Καλησπέρα σας αγαπημένοι, έπειτα από αρκετό καιρό.. το 2018 είναι για εμένα, από κινηματογραφικής τουλάχιστον πλευράς, μια ιδιαίτερα ατυχής χρονιά. Δυστυχώς κοιτώντας τις φετινές μου καταχωρήσεις στην imdb (ακολούθησα το παράδειγμα του Νικόλα και πλέον κρατώ ετήσια λίστα τίτλων, όχι μόνο γιατί κάνει ευκολότερο τον απολογισμό στο τέλος του έτους αλλά και επειδή διαπίστωσα ότι οι βαθμολογίες μου για αρκετές ταινίες χάνονται χωρίς κάποιον λόγο με αποτέλεσμα να κυνηγώ τίτλους στις ιδωμένες..) διαπιστώνω ότι και λιγοστές είναι και λησμονητέες ως εμπειρίες.
Για παράδειγμα θα αναφερθώ στο εξής που μου συνέβη την περασμένη εβδομάδα... έβαλα να δω την ταινία
Blue Sunshine / Αδίστακτοι Δολοφόνοι (1977) (3/10) η οποία από την αρχή μου φαινόταν γνώριμη αλλά ταυτόχρονα άγνωστη. Αφού είδα γύρω στο εικοσάλεπτο ξάφνου άρχισα να ανακαλώ πως την είχα δει πριν μερικούς μήνες κι ας μην θυμόμουν σχεδόν τίποτα. Απογοητευμένη την έτρεξα μέχρι τέλους για να θυμηθώ τι είδα και στη συνέχεια αποφάσισα απτόητα να δοκιμάσω την τύχη μου με μια άλλη. Βάζω λοιπόν να δω την ταινία
The Eiger Sanction / Ο Δολοφόνος των Άλπεων (1975) (3/10) για να διαπιστώσω πάλι στο εικοσάλεπτο ότι κι αυτή κάτι μου θυμίζει... κτλ κτλ (δύο στις δύο αποτυχίες σε μια μέρα αρκούσαν και δεν επιχείρησα τρίτη φορά).
Δεν ξέρω αν έχασα την ευστοχία επιλογών που είχα άλλοτε η αν κυρίως έχασα την ικανότητα να μπαίνω σε αυτό που βλέπω και να το ζω. Κλίνω προς το τελευταίο και αυτό με στεναχωρεί και με προβληματίζει καθώς οι θεάσεις μου είναι πια σχεδόν απαθείς. Όπως και να'χει, συνεχίζω να βλέπω ταινίες και ακολουθούν κάποιοι τίτλοι από τις προηγούμενες μέρες
Pa Νegre / Μαύρο Ψωμί (2010) Στην Καταλανική εξοχή κατά τα χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο ένα αγόρι, ο Αντρέου μέσα από μια πορεία απομυθοποίησης ανακαλύπτει την υποκρισία και τον παραλογισμό των ανθρώπων αποφασίζοντας ότι δεν οφείλει τίποτα σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό σου. Μου πήρε κάποια χρόνια να αποτολμήσω να δω άλλη δημιουργία του Βιλαρόνγκα μετά την συγκλονιστική εμπειρία ταύτισης με το λατρεμένο
Τras el Cristal. Κάνοντας την αρχή με την συγκεκριμένη, η οποία ήταν μια αξιοπρεπής ταινία με αρκετές δυνατές εικόνες που δεν κατάφερε ωστόσο να με παρασύρει συναισθηματικά ή εγκεφαλικά σκέφτομαι πως η πρώτη ίσως είναι μοναδική στην φιλμογραφία του. (6/10)
Geoul sokeuro / Into the Mirror (2003)
Κορεάτικη ταινία μυστηρίου με στοιχεία τρόμου που αν δεν έπαιζε με τα αγαπημένα μοτίβα του καθρέφτη και του ανεστραμμένου κόσμου μέσα του θα μου ήταν αδιάφορη μια και η βασική πλοκή είναι μάλλον ανέμπνευστη. Μυστηριώδη αντικείμενα από μόνοι τους οι καθρέφτες, αποτελούν θεωρητικά μια καλή αφετηρία για μια ατμοσφαιρική και ανατριχιαστική ταινία που όμως εδώ είναι μάλλον τετριμμένη με σεναριακά κενά. Παρόλα αυτά είχε τις στιγμές της και το τέλος αν και 'αναμενόμενα ανατρεπτικό' δεν ήταν πολύ κακό. (5/10)
Albert Nobbs (2011)
Μια γυναίκα φοβισμένη έχει επιλέξει την παρενδυσία για να επιβιώσει στο Δουβλίνο του 19ου αιώνα αλλά η κατάσταση περιπλέκεται περισσότερο όταν κάποια στιγμή αρχίζει να λαχταρά μια πιο συντροφική ζωή. Ήρεμη, αθόρυβη και θλιβερή ταινία με μια δυνατή ερμηνεία από την Γκλεν Κλόουζ αλλά ασφυκτικά αδιέξοδη με άδοξη κατάληξη (το ύφος ωστόσο και η ατμόσφαιρα μου θύμισαν την πολυαγαπημένη Μαίρη Ράιλι). (6/10)
The Strange Case of Dr. Jekyll and Miss Osbourne / Ο Δρ Τζέκιλ και οι γυναίκες (1981)Μια αξιοπερίεργη ταινία με 'πειραγμένη' την βασική πλοκή της γνωστής ιστορίας του Στήβενσον. Ατμοσφαιρική, ονειρώδης και αρκετά τολμηρή, όμως μάλλον ασυνάρτητη και ασυνεπής. Γενικά, περίμενα πολύ περισσότερα και καθώς το κλείσιμο με την τελευταία σεκάνς μου άρεσε πολύ, θα μπορούσε να με κερδίσει αν το προηγούμενο σύνολο ήταν λιγότερο άψυχο. (6/10)
Dead of Night / Κυνηγητό Θανάτου (1974)Η οικογένεια του Άντι, ο οποίος πολεμά στο Βιετνάμ δεν λαμβάνει πια νέα του. Όταν τους ανακοινώνεται ο θάνατός του, η μητέρα του αρνείται πεισματικά να το δεχτεί και συνεχίζει να τον περιμένει, ώσπου ένα βράδυ ο Άντι επιστρέφει φανερά αλλαγμένος.. Μια πολύ ιδιαίτερη ταινία τρόμου, ανατριχιαστική και παράλληλα συγκινητική με ένα πολύ δυνατό, άρτιο φινάλε. Ο πρωταγωνιστής είχε μια αλλόκοτη ομοιότητα με κούκλα εγγαστρίμυθου κάτι που έκανε την ήδη ζοφερή παρουσία του ακόμη πιο ανησυχητική. (8/10)
Annihilation (2018)Διάβασα τα σχόλια του Φαροφύλακα με μεγάλο ενδιαφέρον αφού εμένα η ταινία παραδόξως και εντελώς ανέλπιστα μου άρεσε πολύ. Συμφωνώ με όσα έγραψε πως τον ενόχλησαν και καταλαβαίνω γιατί δεν του άρεσε καθόλου.
Εμένα από την αρχή σχεδόν με συνεπήρε. Ένιωθα μια νύξη υπαρξιακής φρίκης να ελλοχεύει ανάμεσα στα πλάνα με την στοιχειωμένη μουσική να συμπληρώνει την απόκοσμη αίσθηση ενώ όσο προχωρούσε, ανακάλυπτα σημαντικές για μένα αναφορές και έκανα συσχετισμούς με στοιχεία από άλλες δημιουργίες που με έχουν αγγίξει (ταινίες και όχι μόνο). Αναδύθηκαν εικόνες, νοήματα, υφές από τις Στάλκερ, Σανατόριο της Κλεψύδρας, Σολάρις, Νeon Demon κ.α. έως και από τα μυστικά της Βαβυλώνας του Μπάρκερ - που αν και το μίσησα σαν σύνολο, υπήρχαν σε αυτό δύο διαβρωτικά θλιβερές σκηνές που έγραψαν μέσα μου, κάτι από τις οποίες βρήκα στην συγκεκριμένη ταινία.
Επίσης μου άρεσε πολύ η σκηνή κοντά στο τέλος με την πρωταγωνίστρια αντιμέτωπη με το αλλόκοσμο πλάσμα - ομοίωμα της που σε συνδυασμό πάντα με την παράξενη μουσική σχημάτισαν ένα ιδιαίτερα αμφίσημο σύμπλεγμα απειλής και ερωτισμού. (8/10)
Βεβαια, το χειροτερο ηταν που εκοψαν το χερι του Χαρι...αλλα ουτε και ηθελα η Μαριον να πουλαει το κορμι της για τη δοση της...
)