger κ είναι πολλοί που το έχουν κ δεν το ξέρουν.

[Φαροφύλακας]

Έψαξα και είδα την ταινία, μετά την παρουσίαση εδώ.

Ιδιαίτερη και εντυπωσιακή όσον αφορά την τεχνική με τον πηλό και την γενικότερη αισθητική. Μαύρη και με γλυκόπικρο χιούμορ. Κατά κάποιον τρόπο είναι λιγότερο στενάχωρη από ό,τι θα περίμενε κανείς. Αξίζει να την δει κάποιος σαν κάτι το διαφορετικό.

Πέρα από το σύνδρομο Άσπεργκερ, πραγματεύεται ένα αγαπημένο μου θέμα: την φιλία.

Συγκινήθηκα στο τέλος με το ταβάνι του Μαξ.

Το 8*άρκι μου!

[Φαίη]

Τι ωραία ταινία! Ασυνήθιστη και για αυτό ξεχωριστή.
Δε θα έλεγα πως απευθύνεται ιδιαίτερα σε παιδιά, καθώς είναι αρκετά μελαγχολική.
Πάντως, πολλή γκαντεμιά έπεσε εάν σκεφτεί κανείς πως η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία

[Φαροφύλακας]

ω! είναι πράγματι;! :αργκ:

[Φαίη]

Ναι είναι, αλλά θέλω να πιστεύω πως δεν είναι όοοοοολα τα γεγονότα αληθινά.

[Βου Παπ]

την είδα αφού με ζάλισε ένας φίλος να τη δω... Μ' άρεσε πάρα πολύ! Σίγουρα όχι για παιδιά. Μ' άρεσε πολύ όλη αυτή η ιδέα της φιλίας, πώς νοιάζονταν ο ένας για τον άλλον ακόμα κι αν δεν είχαν γνωριστεί ποτέ... Το ότι είναι βασισμένο σε πραγματική ιστορία, το κάνει λίγο πιο έντονο όλο αυτό που σου αφήνει η ταινία (όπως σε κάθε ταινία άλλωστε)...