Δες μια αγαπημένη μου ταινία — 2 (Δεκ. 2015)

[Φαροφύλακας]

Δεν βγάζω ακόμα την καραμπίνα, απλά μια πρώτη σύνοψη, μιας και νομίζω πως οι περισσότεροι είδαν την ταινιούλα που τους αναλογούσε:

ανέφεραν πως είδαν:

• Βάγγυ
• Γεωργία
• Ίζι
• Ζόφος
• Έλλη Μ
• Μυρμηγκοφάγος
• Πολύνιους
• Τρίνιτυ
• Φαροφύλακας
• Χήθκλιφ

είδαν;

• Νικόλας Δε Κιντ
• Αριάδνη

[Τρίνιτυ]

Βάγγυ, χαίρομαι που διάβασα ότι σου άρεσε το Amour και χαίρομαι επίσης που σε προειδοποίησε η Χίθκλιφ. Ναι, σε θλίβει το περιεχόμενό της, αλλά το κάνει τόσο αριστοτεχνικά ο Χάνεκε! (κατά την γνώμη μου).

Ελπίζω όμως ότι συνήλθες γρήγορα..

Και η δικιά σου, το Murder by Death, μου άρεσε πολύ. Ανακάλυψα ότι την είχα δει πριν χρόνια, αλλά την θυμόμουν ελάχιστα. Αυτό το γέλιο που σου βγάζει ο Πητερ Σέλερ, είναι γνήσιο και μου φτιάχνει την διάθεση. Σε ευχαριστώ πραγματικά για την πρόταση!

[Βάγγυ]

Ελπίζω όμως ότι συνήλθες γρήγορα..

Και η δικιά σου, το Murder by Death, μου άρεσε πολύ. Ανακάλυψα ότι την είχα δει πριν χρόνια, αλλά την θυμόμουν ελάχιστα. Αυτό το γέλιο που σου βγάζει ο Πητερ Σέλερ, είναι γνήσιο και μου φτιάχνει την διάθεση. Σε ευχαριστώ πραγματικά για την πρόταση!

Όσο αφορά τον αν συνήλθα γρήγορα, χμ.. δε θα το έλεγα! Μέχρι και σήμερα στη σχολή, τη συζητούσα πάλι. Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσει αδιάφορο/η και είχα καιρό να δω τέτοια ταινία, οπότε ίσως με επηρέασε λίγο περισσότερο απ' όσο περίμενα.
Χαίρομαι που σου άρεσε το Murder by death, είναι μια ταινία που την έχω δει ήδη πολλές φορές και τη βλέπω άλλες τόσες!

[Φαροφύλακας]

Το Murder by Death το είχα δει κάποιες γιορτινές μέρες, μάλλον το 1986, ενώ ήμουν φιλοξενούμενος σε κάποιον φίλο. Ήταν μια υπέροχη έκπληξη. Αργότερα το ξαναείδα, βέβαια.

Λοιπόν, λέω να δώσουμε άλλη μια βδομαδούλα αέρα, να μην αγχώνεται και κανείς, δεν υπάρχει λόγος, και μετά να τρέξουμε νέα γύρα.

[Μυρμηγκοφάγος]

Χήθκλιφ, δυστυχώς όπως υποψιάστηκα δεν ήταν ταινίες που θα μπορούσαν να σε ενθουσιάσουν, με συνέπεια να μην βοηθήσουν και μένα να σε κατανοήσω καλύτερα.

Μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση η παύση της ταινίας, φοβούμενη το ενδεχόμενο της απογοήτευσης. Για μένα αυτή είναι μια στιγμή μοναδικής έντασης, που λίγες φορές βιώνω και θα το θεωρούσα αυτοκαταστροφικό να έφτανα στη πηγή και να μην έπινα νερό – χωρίς φυσικά να αρνούμαι ότι τις περισσότερες έχω καταλήξει με δηλητήριο ( ) . Υποψιάζομαι πάντως ότι αν αποφασίσεις να ξαναδοκιμάσεις κάτι από Μπρεσόν, οι πιθανότητές σου θα είναι με το Au Hasard Balthazar.

Από τη δικιά μου πλευρά, η Mouchette είναι μια ταινία που λατρεύω, αν και υπάρχουν στιγμές που νιώθω το φινάλε κάπως παράταιρο. Δεν αλλάζει όμως την εκτίμηση μου για αυτήν - ίσως γιατί νιώθω ότι κινηματογραφικά οποιαδήποτε άλλη επιλογή να μην είχε τον ίδιο αντίκτυπο - και είναι ένας από τους κυριότερους λόγους που ταινίες όπως το Der Siebente Kontinent δυσκολεύονται τόσο να με ακουμπήσουν.

Ο Στρατηγός, αν το πάρεις απόφαση, είναι η δεύτερη πιο αγαπημένη μου από τις τρεις, πολύ κoντά στην Mouchette και ταυτόχρονα η πιο παιχνιδιάρα. Ίσως αυτό να αλλάξει τα δεδομένα σε σύγκριση με τις πιο στρωτές που είδες. Προς τα που όμως, δεν ξέρω

[Χήθκλιφ]

Μυρμηγκοφάγε, με τόσες αγαπημένες μου ταινίες που έχεις δει μια χαρά με κατανοείς νομίζω - άλλωστε, κατά κάποιον τρόπο, είμαι οι ταινίες που αγαπώ. Σκοπός πάντως του παιχνιδιού δεν είναι να βρούμε ποια ταινία θα ενθουσιάσει το «ταίρι» μας αλλά να δει εκείνο τι ενθουσιάζει εμάς, ώστε να ξεφύγει λίγο από τα καθιερωμένα του. Εξάλλου, όπως είπα, είμαι χαρούμενη για τον πρώτο μου Μπρεσόν και την πρώτη μου ινδική ταινία...

Σχετικά με την παύση, είναι κάτι που κάνω συχνά όταν τα συναισθήματα που με κατακλύζουν σε κάποιο σημείο της εκάστοτε ταινίας αγγίζουν μια κρίσιμη κορύφωση. Αφ' ενός θέλω να παρατείνω όσο μπορώ αυτό που φαντάζομαι ότι θα με απογειώσει προτού συμβεί - προτού ρισκάρω να μην συμβεί - και αφ' ετέρου είναι μια μάταιη (επειδή πάντα επιστρέφω για να πάρω εν τέλει το ρίσκο) προσπάθεια να αποφύγω την ενδεχόμενη απομάγευση. Ας πούμε λοιπόν πως ένα κομμάτι μου προτιμά να μην πιει νερό (κατά το παράδειγμα σου) και να μείνει με την μαγεία που φέρει η ιδεατή εικόνα του καθάριου νερού παρά να γευτεί όχι δηλητήριο, αλλά κάτι πολύ χειρότερο με αποτέλεσμα να το μισήσει.

Την «Au Hasard Balthazar» θα την δω σίγουρα καθώς έχω και ένα επιπλέον προσωπικό κίνητρο! Όσο για την «Mouchette» το φινάλε ήταν για εμένα ταιριαστό αν και κάπως απότομο.

Εκείνο που με χάλασε πολύ ήταν ο από το πουθενά - όπως μου φάνηκε - βιασμός, τη στιγμή που επιθυμούσα την ένταση ενός δεσμού εμπιστοσύνης ανάλογου με εκείνον ανάμεσα στην Μιέτ και τον Ουάν στην λατρεμένη μου πόλη των χαμένων παιδιών.

Πάμε τώρα στην Τελευταία διαταγή ή οποία ήταν εξαιρετική από την αρχή μέχρι το τέλος! Παρά το γεγονός ότι θεματολογικά είναι ξένη προς τις προτιμήσεις μου, είχε στοιχεία προορισμένα να με αγγίξουν («προδοσία», έρωτας, θάνατος) και κατάφερε να με συγκινήσει. Η ερμηνεία του Έμιλ Γιάνινγκς...! Δεν έχω λόγια για το πόσο συγκλονιστική ήταν. Εκφραστικότατος, μιλούσε με το βλέμμα - ένα βλέμμα ηλεκρισμένο. Και φυσικά μου άρεσε η πινελιά της ταινίας μέσα στην ταινία!

Υγ. Περιττό να πω πόσο όμορφη και κομψή ήταν η πρωταγωνίστρια, αφού οι περισσότερες γυναίκες εκείνης της εποχής φαίνεται πως βρίσκονταν σε έναν κολοφώνα υπερβατικής ομορφιάς.

[Μυρμηγκοφάγος]

Δεν θα έλεγα ότι είναι τόσο οι ταινίες σου που έχω δει, αλλά οι ταινίες που κυρίως συμφωνούμε (ασχετώς αν μας αρέσουν), από τις οποίες νιώθω ότι αντλώ τις περισσότερες πληροφορίες. Και υπάρχουν κάποιες αγαπημένες μου, πιο ιδιαίτερες και κατάλληλες για την περίπτωσή σου, από τις οποίες ένιωθα ότι θα μπορούσαμε να αντλήσουμε περισσότερα και οι δύο. Αλλά θα περιμένουν μια άλλη φορά

Πολύ ωραία όλα αυτά περί της παύσης, όμως όταν την ξαναξεκινάς, όλα εκείνα τα συναισθήματα τα βρίσκεις αμέσως, ή χρειάζονται ένα διάστημα για να ανακτηθούν; και αν το δεύτερο, δεν σε ανησυχεί ότι τελικά μπορεί να μη συμβεί και να καταλήξεις με κάτι άνοστο λόγω της απώλειας;

Δεν ξέρω αν το παρατήρησες, αλλά ο Γιάνινγκς πήρε Όσκαρ για αυτήν την ερμηνεία. Το πρώτο του θεσμού και από τα ελάχιστα για μένα που έχουν αξία. Πολύ χάρηκα που την απόλαυσες

[Χήθκλιφ]

Παράξενο αυτό που λες, αλλά προφανώς καθένας λειτουργεί με τον δικό του τρόπο... Θεωρείς πως θα τύχουμε μαζί και δεύτερη φορά;! Χμμ εγώ πάντως δεν το βλέπω πιθανό να συμβεί σύντομα, αλλά και εκτός παιχνιδιού αν μου τις προτείνεις θα τις δω ευχαρίστως!

(παρεμπιπτόντως, προσωπικά ψήνομαι και για τρίτο - τέταρτο - πέμπτο κ.ο.κ. γύρο)

Συνήθως η παύση δεν είναι μεγάλη και απλώς παρατείνει την ταινία μέσα μου, την κρατάω κοντά μου και μαζί τα συναισθήματα που μου προξένησε για περισσότερο... επειδή κάθε ταινία δυστυχώς τελειώνει. Αν πάντως η συνέχεια - κατάληξη είναι αυτή που λαχταρώ δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξαναβρω το συναίσθημα στο απόλυτο και να μου φανεί άνοστη... αποκλείεται. Μόνο στην περίπτωση που δεν είναι, έχει την αυτοπροστατευτική δράση που εξήγησα.

Δεν το παρατήρησα επειδή τα Όσκαρ είναι ένας θεσμός που ανέκαθεν με άφηνε παγερά αδιάφορη, χαίρομαι όμως γιατί φαντάζομαι πως για εκείνον η διάκριση θα ήταν ένα είδος δικαίωσης της «ψυχής» που έβαλε σε αυτή την σπουδαία ερμηνεία. Και όχι μόνο την απόλαυσα αλλά σαν να άρχισε να σχηματίζεται στο νου μου ένα μοτίβο βάσει των επιλογών που έκανα στους δυο γύρους του παιχνιδιού - η τρίτη θα είναι και η πιο ταιριαστή!

[Νικόλας Δε Κιντ]

Ερώτηση: Αν δω σήμερα το "Blow up" μπορώ να δηλώσω συμμετοχή σε επόμενα παιχνίδια;;;
Το λέω γιατί ήδη έχω δει το μισό!!!

[Φαροφύλακας]

Ε ναι, φαντάζομαι πως έπειτα δεν υπάρχει κόλλημα και μπορείς να συμμετέχεις στον 4ο γύρο.