Τίτλος: Evil dead
Ελληνικός τίτλος: Το καταραμένο άσμα
Έτος παραγωγής: 1981
Σκηνοθεσία: Sam Raimi
Σενάριο: Sam Raimi
Ηθοποιοί: Bruce Campbell, Ellen Sandweiss, Hal Delrich, Betsy Baker, Sarah York
Πρωτότυπη μουσική: Joseph LoDuca
Διάρκεια: 85΄
Υπόθεση
O νεαρός Ας Γουίλιαμς μαζί με την κοπέλα του, την αδελφή του και ένα φίλο τους, πηγαίνουν σε ένα μικρό σπίτι μέσα στο δάσος για να περάσουν τις διακοπές τους. Κάποια περίεργα γεγονότα ξεκινάν να συμβαίνουν κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους, ενώ στο σπίτι ελευθερώνουν άθελα τους έναν αρχαίο δαίμονα ο οποίος έχει σκοπό να σκοτώσει και τους πέντε φοιτητές. Ο Ας όμως θα αποδειχθεί σκληρό καρύδι, ακόμα και για έναν τόσο επικίνδυνο εχθρό
Άποψη
Πρόκειται φυσικά για μια χαμηλού προυπολογισμού ταινία τρόμου η οποία γεννήθηκε από μια ιδέα του σκηνοθέτη Σαμ Ράιμι και του πρωταγωνιστή Μπρους Κάμπελ. Φυσικά δεν μπορεί πια να τρομάξει το κοινό διότι τα φτηνά εφέ της αλλά και η κάπως παρωχημένη σκηνοθεσία της την καθιστούν απλά διασκεδαστική αλλά και άκρως σινεφιλική.
Ο σκηνοθέτης στην κυριολεξία δεν μπορούσε να βρει χρήματα για να ολοκληρώσει την ταινία ενώ ο Μπους Κάμπελ ζήτησε δάνειο από την οικογένεια του πιστεύοντας στην επιτυχία της ταινίας. Τελικά η ταινία έγινε και αποτέλεσε την πρώτη μιας τριλογίας και φυσικά την αρχή μιας ολόκληρης μυθοπλασίας γύρω από το Βιβλίο των Νεκρών που ανακάλυψε ο Ας και η παρέα του σε αυτή την ταινία.
Ο Στήβεν Κινγκ μάλιστα την θεωρεί μια από τις αγαπημένες του ταινίες και μάλιστα είχε βοηθήσει στο να γίνει γνωστή και να αποκτήσει φανατικούς οπαδούς σε όλη την Αμερική.
Τεχνικά η ταινία είναι πια ξεπερασμένη. Παρόλα αυτά εγω βρήκα το όλο στήσιμο πολύ καλό και μάλιστα έλειπε η επιτήδευση που είναι έκδηλη σε όλες τις ταινίες τρόμου τελευταίως. Επίσης ένα πολύ καλό στοιχείο της ταινίας είναι το χιούμορ του σκηνοθέτη που είναι τις περισσότερες φορές μαύρο αλλά δένει απίστευτα με την όλη υπόθεση του έργου.
Η επιμονή του Ας να βγεί ζωντανός από την καμπίνα μέσα στο δάσος με μοναδικό του όπλο ένα αλυσοπρίονο σηματοδοτεί μια ολόκληρη εποχή ταινιών τρόμου και καθιερώνει τον Ράιμι σαν σκηνοθέτη όχι μόνο σε τέτοιου είδους ταινίες αλλά συνολικά σαν δημιουργό.
Τέλος, η κάπως άκυρη ελληνική απόδοση του τίτλου, μάλλον προέρχεται από τον τρόπο που ελευθερώνεται ο δαίμονας στο μικρό σπιτάκι. Ίσως να ήταν και κάπως δελεαστικός για την εποχή των βιντεοκλαμπ, τότε που ο μέσος Έλληνας νοίκιαζε ταινίες από τον τίτλο και μόνο.
Για μένα είναι μια κλασική καλτ ταινία τρόμου και δίνω 8/10.
Τρέιλερ
Αν και δεν έχω και πολλά ακόμη να προσθέσω.. Η πρώτη ταινία αρκετά ακραία στα μάτια μου, και για την εποχή της νομίζω, σε σημεία επικρατεί πραγματικό πανδαιμόνιο και φρίκη που αγγίζει τα όρια του γελοίου ίσως, αν δεν έχεις εγκλιματιστεί στην αρρώστια που προσπαθεί να δημιουργήσει ο σκηνοθέτης με ό,τι μέσα διαθέτει. Οι επόμενες δύο ταινίες συνιστούν πιστεύω αποκάλυψη για το ταλαιπωρημένο είδος της κωμωδίας/τρόμου και δικαιολογούν το cult status που επάξια έχει κερδίσει η τριλογία. Το ριμέικ θα το χαρακτήριζα ως άλλο ένα σύγχρονο αθλιούργημα που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί εμπορικά επιτυχίες του παρελθόντος αφαιρώντας ό,τι πρωτότυπο και ενδιαφέρον στοιχείο υπήρχε και προσθέτοντας άπλετο ανούσιο γκορ και μηδέν έμπνευση..Η σειρά τέλος, στην αρχή μου φάνηκε ελπιδοφόρα με το ανάλαφρο στυλ της, αλλά στην πορεία απομακρύνθηκα γιατί άρχισε εκ νέου να χάνεται το μέτρο με χοντροκομμένο χιούμορ και σπληνάντερα και γενικότερα μου δημιουργήθηκε η εντύπωση, όπως και με πολλές άλλες σύγχρονες σειρές, ότι όσο τραβάει σε τηλεθέαση τόσο θα τραβιέται και το σενάριο από τα μαλλιά. Κρίμα αν και αναμενόμενο. Α, και για να μην ξεχάσω, το εναλλακτικό τέλος της τρίτης ταινίας κλάσεις ανώτερο από το ικανοποιητικό, αν και πεσσιμιστικό, κατά τα άλλα νορμάλ φινάλε.