Μικρές ατέλειες που με ενοχλούν σε μια σειρά/ταινία

[Ξενέρωτας]

Οταν γινεται εκρηξη, πεφτει μετεωριτης, η γενικως γινεται χαμος σε ενα μερος, βλεπεις το λαο (=κομπαρσους) να τρεχει δεξια και αριστερα στριγγλιζοντας. Που ακριβως πανε; Αν υποθεσουμε οτι οι μισοι κατευθυνονται (σωστα) προς την εξοδο, γιατι οι αλλοι μισοι πηγαινουν στην αντιθετη κατευθυνση (λογικα προς τα μεσα);

Επισης, ποιος ειναι ο λογος που στις αμερικανικες ταινιες ολες οι οικιακες βοηθοι ειναι λατινες;

Και μιας και το φερε η κουβεντα, ποιος ειναι ο λογος που πριν 20 χρονια εδω ολες οι οικιακες βοηθοι ηταν φιλιππινεζες; Ειχε γινει και θεμα στο λεξικο Μπαμπινιωτη γι' αυτο.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Επισης, ποιος ειναι ο λογος που στις αμερικανικες ταινιες ολες οι οικιακες βοηθοι ειναι λατινες;
.

Φαντάζομαι κάποιος λόγος θα υπήρχε...
Όπως στην Ελλάδα την δεκαετία του '90 που όλα τα μαστόρια ήταν αλβανικής καταγωγής!

[Έλλη Μ]

Και μιας και το φερε η κουβεντα, ποιος ειναι ο λογος που πριν 20 χρονια εδω ολες οι οικιακες βοηθοι ηταν φιλιππινεζες; Ειχε γινει και θεμα στο λεξικο Μπαμπινιωτη γι' αυτο.

Μα και μέχρι πριν λίγα χρόνια οι οικιακές βοηθοι π.χ. στο Κολωνακι ήταν κατα κύριο λόγο φιλιππινέζες.

[Φαροφύλακας]

Στο Backtrack (2015) δυο πιτσιρικάδες πάνε να πάρουμε μάτι ένα ζευγάρι, σε ένα αυτοκίνητο, στην ερημιά. Φυσικά, από όλες τις πλευρές, διαλέγουν να κρυφτούν ακριβώς μπροστά από το αμάξι, το οποίο έχει αναμένα τα φώτα του.

Όχι δεξιά, ή αριστερά, στο σκοτάδι. Αλλά μπροστά, εκεί που χτυπάνε τα φώτα, ώστε να μπορούν να σε δουν αν πουν να κοιτάξουν, και όπου εσύ τυφλώνεσαι και δεν βλέπεις τίποτα.

[Φαροφύλακας]

Επίσης, η αμέλεια.

Π.χ. στην σειρά Homeland κάποιος είναι κρυφομουσουλμάνος και πηγαίνει στο γκαράζ και προσεύχεται. Αλλά φυσικά, δεν κάνει το πιο απλό που θα κάναμε όλοι: δεν κλειδώνει ποτέ την πόρτα ώστε να τον πιάσει στα πράσα η κόρη του!

[Ξενέρωτας]

Επισης οταν αποιοι συνωμοτουν ή κανουν κατι κρυφα, φωναζουν ενω καποιος ειναι εξω απο το δωματιο. Πχ χτυπαει το κουδουνι και ο ενας φωναζει στον αλλο "γρηγορα κρυψου!" τοσο δυνατα που σιγουρα θα ακουγοταν εξω απο την πορτα.

Η πχ. μολις φευγει ο τριτος και κλεινει την πορτα, οι αλλοι δυο αρχιζουν τη "μυστική" κουβεντα με κανονικη φωνη, πριν καν σιγουρευτουν οτι εχει απομακρυνθει ο αλλος, ή οτι δε θα γυρισει επειδη ξεχασε κατι.

[Φαροφύλακας]

Επίσης, αν και σίγουρα το ξαναείπα, το ότι μιλάνε "ανοιχτά" σε τηλέφωνο, και ζωντανά, για εγκλήματα που έχουν κάνει ή που θα κάνουν.

Π.χ.
- Τον σκότωσες;!
- Ναί, τον σκότωσα!
- Πού έβαλες το πτώμα;

Ενώ το πιο πιθανό είναι πως μια τέτοια συζήτηση θα ήταν κάπως έτσι:
- Εντάξει; Έγινε; (αφού ξέρουν καί οι δύο για τί μιλάνε)
- Ναι, όλα καλά.
- Πού το έβαλες;

Ή ακούς να λένε:
- Πού είναι η ηρωίνη;

Ενώ το λιγότερο που θα έλεγε κάποιος είναι:
- Πού είναι το πράμα;

αν όχι και πιο συνθηματικά:
- Πού είναι οι "σόδες"; (ή ό,τι άλλο)

[Ξενέρωτας]

Το εχω παρατηρησει κυριως σε πιο παλιες ταινιες, ειναι οταν μια γυναικα καθεται στον καθρεφτη και μακιγιαρεται και βλεπουμε το προσωπο της ανφας μεσα απο τον καθρεφτη.

Φανταζομαι οτι πρακτικα θα ειναι δυσκολο να βρισκεται η καμερα απο πισω της, γιατι ή θα εμποδιζει το κεφαλι της, ειτε θα φαινεται η καμερα μεσα απο τον καθρεφτη. Ετσι, αυτο που γινοταν ειναι να βρισκεται πλαγια-πισω η καμερα. Ο καθρεφτης επισης λιγο πλαγια, η πρωταγωνιστρια κοιταζει μεσα απο τον καθεφτη την καμερα, ετσι ωστε να βλεπουμε το προσωπο της κι εμεις μεσα απο αυτον.

Ελα ομως που φαινεται ξεκαθαρα οτι ο καθρεφτης ειναι πλαγια, οχι εντελως μπροστα της, και ενω υποτιθεται οτι κοιταζει το προσωπο της, φαινεται ξεκαθαρα οτι κοιταει την καμερα, για να βλεπουμε εμεις το προσωπο της!

Ελπιζω να εγινα κατανοητος

[Φαροφύλακας]

Κατανοητότατος.


Βλέπω τώρα μια περσική ταινία όπου στον τοίχο ενός δωματίο, κάποιο παιδάκι έχει ζωγραφίσει σπιτάκια και μπαρμπαδάκια και φαίνεται πως είναι πραγματικά από χέρι παιδιού. Και θυμήθηκα...

Στις αμερικανικές ταινίες, οι ζωγραφιές των παιδιών είναι συνήθως καταφανώς ζωγραφισμένες από χέρι μεγάλου, με "παιδική" τεχνοτροπία. Αυτό μου την δίνει πολύ.

[Φαροφύλακας]

Με ενοχλεί όταν δύο ήρωες μιλάνε μεταξύ τους και εξηγούν ο ένας στον άλλον, συχνά με πολύ κατανοητό και δομημένο τρόπο, πράγματα που τους είναι γνωστά, ώστε να ενημερωθούμε εμείς, οι θεατές.

Σε τέτοιες στιγμές έχω μια πλήρη επίγνωση πως παρακολουθώ ταινία.