La La Land (2016)

[Στιλλ Ιλλ]

Τίτλος: La La Land
Έτος παραγωγής: 2016
Σκηνοθεσία: Damien Chazelle
Σενάριο: Damien Chazelle
Ηθοποιοί: Ryan Gosling, Emma Stone, Rosemarie DeWitt, J.K. Simmons
Πρωτότυπη μουσική: Justin Hurwitz
Διάρκεια: 128΄


Υπόθεση
Ένας πιανίστας της τζαζ και μια σερβιτόρα που θέλει να γίνει ηθοποιός ερωτεύονται, συνεχίζοντας να κυνηγούν τα όνειρά τους στο σύγχρονο Λος Άντζελες.



Άποψη
Ο Σαζέλ επιστρέφει μετα το οσκαρικό Whiplash με μια ακόμη άψογα εκτελεσμένη δουλειά που πρέπει να μείνει κλασσική όπως τοσες και τόσες ταινίες του παλιού Hollywood. Παρα το γεγονός ότι αποτίει φόρο τιμής στα μιούζικαλ, δεν φαίνεται ποτέ σαν να έχει βγεί από το μουσείο ουτε σαν κακή απομίμηση. Όλα διαδραματίζονται στο γοητευτικό Λος Άντζελες που καθώς περιπλανιούνται οι δύο ηρωές μας νιώθεις να το περπατάς μαζί τους και να το ερωτεύεσαι βήμα το βήμα. Τα δύο κατορθώματα του Σαζέλ είναι ότι καταφέρνει να μοιάζει η ταινία φρέσκια, με σύγχρονους προβληματισμούς ενώ ο έρωτας των δύο πρωταγωνιστών δεν μας παρουσιάζεται σαν ο απόλυτος ουτε ως κεραυνοβόλος. Ερωτεύονται λίγο λίγο, ο ένας μαθαίνει να αγαπά τα ελαττώματα και τα πάθη του άλλου και στο τέλος αυτό που μένει είναι η αμοιβαία εκτίμηση και η αγάπη. Στηρίζουν ο ένας τον άλλο ώστε να κυνηγήσουν τα ονειρά τους και να μην απογοητεύονται. Και το τέλος γλυκόπικρο. Στο μεταξύ είναι γεμάτο χιούμορ χωρίς να παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά σοβαρά ή να προσπαθεί να γίνει μεγαλειώδες.



Πρόκειται για ένα success story που ρίχνει φώς για άλλη μια φορά στον κόσμο του θεάματος,παρουσιάζοντας τις φιλοδοξίες και τα προβλήματα, τις συμβάσεις, την επιμονή των χαρακτήρων. Καταφέρνει να ισορροπεί ανάμεσα στο γήινο και το ονειρικό, με κάποιες φαντασμαγορικές σκηνές να σου κόβουν την ανάσα. Την εξαιρετική μουσική υπογράφει ο Hurwitz και δένει με το σύνολο ιδανικά μιας και αποτυπώνει τις διακυμάνσεις της ιστορίας χωρίς να μας κουράζει ή να υπερφορτώνει το αποτέλεσμα. Οι χορογραφίες εξίσου πανέμορφες και ταιριαστές λειτουργούν ως προέκταση του εσωτερικού κόσμου των ηρώων μας, ικανές να εκφράσουν τα διάφορα συναισθήματα. ‘Οαση για τα μάτια και την ψυχή (κάθε σκηνή για κάδρο) με μια γλυκιά νοσταλγία διασκορπισμένη τριγύρω.

Διακρίσεις και υποψηφιότητες σε πολλές διοργανώσεις με αποκορύφωμα τις 14 υποψηφιότητες Όσκαρ συναγωνιζόμενο τον ‘Τιτανικό’ και το ‘Όλα για την Εύα’. Here’s to the fools who dream.
9/10

Τρέιλερ

[Ίζι]

Ωραία παρουσίαση, Στιλλ
Θα τη δω οπωσδήποτε κάποια στιγμή. Μοιάζει να την έχεις ερωτευτεί την ταινία, γιατί λοιπόν 9 και όχι 10; Απλή περιέργεια

[Στιλλ Ιλλ]

Ευχαριστώ Ίζι. Θέλω να δώ κατα ποσο θα αντέξει στον χρόνο. Γενικά τώρα τελευταία ανεβοκατεβάζω βαθμολογίες ή δεν δίνω εύκολα μεγάλους βαθμούς. Η συγκεκριμένη βέβαια μάλλον προς το δεκάρι οδεύει, γενικά της παραδόθηκα αμαχητί

[Μεταλλαγμένη]

Δυστυχώς, η ταινία δεν μου άρεσε καθόλου

Το πρώτο μισό το βρήκα ελαφρώς γλυκανάλατο και στο δεύτερο μισό παρόλο που προσπάθησε να το σοβαρέψει και να το κάνει λίγο πιο "δραματικό", το αποτέλεσμα μου φάνηκε μάλλον άνευρο και χλιαρό. Δεν νομίζω ότι φταίει το γεγονός ότι δεν μου αρέσουν οι συναισθηματικές ταινίες γιατί έχω δει και άλλες που παραδέχομαι ότι με άγγιξαν, με συγκίνησαν και μου μετέδωσαν όλο το ερωτικό συναίσθημα. Εδώ δεν ένιωσα χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Περισσότερο με έπεισε ο Γκόσλινγκ στο Ημερολόγιο χωρίς να το θεωρώ καμιά σπουδαία ταινία. Μόνο η Εμμα Στόουν έπαιξε καλά (αν και δεν έχω πειστεί ότι άξιζε το Οσκαρ η ερμηνεία της. Θα πρέπει να δω πως έπαιξαν οι άλλες συνυποψήφιες). Γενικά, έχω καταλήξει ότι αυτοί οι δύο ηθοποιοί μάλλον δεν είναι του γούστου μου.

Οσο για το κομμάτι του μιούζικαλ είχες δίκιο ότι δεν καταλαμβάνει πολύ μεγάλο μέρος της ταινίας πράγμα που το βρήκα πολύ καλό μια που τα σημεία αυτά τα γύρναγα στο γρήγορο

Οπως και να' χει, σ' ευχαριστώ που την πρότεινες και αν θες να πάρεις το αίμα σου πισω στην κριτική σου για τις δικές μου ταινίες, είμαι έτοιμη

[Φαροφύλακας]

Έχοντας δει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, δυστυχώς, θα συμφωνήσω με την Μεταλλαγμένη, στα περισσότερα.

Καταρχήν, πράγματι, κι εμένα μου φάνηκε κάπως "γλυκανάλατη" η αρχή. Και θα συμφωνήσω πως δεν είδα κι εγώ χημεία ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές. Και πράγματι, η Έμα Στόουν έπαιζε όμορφα.

Το σενάριο το βρήκα σε σημεία απλοϊκό. Π.χ. το ότι ο άλλος τον έβαλε να παίζει τα "τρίγωνα-κάλαντα" με αυτόν τον τρόπο! Σε ένα τέτοιο στέκι, με έναν τέτοιο πιανίστα, θα περίμενε κανείς μια πιο έντεχνη εκτέλεση των χριστουγενιάτικων, που θα άφηνε τους πάντες ευτυχισμένους. Και έπειτα το αρμόνιο, στο πάρτι του '80, ακόμα πιο υπερβολικό. Θέλω να πω, "εντάξει, σεναριογράφε. Το πιάσαμε."

Το χειρότερο, όμως, ήταν η μουσική. Δεν είχε καλές συνθέσεις. Το βασικό θέμα ήταν σχετικά ευχάριστο, ειδικά όπως το τραγουδά σφυρίζοντας στην αποβάθρα, αλλά τα υπόλοιπα ήταν λες κι άκουγα Γιωροβίζιον. Τραγούδια και μουσικές που, για μένα τουλάχιστον, δεν είχαν έμπνευση και πραγματικά κουράσαν τα φουκαριάρικα τα αφτιά μου. Κι ενώ πραγματικά προσέχω και θαυμάζω χορογραφίες (είτε χόλιγουντ είτε μπόλιγουντ), γενικότερα, εδώ δεν βρήκα κάτι που να εκτιμήσω.

Στο σύνολο βαρέθηκα, κι είμαι άνθρωπος που βλέπω μιούζικαλ. Είδα κάπου στα 3/4 της ταινίας και είναι κάπου στο 3☆ για εμένα. Πάντως, βλέπω στην imdb πως σκοράρει πολύ ψηλά.

Σόρι, που δεν μπόρεσα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό σου Στιλλ.

[Στιλλ Ιλλ]

Καλά για σένα Φάρε ήμουν σίγουρη οτι δε θα σου άρεσε. Αλλα παρ'ολα αυτά δε σε συγχωρώ

Μ'αρέσει που σε άλλο νήμα ευχόμουν να σαρέσει Μεταλλαγμένη. Που να ξερα η δόλια. Γούστα είναι αυτά όμως. Εγώ αλλιώς την αντιλήφθηκα και με μάγεψε αν και τις βαριέμαι πλέον τις ρομαντικές. Οτι και να λέγεται για το ημερολόγιο, που συμφωνώ γενικά, ο Γκόσλινγκ είναι φοβερός. Θα επιστρέψω οταν θα έχω δεί την ταινία σου, και μπορεί και να πονέσεις

[Φαροφύλακας]

Δηλ. ρε συ Στιλλ, που σε έχω για ψαγμένο αφτί, δεν σε κούρασε αυτό το σάουντρακ;

[Τόνιασινε]

Στιλλ μου, Στιλλ μου..καλή μου Στιλλ.. χωρίς να έχω καμιά πρόθεση να σε πικράνω και να τριτώσω τις κακές κριτικές,θα συμφωνήσω και με τη Μεταλλαγμένη και με το Φαροφύλακα.

Δυστυχώς,παρά την αδυναμία μου στη σκηνοθετική ματιά του Σαζέλ με το κορυφαίο του, για μένα τουλάχιστον, whiplash, το la la land ήταν μεγάλη απογοήτευση.

Νομίζω το είχαμε συζητήσει ότι δεν έχει πολλές ελπίδες να μου αρέσει, όταν έμαθα ότι είναι μιούζικαλ.. σχεδόν δεν τα αντέχω, οπότε για να μου αρέσει θα πρέπει να είναι κάτι πολύ καλοφτιαγμένο και άψογο σε όλα του.

Δε θα με ενοχλούσε η διάρκεια των κομματιών, αρκεί να είχαν "λόγο ύπαρξης" μέσα στο υπόλοιπο σενάριο, καθώς και να ήταν ωραία. Αν εξαιρέσουμε το ορχηστρικό που παίζει στο πιάνο ο Γκόσλινγκ, που μου άρεσε (αν και μετά την 65η φορά που έπαιξε,άρχισαν να παίζουν κι εμένα τα νεύρα μου) ή 1-2 τζαζ ορχηστρικά, που τρωγόντουσαν (αλλά τα εξέλαβα ως αποτυχημένες αναφορές-επαναλήψεις του whiplash, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση),όλα τα υπόλοιπα απλά δεν ακουγόντουσαν και με κούρασαν πολύ!!

Το σενάριο από πρόχειρο ως κοινότυπο και "πολυφορεμένο", χωρίς κάτι καινούριο να προσθέσει σε όσα έχουμε επανειλημμένως δει.

Για τους πρωταγωνιστές δεν τρέφω καμιά μεγάλη αδυναμία- μου είναι αδιάφοροι και το γκεστ του αγαπημένου μου Σίμονς με έκανε να σκεφτώ ότι ο Φλέτσερ μεταπήδησε καταλάθος από τη μια μπομπίνα στην άλλη..

Τα χρώμματα και τα κάδρα ωραία,αλλά όσον αφορά αυτά τα σημεία δεν είχα αμφιβολίες για τις ικανότητες του Σαζέλ.

Μια παρατήρηση ακόμα βέβαια την έχω.. παρ όλο που το έργο διαδραματίζεται στα 00' , από την αρχή μέχρι το τέλος είχα την αίσθηση ότι επικρατούσε ένας αχταρμάς αναφορών σε 50'- 00' !! Διακόσμηση, ένδυση, στυλ και γενικότερες αναφορές από 6 μπουρδουκλομένες δεκαετίες. Έχω όμως τις επιφυλάξεις μου, διότι μπορεί να είμαι λάθος και κάτι να μην έχω αντιληφθεί εγώ σωστά..

Παρά την άσχημη κριτική μου για την ταινία, είναι ένα δύσκολο είδος πιστεύω για τα σημερινά γούστα και το να μην πιάσει πολλούς είναι αναμενόμενο, όπως όμως και το να εντυπωσιάσει πολλούς άλλους!! Συνήθως τέτοιες ταινίες ή θα τις λατρέψεις όπως είναι και θα μαγευτείς ή δε θα σου αρέσουν τα περισσότερα στοιχεία.

[Θεατής]

Την είδα επιτέλους κι εγώ την καινούρια πολυσυζητημένη ταινία του Σαζελ και μπορώ να πω πως με δίχασε.

Καταρχήν κατα την διάρκεια της όσο έβλεπα τα άνοιξη, καλοκαίρι,χειμώνας σκέφτηκα μηπως ο Νταμιεν έπαθε Κιμ Κι Ντουκ αλλά εντάξει όχι...πιο πολλές ηταν οι αναφορές του και κατά κάποιο τροπο κάπου προσπάθησε να αναπτύξει σημεία που θεώρησε πως άφησε σκοτεινά από το whiplash...

Οπτικά μου άρεσε σε αρκετά σημεία, βρήκα τα χρώματα εξαιρετικά και παρόλο το πλήθος τους ηταν ταιριαστά και δεν με κούρασαν καθόλου, ίσα ίσα τα απολαυσα. Τα σκηνικά ήταν για το γούστο μου μια οπτική πανδαισία με άψογο στήσιμο ακόμα και στις σκηνές με πολύ κόσμο και λατρεψα την ομαλή πορεία της κάμερας και τα σημεία που εστίαζε όπως επίσης και τις επιλογές των εξωτερικών τοποθεσιών και τα υπέροχα καδραρίσματα μιας και με μια αξιοθαύμαστη ικανότητα που ξάφνιασε κι εμένα τον ίδιο αγνοησα τα αδιάφορα και νεροβραστα χορευτικά ,τα μέτρια κουστούμια,όπως και τους ίδιους τους πρωταγωνιστές που δεν με κέρδισαν δυστυχώς σε καμία στιγμή κι αν μπορούσα να βάλω και το mute να μην ακούω τα αδιάφορα ως ενοχλητικά τραγούδια θα ηταν ακόμα καλύτερα κι εδώ πιστεύω οτι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας καθότι μιούζικαλ. Πέρα απο δυο κομμάτια που επαιξε η τζαζ ορχήστρα εκεί με τον τρομπετίστα και ενα ψιχαλισμα απο tainted love που γλυκανε τα αυτιά μου, η μουσική και ειδικά τα τραγούδια, μου ηταν απο αδιάφορα έως ενοχλητικά...

Το σενάριο δεν το σχολιαζω μιας και δεν είχα και καμμία ιδιαίτερη απαίτηση απο τέτοιο ειδος ταινίας,το σκοπό του τον εξυπηρετεί μην τρελαθουμε κιόλας...

Σαν σύνολο λοιπόν και επειδή για το ειδος του η μουσική είναι σημαντική το βρίσκω μέτριο, από την άλλη μεριά ο Σαζελ κοιμάται με μια αγκαλιά βραβεία και χεσ.....κε

[Στιλλ Ιλλ]

Δεκτές όλες οι απόψεις σαφώς, δεν είμαι πια στην εφηβεία μπορώ να τις διαχειριστώ

Πάντως επειδή βλέπω οτι οι περισσότεροι κολλήσατε στο αναχρονιστικό ας το πούμε σάουντρακ εγώ προσωπικά το λάτρεψα και έπαιζε σε λούπα (με εξαίρεση το κομμάτι του Legend που ήταν βαρετό. Ο Σαζέλ απο την μία κλείνει το μάτι στις επιρροές του και απο την άλλη επιτρέπει στους πρωταγωνιστές να παθιάζονται με οτι τους αγγίζει και οχι απαραίτητα οτι είναι σύγχρονο. Μπορούσα να τους καταλάβω γιατί και εγώ ακούω ως επι το πλείστον μουσική προηγούμενων δεκαετιών. Και εκτός απο αυτά καθε φορά που άκουγα την μουσική ξεπηδούσαν οι σκηνές στο κεφάλι μου. Τα κεντρικά θέματα δεν νομίζω οτι ήταν τοσο τετριμμένα πιά αλλα ντάξει δεν έχω κινηθεί προς τζαζ μεριά οπότε δεν μπορώ να ξέρω. Να δείτε και το moonlight και να μας πείτε αν το άξιζε τελικά το αγαλματίδιο.