Οι σκέψεις μου, τώρα καθώς βλέπω την σειρά/ταινία

[Ζόφος]

Είδα το A Monster Calls και μου άρεσαν τα μηνύματα που ήθελε να περάσει (ή τουλάχιστον αυτά που εγώ αντιλήφθηκα). Με έναν πιτσιρικά και τη μητέρα του που είχε καρκίνο. Κι αυτό τον έκανε φοβισμένο κι οργισμένο, γι'αυτό με τη παιδική του φαντασία έπλασε ένα δεντροτέρας σαν τεράστιο Groot και προσπαθούσε να τη σώσει. Όσοι έχουν χάσει γονείς ξέρουν πόσο δύσκολο είναι.

[Ίζι]

Είμαι στις 2μιση ώρες του Melancholia. Οι εξελίξεις στην πλοκή είναι πολύ ενδιαφέρουσες.

Απ' ό,τι κατάλαβα πρόκειται για μια ιδιότυπη και ακραία μορφή ψυχοθεραπείας, ένα πείραμα του Τζούλιαν στο οποίο συμμετέχει με πάθος και ο ίδιος. Απ' την αρχή με είχε προβληματίσει η δεκτικότητα των γυναικών όταν τις τραβούσε φωτογραφία ένας, υποτίθεται, ξένος. Φαντάζομαι οι συμμετέχοντες στη διαδικασία αυτή (να είναι άραγε αυτοί οι τρεις μόνο;) υποφέρουν από κατάθλιψη και προσπαθούν με τον τρόπο αυτό να δραπετεύσουν απ' τον εαυτό τους και τα προβλήματά του.

Χαρακτηριστική στην ταινία είναι η παντελής απουσία μουσικής και ηχητικών εφέ. Φαίνεται έχω τόσο πολύ συνηθίσει να βλέπω ταινίες επενδυμένες με μουσική, που εδώ οι μεγάλες σιωπές και οι ήχοι του περιβάλλοντος, καθώς και η επιλογή του σκηνοθέτη να γυρίζει κάθε σκηνή από μία και μοναδική γωνία λήψης, ενισχύουν αυτό το άβολο συναίσθημα ότι δεν παρακολουθώ ταινία, αλλά στιγμές πραγματικότητας, σαν να έστησε κάποιος κάμερες για να παρακολουθήσει αυτούς τους ανθρώπους. Δεν καταλαβαίνω βέβαια σε τι εξυπηρετούν τα τεράστια ακίνητα πλάνα, όπου βλέπουμε μόνο το χωριό ή την εκκλησία, μέχρι που κάνει ένα πέρασμα ένας από τους χαρακτήρες. Αυτά μου φαίνονται αρκετά κουραστικά. Μπορώ να παρακολουθήσω, π.χ. με ενδιαφέρον ένα πεντάλεπτο πλάνο όπου κάποιος χαρακτήρας απλά κάθεται στο κρεβάτι του και μοιάζει δυστυχισμένος, αλλά αυτά τα μεγάλα πλάνα με τα τοπία μού φαίνονται άχρηστα. Ενδιαφέρουσα πάντως μέχρι στιγμής!

[Τόνιασινε]

Ίζι, είμαστε όλοι μαζί σου!! Θα τα καταφέρεις!!

[Φαροφύλακας]

Έβαλα το Midnight Special (2016) με ένα παιδί με υπερφυσικές δυνάμεις. Είδα μέχρι την μέση. Μου έφερε στο μυαλό επεισόδιο των X-Files. Πάντως, πολύ τριμμένη η συνταγή. Μου θυμίζει κάτι συνταγές που είχα για φακές, φασολάδα κτλ. στο συρτάρι, φοιτητής, και μέσα στα χρόνια, βάλε-βγάλε, είχαν γεμίσει λάδια, λεκέδες κτλ. Όπως και να 'χει δεν υπέφερα, αν και δεν ξέρω αν θα βρω το ενδιαφέρον να δω και την υπόλοιπη κάποια στιγμή. Θα δείξει.

[Θεατής]

Κι εμένα δεν μου είχε αρέσει η συγκεκριμένη,πανω κάτω για τους ίδιους λόγους...

[Μυρμηγκοφάγος]

Ναι Ίζι μη το βάζεις κάτω, μόνο πέντε ωρίτσες απέμειναν

[Φαροφύλακας]

Έτρεξα το υπόλοιπο μισό από το Midnight Special (2016). Πάλι καλά που δεν επέμεινα. Παρότι γίνεται μια προσπάθεια για ανθρώπινα πλάνα κι ερμηνείες, αυτήν την σούπα την έχουμε φάει τόσες φορές που βγάζουμε συμπτώματα Μαφάλντας. Ένα 3αράκι. Η μουσική καλή, πάντως.

[Φαροφύλακας]

Έριξα να δω το Vanya on 42nd Street (1994) και δυστυχώς, για την ώρα το βαριέμαι.

[Ζόφος]

A Street Cat Named Bob. Μεταφορά κι αυτό βιβλίου. Με το μοναχικό ζητιάνο-ναρκομανή James Bowen στο Λονδίνο να αλλάζει τη ζωή του προς το καλύτερο με τη βοήθεια μίας... γάτας! Εξαιτίας της έβγαλε παραπάνω λεφτά, δουλειά, κοπέλα και ξέκοψε απ'την ηρωίνη. Αν και πραγματική ιστορία, δυστυχώς η ζωή -τουλάχιστον στην Ελλάδα- δεν αλλάζει τόσο εύκολα. Ιδανική πάντως για cat lovers.

[Ίζι]

Είμαι στις 4,5 ώρες του Melancholia. Ο σκηνοθέτης συνεχίζει με τα ατέλειωτα, ακίνητα πλάνα. Αυτά είναι πολύ κουραστικά και, σε συνδυασμό με την απλή τεχνική του (απλά ακουμπά την κάμερα κάπου και γυρίζει όλη τη σκηνή έτσι μέχρι το τέλος της) με κάνουν ώρες-ώρες να αισθάνομαι ότι παρακολουθώ σκηνές απ' το φιλιππινέζικο big brother πριν το μοντάρισμα. Νιώθω ότι ο δημιουργός μάς βασανίζει επίτηδες έτσι. Όμως η ιστορία που (με το πάσο του) αφηγείται είναι πολύ δυνατή - αυτοί οι απόμακροι χαρακτήρες που μιλούν τόσο χαμηλόφωνα έχουν βάθος και αξίζουν την προσοχή μας, τον χρόνο και τον κόπο μας.

Η ψυχοθεραπεία με τους ρόλους έχει λήξει κι αναρωτιέμαι αν θα επιστρέψει σ' αυτήν η πλοκή. Δυστυχώς δεν πήρα τις απαντήσεις που θα ήθελα. Αντίστοιχα θα ήθελα να μάθω περισσότερα για τα άλλα ιδιαίτερα πειράματα του Τζούλιαν και για τα κίνητρά του (όπως εκεί που η κοπέλα τρώει το βιβλίο και μετά κάνει σεξ με το αγόρι, που φορά ένα φουστάνι). Η ταινία προς το παρόν έχει επικεντρωθεί στην Αλμπέρτα και τη ζωή της, παραμελώντας τους άλλους χαρακτήρες, ειδικά τη Ρίνα. Μακράν ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας είναι για μένα ο Τζούλιαν. Δεν ξέρουμε ακόμη αν είναι ένας εκκεντρικός διανοούμενος που χρησιμοποιεί για τα πειράματά του τους συγγενείς των εξαφανισμένων αντικαθεστωτικών ή αν έχει και ο ίδιος χάσει κάποιον. Νομίζω το δεύτερο... Σε μια σκηνή τον βλέπουμε να ξυπνάει στο έρημο σπίτι του, με τη φωτογραφία μιας γυναίκας δίπλα του. Έπειτα περιφέρεται για λίγο στο σπίτι σαν την άδικη κατάρα, πριν επιστρέψει στο κρεβάτι. Δυνατή σκηνή αυτή για μένα. Όταν ξυπνάει κανείς ξαφνικά στις σκοτεινές και σιωπηλές ώρες πριν το ξημέρωμα η ατμόσφαιρα είναι βαριά, και η μοναξιά/θλίψη βαρύτερη. Πάντως αυτό που βιώνουν οι άνθρωποι αυτοί είναι σκέτος εφιάλτης. Το να μην ξέρεις τι έχει συμβεί στον αγαπημένο σου άνθρωπο, κι ας γνωρίζεις ότι είναι σίγουρα νεκρός, είναι ένα ανυπόφορο μαρτύριο.