Birdman (2014)

[Ζόφος]

Τίτλος: Birdman
Έτος παραγωγής: 2014
Σκηνοθέτης: Alejandro González Iñárritu
Σενάριο: Alejandro González Iñárritu, Nicolás Giacobone...
Ηθοποιοί: Michael Keaton, Emma Stone, Edward Norton...
Διάρκεια: 119΄


Υπόθεση
Ο Riggan Thomson, ένας χολυγουντιανός ηθοποιός που έγινε διάσημος με τον ρόλο του Birdman, προσπαθεί να επανέλθει στο προσκήνιο μέσω της παράστασης που δίνει στο Broadway.



Άποψη
Η καινούργια ταινία του γνωστού μεξικανού σκηνοθέτη που μας χάρισε τα Amores Perros, 21 Grams, Babel, Biutiful. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τα δράματα που συνηθίζει. Πιο πολύ σαν μαύρη κωμωδία μοιάζει.

Από το ξεκίνημα μας βάζει κατευθείαν στο κόσμο του πρωταγωνιστή, με την αγωνία του να ξανακερδίσει την αγάπη του κοινού, τα προβλήματα στο θέατρο (στο οποίο η παράσταση εξελίσσεται ταυτόχρονα κι όλοι πηγαινοέρχονται μεταξύ σκηνής και καμαρινιών), τη σχέση του με συναδέρφους και τη διαλυμένη οικογένεια του. Όπως διαλυμένο είναι και το εγώ του, αφού από τη μία σκέφτεται να τα παρατήσει όλα, από την άλλη βγάζει έντονα στοιχεία ναρκισσισμού, φτάνωντας να έχει μέχρι και ψευδαισθήσεις για υπερδυνάμεις (που περιορίζονται όμως στη τηλεκίνηση και το πέταγμα). Υπερδυνάμεις που προέρχονται φυσικά από τις ταινίες του ως Birdman.

Με λίγα λόγια έχουμε έναν ξεχασμένο και γερασμένο αστέρα, που προσπαθεί να ξεπεράσει το ρόλο που τον έκανε αναγνωρίσιμο φέρνωντας του επιτυχία. Το κουρασμένο παρόν έρχεται αντιμέτωπο με το ένδοξο παρελθόν για άλλη μιά φορά. Θα μπορούσε να αποτελέσει κι αυτοβιογραφία του Keaton, μα και κάθε άλλου ηθοποιού.

Το μόνο αρνητικό που βρήκα είναι στο τρόπο που γυρίστηκε, αφού δεν αφήνει πολλά περιθώρια για συναίσθημα. Όχι πως δεν ήταν καλές οι ερμηνείες (ειδικά του Keaton ότι καλύτερο έπαιξε ποτέ), απλά η κάμερα τον ακολουθεί συνέχεια και δεν είναι και τόσο σταθερή, θυμίζωντας λίγο found footage. Ίσως να ισχυριστεί κανείς βέβαια πως αυτή είναι άλλη μιά πρωτοτυπία, αφού σπάνια βλέπεις ταινίες να μοιάζουν σαν να έχουν γυριστεί έτσι μονομιάς.

Δικαιολογημένα βραβεύτηκε και συζητήθηκε όσο καμία άλλη φέτος. Κορυφαία για το 2014!

Τρέιλερ

[Χρηστος Αλεξανδριδης]

Εμένα πάλι το Birdman μου άρεσε πολύ ακριβώς για τον τρόπο με τον οποίο γυρίστηκε. Ήταν σαν να βλέπεις ένα ασταμάτητο μονόπλανο. Υπάρχουν βέβαια, πως να το πω τώρα, αλλαγές, αλλά δεν φαίνονται.

Κι αυτός ο τρόπος κινηματογράφησης σε συνδυασμό με το ότι ακούγονται συνέχεια κάτι ντραμς σε αυτοσχέδιους ρυθμούς τζαζ, δεν ξέρω, εμένα μ'εντυπωσίασε πολύ.

Εκτός πάντως απ'τον Μάικλ Κίτον που, όπως λέει και ο Ζόφος, παίζει τρομερά, μεγάλο come back κι απ'τον Νόρτον. Επιτέλους.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Φαίνεται άκρως ενδιαφέρουσα!!
Από την πρώτη στιγμή μου κίνησε το ενδιαφέρον!!! Από την μια ο σκηνοθέτης και από την άλλη η ερμηνεία του Κήτον. Σίγουρα από αυτές που θέλω να δω. Ίσως πάω να την δω και στα Ster!!!!

YΓ: Αλήθεια ο Νόρτον που ήταν χαμένος....

[Ζόφος]

Εμένα πάλι το Birdman μου άρεσε πολύ ακριβώς για τον τρόπο με τον οποίο γυρίστηκε. Ήταν σαν να βλέπεις ένα ασταμάτητο μονόπλανο. Υπάρχουν βέβαια, πως να το πω τώρα, αλλαγές, αλλά δεν φαίνονται.

Σίγουρα έχει κι αυτός ο τρόπος το ενδιαφέρον του, αλλά τον προτιμώ περισσότερο σε πιο low-budget παραγωγές, όχι με Iñárritu και ηθοποιούς επιπέδου Keaton-Norton. Όμως απ'την άλλη έτσι δείχνει πιο ρεαλιστική η ταινία και πιο άμεση, κάτι που ίσως ήθελε να πετύχει επιτηδευμένα ο σκηνοθέτης τούτη τη φορά.

YΓ: Αλήθεια ο Νόρτον που ήταν χαμένος....

Όσοι γουστάρουν ταινίες του Wes Anderson ξέρουν που ήταν χαμένος. Επίσης έπαιξε και στο The Bourne Legacy.

[Στιλλ Ιλλ]

Και οτι ετοιμαζομουν να γραψω κριτικη...Με συνεπηρε απο την αρχη με αυτο το φαινομενικα ασταματητο μονοπλανο,με την προσπαθεια να ανακαλυψει ποιος πραγματικα ειναι και να αποποιηθει οτι τον πνιγει,μα εμενα θα μου μεινει η σκηνη με την emma stone που του λεει να ξυπνησει,οτι προσπαθει μεσα στα πραγματα οπως ο καθενας απο εμας,τι τον κανει ξεχωριστο.Ο τροπος που εκτοξευει τα λογια,το βλεμμα της σαν να τον σφαλιαριζει αλλα η αφελεια αποδειχτηκε μια απροσμενη αρετη.Πολυ μου αρεσε

[Ίζι]

Το είδα χθες στον κινηματογράφο και μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Οι ερμηνείες όλων, μα όλων των ηθοποιών ήταν εξαιρετικές, όμως ξεχώρισα αυτή του Νόρτον, ίσως και λόγω της ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα. Όμως ήταν όλοι σπουδαίοι!
Η κινηματογράφηση πολύ πρωτότυπη, πολύ μοντέρνα. Τα "οράματα" του πρωταγωνιστή είναι άκρως εντυπωσιακά, ιδιαίτερα η σκηνή της πτήσης.
Η πλοκή όμως δεν με συνεπήρε και τόσο. Πάντως δεν το βρήκα καθόλου αστείο, μάλλον σκοτεινό και μελαγχολικό στο σύνολο.

[Φαροφύλακας]

Το είδα πριν λίγο και μου άρεσε πάρα πολύ. Έχει το 9☆ μου.

Γενικότερα μου αρέσουν "θεατρικές" ταινίες δηλ. αυτές που είτε έχουν θεατρικό στήσιμο, είτε έχουνε καμαρίνια. Έτσι ούτως ή άλλως η ταινία ξεκινούσε αβανταδόρικα. Εξαίρετες οι ερμηνείες και η μουσική επένδυση του αυτοσχεδιασμού της ντραμς πρόσθετε πολύ ταιριαστά στο συνολικό ιδιαίτερο αποτέλεσμα. ( Να πω την αλήθεια, συμμετείχα στο σάουντρακ καθώς όσο έβλεπα κρατούσα πότε την κιθάρα και πότε το τουμπελέκι κι έπαιζα μαζί. Είχα ένταση μέσα μου και μου βγήκε έτσι... )

Χάρηκα που είδα και την Naomi Watts, την οποία έχω σε τεράστια εκτίμηση μετά το Mulholland Dr.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Την είδα και εγώ χθες την ταινία!!!

Εύκολα θα έβαζα ένα 9αράκι...

Η ερμηνεία του Κήτον ναι ήταν καλή αλλά νομίζω πως κάτι της έλλειπε, εν αντιθέσει με αυτή του Νόρτον που ήταν άψογη!!
Η Naomi Watts στην κλασική της μανιέρα...

Η ταινία φυσικά έχει στοιχεία μαύρης κωμωδίας και φυσικά πέρα από το προσωπικές φιλοδοξίες του πρωταγωνιστή μας δίνει και μια δυνατή εικόνα για το πως λειτουργεί ο καλλιτεχνικός χώρος και πόσο εύκολα "μανιπιουλάρεται" ο θεατής. Πραγματικά σε πολλές περιπτώσεις φαίνεται τι ενοχλεί προσωπικά τον ίδιο τον σκηνοθέτη...

Για παράδειγμα η θλιβερή διαπίστωση πως όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί έχουν φορέσει σπάντεξ και μπέρτες και παριστάνουν του υπερ-ήρωες στον βωμό του χρήματος και του "mainstream"...
Επίσης πως η πραγματική τέχνη έχει πια ρόλο κομπάρσου στον χώρο του θεάματος...

Ο πρωταγωνιστής είναι ένας τυπάκος (ένας ηθοποιός σε πτώση) ο οποίος έκανε μια φορά και έναν καιρό μια σειρά επιτυχημένων "blockbuster" ταινιών, στις οποίες υποδυόταν ένα υπερ-ήρωα τον "Birdman"... Τώρα πια μεσήλικας, με έναν αποτυχημένο γάμο και μια καριέρα σε ελέυθερη πτώση, προσπαθεί να κάνει κάτι τελείως διαφορετικό και να σώσει ότι εν τέλει του έχει απομείνει..Βέβαια όπως συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις οι μετριότητες σαν τον Ρίγκαν Τόμσον προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους το ρόλο που τους έκανε διάσημους και μπλέκουν σε πιο δύσκολα καλλιτεχνικά μονοπάτια τα οποία εν τέλει αποδεικνύονται δύσβατα και τους εκθέτουν... (κάπου εδώ θεωρώ πως δικαιολογείται και ο τίτλος "Η απρόσμενη αρετή της αφέλειας).

Η φωνή του Birdman είναι συνεχώς μέσα στο κεφάλι του Τόμσον και του υπενθυμίζει πως το να μπλέξει με το Μπροντγουει και το θέατρο είναι λάθος... "Δεν είσαι ηθοποιός, είσαι διασημότητα" του υπενθυμίζει κάποια στιγμή μια κριτικός θεάτρου, κάτι που συμβαδίζει ακριβώς με τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του ...

Και εδώ νομίζω πως δεν είναι κακό κάποιος να δεχτεί την θέση του μέσα στο καλλιτεχνικό στερέωμα.. Όταν ο κόσμος σε έχει αγαπήσει σαν Μπάτμαν δεν χρειάζεται να τον πείσεις ότι πρέπει να σε αγαπήσει και σαν "Μάκβεθ" ή σαν "Οιδίποδα"...

Από το ξεκίνημα μας βάζει κατευθείαν στο κόσμο του πρωταγωνιστή, με την αγωνία του να ξανακερδίσει την αγάπη του κοινού

Νομίζω πως την αγάπη του κόσμου δεν την είχε χάσει ποτέ... Απλά ήθελε για να ικανοποιήσει το υπέρμετρο εγώ του να δει αν μπορεί ο κόσμος να τον αγαπήσει για κάτι διαφορετικό...

Τι θα πει "διασημότητα" τώρα... Ο Ιναρίτου μας το εξηγεί πολύ καλά!! Είναι ένας καλλιτέχνης όπου κάθε τι γύρω του ενδιαφέρει και συγκινεί το κοινό, εκτός από το ταλέντο του και τις υποκριτικές (στην περίπτωση του Ριγκαν) του ικανότητες!!

Ο Νόρτον κλέβει την παράσταση σαν ταλαντούχος αλλά εκκεντρικός ηθοποιός!!
Ο Νόρτον παίζει Νόρτον και ο Κήτον παίζει Κήτον!!!
Θέατρο εναντίον "pop culture"...
Για μένα σημειώσατε 1!!!

Η μουσική απλά απίθανη τόνιζε ακόμα περισσότερο την διάθεση του Ιναρίτου να δώσει μια υπερρεαλιστική χροιά στην ταινία του.
Η κάμερα και ο τρόπος λήψης σε βάζουν στα άδυτα του Μπρόντγουει!!! Σε κάνουν να νιώθεις πως έχεις τρυπώσει σε έναν κόσμο αθέατο και άγνωστο...

Η ταινία τέλος δεν αφήνει κάνενα περιθώριο, δεν κάνει καμια κοιλιά... Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι κριτικοί την εκθείασαν παρόλο ότι η ίδια η ταινία τους παρουσιάζει σαν μίζερους και μισάνθρωπους...

Ο άστεγος ο οποίος απαγγέλλει αποσπάσματα του "ΜάκβεΘ" τα ξημερώματα έρχεται σαν επιβεβαίωση για το τι σημαίνει καλλιτέχνης και τι σταρ...

[Κόρτο Μαλτέζε]

Εμένα η αίσθησή μου είναι εντελώς διαφορετική. Προφανώς θα ακολουθήσουν σπόιλερ οπότε όποιος συνεχίσει να διαβάζει χωρίς να έχει δει την ταινία το κάνει με δικό του ρίσκο:

Ο Τόμσον/Κίτον ένας ηθοποιός με δυνατότητες έκανε μια εμπορική επιτυχία πριν χρόνια με μια προφανώς μη ποιοτική ταινία (ή σειρά ταινιών). Ο ίδιος θεωρεί ότι έχει το απαραίτητο ταλέντο για να δοκιμαστεί σε κάτι πιο σοβαρό, η ευκαιρία δεν θα του δοθεί ποτέ αν δεν συμβάλει ο ίδιος στην χρηματοδότησή της. Από την άλλη έχουμε τον Σίνερ/Νόρτον οποίος είναι ένας προβληματικός άνθρωπος με τεράστιο Εγώ ο οποίος όμως είναι διάσημος για τις ποιοτικές θεατρικές επιλογές του. Ο Τόμσον βλέπει παντού την απόρριψη και την εχθρότητα ενώ ο Σίνερ παίρνει όλα τα εύσημα ακόμα και αυτά που δεν του αξίζουν. Ακόμα βλέπουμε την κριτικό θεάτρου Τάμπιθα να του επιτίθεται γιατί τόλμησε να δοκιμαστεί σε κάτι ιερό για την ίδια και απειλεί να καταστρέψει την παράσταση με την αρνητική κριτική της πριν καν δει την παράσταση. Ίσως η κορυφαία στιγμή της ταινίας όταν ο Κίτον κριτικάρει την κριτικό που χωρίς να ρισκάρει τίποτα μπορεί με μια κριτική που απλά βασίζεται στις προσωπικές τις προκαταλήψεις να καταβαραθρώσει μια παράσταση για την οποία έχει επενδυθεί δουλειά, όνειρα και χρήμα. Όλη αυτή η αρνητικότητα που εισπράττει από παντού τον κάνει να χάσει την επαφή με την πραγματικότητα καθώς βλέπει ότι η μάχη έχει χαθεί πριν δοθεί όχι λόγω της δικιάς του ανεπάρκειας αλλά λόγω του ότι ό,τι και να κάνει αυτός θα εξακολουθήσει να είναι ο Μπέρντμαν.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Ειλικρινά δεν κατάλαβα ποια διαφορετική οπτική γωνία έδωσες...