Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

[Νικόλας Δε Κιντ]

Είδα χθες το "Dazed and Confused" (1993)

Συμπαθητική νεανική ταινιούλα, που την είχα πολύ καιρό στην ταινιοθήκη μου και ήθελα να την δω...
Όχι τίποτα ιδιαίτερο.
Τελειόφοιτοι εναντίον πρωτοετών στα σχολεία, όνειρα για το μέλλον, παράνομη κατανάλωση αλκοολ και μαριχουάνας και κάποιες σκόρπιες φιλοσοφικές σκέψεις... Όλα αυτά την τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς τον Μάιο του 1976.

Για ακόμη μια φορά διαπιστώνω πως είναι δύσκολο να ταυτιστώ με τις απόψεις των Αμερικάνων για την ζωή. Δεν το λέω ούτε για κακό ούτε για καλό αυτό... Ο μέσος Αμερικάνος σκέφτεται τελείως διαφορετικά από εμάς.

Θα βάλω ένα 6/10 μιας και μου άρεσε πολύ η μουσική των 70s όπως και η αφέλεια και ανεμελιά των παιδιών του Λυκείου!!

[Χήθκλιφ]

Φαίνεται πως είμαι ιδιαίτερα τυχερή αυτές τις μέρες και νιώθω ευγνωμοσύνη στη διαπίστωση πως εξακολουθούν να υπάρχουν ταινίες για 'μένα μέσα στο σύγχρονο κινηματογραφικό τοπίο (που στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ολότελα ξένο προς τα γούστα μου) ικανές να με παρασύρουν και να με συναρπάσουν.

Είδα λοιπόν την Mayhem (2017) του Joe Lynch που με γράπωσε κυριολεκτικά από τα πρώτα δευτερόλεπτα κρατώντας με σε αδιάπτωτη εγρήγορση με την πυρετώδη ένταση της. Δυστυχώς το να διατηρώ την προσοχή μου απόλυτα εστιασμένη σε κάτι έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολο.. ακόμη κι όταν αυτό που βλέπω μου αρέσει, έρχονται στιγμές που άθελα μου βρίσκομαι να κοιτώ, χωρίς ακριβώς να προσέχω τι βλέπω, με αποτέλεσμα συνεχή πισωγυρίσματα τα οποία αυξάνουν το χρόνο που αφιερώνω στην εκάστοτε ταινία και επιπλέον διαλύουν την Μαγεία.

Αντίθετα εδώ, όχι μόνο δεν συνέβη και ήμουν προσηλωμένη 100% αφού δεν ένιωσα ανία στο ελάχιστο, αλλά καθώς παθιάστηκα, κατέληξα να παρατηρώ λεπτομέρειες που σε άλλη περίπτωση θα μου διέφευγαν, κάνοντας αλλεπάλληλους συνειρμούς και συσχετισμούς. Μου θύμiσε έντονα ταινίες λατρεμένες, όπως Fight Club και Heathers ενώ το «κλείσιμο του ματιού» του σκηνοθέτη στο Oldboy εκτίναξε τον ενθουσιασμό μου στα ύψη. Αν κάτι με στεναχώρησε ήταν πως δεν την είδα σε κινηματογραφική αίθουσα για μια ακόμη πιο ξεχωριστή εμπειρία θέασης. Πνευματώδης, οξυδερκής, υπέροχα αιχμηρή και λατρεμένα μηδενιστική. 9/10

[Φαροφύλακας]

Είδα το Happy Death Day (2017) το οποίο είναι άλλη μια παραλλαγή/αντιγραφή του Groundhog Day. Άλλωστε, υπάρχει και η σχετική αναφορά στο τέλος, σαν παραδοχή και φόρος τιμής.

Είχε αρκετά θεματάκια, μικρά και μεγαλύτερα, και παρότι αρκετά πιστό σαν αντίγραφο, σίγουρα δεν είχε το αριστοτεχνικό φτιάξιμο του πρωτότυπου. Επειδή όμως μου αρέσει πολύ σαν θέμα, είδα ιδιαίτερα ευχάριστα κι αυτήν εδώ την εκδοχή.

Σε σημεία κινδύνεψα να ξενερώσω (π.χ. σε μικρές βλακείες όπως το κερί που πέφτει να ανάψει την βενζίνη η οποία είναι μια γραμμή από το ένα αυτοκίνητο στο άλλο), σε άλλα επέστρεφα (όπως στην σκηνή που συναντά τον πατέρα της, η οποία σχέση, παιδί-πατέρας, πάντα με αγγίζει σε σειρές και ταινίες).

Μετά την ταινία, βγήκα για περπάτημα και καθόμουν και σκεφτόμουν την λύση του μυστηρίου, το οποίο δεν μοιάζει να στέκει ιδιαίτερα.

Γιατί η συγκάτοικος να διαλέξει να την δηλητηριάσει; Όταν πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος γίνεται νεκροψία. Θα ήταν εξορισμού μέσα στους υπόπτους, όταν ανακαλύπτανε τα αίτια του θανάτου.

Επίσης, η δηλητηρίαση δεν κολλούσε με το μετέπειτα φονικό, με μαχαίρι.

Ποιος είχε ντύσει με μαύρα ρούχα τον ψυχοπαθή, στο νοσοκομείο;

Γενικότερα, η μαυροντυμένη φιγούρα είχε ανδρικό σουλούπι παρότι υποτίθεται πως ήταν η συγκάτοικος.

Γιατί ο καθηγητής είχε κρυμμένη την μάσκα στον ψεύτικο πάτο του συρταριού;

Επίσης, εκεί που διαγράφει τα ονόματα με τον κόκκινο μαρκαδόρο. Μα η λίστα δεν μένει στην νέα ημέρα για να διαγράψει το όνομα που έγραψε στην τελευταία λούπα.

Όλα αυτά με ξενέρωσαν κάπως, αλλά ας πούμε ένα 6☆ γιατί ακόμα δεν έχω χορτάσει το συγκεκριμένο θέμα.

[Φαροφύλακας]

Αντί να κάνω τίποτα της προκοπής κάθομαι και βλέπω ταινίες, σήμερα.

Είδα το The Quiet Hour (2014). Βρετανική, μεταποκαλυπτική ταινία πολύ χαμηλού μπάτζετ.

Εξωγήινα μεγαδιαστημόπλοια κρέμονται στον ουρανό και μικρότερα κάνουνε περιπόλους σκοτώνοντας ό,τι ζωντανό βρουν στο διάβα τους. Υπάρχει μόνο μία ώρα, κάθε μέρα, όπου οι ελάχιστοι εναπομείναντες άνθρωποι μπορούν να ξετρυπώσουν και να ψάξουν για τροφή.

Δυο αδέρφια σε μια φάρμα δέχονται την επίσκεψη ενός κυνηγημένου επιζήσαντα.

Απλά στημένη κι όχι άσχημη. Θέλω να πω, έχει ένα κάρο χειρότερες ταινίες ΕΦ που γίνονται με τεράστιους προϋπολογισμούς. Την είδα σχετικά ευχάριστα. Κόλλησα μόνο σε μία ελάχιστη λεπτομέρεια.

Εντάξει, άμα καούν σχεδόν όλα τα ξύλα σε μία πυρά, σίγουρα δεν μένει το άχυρο.

Βασικά, την σκηνή δράσης του τέλους την ένιωσα άνευρη, σαν να χάθηκε η ταινία και ξάφνου έβλεπα τους ηθοποιούς να παριστάνουν. Μου φάνηκε πολύ κακοσκηνοθετημένη αυτή η σκηνή.

Ένα 6☆.

[Φαροφύλακας]

Είδα το Radius (2017). Ταινία με στοιχεία μυστηρίου και ΕΦ, στημένη απλά, μάλλον με σχετικά σεμνό μπάτζετ και μάλλον δίχως αξιώσεις.

Κάποιος συνέρχεται από ένα τροχαίο και συναντά παντού νεκρούς. Στο κέντρο είναι μια απλή μαγική ιδέα η οποία έχει το ενδιαφέρον της. Κρίμα που οι κεντρικοί ηθοποιοί διαλέχθηκαν με κριτήριο την ομορφιά. Η ηθοποιίες μάλλον κάπου υστερούν. Εξίσου κρίμα που κι εδώ έπρεπε να έχουμε "τουίστ". Ζούμε στην εποχή του τουίστ, τί να κάνουμε. Θα το βάλουν παντού. Σαν τον ράπερ που βγαίνει και ραπάρει σε οποιοδήποτε τραγούδι, κολλάει δεν κολλάει.

Επίσης, εκεί που ήταν μόνος στην βάρκα, περίμενα να δω νεκρά ψάρια να βγαίνουν στην επιφάνεια.

Σχετικά καλούτσικη η μουσική στους τίτλους τέλους.

Ένα 5☆.

(παρεμπιπτόντως, αποφάσισα να κρατήσω τρελά στατιστικά φέτος για το "redux" του Μυρμηγκοφάγου τον επόμενο Γενάρη! )

[Θεατής]

Είδα το The snowman 2017 και την βρήκα αρκετά κάτω του μετρίου...

Δεν θα την πρότεινα ουτε για να περάσει η ώρα,ουτε ως ταινία "υπνωτικό" (αυτές που βάζουμε καμιά φορά για να νυσταξουμε) καθώς το πιο πιθανόν είναι να σας εκνευρισει απο τα χωροχρονικά ζαπινγκ και τις ενα κάρο ασήμαντες λεπτομέρειες του αμπαλου σκηνοθέτη στην προσπάθεια του να δώσει ένταση και στόμφο σε ενα εξαρχής γελοίο σενάριο... Μακριά...

[Νικόλας Δε Κιντ]

Θεατή, νομίζω πως η συγκεκριμένη ταινία φώναζε από μακριά ότι ήταν ΠΑΤΑΤΑ!!!

[Θεατής]

Ααα χαίρομαι πολύ που σου άρεσε το I saw the devil Νικόλα!!!

[Φαροφύλακας]

Είδα το A Cure for Wellness (2016). Μια ταινία που κάθε μισάωρο γινόταν και χειρότερη. Έχανε το λιγοστό μυστήριο, γινόταν όλο και λιγότερο πειστική σαν ιστορία, μέχρι το διαφαινόμενο υπερβολικό και κάπως βλακώδες τέλος. Κάποια στιγμή, όταν αυτός κρυβόταν στους διαδρόμους, πήγε να μου φέρει κάτι ευχάριστο από Άσυλο τύπου Λάβκραφτ, όμως μέχρι εκεί.

Καλά, όταν δε έβγαλε την "μάσκα", ήθελα να κλάψω από στεναχώρια, πόσο βλαμένη ταινία πιάστηκα να βλέπω.

Είχε αρκετά καλή μουσική με ένα καλό θέμα που θύμιζε το νανούρισμα από το Μωρό της Ροζ Μαρί, δίχως να είναι κακέκτυπο. Στάθηκα και σε κάποιες όμορφες φωτογραφίες, όμως το βλακώδες (για μένα) τέλος με χαλάει όσο λίγα πράγματα. Οπότε, ας πούμε ένα 2☆.

Συνεχίζω όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα.

[Θεατής]

Είδα το The Killing of a sacred Deer 2017 των Γιώργου Λάνθιμου, Ευθύμη Φιλίππου...

Συγκλονιστική... Απίστευτη... Μεγαλειώδης... Το στομάχι μου δέθηκε κόμπος απο την αγωνία που μου προκάλεσε η ενταση της... Πάνε δεκαετίες που έχει καταφέρει ενα θρίλερ να με αγχωσει τόσο πολύ...

Επιτέλους Ελληνες που αντλούν απο τον αστείρευτο πλούτο της παράδοσής μας χωρίς κακέκτυπα και κουλτουροπαπαριές δημιουργώντας μια φρέσκια και εξαιρετικά δυναμική τραγωδία απλά εξελίσσοντάς την...οτι κάνουν εδώ και χρόνια δλδ οι ξένοι και παίρνουν τα εύσημα...

Κι αν η αταλαντη Κίντμαν που δεν κατάφερε να σταυρώσει ουτε εναν Λανθιμικό διάλογο με την αταιριαστη οξφορδιανή προφορά της μπορεί να παει να χαλάσει την συνταγή εν τέλει ο απιστευτος Κεογκαν (Μάρτιν) σαρώνει και σε κανει να το ξεχνάς...

Μην την χάσετε!!