Δες μια αγαπημένη μου ταινία — 2 (Δεκ. 2015)

[Αριαδνη]

φαρε οποια μπορεις να βρεις και με αγγλικούς υποτιτλους μου κανει αλλα αν ηθελε ο ζοφος να βαλει καποια που να βρισκεται να είναι πιο γνωστη θα ηταν το καλυτερο

[Φαροφύλακας]

Μα όλες βρίσκονται. Δεν έχει υπάρξει ταινία, ακόμα, που να ψάξω και να μην βρίσκεται.

Θα σε βοηθήσω.

[Χήθκλιφ]

Μπήκα στο τρυπάκι να ψάξω να βρω πια είναι η αγαπημένη σου και η πρώτη μου σκέψη ήταν το Cría cuervos (1976) το οποίο και δυστυχώς δεν με ικανοποίησε – μάντεψε, το είδα και αυτό με απαιτητικό μάτι.

Να σου πω την αλήθεια, ούτε εμένα με ικανοποίησε η «Cría cuervos» (μα γιατί, αφού λατρεύω τα κοράκια;!) που δεν την είδα καν με το δικό σου απαιτητικό μάτι...!

Η επόμενη που μου φάνηκε ότι θα μπορούσε να ήταν, είναι το La prima Angélica (1974), στο οποίο όμως αποφάσισα να αλλάξω και τακτική. Κηδεία αυτοί, γέλιο εγώ. Δάκρυα αυτοί, περισσότερο γέλιο εγώ και ούτω καθεξής. Τίποτα δεν άφησα να μου χαλάσει τη διάθεση. Και όπως μάλλον υποψιάζεσαι την απόλαυσα στο έπακρο...
Δε πρόλαβα να κάνω τρίτη προσπάθεια και με πρόλαβες με το Los ojos Vendados, το οποίο θα καθυστερήσω κάπως να δω. Θα προκαλώ τη τύχη μου αν δω τόσες Τσάπλιν μαζεμένες

Δεν μπόρεσα να μην σε συνοδεύσω στο γέλιο σου - μα έχεις ταλέντο! (κι εγώ όπως είπαμε, μια ροπή προς το μακάβριο!)
Λοιπόν... «Η εξαδέλφη Αγγελική» (αυτοπροαίρετη μετάφραση) είναι συμπαθητική, πιο πάνω από την προηγούμενη αλλά όχι από τις αγαπημένες μου, ενώ όπως κατάλαβες η «Με δεμένα μάτια» βρίσκεται στην δική μου κορυφή, ωστόσο δυσκολεύομαι να πιστέψω πως θέλεις όντως να την δεις (μιλάμε για την αγαπημένη μου - αυτό θα έπρεπε να αρκεί ως προειδοποίηση ) ίσως η επίσης καλή Elisa, vida mía (1977) να ήταν συνετότερη επιλογή... αλλά ξέχασα, είπες πως χρειάζεσαι ένα διάλειμμα από την αγαπητή Τζεραλντιν - κρίμα, κι εγώ σκεφτόμουν να σου την προτείνω σε κάτι αρκετά ασυνήθιστο...

Στα του νήματος τώρα, είδα «Το δωμάτιο της μουσικής» - η πρώτη μου εμπειρία από ινδικό κινηματογράφο (ναι, ομολογώ την ασχετοσύνη μου!) και μάλλον δεν θα είναι η τελευταία καθότι την βρήκα πολύ συμπαθητική και ευχάριστα σκοτεινή στο κλείσιμο... εκεί μου άρεσαν και σκηνοθετικά κάποια σημεία

όπως η συμβολική παρουσία της αράχνης ως αρνητικός οιωνός και το καθρέφτισμα του - μονίμως απειλητικού - πολυέλαιου στο ποτό του μεγαλομανή πρωταγωνιστή.

Σε λίγο ολοκληρώνω την Mouchette και μέχρι αύριο πιστεύω να'χω δει και την ταινία του Στέρνμπργκ, οπότε θα επανέλθω!

[Μυρμηγκοφάγος]

Για μια στιγμή με τρόμαξες, αλλά ευτυχώς το ασυνήθιστο το έχω δει. Πριν αρκετό καιρό μάλιστα, που η Τσάπλιν μου ήταν παντελώς άγνωστη και αν δεν μου το έλεγες δεν θα το υποψιαζόμουν. Όσο θυμάμαι μου είχε αφήσει ευχάριστες αναμνήσεις, όπως και όλες οι υπόλοιπες του Rivette που έχω δει, με την προτίμηση μου στο L'amour fou (Paris belongs to us, Twilight, Celine and Julie, είναι οι υπόλοιπες).

Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό για το Music Room. Δε μπορούσα να φανταστώ ούτε τι θα έβρισκες για να σε ενθουσιάσει, αλλά ούτε κάτι για το οποίο θα το μισούσες και υπό άλλες συνθήκες θα ήταν η τελευταία από τις τρεις που θα σου πρότεινα

[Έλλη Μ]

Μαλλον το Εxam Μου κανει λιγο κουκου, να δω.

Συμπαθητικο θριλεράκι με προβλέψιμα στοιχεία και νομιζω με άτσαλο και αταίριαστο -με την πλοκή-φινάλε. Μου θυμισε σε αρκετα σημεία το the man from earth και -για κάποιον απροσδιόριστο λόγω (ίσως ο εγκλεισμός σε συνδιασμό με τη βία) το γερμανικό Πείραμα.

[Βάγγυ]

Κατάφερα επιτέλους να δω το Amour. Καταρχάς να πω: Χήθκλιφ ευχαριστώ για την προειδοποίηση. Πιστεύω πως αν ζούσαν ακόμη οι γιαγιάδες μου, αυτή τη στιγμή θα ήμουν σε χειρότερη κατάσταση.
Το λοιπόν: μου μαύρισε η καρδιά βραδιάτικα κι αυτό σημαίνει πως ήταν μια εξαιρετική ταινία. Τι να πω; Ας αρχίσω από την ταινία αυτή καθ'εαυτή. Οι ερμηνείες καταπληκτικές, δηλαδή, τι ηθοποιάρες!!! Σκηνοθεσία, τρομερή, τα πλάνα εκεί που έπρεπε, αρκετούς διαλόγους (που εγώ γενικά τους εκτιμώ, δε μου αρέσουν οι πολύ αργές ταινίες -κι αυτή ήταν αργή αλλά όχι σε σημείο να βαρεθώ και να την κλείσω, σε καμία περίπτωση). Τώρα από άποψη συναισθημάτων. Δε θα πω πολλά! Παίζει να είναι η μόνη ταινία που με έκανε να κλάψω, χωρίς να παίζει κάποια μουσική ή να κλαίνε οι ίδιοι και κυρίως αναφέρομαι στο σημείο που

ο Ζορζ προσπαθεί να δώσει στην Αν να πιει νερό, αυτή αρνείται και της δίνει χαστούκι. Η θλίψη στα μάτια του, η απογοήτευση στα δικά της, η συγγνώμη του, τι σκήνη!

Τώρα που την είδα, ομολογώ πως χαίρομαι που δεν μπόρεσα να τη δω νωρίτερα, εν μέσω εορταστικών ημερών. Πολύ ωραία ταινία, πολύ δυνατή αλλά και πολύ βαριά. Είμαι ακόμη υπό την επιρροή της, οπότε καταλαβαίνεις Τρίνιτυ και όποιος/α την έχει δει για πιο λόγο είμαι πιο...μελαγχολική/καταθλιπτική. Ευχαριστώ για την πρόταση σου!!Από τις ωραιότερες δραματό/κοινωνικό/ανθρώπινες που έχω δει...

[Φαροφύλακας]

Θα παροτρύνω την παρέα να γράφει άποψη κυρίως στο νήμα της παρουσιασης εφόσον υπάρχει κατι τέτοιο (πχ για το Exam υπάρχει )

[Βάγγυ]

Για το Amour δεν υπάρχει σχετικό νήμα, έτσι; Γιατί έψαξα και δε βρήκα κάτι!

[Φαροφύλακας]

Δεν βλέπω για το Αμούρ, ακόμα. Καλά, μην φανταστείς πως ξέρω τα πάντα, τί υπάρχει από παρουσιάσεις. Αναζήτηση κάνω κι εγώ...

[Χήθκλιφ]

Κατάφερα να κατανικήσω το άγχος της ενδεχόμενης απογοήτευσης και ολοκλήρωσα την Mouchette που είχα αφήσει λίγο μετά την μέση της ταινίας... λοιπόν, δεν ξέρω τι να πω... μάλλον είμαι εν τέλει ελαφρώς απογοητευμένη, όχι επειδή δεν μου άρεσε στο σύνολο της αλλά επειδή όπως το φοβόμουν δεν το πήγε εκεί που θα ήθελα και έλπιζα αλλά κάπου πολύ διαφορετικά.

Η αδιέξοδη ζωή ενός ευαίσθητου κοριτσιού σε μια τουλάχιστον προβληματική και αδιάφορη οικογένεια, εντός μιας κλειστής, απάνθρωπης (ή μάλλον χαρακτηριστικά... «ανθρώπινης») κοινωνίας με το αναπόφευκτο τραγικό τέλος - που μολονότι θα μπορούσε να πάρει πολλές εναλλακτικές μορφές, επέλεξε την πιο απόλυτη και γνησίως απεγνωσμένη.

Παρά την προσωπική μου επιθυμία για μια διαφορετική πορεία (το τέλος βέβαια μου άρεσε πολύ) ήταν μια πολύ καλή ταινία και με κέρδισε η υπόκωφα σπαρακτική ερμηνεία της υπέροχης, ασύλληπτα γοητευτικής Ναντιν Νορντιερ που απ' ότι βλέπω ήταν δεκαεννιά ετών εδώ. Καθώς δεν μπόρεσα να βρω τίποτα σχετικό με την πορεία της, ούτε κάποια μετέπειτα φωτογραφία, το πώς εξελίχθηκε θα παραμείνει δυστυχώς άγνωστο...

Έτσι λοιπόν απέκτησα και μια πρώτη επαφή με το έργο του Μπρεσόν που πραγματικά δεν ξέρω γιατί δεν είχα προσεγγίσει από μόνη μου μέχρι τώρα - αυτή την φορά λοιπόν το παιχνίδι με οδήγησε σε απάτητα για εμένα μονοπάτια και χαίρομαι γι' αυτές τις πρώτες φορές.

Θα επανέλθω για την τρίτη ταινία πολύ άμεσα (και με συγχωρείτε που άργησα τόσο)