Δες μια αγαπημένη μου ταινία — 2 (Δεκ. 2015)

[Αριαδνη]

ωωω βγηκα με τον ζοφο, αραγε θα τις βρω τις ταινιες japanese movies για να δουμε τι θα κανω( να κατεβασω ουτε κουβεντα, δεν υπαρχει δηλ. περιπτωση)

[Φαροφύλακας]

Μαλλον το Εxam Μου κανει λιγο κουκου, να δω.

Υπάρχει και παρουσίαση για την ταινία: Exam (Εξέταση Μέχρι Θανάτου) (2009)

[Φαροφύλακας]

(έστειλα κι ένα ημεϊλάκι στην Γεωργία η οποία είναι καινούργια εδώ και μπορεί να ξεχαστεί να μας επισκεφτεί )

[Μυρμηγκοφάγος]

Επιστροφή για εντυπώσεις

Η Άννα και οι Λύκοι δυστυχώς μου θύμισε περισσότερο το Κυνήγι αν και επ' ουδενί δεν ήταν κακό. Και αυτό, γιατί παρότι φέρνει στο στυλ του Peppermint Frappe, με υποχρέωσε όχι μόνο να αντιληφθώ την κεντρική αλληγορία, αλλά και να της δώσω αξία, με φυσικό επακόλουθο να βγω τελείως εκτός ρυθμού. Ίσως τώρα που το σκέφτομαι, να έπρεπε να δώσω μεγαλύτερη σημασία στα χιουμοριστικά στοιχεία της, να την αφήσω να γίνει πιο σουρεαλιστική και να την απολαύσω ως έχει. Όμως τη συγκεκριμένη στιγμή η αφυσικότητα που μου έβγαζε, με οδήγησε σε λάθος προσδοκίες και προσπάθησα να κρατηθώ απ' ότι βρήκα μπροστά μου. Όπως και να 'χει, είναι μια πολύ ιδιαίτερη μαύρη κωμωδία την οποία πολύ πιθανόν τη χειρίστηκα λάθος. Βασικά από τη στιγμή που τη χαρακτηρίζω μαύρη κωμωδία, σίγουρα τη χειρίστηκα λάθος.

Αναρωτιέμαι πόσο με επηρέασε η Τσάπλιν, η οποία όποτε χαμογελάει χάνω την ομορφιά της, βλέπω τον πατέρα της και εύχομαι να σοβαρευτεί το δυνατόν συντομότερο...

Όσο αφορά τον Γκόγια (που θα ήταν απίθανο να τον επέλεγα ποτέ μόνος μου), τα πέντε πρώτα λεπτά με έκαναν να νιώσω ότι έπεσα σε μια νέα Κλεψύδρα, όμως το υπέρ το δέον βιογραφικό στυλ με την επαναλαμβανόμενη αναδρομή στο παρελθόν, δεν μου επέτρεψε σε κανένα σημείο να συνδεθώ με τον πρωταγωνιστή. Αν είχε γίνει, τώρα μάλλον θα μίλαγα για μια αντίστοιχη εμπειρία, αυτό όμως δεν με εμποδίζει να την χαρακτηρίσω ξεκάθαρα την επόμενη πιο αγαπημένη μου ταινία, από όσες μου έχεις προτείνει και μου δίνει έναυσμα να αφιερώσω περισσότερο χρόνο και στον σκηνοθέτη, αλλά και στη χώρα

Έπεσα μέσα στις προβλέψεις σου;

[Γεωργία]

Καλη χρονιά σε όλους!!!!

Βλέποντας τις ταινίες που πρότεινε η Έλλη έχω να πω τα εξής:
->Λοιπόν, το The Big Lebowski (που ήθελα καιρό να το δω) είναι εξαιρετική κωμωδία, οι διαλογοι ,κυριώς του "Μάγκα" και του Γουόλτερ,σου προκαλούν αυθορμήτα το γέλιο.Ο Jeff Bridges ζωντάνεψε τον "Μάγκα" δινοντας ότι χρειάζεται για να αποδώσει την βλακεία του πρωταγωνιστή, που μια ατυχής σύμπτωση τον φέρνει σε μπελάδες.Όλα ωραία και καλά αλλά, βρίσκω τον θάνατο του αλλού φίλου του μη αναγκαία. Γενίκα, ήταν μια ευχάριστη ταινία, κωμωδία με τα όλα της, που αξιζεί να την δει κανείς.

->Στο Down by Law μέχρι την μέση ήταν καλή η ταινία. Είχε υπόθεση και καλή πλοκή που σε έκανε να θέλεις να δείς τι θα γίνει, αλλά το τέλος δεν ήταν αυτό που περίμενα. Μπορούσε να 'χεί αλλή εξέλιξη η ταινία σχετικά με το δυνατο ξεκινημά της. Και οι τρεις πρωταγωνιστές είχαν ωραίες ερμηνείες και ειδικα ο Roberto Benigni ήταν πολύ καλός στο ρόλο του, αναδεικνύωντας και την κωμική του φύση αλλά και την δραματική (κυρίως στην σκηνη στο δάσος και στη σκηνή στα καγκελα). Αν είχε άλλο τέλος, θα ήταν απο τις πιο καλές που έχω δει.

->Τέλος το Spirited away ήταν πολύ καλό animation, αν και έχω δεί λίγα τέτοιου είδους με κράτησε μπροστά στην οθόνη. Άνετα είναι για μικρούς και για μεγάλους, έχει ενδιαφέρουσα υπόθεση μέσα απο την οποία περνιούνται πολλα μυνήματα όπως η αλληλεγγύη, το να αγώνιζεσαι για καποιόν που αγαπάς κ.τ.λ.

Πιο πολυ απ' όλες μου αρεσε το The Big Lebowski. Έλλη, ωραίες οι προτάσεις σου

[Φαροφύλακας]

Γεωργία, χαίρομαι που σε βλέπω τόσο ορεξάτη και θετική.

Για το Down by Law, να πούμε πως γενικότερα αυτό είναι το ύφος του συγκεκριμένου σκηνοθέτη ο οποίος μάλλον αρέσκεται σε μια χαλαρή πλοκή (ή ίσως και έλλειψη πλοκής ). Εδώ έστησε ένα υπέροχο παρακμιακό δρακουλίστικο σύμπαν και αμέλησε να βάλει να συμβαίνει κάτι μέσα σε αυτό (μιλάω για το "Only Lovers Left Alive", βέβαια) αλλά μάθαμε να τον αγαπάμε κι έτσι.


Τώρα, όσον αφορά το υπέροχο Spirited Away, μπορείς να γράψεις την άποψή σου στο σχετικό νήμα.

[Βάγγυ]

Κι εγώ αύριο λέω να δω κάποια απο την ταινία της Τρίνιτυ! Λέω να δω το Amour.

[Χήθκλιφ]

Βάγγυ η «Amour» είναι πραγματικά Υπέροχη ταινία, αλλά θα ήθελα να σε προειδοποιήσω αν έχεις κάποιο αγαπημένο ηλικιωμένο πρόσωπο ότι μπορεί να σε καταθλίψει (το λέω απλώς για να μην την δεις απροετοίμαστη)

Μυρμηγκοφάγε, εμένα «Η Άννα και οι λύκοι» μου θυμίζει πιο πολύ «Το Κυνήγι» παρά την «Peppermind Frappe» και μου αρέσει περισσότερο και από τις δύο, ίσως επειδή δεν την είδα ως μαύρη κωμωδία όπως εσύ αλλά καλώς ή κακώς την πήρα πολύ στα σοβαρά και ένιωσα φρίκη αλλά και επιβεβαίωση.

Για τον Γκόγια στο Μπορντό (που πέρα από το προσωπικό μου δέσιμο μαζί της, την θεωρώ μια από τις ομορφότερες ταινίες του Σάουρα) ήμουν σχεδόν βέβαιη πως θα έλεγες αυτά που είπες... οπότε η απάντηση είναι πως ναι, έπεσα μέσα στις προβλέψεις μου και ίσως σε έχω καταλάβει σε έναν απειροελαχιστότατο βαθμό (μέχρι την επόμενη φορά που θα φροντίσεις να ανατρέψεις αυτή την απατηλή εντύπωση!)

Χαίρομαι φυσικά που θα τιμήσεις και άλλες ταινίες του σκηνοθέτη ενώ αν ποτέ τύχει να δεις την «Los ojos Vendados» θα ήθελα να μου πεις εντυπώσεις (μολονότι αθέλητα προϊδεάζομαι για το ποιες θα είναι...)

Θα προσπαθήσω να δω απόψε έστω μία (αρχικά) από τις ταινίες σου που αν δεν υπήρχαν κάποιοι τεχνικοί λόγοι θα τις είχα ήδη δει και τις τρεις.

[Έλλη Μ]

Καλη χρονιά σε όλους!!!!
........
Πιο πολυ απ' όλες μου αρεσε το The Big Lebowski. Έλλη, ωραίες οι προτάσεις σου

Ειδες και τις 3;;
Ντρέπομαι. Ακομη δεν εχω βρει το exam

[Μυρμηγκοφάγος]

Χήθκλιφ, λογικό να σε μπερδέψω όπως τα έγραψα. Συμφωνώ ότι μοιάζει περισσότερο στο Κυνήγι, αν και εμφανισιακά – ίσως και λόγω Τσάπλιν – να με έκανε να νιώσω ότι θα δω κάτι προς το Peppermint. Όπως επίσης ήταν ευχή μου να το έχω δει ως Μαύρη Κωμωδία (κατόπιν εορτής πολλά εύχομαι), αλλά δυστυχώς ακολούθησα την ίδια οδό, που όμως δεν μου ταίριαξε.

Μπήκα στο τρυπάκι να ψάξω να βρω πια είναι η αγαπημένη σου και η πρώτη μου σκέψη ήταν το Cría cuervos (1976) το οποίο και δυστυχώς δεν με ικανοποίησε – μάντεψε, το είδα και αυτό με απαιτητικό μάτι. Η επόμενη που μου φάνηκε ότι θα μπορούσε να ήταν, είναι το La prima Angélica (1974), στο οποίο όμως αποφάσισα να αλλάξω και τακτική. Κηδεία αυτοί, γέλιο εγώ. Δάκρυα αυτοί, περισσότερο γέλιο εγώ και ούτω καθεξής. Τίποτα δεν άφησα να μου χαλάσει τη διάθεση. Και όπως μάλλον υποψιάζεσαι την απόλαυσα στο έπακρο...

Δε πρόλαβα να κάνω τρίτη προσπάθεια και με πρόλαβες με το Los ojos Vendados, το οποίο θα καθυστερήσω κάπως να δω. Θα προκαλώ τη τύχη μου αν δω τόσες Τσάπλιν μαζεμένες