Φόρμα: γύρισμα ταινίας ή θεατρική παράσταση όπου κάτι πάει στραβά

[Φαροφύλακας]

Κάτι πάει στραβά στα γυρίσματα μιας ταινίας ή στο ανέβασμα μιας θεατρική παράστασης.

════════════════════════

Living in Oblivion
Η κινηματογράφιση μιας ταινίας χαμηλού μπάτζετ, αμερικάνικης ανεξάρτητης παραγωγής όπου δεν πάει κάτι τόσο στραβά ώστε να μην γυριστεί, αλλά υπάρχουν διάφορες κωμικές σκηνές την ώρα του γυρίσματος και διάφορα ευτράπελα γενικότερα.

Noises Off (Πίσω από τα Παρασκήνια) (1992)
Ένας θίασος ανεβάζει μια φαρσοκωμωδία. Οι έρωτες των ηθοποιών και του σκηνοθέτη κι οι μεταξύ τους σχέσεις οδηγούν σε μια παράλληλη φαρσοκωμωδία στα παρασκήνια κι η κανονική παράσταση κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα.



Synechdoche, New York (2008)
Ένας θεατρικός σκηνοθέτης προσπαθεί να ολοκληρώσει το πιο μεγάλο έργο της ζωής του, μεγάλο ως προς την σπουδαιότητα, αλλά και ως προς το μέγεθος, αφού τα σκηνικά τα φτιάχνει στο φυσικό μέγεθος της Νέας Υόρκης. Εκτός από τα σκηνικά, πραγματική είναι και η διάσταση του καινούριου του έργου, αφού επί της ουσίας φτιάχνει ένα αντίγραφο της ζωής του. Το αποτέλεσμα είναι χαοτικό, παλεύει για χρόνια να ολοκληρώσει αυτό το έργο, αλλά καθώς η ζωή του βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο, έτσι βρίσκεται και η δουλειά του.

Seven Psychopaths (2012)
Η προσπάθεια του Μάρτιν, ενός Ιρλανδού σεναριογράφου να του έρθει πάλι έμπνευση ο οποίος, με τη βοήθεια του φίλου του Μπίλι, βρίσκουν μια κεντρική ιδέα την οποία θέλουν να ολοκληρώσουν, αλλά κατά τη διάρκεια βρίσκονται μπλεγμένοι σε ένα κυνηγητό με μαφιόζους.

Der Stand der Dinge (1982)
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μιας κινηματογραφικής ομάδας στην Πορτογαλία, τους τελειώνει το φιλμ. Ο παραγωγός έχει φύγει και η υπόλοιπη ομάδα βρίσκεται σε σύγχυση, με τον σκηνοθέτη να ψάχνει εναγωνίως τον παραγωγό, αλλά βασικά την ιστορία του.

Bowfinger
Ένας σκηνοθέτης δεν καταφέρνει να βρει τα χρήματα που χρειάζεται ώστε να γυρίσει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Έτσι γυρίζει την ταινία με μια φθηνή... διανομή κι εμπλέκει στα γυρίσματα έναν μεγάλο αστέρα, εν αγνοία του.



════════════════════════

Την φόρμα αυτήν την έφερε στο προσκήνιο η Πολύνιους με την επόμενή της ανάρτηση. Εγώ πρόσθεσα εδώ έναν αρχικό χώρο για να συνοψίσουμε μαζί όλες τις ταινίες που μπορεί να αναφερθούν παρακάτω, στην συζήτηση.

[Πολύνιους]

Έχω κάτι αρκετά συγκεκριμένο στο μυαλό μου, αλλά δεν ήξερα πώς να το θέσω και να χωρέσει και στον τίτλο, οπότε αν κάποιος βρει κάτι ποιο εύστοχο θα μπορούσε να το πει και να αλλάξουμε τον τίτλο

Μου αρέσουν οι ταινίες που καταγράφουν την ίδια την διαδικασία της κινηματογράφισης και της δημιουργίας ταινιών που κάτι πάει στραβά κ η ταινία δεν τελειώνει ή τελειώνει με μια τεράστια αυθόρμητη ανατροπή ή τελειώνει ορθόδοξα, αλλά τους έβγαλε πρώτα την πίστη. Ο ηθοποιός αρρώστησε και δεν υπάρχει αντικαταστάτης, ο σεναριογράφος δεν έχει σενάριο, ο σκηνοθέτης έχει τα ψυχολογικά του, κ.ο.κ. Η αίσθηση που μου δίνουν αυτές οι ταινίες είναι εντελώς χαοτική, όπως όταν θες να φτιάξεις ένα πρότζεκτ στο μυαλό σου και δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις και μ' αρέσει και η επαφή που έχω με το πρώτο στάδιο της δημιουργίας των ταινιών, που τόσο πολύ τις αγαπάω.

The State of Things (1982)
του Wim Wenders
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων μιας κινηματογραφικής ομάδας στην Πορτογαλία, τους τελειώνει το φιλμ. Ο παραγωγός έχει φύγει και η υπόλοιπη ομάδα βρίσκεται σε σύγχυση, με τον σκηνοθέτη να ψάχνει εναγωνίως τον παραγωγό, αλλά βασικά την ιστορία του.

Μ' άρεσε πολύ, δεν κατάλαβα κ πολλά πράγματα γιατί με είχε στο μπέρδεμα, αλλά είχε ωραίους διαλόγους, ίσως αρκετά επιτηδευμένους σε ορισμένα σημεία, αλλά είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι του κινηματογράφου που ζουν οι ίδιοι οι ήρωες της ταινίας. Πολύ ωραία φωτογραφία όπως έχει συνηθίσει ο Βιμ Βέντερς και πραγματικά ήταν ένα οπτικό αριστούργημα έτσι όπως έπαιζε με το ασπρόμαυρο και η ατάκα "τα πάντα είναι θέμα φωτός και σκότους", που ακούγεται στην ταινία, είναι απίστευτα ταιριαστή. Η μουσική επένδυση φαινόταν κάπως άστοχη, αλλά ίσως με το τέλος της ταινίας κάπως δένει.

Synechdoche, New York (2008)
του Charlie Kaufman με τον Philip Seymour Hoffman (αγαπημένος μου)
Ένας θεατρικός σκηνοθέτης προσπαθεί να ολοκληρώσει το πιο μεγάλο έργο της ζωής του, μεγάλο ως προς την σπουδαιότητα, αλλά και ως προς το μέγεθος, αφού τα σκηνικά τα φτιάχνει στο φυσικό μέγεθος της Νέας Υόρκης. Εκτός από τα σκηνικά, πραγματική είναι και η διάσταση του καινούριου του έργου, αφού επί της ουσίας φτιάχνει ένα αντίγραφο της ζωής του. Το αποτέλεσμα είναι χαοτικό, παλεύει για χρόνια να ολοκληρώσει αυτό το έργο, αλλά καθώς η ζωή του βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο, έτσι βρίσκεται και η δουλειά του.

Seven Psychopaths (2012)
Η προσπάθεια του Μάρτιν, ενός Ιρλανδού σεναριογράφου να του έρθει πάλι έμπνευση ο οποίος, με τη βοήθεια του φίλου του Μπίλι, βρίσκουν μια κεντρική ιδέα την οποία θέλουν να ολοκληρώσουν, αλλά κατά τη διάρκεια βρίσκονται μπλεγμένοι σε ένα κυνηγητό με μαφιόζους.

Αυτή η ταινία είναι τόσο αναρχικά δομημένη, που αυτή τη στιγμή δε μπορώ να ξεχωρίσω ποια σημεία της ήταν αλήθεια, ποια ήταν στο μυαλό των ηρώων της και ποια ήταν απλώς ξέμπαρκες σκηνές.

Μ' αυτήν την ταινία παίζει το εξής και από τα πρώτα 5 λεπτά της δεν μπορώ ν' αποφασίσω: ή ήταν αρκετά έξυπνη, αλλά κάπου το έχασε και μπέρδεψε τα ίδια της τα μπούτια, ή δεν ήταν αρκετά έξυπνη και βγήκε κάτι σαν ανεξάρτητη-pretentious-wanna be (στο οποίο συμβάλλει η παρουσία του -κατά τ' άλλα αγαπημένου, αλλά μετά τον Jim Jarmusch το κινηματογραφικό χάος - Tom Waits), ή ήταν μια ευφυέστατη σύλληψη για το δημιουργικό αδιέξοδο, πλήρως αυτοαναφορική και το φαινομενικά ατσούμπαλο αποτέλεσμα ήταν σκοπιμότητα του σκηνοθέτη/σεναριογράφου για να αποτυπώσει και να σατιρίσει τον τρόπο δημιουργίας του.
Tο σίγουρο είναι ότι οι 7 ψυχοπαθείς "Δεν το παίζουν τρελοί. Είναι τρελοί."

Living in Oblivion
του Tom DiCillo με τοn Steve Buscemi.
Άλλη μια ταινία που την είδα ξενυχτισμένη μετά από έξοδο, αλλά αυτό δεν χάλασε την συγκέντρωσή μου προς την ταινία, ίσα-ίσα που μπήκα πιο εύκολα στην ατμόσφαιρά της. Η ταινία μάλιστα, μόλις διάβασα, πως στα ελληνικά έχει μεταφραστεί ως "Καλλιτέχνες στον ύπνο τους". Πρόκειται για μια ταινία χαμηλού μπάτζετ, αμερικάνικης ανεξάρτητης παραγωγής που δείχνει την κινηματογράφιση μιας ταινίας χαμηλού μπάτζετ, αμερικάνικης ανεξάρτητης παραγωγής κ είναι πραγματικά ένα τρίμπιουτ σ΄όλους τους αμερικάνους ανεξάρτητους κινηματογραφιστές. Σ' αυτή τη ταινία δεν πάει κάτι τόσο στραβά ώστε να μην γυριστεί, αλλά υπάρχουν διάφορες κωμικές σκηνές την ώρα του γυρίσματος και διάφορα ευτράπελα γενικότερα.

Ο Tom DiCillo πήρε την ιδέα γι' αυτήν την ταινία μετά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε για να γυρίσει τις δυο προηγούμενες ταινίες του, Johnny Suede (1991) και την μακροχρόνια προσπάθειά του να ολοκληρώσει το Box of Moon Light (1996), αλλά κανένας παραγωγός δεν ήταν πρόθυμος να βοηθήσει γι' αυτή τη νέα ταινία, κι έτσι το πρότζεκτ χορηγήθηκε από τους φίλους του σκηνοθέτη, Michael Griffiths και Hilary Gilford, οι οποίοι πήραν δυο μικρούς ρόλους στην ταινία.

Άλλη μια ταινία με αυτήν την κεντρική ιδέα, είναι το Εννέα (2009), το οποίο δεν έχω δει, αλλά θα το κάνω.

[Φαροφύλακας]

Μου κάνει εντύπωση το ότι υπάρχουν τόσες ταινίες πάνω στην συγκεκριμένη φόρμα..

[Πολύνιους]

Κ υπάρχουν πολλές ακόμα... Και σε όλες, τουλάχιστον αυτές που έχω δει μέχρι τώρα, πραγματικά δείχνει την διαδικασία της κινηματογράφισης ουσιαστικά από την ίδια σκοπιά. Είτε πρόκειται για κωμωδία, είτε για δράμα, είτε παλιά είτε καινούργια, φαίνεται πως η δημιουργία μιας ταινίας δημιουργεί τα ίδια συναισθήματα στο crew που την φτιάχνει, μια σύγχυση, μια ανασφάλεια, μια ταύτιση με την ταινία...τουλάχιστον εγώ έτσι το εκλαμβάνω. Ίσως έχει να κάνει με το ότι για μια ταινία συνεργάζονται αρκετοί άνθρωποι ταυτόχρονα και το αποτέλεσμα των γυρισμάτων δεν φαίνεται εκείνη τη στιγμή καθόλου, παρά μόνο όταν τελειώσουν όλα τα γυρίσματα και γίνει το μοντάζ. Ειδικά αν τραβάς με φιλμ και όχι με ψηφιακή, που είναι πιο δύσκολο να έχεις εικόνα του πώς βγαίνει και έχεις και το άγχος του φιλμ, που είναι αρκετά ακριβό...
Οπότε είναι ένα θέμα που ενδιαφέρει γενικά τους κινηματογραφιστές, οπότε είναι λογικό να θέλουν να το καταγράψουν με τον τρόπο τους και πάντα μου δίνεται η αίσθηση ότι απ' την μία το διακωμωδούν και το κριτικάρουν ελαφρώς, ενώ ταυτόχρονα το παίρνουν πολύ στα σοβαρά και το σέβονται.

[Ονειρευτής]

Η αλήθεια είναι πως αρχικά δεν κατάλαβα τον τίτλο του νήματος, μα "ανοίγοντας το" αντιλήφθηκα το σκεπτικό της δημιουργού του.

Υπάρχουν αρκετές ταινίες που αναφέρονται πάνω στην συγκεκριμένη φόρμα που οι αντιπροσωπευτικότερες νομίζω πως ήδη αναφέρθηκαν.
Μία που μου έρχεται τώρα στο νου είναι η Simone μια ταινία του Άντριου Νίκολ με τον Αλ Πατσίνο στον ρόλο του σκηνοθέτη Βίκτορ Ταράνσκι, ο οποίος απαυδισμένος από τα καπρίτσια των σταρ, συγκεκριμένα η πρωταγωνίστριά του αποχωρεί από τα γυρίσματα της τελευταίας του ταινίας «East, West», την ολοκληρώνει με τη Σιμόν, μια ψηφιακή φιγούρα φτιαγμένη στο κομπιούτερ. Όλοι θέλουν να γνωρίσουν τη νέα σταρ και ο Ταράνσκι εφευρίσκει δεκάδες τρόπους για να μην αποκαλύψει την απάτη του.
Μια διασκεδαστική κομεντί παραγωγής 2002!

[Φαροφύλακας]

Έχει το ενδιαφέρον της η S1mone.. πάντως, νομίζω πως δεν ανήκει στην συγκεκριμένη φόρμα από την άποψη πως εκεί το θέμα είναι η ψηφιακή ηθοποιός και όχι τα προβληματικά γυρίσματα.

Τελικά, είναι θέμα ποια ταινία ανήκει σε μια φόρμα και ποια όχι.

[Ονειρευτής]

Ίσως έχεις δίκιο Φαροφύλακα ... απλά νόμισα πως ταίριαζε στο νήμα!

[Φαροφύλακας]

Synechdoche, New York (2008)
του Charlie Kaufman με τον Philip Seymour Hoffman (αγαπημένος μου)

Ένας θεατρικός σκηνοθέτης προσπαθεί να ολοκληρώσει το πιο μεγάλο έργο της ζωής του, μεγάλο ως προς την σπουδαιότητα, αλλά και ως προς το μέγεθος, αφού τα σκηνικά τα φτιάχνει στο φυσικό μέγεθος της Νέας Υόρκης. Εκτός από τα σκηνικά, πραγματική είναι και η διάσταση του καινούριου του έργου, αφού επί της ουσίας φτιάχνει ένα αντίγραφο της ζωής του. Το αποτέλεσμα είναι χαοτικό, παλεύει για χρόνια να ολοκληρώσει αυτό το έργο, αλλά καθώς η ζωή του βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο, έτσι βρίσκεται και η δουλειά του.

Απίστευτη ταινία, πραγματικά. Ξεκινάει με πολύ προσεγμένες, ρεαλιστικές ερμηνείες που παραμένουν ρεαλιστικές σε ένα τοπίο που βυθίζεται αδιάκοπα στον σουρεαλισμό.

Το ότι κάποιος συνέλαβε την σχετική ιδέα μπορώ να το καταλάβω. Το ότι κατάφερε να την υλοποιήσει μού φαίνεται ανδραγάθημα. Ομοίως, απίστευτο μού φαίνεται πως βρέθηκε παραγωγός που να χρηματοδοτήσει τον φανερά υψηλό προϋπολογισμό μιας τέτοιας βαριάς, εναλλακτικής ταινίας. Το σκεφτόμουν συνεχώς όσο την παρακολουθούσα κι έλεγα αποκλείεται να τα έβγαλε! Αποκλείεται να τα έβγαλε! Και μαντέψτε: όντως δεν τα έβγαλε! Έσπευσα μετά την θέαση και έλεγξα και πράγματι, κόστισε είκοσι εκατομμύρια δολάρια κι έβγαλε λιγότερα από πέντε. ( Σίγουρα δεν θα έχει νούμερο 2! ) Δύσκολα θα ξαναδούμε τον Κάουφμαν, πάντως, να σκηνοθετεί σε τέτοια οικονομικά κυβικά.

Έμεινε όμως κινηματογραφική παρακαταθήκη. Σκέφτομαι πως είναι το μοναδικό αποτέλεσμα που έχει μια τόλμη ευρωπαϊκού τύπου αλλά με την μοναδική οικονομική άνεση που μπορεί να δώσει η Αμερική. Κατά κάποιον τρόπο την βάζω στην αόριστη κατηγορία «ταινία-εμπειρία» όπου εκεί έχω π.χ. και το Eraserhead του Λυντς.

Τύποι σαν τον Κάντεν δεν μου αρέσουν: κλάψας, μίζερος, ανίκανος ακόμα και για σεξ. Και μισώ την καταραμένη Έλεν! Όμως οι ηθοποιοί όλοι καταπληκτικοί, οι ερμηνείες εξαίρετες. Εντυπωσιακή σκηνογραφία και το μακιγιάζ για όσκαρ: πρώτη φορά είδα νέους ηθοποιούς πραγματικά να μοιάζουν 100% γέροι! Προσωπικά, νομίζω πως θα δικαιολογούσε διάφορα όσκαρ σε ερμηνείες, μακιγιάζ, σκηνοθεσία και σίγουρα σε σενάριο. Όμως η ταινία βαριά και έξω από τα συνηθισμένα κι έτσι δεν μάζεψε ούτε ένα αγαλματάκι. Και σίγουρα δεν είναι ταινία για τον καθένα.

Πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία μου αρέσαν αληθινά πολύ όπως το σπίτι της Χέιζελ που βρισκόταν σε συνεχή πυρκαγιά ή το μαραμένο φύλλο που έπεσε από το τατουάζ της Όλιβ.

[Πολύνιους]

Φαροφύλακα, χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε και, κυρίως, χαίρομαι που μου θύμισες πόσο υπέρτατη είναι αυτή η ταινία. Καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς "ταινία-εμπειρία" (και προσπαθώ να σκεφτώ ποιες άλλες θα έβαζα σ' αυτήν την λίστα).

Ίσως να γίνουν ξεχωριστή παρουσίαση αυτά που έγραψες και να βάλουμε στην πρώτη ανάρτηση το λινκ;

[Ζόφος]

Το πρόσφατο Reality οπωσδήποτε ταιριάζει εδώ!