Δες μια αγαπημένη μου ταινία — 6 (Μάιος 2016)

[Φαροφύλακας]

μην ανησυχείς... κι εγώ δεν είδα.

[Σάωρη]

Πέρασε το καλοκαίρι και δεν κατάφερα να δω κάποια. Ωστόσο απόψε ήρθε η ώρα τους. Θα δω το Amacord για αρχή, μιας και τον τελευταίο καιρό (κάνα 2 χρόνια ), αν πετύχω κάποια ταινία εξ Ιταλίας (ή Γαλλίας ) πέφτω με τα μούτρα και δεν κάνω ούτε διάλειμμα (αν είναι καλή).
Να αναμένεις την γνώμη μου.

Αααα επίσης, Μυρμηγκοφάγε, επίτηδες έβαλα 2 κοινωνικές (αν θυμάμαι καλά). Ωστόσο, δεν είναι το θέμα του να συγκινηθείς, αλλά να δεις κάποια πράγματα που δεν γνώριζες. Δεν τις είδες και δεν ξέρεις ακριβώς τι γίνεται. Στην μία (Monsieur Lazhar), ο πρωταγωνιστής πολιτικός πρόσφυγας καταφεύγει στον Καναδά και ζητά άσυλο. Το θέμα είναι ο λόγος. Έχει δεχτεί τρομοκρατική επίθεση από την ίδια του τη χώρα, επειδή η οικογένειά του έχει εκφράσει προοδευτικές πεποιθήσεις για την κοινωνία που ζούσε. Και αν και η ταινία δεν παρουσιάζει αρκετά, τουλάχιστον κάνει λόγο για την πολιτική που ακολουθείται με όσους ζητούν άδεια παραμονής ή άσυλο στις "χώρες του δυτικού κόσμου".
Από την άλλη το Welcome, αν κάνουμε στην άκρη το συγκινησιακό κομμάτι της ταινίας, μας δείχνει τις συνθήκες που επικρατούν στα σύνορα και εντός των κρατών που δέχονται ή δέχτηκαν πρόσφυγες. Την απέλπιδη προσπάθεια των οικονομικών προσφύγων να πάνε στις χώρες που είτε έχουν συγγενείς και θα τους βοηθήσουν ή ξέρουν ότι θα υπάρξει κάποια δουλειά. Και εδώ μπορείς να δεις την light εκδοχή της αντιμετώπισης που δέχονται από τους ντόπιους, που μόνο κατά περιπτώσεις είναι θετικές/καλές.
Δεν τα λέω για να σε πείσω να τις δεις.

Όσο για το Gadjo dilo, ναι θα μπορούσε να επικεντρωθεί περισσότερο στους ρομά (της Ρουμανίας- για τους οποίους κάνει λόγο) και την καθημερινότητά τους, ωστόσο μην ξεχνάς ότι βασικό πρόσωπο ήταν ο Στέφαν που αφομοίωσε κάποιες από τις συνήθειές τους, αλλά δεν έπαψε να αναζητά την Νόρα Λούκα λόγω του πατέρα του (αν θυμάμαι καλά). Εγώ, πάντως, πέρα από το ωραίο λεξιλόγιο ( ) την ευχαριστήθηκα, γιατί ναι μεν δεν ήταν από τις καλύτερες ταινίες, αλλά δεν χάνεις τον χρόνο σου παρακολουθώντας την.
Καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τις ταινίες (ή τα βιβλία), και αυτό έχει να κάνει με τις ταινίες που τον ελκύουν περισσότερο, με τον αριθμό των ταινιών που έχει δει (ώστε μπορεί να κάνει συγκρίσεις), αλλά και τον χαρακτήρα του. Οπότε αν συμμετέχω ξανά σε κάποια από τα επόμενα παρόμοια θέματα και τύχεις δυστυχώς σε δική μου λίστα, ελπίζω να μην σε απογοητεύσω εγώ.

[Μυρμηγκοφάγος]

Ναι δεκτόν, χωρίς να έχεις δει κάτι ποτέ δεν ξέρεις, είμαι δυστυχώς όμως εξαιρετικά απογοητευμένος από το σινεμά της τελευταίας δεκαετίας (και βάλε) και μου ήταν πολύ δύσκολο να πάω κόντρα στη διαίσθησή μου, που μου έλεγε ότι για να μου λειτουργήσουν, μόνο ως ντοκιμαντέρ θα είχαν ελπίδες. Αναμένω

[Σάωρη]

Η ταινία ξεκινάει και κλείνει με βροχή από κλέφτες. Τ' ότι τονίζει την σημασία τους για τις εποχές το κάνει ακόμα πιο ωραίο για εμένα. Ας τα αφήσω όμως και ας αναφερθώ στην ταινία πιο συγκεκριμένα.
Έχω ξαναδεί ιταλική παραγωγή της δεκαετίας του '70, οπότε επειδή είχα ήδη κάποιες καλές εμπειρίες και μου αρέσει αρκετές φορές το χιούμορ τους, δεν μου ξένισε αυτό που εκδήλωναν οι χαρακτήρες. Το θέμα είναι ότι στη συγκεκριμένη εμπλέκονται περισσότερο και πολιτικά ζητήματα. Και πάλι δεν με χάλασε. Βέβαια δεν λέει κάτι καινούργιο για εμένα, ωστόσο θέλω να μου πει ο Μυρμηγκοφάγος, αν ισχύει όντως ό,τι πρόσεξα παρακάτω.

Ο αδελφός, φασίστας. Παρασιτεί έναντι της οικογένειας που απ' ότι κατάλαβα είναι ενάντια σ' αυτά που πιστεύει αυτός. Επίσης, μου φάνηκε τόσο ψεύτικο το πένθος του στην κηδεία. Για γέλια ήταν!
Κάποιες σκηνές δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να μου δείξουν ακόμα μία φορά πως ακροδεξιοί είναι κατά βάθος, αλλά και στην επιφάνεια, ολίγον τι νταήδες, τεμπέληδες και πολλά άλλα.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Εγώ θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις πρώτα από το Tokyo Zombie, ειδικά αν σου λείπει το Walking Dead (αν και είναι κωμωδία).

Λοιπόν, αν και ολίγον τι καθυστερημένα, είδα μια από τις προτάσεις σου Ζόφε!!!

Συγκεκριμένα το "Tokyo Zombie"!!!!

Καρατέκα εναντίον Ζόμπι!!! Πολύ το απόλαυσα!!!
Βέβαια σαν γνήσιο γιαπωνέζικο στόρι, το σενάριο είχε τρύπες και η υπόθεση έμπαζε από παντού, παρ' όλα αυτά η ταινία ήταν διασκεδαστική!!!!
Επηρεασμένος ίσως κι από το Walking Dead την απόλαυσα!!

2 εργάτες που μαθαίνουν καράτε σκοτώνουν το αφεντικό τους και το θάβουν σε ένα μέρος όπου οι νεκροί ζωντανεύουν!!! Μετά από αυτό τα ζομπυ θα καταλάβουν ολόκληρη την πόλη και ένα post-apocalyptic σκηνικό θα αρχίσει να εκτυλίσσεται!

8/10!!!

[Μυρμηγκοφάγος]

Σάωρη, όχι μόνο είδα καθυστερημένα την απάντηση σου, αλλά την αμέλησα και για ένα διάστημα ( ). Ίσως γιατί δεν έχω κάτι να προσθέσω, μιας και το μόνο που μου έχει μείνει είναι τα πολύ όμορφα συναισθήματα που μου άφησε - όπως ακριβώς πολύ συχνά συμβαίνει με τις ταινίες που λατρεύω. Πάντως ως κάποιος που δίνει την έμφαση του στο “πως” και όχι στο “τι”, πολύ δύσκολα θα με δεις να δίνω σημασία σε όποια πολιτικά ζητήματα αναπτυχθούν

[Φαροφύλακας]

Λοιπόν η δική μου τριάδα:
1) Εγώ, ο απαισιότατος (2009)
2) Changeling - Η Ανταλλαγή (2008)
3) Insidious - Παγιδευμένη Ψυχή (2010)

Έχοντας δει τον Απαισιότατο, και ρίχνοντας μια ματιά στο Insidious, το οποίο εκ πρώτης, και με μια ματιά στην imdb, νιώθω πως βαριέμαι ακόμα και να δω το τρέιλερ, έριξα τότε το Changeling. Είδα ένα μισάωρο και το παράτησα.

Το ξανάριξα τώρα να το προσπαθήσω και πάλι δεν μπορώ να καθήσω να το δω. Δεν μου αρέσει η αισθητική του αλλά αυτό που κυρίως με σταματάει είναι ο ανεξήγητος και καθόλου πειστικός (για την ώρα) αστυνομικός.

Εάν δεν θέλει να πιστέψει την γυναίκα απλά "έτσι" ή απλά επειδή "ήθελε να ξεμπερδεύει εύκολα λύνοντας το θέμα", τότε δυστυχώς, για εμένα η ταινία δεν με πείθει, σεναριακά.

Βάγγυ, είναι κάποιος τέτοιος λόγος που κάνει τον αστυνομικό ανεξήγητα ηλίθιο ή θα δωθεί μια καλύτερη ερμηνεία;

[Φαροφύλακας]

Ποιοι εκκρεμούν σε αυτήν την γύρα ακόμα, πέρα από την Βάγγυ;

Δημήτρης Αυγερινός και Στιλλ Ιλλ είδαν τις ταινίες τους;

Θα αρχίσω να βάφω με πράσινο τα ονόματα στο ιστορικό ώστε να βγάζουμε πιο εύκολα άκρη.

[Στιλλ Ιλλ]

Tο ανέφερα και πριν γίνει η κλήρωση για την νέα γύρα αλλα δεν έχω δει καμία ταινία απο αυτές που μου πρότεινε. Και εκείνος δεν έχει δώσει σημεία ζωής έκτοτε οπότε απαλλάχθηκα υποθέτω απο τις υποχρεώσεις μου.

[Φαροφύλακας]

Λοιπόν, αφού δεν κατάφερα να δω το Changeling, είπα να επιμείνω και να προσπαθήσω να είμαι τυπικός στις υποχρεώσεις μου. Έτσι, και παρότι δεν είναι μια ταινία που θα έβλεπα ποτέ μόνος μου, έριξα το Insidious (2010). Ήδη στα γράμματα των τίτλων άρχισα να απογοητεύομαι γιατί έδειχνε μια λάμπα που κουνιέται, μια καρέκλα που σέρνεται ανεξήγητα, και κατάλαβα πως από την μία βλέπω άλλη μια ταινία για στοιχειώμενο σπίτι, κι από την άλλη μας έδειχνε ήδη στα γράμματα πράγματα που θα μπορούσε να τα κρατήσει για αργότερα. Όμως αργότερα έγινε ούτως ή άλλως το ατέλειωτο πανυγήρι. Τα γνωστά κλισέ των ταινιών με "στοιχειώματα" και οι γνωστοί εύκολοι τρόποι να τρομάξεις (ξαφνικά ένα πρόσωπο από το πουθενά και μαζί μουσική ταρατατζούμ, και μετά το πρόσωπο εξαφανίζεται κτλ.) σε μια πραγματική κατάχρηση. Κάθε τρεις και λίγο κι από κάτι.

Όπως και να 'χει, είδα 55 λεπτά και δεν θα ήθελα να δω άλλο. Είμαι βέβαιος πως στο τέλος θα δωθεί κάποια ερμηνεία αλλά αυτό δεν έχει πια και κάποια σημασία. Όπως λέει κι ο Μυρμηγκοφάγος, δεν είναι μόνο τί λες (που εδώ έχεις πιαστεί να διηγηθείς ένα πελώριο κλισέ) αλλά και πώς το λες (με κλισέ και κατάχρηση). Έκανα την προσπάθειά μου με δύο ταινίες κι αληθινά το πάλεψα και θέλω να πιστεύω πως εκπλήρωσα την τυπική μου υποχρέωση.

Συγχώρεσέ με Βάγγυ, οι επιλογές σου δεν μου πήγαν καθόλου.