Μικρές ατέλειες που με ενοχλούν σε μια σειρά/ταινία

[Ξενέρωτας]

Υπαρχει κατι που με ενοχλει σε ταινιες και σειρες αλλα δεν ξερω αν μπορω να το περιγραψω ξεκαθαρα. Ειναι οτι ο πρωταγωνιστης οταν βρισκεται σε κινδυνο αντιδρα υπερβολικα θαρραλεα και ειρωνικα προς τον εχθρο του, αντι να το παιξει πιο διπλωματικα.

Τον εχουν πχ δεμενο οι οχτροί, και αρχιζει τις εξυπναδες, τις απειλες τυπου "αμα με λυσεις θα σου δειξω εγω" κλπ σε μια φαση που ενα κιχ να κανεις, μπορει ο αλλος γι απλακα να σου κοψει το λαρυγγι. Δε λεω, στο κοινο ο ηρωας βγαινει πιο γενναιος και εμπειρος, ισως ξεροντας οτι ο "κακος" τελικα δεν ειναι οσο κακος νομιζουμε οποτε ο ηρωας που ξερει καλυτερα, νιωθει οτι εχει καποιο περιθωριο παιχνιδιου.

Κατι παρομοιο που με ειχε ενοχλησει στη σειρα Εισαι Το Ταιρι Μου: Ειναι η χοντρουλα που υποδυεται την αρραβωνιαστικια του Συσσωβίτη στο ξενο σπιτι, ζει μαζι με τα "πεθερικα" της κλπ μεχρι που τελικα ερχεται ο Συσσωβιτης, που ειναι ομως μιλημενος, και για να μη στεναχωρησει τους γονεις του, παιζει κι αυτος θεατρο οτι ειναι αυτη η αραβωνιαστικια του. Το θεμα ομως ειναι οτι η χοντρουλα, ενω ειναι στο γηπεδο του, μονη αναμεσα σε ξενους ανθρωπους, και μπλεγμενη σε παρανομια, ειναι ολο νευρα, ειρωνιες και βρισιδια. Εγω αν ημουν στη θεση του Συσσωβιτη ενα τσικ ηθελα και θα την τυλιγα σε μια κολλα χαρτι. Αντιστοιχως εαν ημουν η χοντρουλα, θα προσπαθουσα να του εξηγησω ηρεμα να δουμε τι να κανουμε για να ξεμπλεξουμε και οι δυο.

[Φαροφύλακας]

Σωστά τα λες.

[Τέλσον]

Χμμ, εμένα με ενοχλούν πράγματα όπου ενδεχομένως να μην ενοχλούν άλλους, τέλος πάντων. Εκνευρίζομαι φοβερά όταν σε μια ταινία κάποιος είναι πολύ λυπημένος/κλαίει και έρχεται ένας άλλος και του λέει c'mon it's okay, it's not your fault. Δαιμονίζομαι λέμε, είναι καραμέλα αυτή η έκφραση και για ανεξήγητο λόγο με φέρνουν σε αμηχανία τέτοιες σκηνές, πάντα κάνω fast forward ή θα αρχίζω να τραγουδάω μέχρι να τελειώσει η σκηνή.
Παράλληλα, εκνευρίζομαι όταν σε ταινίες το χιούμορ είναι τόσο αισχρό ή τουλάχιστον δεν περνά τη δική μου σφαίρα χιούμορ. Πλήττω φοβερά. Γι'αυτό άλλωστε έχω σταματήσει δια ροπάλου τις κωμωδίες στο σπίτι μου.
Κάτι ακόμη που με ενοχλεί είναι η κακή παραγωγή. Θέλω η ταινία που αποφάσισα να παρακολουθήσω να είναι ατμοσφαιρική ( επιτυγχάνεται με πολύ καλή σκηνοθεσία&μουσική). Αν η σκηνοθεσία δεν λέει, βρε και την καλύτερη ταινία να μου προτείνεις δεν θα καταφέρω να την ολοκληρώσω. Χαρακτηριστικά θυμάμαι μια ταινία - δυστυχώς τίτλο δεν συγκρατώ- που ο σκηνοθέτης λογικά είχε ερωτευτεί τα βυζιά μιανής. Οκ δεν αντιλέγω, καλό το θέαμα για όποιον θέλει να το δει αλλά όχι ρε φίλε να είναι η κοπελιά στην εξοχή, με τόσο σκηνικό από πίσω και να εστιάζεις εκεί, όχι!! Μιλαμε για ταινία που γυρίστηκε σχεδόν αποκλειστικά σε δάσος, σε ένα σπιτάκι δίπλα σε λιμνούλα.
Κάτι ακόμη που με νευριάζει, είναι σε διάφορες ταινίες που βάζουν κάτι άσχετους κομπάρσους να κάνουν τον pizza boy ή το παιδί από ανθοπωλείο . Ανοίγουν το στόμα τους και λες που στο καλό τους βρήκαν τούτους; Βλέπεις στάση σώματος και αναρωτιέσαι ξανά.

[Φαροφύλακας]

Ξανάδα το "Let me in" (2010), το οποίο είναι μια ταινία που μου αρέσει, παραδόξως. Να πω, για αρχή, πως μου αρέσει πολύ η μορφή του Σερίφη, ο οποίος έχει μια πολύ αυθεντική εμφάνιση του '80. Σε όλα του!

Αυτό που πραγματικά με χαλούσε ήταν το χιόνι. Ειμαι βέβαιος πως δώσανε χρήματα για το καλυτερο ψεύτικο χιόνι που υπάρχει αλλά το έβλεπα συνεχώς πως ειναι ακριβώς αυτό: το καλύτερο ψεύτικο χιόνι.

Κυρίως γιατί έμοιαζε συνεχώς φρέσκο (σκορπιζόταν) ενώ από μέρα σε μέρα θα έπρεπε να παγώνει. Βέβαια ο χιονισμένος κύβος του Ρούμπικ υπονοούσε πως χιόνιζε κάθε τόσο, τότε όμως θα έπρεπε το ύψος του χιονιού να ανεβαίνει κι όχι να μένει σταθερό. Το κύριο πρόβλημα, όμως, ήταν πως ο χώρος δεν απέπνεε κρύο. Δεν υπήρχαν χνώτα. Επίσης, όταν μένεις ώρα στην παγωνιά (και μιλάω π.χ. για τον Όουεν) η φατσούλα σου αλλάζει. Το χιόνι λίγο το ακουμπάς με τα δάχτυλα κι όταν μπεις σε κανονική θερμοκρασία σπιτιού τα νιώθεις να τσούζουν. Εδώ φαινόταν πως υπήρχε μια καλοσυνάτη στουντιακή θερμοκρασία κι απλωμένο παντού ψεύτικο χιόνι. Και λεω, ρε γμτ, είναι τόσο δύσκολο να πάνε να κάνουνε μερικές μέρες γυρίσματα κάπου που έχει χιόνια; Δηλ. να βλεπουμε κόκκινες μύτες που στάζουν, τουρτουρίσματα κτλ. και να μην ενοχλούμαστε από το ψεύτικο τοπίο όταν όλα τα άλλα είναι τόσο καλά...

Για να καταλήξω, αυτό που με χαλάει στην ταινίες είναι το ψεύτικο χιόνι. Πολύ.

Α, κι όταν κάποιος έχει σκιστεί να τρέχει αλλά δεν είναι αρκετά λαχανιασμένος όταν αρχίσει να μιλάει. Αν έχεις φτάσει τις αντοχές σου στα όρια, στο τρέξιμο, γνωρίζεις πόση ώρα χρειάζεσαι για να μπορέσεις να πεις δυο συλλαβές δίπλα-δίπλα.

[Ξενέρωτας]

Παλι πιο πολυ για ενα κλισε που με ενοχλει θελω να πω. Αν νομιζετε οτι μπορει να ανοιχτει καινουργιο θεμα για αυτο, μετακινειστε το

Λοιπον, δεν παρακολουθω το Game of Thrones, αλλα ενημερωνομαι οσον αφορα τη "μυθολογια" του και καποιες εξελιξεις (ακουγεται καπως ανωμαλο αλλα τι να κανουμε ) Διαβασα λοιπον για τα επεισοδια οπου εμφανιζονται τα Παιδιά του Δάσους και το ρολο που παιζουν. Αυτα που θα πω ενδεχομενως να ειναι σποιλερ οποτε μη συνεχίσετε οσοι δεν τα εχετε δει ακόμα. Τα Παιδια λοιπον ειναι μια προ-ανθρώπινη φυλη που θεωρουταν εξαφανισμενη, εμφανιζονται στη σειρα, μετα απο αιωνες, αποκαλυπτουν το ρολο τους για τους Λευκους Οδοιπορους, αλλα μετα καταστρεφονται.

Αυτο μου φερνει στο νου ενα συγκεκριμενο μοτιβο που παρατηρω στις ταινιες και γενικοτερα στη μυθοπλασια. Δηλαδη οτι εμφανιζεται καποιος, αλλαζει τη ζωη του πρωταγωνιστη ή ανατρεπει το σεναριο, και μετα πεθαινει (συνηθως σαν εξιλεωση). Αυτη η εφημερη παρουσια παραπεμπει βεβαια στον απο μηχανης θεο. Ο θανατος αυτου του χαρακτηρα γινεται ωστε να μην αλλαξουν τα δεδομενα της ιστοριας και να μην αποτελει βαρος στον πραγματικο πρωταγωνιστη.

Ετσι και τα Παιδια του Δασους ηταν αιωνες εξαφανισμενα απο το προσκηνιο. Επιβιωσαν τοσους αιωνες κρυφα μονο και μονο για να εμφανιστουν στους πρωταγωνιστές. Και ομως, μετα απο αυτη την κοσμοϊστορική ανακαλυψη, που αλλαζει τα δεδομενα, καταστρεφονται, για να επιστρεψουν στη ληθη και την αφανεια οπου "πρεπει" να ανηκουν. Παρά την εμφανιση τους, ο κοσμος που ξερουμε ειναι παλι αυτος που παντα ηταν.

Αυτο ομως το μοτιβο με εκνευριζει οχι μονο επειδη ειναι κλισε, αλλα και επειδη ειναι καπως ευκολη λυση για τα παραπανω, και προσπαθει να αποτρεψει πιο συναρπαστικες εξελιξεις. Ποσο σημαντικη αποκαλυψη ηταν οτι τα Παιδια του Δασους υπαρχουν ακομα; Ποσο συναρπαστικο θα ηταν αν επιβιωναν, συνεχισαν μαζι με τους πρωταγωνιστες και βοηθουσαν τους ανθρωπους εναντιον των Λευκων Οδοιπόρων; Αυτο βεβαια θα αλλαζε τον κοσμο που ξερουμε, κατι που δεν θα ηθελε ο συγγραφέας/σεναριογραφος.

Η πρωτη φορα που παρατηρησα αυτο το μοτιβο ηταν σε μια οχι τοσο γνωστη ταινια, The Chronicles of Riddick, η οποια ειναι αναλαφρη εφηβικη ταινια δρασης ΕΦ, και αρα γεματη κλισε. Αφου οι πρωταγωνιστες ειναι παγιδευμενοι απο τους κακους σε ενα πυρινο πλανητη, ενας απο τους κακους μετανοει, αποκαλυπτει οτι ειναι απο τον ιδιο πλανητη με τον Ριντικ και τους βοηθαει να δραπετευσουν απο τον πλανητη. Κατόπιν, απο τις τυψεις και σαν δειγμα μετανοιας, αυτοκτονει βγαινοντας στο φως και καιγεται. Εαν το σεναριο ηταν ρεαλιστικο, θα εμπαινε στην ομαδα των ηρωων, θα εφευγαν μαζι απο τον πλανητη και θα συμμετειχε στο σεναριο. Αυτο θα ηταν πιο συναρπαστικο, αλλα με την αυτοκτονια ο σεναριογραφος καταφερνει να εξιλεωσει πιο δραματικα το χαρακτηρα, και να μη "χαλασει" το ηδη υπαρχον σχημα των ηρωων.

Αφου λοιπον ειπα "μα γιατι ο βλακας να αυτοκτονησει χωρις λογο πανω που η ταινια αρχισε να αποκτα ενδιαφερον", καταλαβα οτι αυτο το κλισε το βλεπω συχνα. Οπως στις ταινιες Πόλεμος των Αστρων οπου ο Ανακιν μετα απο 10 χρονια συναντα και ελευθερωνει τη μανα του λιγο πριν πεθανει. Οπου ο Λουκ συναντα τον επι 20 χρονια ερημιτη Ομπι-Ουαν την ιδια μερα οπου σκοτωνεται απο τον Βειντερ (ετσι αποφευγεται το συναρπαστικο ενδεχομενο οι επαναστατες να ειχαν ενα γερο σοφο στην ομαδα τους, και που θα βοηθουσε τον Λουκ να γινει Τζενται). Οπου ο Βειντερ πεθαινει λιγα λεπτα αφοτου μετανοει και τον γνωριζει ο γιος του (επαναφεροντας τον Λουκ στην αρχικη του κατασταση ως ορφανο και αποφευγοντας το συναρπαστικο σεναριο ενος καλου με υπερδυναμεις που θα βοηθουσε τους επαναστατες).

Αλλα παραδειγματα που μπορω να σκεφτω ειναι απο βιβλια και βιντεοπαιχνιδια, αλλα σιγουρα υπαρχουν και αλλες τανιες και σειρες.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Ξενέρωτα, συγνώμη κιόλας ρε φίλε, αλλά διαβάζοντας την τελευταία σου ανάρτηση διαπιστώνω πως δεν είναι οι μικρές ατέλειες που σε ενοχλούν, αλλά αυτό καθαυτό το σενάριο!!

Τα συναρπαστικά ενδεχόμενα μπορεί να τα βλέπουμε όλοι σε μια/ένα ταινία/βιβλίο/σειρά αλλά μάλλον είναι κάτι διαφορετικό από το να βλέπεις κάποιον να ψήνει μπριζόλα πάνω σε μισό μέτρο φωτιά.

Πολλοί θα ήθελαν να δουν το Ρομεο και την Ιουλιέτα παντρεμένους, αυτό όμως δεν σημαίνει πως υπάρχει ατέλεια στο θεατρικό του Σαίξπηρ!!

[Ξενέρωτας]

Δεν το βλεπω ακριβως ετσι. Εγω το παρατηρω σαν μια πολυδοκιμασμενη συνταγη ή κλισε. Δηλαδη παντα ρε παιδι μου, εκει που εμφανιζεται καποιος και γυριζουν τα πανω κατω, αυτος ο καποιος σχεδον παντα θα πεθανει. Και το θεωρω μαλιστα και "ευκολη" λυση για να μην αλλαξει το σεναριο.

Και ενταξει πες οτι τον Πολεμο των Αστρων αυτο το μοτιβο εξυπηρετει την ολη οπερα, τον κυκλο της λυτρωσης και το δραμα του επους. Το παραδειγμα μου απο το Chronicles of Riddick ομως θα συμφωνησεις οτι ειναι απο τα πιο ακυρα και "ευκολα", τοσο πολυ που με βοηθησε να συνειδητοποιησω αυτο το μοτιβο.

Ειναι οπως αυτο που συμβανει παντα σε ταινιες τυπου Ιντιανα Τζοουνς, στο τελος γινεται μια συγκλονιστικη ανακαλυψη (το Δισκοποτηρο, η Ατλαντιδα, ενας αρχαιος ιπταμενος δισκος) και παντα αυτο χανεται ή καταστρέφεται.

[Τόνιασινε]

Βάλαμε τα ψες να ξαναδούμε το vertigo (του Χίτσκοκ). Ωραία ήταν την ξαναθυμήθηκα, μιας & την είχα ξεχάσει.
Αλλά..

πολύ με χάλασε το φινάλε.
Ή πιο συγκεκριμένα, ο τρόπος που ανακαλύπτει ο Σκότι την αλήθεια..
Κάνει η Τζούντι τα πάντα προκειμένου να τον κερδίσει ως Τζούντι & να έχει μια δεύτερη ευκαιρία μαζί του, βλέπει ότι αυτός θυμάται μέχρι & πως χτένιζε την κάθε τούφα των μαλλιών της η "Μαντελέν" & πάει & φοράει τη γκουμούτσα το μενταγιόν? & μετά εκπλήσσεται & όλας που την πήρε χαμπάρι? Ας το βρησκε ο Σκότι σ' ένα πουγκάκι κρυμμένο, ή ας άνοιγε τη ντουλάπα &
να ανακάλυπτε κατά λάθος το δεύτερο γκρι ταγέρ.. τσ τσ τς!! Απροσεξιές!!

Btw.. καλέ, η Κιμ Νοβακ ολόφτυστη η Τατιάνα Στεφανίδου!!

[Φαροφύλακας]

(είχαμε νήμα τύπου "πράγματα που απλά δεν συμβαίνουν;" )

Λοιπόν, αυτό που πραγματικά δεν γίνεται στην πραγματικότητα, αλλά το βλέπεις σε σειρές, ταινίες και βιβλία, είναι όταν η αστυνομία συνεργάζεται, σχεδόν ως εξορισμού, με κάποιον ιδιωτικό ντετέκτιβ, τον αποζητά, τον αφήνει να επιθεωρεί τον χώρο ενός εγκλήματος, σέβεται πολύ την άποψή του, τον συμβουλεύεται και περιμένει από αυτόν να συμβάλει ουσιαστικά στην επίλυση ενός εγκλήματος. Όπως με τον Πουαρό, τον ντετέκτιβ Μονκ και τόσα άλλα.

Απλά δεν παίζει, στον πραγματικό κόσμο, η αστυνομία να υποτιμήσει τις ικανότητές της και να επιτρέψει σε έναν εξυπνάκια να τριγυρνά μέσα στα πόδια της, να επιδεικνύει κομπορρημοσύνη και να τσαλαπατά τον χώρο του εγκλήματος.

[Ξενέρωτας]

Αυτο που περιγραφεις νομιζω λεγεται consultant detective και δεν ξερω κατα ποσο διαδεδομενο και ποσο θεσμοτετημεν ειναι στο εξωτερικο.

Ο Πουαρω νομιζω ειναι κανονικος ντετεκτιβ της αστυνομιας, σωστα; Ο Μονκ, νομιζω ειναι πρωην αστυνομικος, γι' αυτο τον εμπιστευονται οι συναδελφοι του.