Μικρές ατέλειες που με ενοχλούν σε μια σειρά/ταινία

[Βάγγυ]

Μόλις γύρισα από το σινεμά ολίγον τι νευριασμένη βλέποντας το The 5th wave. Ρε η καταστροφή του κόσμου έρχεται και είναι όλοι/ες τους στην εντέλεια. Η δε πρωταγωνίστρια, αψεγάδιαστη. Γιατί βέβαια, όταν έχει κοπεί το ρεύμα, δεν έχει τρεχούμενο νερό, κοντεύει να καταστραφεί ο πλανήτης, τι πιο φυσιολογικό από το να βλέπεις την πρωταγωνίστρια με το μαλλί χτενισμένο άψογα -πεντακάθαρο δεν το συζητώ, λες και λούζοταν κάθε μέρα; Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος δε φοράει μάσκαρα παλεύοντας για τη ζωή του; Γιατί στην τελική, αν πεθάνουμε, αμακιγιάριστη θα μας βρει ο χάρος;
Ναι, όπως ίσως καταλάβατε μου τη δίνει λιγάκι αυτό.

[Φαροφύλακας]

Βαγγυ, είσαι ομοιπαθούσα με την Ίζι η οποία σημείωσε κάτι αντίστοιχο, πιο πάνω. Οι γυναίκες παρατηρείτε περισσότερο τα μαλλιά και το μακιγιάζ από εμάς. Νομίζω πως οι περισσότεροι άντρες δεν μπορούν καν να διακρίνουν πιο μαλλί είναι βγαλμένο από το κωμμωτήριο.

Ή πάει κάποιος μπαίνει σ' ένα σπίτι βρίσκει έναν νεκρό κ αντί να φύγει μακρυά κ να φωνάξει την αστυνομία πάει μέσα κ ψάχνει όλο το σπίτι...

Τώρα κατάλαβα πώς το εννοείς κι έχεις δίκιο.

Κάτι κάπως αντίστοιχο, που με έκανε να φέρνω πιρουέτες πάνω στον καναπέ από την εξωφρενικότητά του, ήταν σε μια ελληνική σειρά με την Δανδουλάκη και "τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό...", όπου γίνεται ένα τροχαίο και σκοτώνονται οι γονείς από ένα κοριτσάκι, το οποίο το βρίσκει, τρομαγμένο η Δανδουλάκη (νομιζω δεν μιλάει καν από το σοκ). Το περιμαζεύει σπίτι της και φυσικά δεν κάνει καμιά ενέργεια να το παραδώσει στην αστυνομία ακόμα κι όταν μαθαίνει από την τηλεόραση ότι σύσσωμο το πανελλήνιο ψάχνει ένα κοριτσάκι που ήταν σε ένα τροχαίο. Δηλ. στα παλιά της τα παπούτσια αν οι θείοι και οι παππούδες μέσα στην απέραντη θλίψη για τον θάνατο των δικών τους θα πρέπει να ζούνε με αυτήν την βασανιστική αγωνία για το τί απέγινε το παιδάκι τους κι αν το άρπαξε κανένας επιτήδειος. Και φυσικά ούτε χτυπάει amber alert (που θα πίεζε την Δανδ. μέσα στην απέραντη βλακεία της να επιστρέψει το παιδί και θα τελείωνε η σειρά στο δεύτερο επεισόδιο) ούτε και την απασχολεί πως είναι ένοχη για απαγωγή (αφού είναι "καλή").

Δηλ. σκεφτείτε το λίγο: βρίσκεις ένα ξένο μικρό παιδί και το παίρνεις σπίτι σου και απλά ζεις μαζί του. Κι ακόμα κι όταν μαθαίνεις ότι το αναζητούν οι δικοί του εσύ… συνεχίζεις να ζεις μαζί του. Βασικά το σενάριο θα έστεκε μια χαρά αν η Δανδουλάκη μάς παρουσιαζόταν σαν ψυχοπαθής κτλ. αλλά στη σειρά μάς παρουσιάζεται σαν μια νορμάλ γυναίκα που απλά μπορεί να έχει ένα μητρικό κενό.

Εδώ π.χ. η Δανδουλάκη ανακρίνει πόση ώρα την μικρή, ποια είναι, ενώ είναι φανερό από την εμφάνιση πως το παιδί συνδέεται με το τροχαίο δίπλα από το οποίο πέρασε η ίδια προτύτερα.

Δεν θα μου φαινόταν παράξενο αν μάθαινα πως το σενάριο βασίστηκε σε κάποια έκθεση Δημοτικού της μικρής που έπαιζε το κοριτσάκι.

[Ξενέρωτας]

Για την ιστορια, να σημειώσω οτι εκεινη η σειρα (Λένη) παιζοταν πριν καθιερωθουν οι περιφημες ανακοινωσεις του "αμπελαλέ", αλλα τα υπολοιπα που λες ειναι σωστα

[Χρήστος Π]

Νομίζω πως οι περισσότεροι άντρες δεν μπορούν καν να διακρίνουν πιο μαλλί είναι βγαλμένο από το κωμμωτήριο.

Και το πληρώνουν με αίμα πολλές φορές.

Κάτι ακόμα που με ενοχλεί, είναι όταν κυρίως στην αρχή μιας ταινίας μιλάνε δυο χαρακτήρες με τρόπο μη ρεαλιστικό μόνο και μόνο για να κάνουν γνωστή στον θεατή μια λεπτομέρεια από το παρελθόν. Παράδειγμα:
"Είσαι ακόμα θυμωμένη μαζί μου;"
"Ποτέ δεν σου συγχώρεσα το ότι σκότωσες τον τάδε"
"Σου χω πει χίλιες φορές ότι δεν είχα επιλογή"
Και το συμβάν να έχει γίνει πρίν 15 χρόνια.
Υπάρχουν και καλύτερα παραδείγματα αλλά δεν μου έρχεται κάτι πιο δημιουργικό τώρα. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ...

[Φαροφύλακας]

Αντέρωτα, το αμπελαλέ ξεκίνησε το 1996 στις ΗΠΑ αλλά μάλλον έχεις δίκιο. Δεν έχω εικόνα πότε ξεκίνησαν οι αντίστοιχες ανακοινώσεις στην Ελλάδα.

Χρήστο, πολύ εύστοχη η παρατήρησή σου. Κι εγώ το παρατηρώ όταν κάποιοι ανταλλάσσουν άσκοπα ένα σωρό πληροφορίες με μόνο σκοπό να ενημερωθεί ο θεατής περί τίνος πρόκειται.

Επίσης: κάποιος πάει να σκοτώσει κάποιον. Για κάποιον ακαθόριστο λόγο εκεί του αποκαλύπτει πολύ σημαντικά πράγματα τα οποία ο άλλος μπορεί να χρησιμοποιήσει αφού τελικά θα την γλιτώσει (επειδή π.χ. είναι ο πρωταγωνιστής).

Και γενικότερα, κάποιος που πάει να σκοτώσει κάποιον, αντί να τον σκοτώσει, ξεκινά ξάφνου να εξιστορεί τα χίλια δυο.

[Ξενέρωτας]

Επίσης: κάποιος πάει να σκοτώσει κάποιον. Για κάποιον ακαθόριστο λόγο εκεί του αποκαλύπτει πολύ σημαντικά πράγματα τα οποία ο άλλος μπορεί να χρησιμοποιήσει αφού τελικά θα την γλιτώσει (επειδή π.χ. είναι ο πρωταγωνιστής).

Και γενικότερα, κάποιος που πάει να σκοτώσει κάποιον, αντί να τον σκοτώσει, ξεκινά ξάφνου να εξιστορεί τα χίλια δυο.

Αυτο το κλισε ονομαζεται vilain speech:

Υπαρχουν και φορες οπου σατιριζεται αυτο το κλισε. Στην ταινια

Watchmen

αφου εχουν στριμωξει τον "εχθρό" και τους λεει τα σχεδια του για μια καταστροφη, στο τελος λεει "νομιζετε οτι ειμαι καποιος κακός των κομικς; Δεν θα σας τα ελεγα αυτα αν υπηρχε περιπτωση να με σταματησετε. Αυτα που σας λεω ηδη τα ενεργοποιησα πριν 10 λεπτα"

[Φαροφύλακας]

Αυτο το κλισε ονομαζεται vilain speech

Καλά, τα Αγγλικά έχουν ορολογία για τα πάντα της ποπ κουλτούρας.

Ξανάβλεπα τώρα το "I Am Number Four" (2011), κι εκεί μια κοπελίτσα έχει μια αγάπη για την αναλογική φωτογραφία. Οπότε κι αυτή, αλλά κι ο φίλος της, πιάνουν φωτογραφικές μηχανές, από αυτές με το φιλμ, και... απλά πατάνε το κουμπάκι.

Ίσως τα παιδιά του σήμερα να θεωρούν πως έτσι λειτουργούσαν αυτές οι μηχανές. Μόνο που στην πραγματικότητα:

• Πρέπει πρώτα να οπλίσεις με μια πολύ χαρακτηριστική κίνηση (αν δεν είναι οπλισμένη, που γενικά δεν την άφηνες οπλισμένη μην βγάλει κατά λάθος).
• Έπειτα να ρυθμίσεις (ή τουλάχιστον να ελέγξεις) την ταχύτητα
• Να ρυθμίσεις (ή τουλάχιστον να ελέγξεις) το διάφραγμα
• Να εστιάσεις

και μόνο τότε να πατήσεις το κουμπί.

Επίσης, τους έβλεπες να βγάζουν σε πολύ σκοτεινό περιβάλλον δίχως φλας (που το φίλμ θα έπρεπε να είναι τεράστιας ευαισθησίας και η ταχύτητα χαμηλή και άρα η κάμερα μάλλον κάπου σταθερά για να μην βγει κουνημένη).

[Φαροφύλακας]

Επίσης, σχετικά με αυτό:

Για την ιστορια, να σημειώσω οτι εκεινη η σειρα (Λένη) παιζοταν πριν καθιερωθουν οι περιφημες ανακοινωσεις του "αμπελαλέ", αλλα τα υπολοιπα που λες ειναι σωστα

Αντέρωτα, το αμπελαλέ ξεκίνησε το 1996 στις ΗΠΑ αλλά μάλλον έχεις δίκιο. Δεν έχω εικόνα πότε ξεκίνησαν οι αντίστοιχες ανακοινώσεις στην Ελλάδα.

Έχω μια εμμονή να ελέγχω την ακρίβεια μιας πληροφορίας. Έχεις, πράγματι, δίκιο. Η Λένη προβλήθηκε στο Mega Chanel την περίοδο 2003-2004 ενώ σε άρθρο της ΕΡΤ διαβάζω πως το Χαμόγελο του Παιδιού ενεργοποίησε τον μηχανισμό του Amber Alert πρώτη φορά τον Μάιο του 2007.

[Λορένα]

- Οταν καποιος χτυπησει σοβαρα και προκειται να πεθανει, το καταλαβαινουμε γιατι σχεδον παντα θα πει 2 λογια πριν.. πεθανει.
Αν ομως ειναι να σωθει, στις περισσοτερες περιπτωσεις θα βρεθει αναισθητος.

- Οταν καλουν στο τηλεφωνο η αλλη μερια απαντα αμεσως, οταν ομως ακουνε το (σταθερο) τηλεφωνο να χτυπα, το αφηνουν να χτυπα για ωρα πριν απαντησουν.

- οταν καποιος περικυκλωνεται απο ατομα με σκοπο να φαει ξυλο, συνηθως ο καθενας περιμενει την σειρα του για να επιτεθει

- μπορει να πεφτουν βροχη απο σφαιρες αλλα ειναι αστοχες στο 98%. Αντιθετα οι σφαιρες του πρωταγωνιστη, 1/2 αστοχουν (και αν)

- Οταν βλεπεις τον ηθοποιο να οδηγει και το πλανο κραταει λιγο παραπανω απο 2-3 δευτ, συνηθως εχει ατυχημα.

Ξεχωριστη κατηγορια νομιζω εχουν οι ελληνικες σειρες, που οι ατελειες τους χτυπανε κοκκινο

- οταν δειχνει καβαλαρη σε αλογο να τρεχει στα χωραφια, ο ηχος του ειναι καλπασμος σε πλακοστρωτο

Συγκεκριμενα στην σειρα "Η Μαρια η ασχημη" φορουσε παππουδιστικα γυαλια. Τα ρουχα της απορω που τα εβρισκαν, και ενω λογικα θα περιμενεις να ειναι τουλαχιστον οικογενειακο, η μανα της απο την αλλη κυκλοφορουσε με σικ ταγιερακια.

θα επανελθω αν σκεφτω κατι αλλο

[Κόρτο Μαλτέζε]

Αυτο το κλισε ονομαζεται vilain speech

Καλά, τα Αγγλικά έχουν ορολογία για τα πάντα της ποπ κουλτούρας.

Ξανάβλεπα τώρα το "I Am Number Four" (2011), κι εκεί μια κοπελίτσα έχει μια αγάπη για την αναλογική φωτογραφία. Οπότε κι αυτή, αλλά κι ο φίλος της, πιάνουν φωτογραφικές μηχανές, από αυτές με το φιλμ, και... απλά πατάνε το κουμπάκι.

Ίσως τα παιδιά του σήμερα να θεωρούν πως έτσι λειτουργούσαν αυτές οι μηχανές. Μόνο που στην πραγματικότητα:

• Πρέπει πρώτα να οπλίσεις με μια πολύ χαρακτηριστική κίνηση (αν δεν είναι οπλισμένη, που γενικά δεν την άφηνες οπλισμένη μην βγάλει κατά λάθος).
• Έπειτα να ρυθμίσεις (ή τουλάχιστον να ελέγξεις) την ταχύτητα
• Να ρυθμίσεις (ή τουλάχιστον να ελέγξεις) το διάφραγμα
• Να εστιάσεις

και μόνο τότε να πατήσεις το κουμπί.

Επίσης, τους έβλεπες να βγάζουν σε πολύ σκοτεινό περιβάλλον δίχως φλας (που το φίλμ θα έπρεπε να είναι τεράστιας ευαισθησίας και η ταχύτητα χαμηλή και άρα η κάμερα μάλλον κάπου σταθερά για να μην βγει κουνημένη).

Στα τελευταία τους οι αναλογικές φωτογραφικές μηχανές είχαν γίνει αυτόματες (οι φωτογραφικές του λαού τουλάχιστον) οπότε δεν χρειαζόταν να οπλίσουν ούτε και πολλοί έλεγχοι. Τώρα αν ένας κολλημένος με την φωτογραφία θα μείνει ικανοποιημένος με μια αυτόματη αναλογική μηχανή είναι άλλο θέμα.