Τεχνικα μιλωντας, ο "Φιλος" εχει το πλεονεκτημα οτι μπορει να συμπυκνωσει ολοκληρο κοινωνικο κυκλο συγγενων και φιλων του πρωταγωνιστη χωρις να χρειαζεται να πληρωθει πληθος ηθοποιων. Πολλες φορες ομως αυτη η χρηση του "Φιλου" γινεται με υπερβολικα συμβολικο τροπο που αντι να μας δωσει την ψευδαισθηση οτι ο πρωταγωνιστης εχει ζωη, για μενα πετυχαινει το αντιθετο μαλλον.
Στην κλασσικη Μασκα (1994) με τον Τζιμ Καρεϋ, ο Καρεϋ ειναι υπαλληλος σε μια τραπεζα. Οπως πολλοι αλλοι πρωταγωνιστες φαινεται να ειναι ξεκρεμαστος, χωρις γονεις, χωρις συγγενεις, χωρις κοινωνικη ζωη. Αυτο το κενο αποπειραται να καλυφθει απο τον συναδελφο και φιλο του Τσαρλι (φυσικα επρεπε να κοιταξω στο καστ για να θυμηθω το ονομα) ο οποιος παρουσιαζεται σαν ευθυμος και γοης για να του δοθει η ψευθαισθηση του βαθους χαρακτηρα. Ο Τσαρλι σκαει μουρη on and off κατα τη διαρκεια της ταινιας, χωρις κατα τα αλλα να παιζει καποιο σημαντικο ρολο στο σεναριο, αλλα σκαει μουρη και στο τελος, αφου οι αστυνομικοι πιανουν "τους Κακούς". Εντωμεταξυ ο Καρεϋ περναει δια πυρος και σιδηρου και δεν τα μοιραζεται με κανεναν, ουτε με γονεις, ουτε με συγγενεις, ουτε παλιους φιλους. Δεν υπαρχει κανενας. Ο μονος μαρτυς ολων αυτων, ειναι ο Τσαρλι.
(ασχετο, αλλα κοιταζοντας για την παραπανω ταινια μολις ειδα οτι ο ηθοποιος που υποδυοταν τον Τσαρλι αυτοκτονησε 10 χρονια πριν)
Στην ταινια ΕΦ Το Νησί (2005) εχουμε τον πρωταγωνιστη Γιουαν ΜακΓκρεγκορ να ειναι πιο πολυ δεμενος με εναν απο τους κλωνους, τον Τζοουνς, και φαινεται να μιλαει κυριως (αν οχι μονο) με αυτον, αφου, γιατι να πληρωσουμε πολλους ηθοποιους να υποδυονται την παρεα του, ενω μπορουμε να πληρωσουμε εναν να κανει τον κολλητο του; Κατοπιν, αφου ο Γιουαν εχει δραπετευσει το συμπλεγμα με τους κλωνους, ο σκηνοθετης χρησιμοποιει τον Τζοουνς για να μας δειξει τι συμβαινει στο συμπλεγμα, με τους υπολοιπους κλωνους. Ο Τζοουνς δηλαδη χρησιμοποιειται σαν "αντιπροσωπος" ολων των κλωνων, αντι να πληρωσουν κατι παραπανω τους κομπαρσους για να παρουν πιο δυναμικους ρολους. Ετσι απο τη στιγμη που ο Γιουαν λειπει απο το συμπλεγμα, ο Τζοουνς παιρνει τα ηνια. Ο Τζοουνς ειναι παρων μεσα στην ομαδα των κλωνων που παει να εκτελεστει, ο Τζοουνς ειναι που μιλαει και εκφραζει τις αμφιβολιες του, ο Τζοουνς ειναι που αντιλαμβανεται και λεει στους υπολοιπους οτι κατι δεν παει καλα, ο Τζοουνς οργανωνει την οποια "αντισταση" και γινεται "αρχηγος" εν απουσια του πρωταγωνιστη. Στο τελος αφου απελευθερωνονται οι κλωνοι, εχουμε ενα κοντινο του Τζοουνς που φευγει μαζι με τους υπολοιπους. Με λιγα ο λογια ο Τζοουνς απλα συμπυκωνει, εκφραζει και αντιπροσωπευει ολους τους κλωνους, χωρις να χρειαστει καν να πληρωθουν ηθοποιοι ή κομπαρσοι για μεγαλυτερο ρολο ή να μιλησουν. Στην ουσια ομως φαινεται σαν να υπαρχει μονο αυτος, και οτι οι υπολοιποι κομπαρσοι ειναι απλα μαριονετες.
Αυτες ειναι δυο περιπτωσεις, μεταξυ πολλων αλλων, που παρατηρω οτι ενας φιλος του πρωταγωνιστη δεν ειναι παρα μια καρικατουρα, με σκοπο να δημιουργησει μια εντελως τεχνητη ψευδαισθηση οτι υπαρχει κατι περα απο τον πρωταγωνιστη (ενω στην ουσια δεν υπαρχει και τιποτα).
Αντιθετως, στις ταινιες καταστροφης του Ρολαντ Εμεριχ, οι πρωταγωνιστες μπορει να ειναι μονοδιαστατοι, αλλα πειθομαι πιο πολυ οτι εχουν κοινωνικη ζωη, ενω παραλληλα ο σκηνοθετης δινει αρκετο χρονο και εμφαση στους δευτεροτριτους χαρακτηρες (μεχρι να σκοτωθουν, φυσικα
) ωστε να μη μοιαζουν με καρικατουρες.
