Και μιας και με στρίμωξε η Ίζι, βρήκες την ευκαιρία να με αποτελειώσεις;
Όπως και με την Ρωσική Κιβωτό, ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι δεν θα είχες δει το Fingers. Όχι γιατί δεν θα το γνώριζες, αλλά γιατί δεν θα αποτολμούσες να το κάνεις. Μάλλον όμως αυτές οι ανησυχίες υπάρχουν μόνο στο δικό μου μυαλό. Ας μου γίνει μάθημα λοιπόν να μιλάω και να τσιγκλάω λιγότερο...
Η πρώτη μου σκέψη όταν είδα τον σύνδεσμο ήταν ότι θα με παρέπεμπες στο θέμα του Συνδρόμου του Σταντάλ, αλλά η επιλογή σου ήταν ανώτερη και άξια της εκδικητικής σου φύσης. Δυστυχώς όμως δεν θα μπορέσω να εκπληρώσω την επιθυμία σου και ελπίζω να αρκεστείς σε ένα πασάλειμμα, ξεκινώντας με την μοναδική ταινία που με ευχαρίστησε. Το Swimmer λοιπόν, που είχες την προνοητικότητα να μην με προϊδεάσεις στην αναφορά σου για την ιδιαιτερότητά του, κατάφερε και κρατήθηκε σε ένα επίπεδο που λίγες άλλες ταινίες αυτής της χώρας έχουν καταφέρει και αυτό κυρίως κρατάω.
Τώρα για να πάρουν και οι υπόλοιπες σειρά, αν και είχα μια έντονη υποψία ότι δεν θα με ενθουσιάσουν τα Τρία Χρώματα του Κισλόφσκι - βάση της εμπειρίας μου με τα δύο short films του - τα τόλμησα γιατί ήταν πιθανόν τα τελευταία έργα σε μια αρχαία λίστα ταινιών που ήθελα να δω. Το μόνο ερώτημα που με προβληματίζει και υποψιάζομαι θα με προβληματίζει για πολύ καιρό ακόμη, είναι τι στο διάτανο με έκανε μετά από αυτή την οριακά υποφερτή εμπειρία να κάτσω να δω και τον Δεκάλογο...
Ο Χάνεκε, που πολύ σωστά είχες προβλέψει ότι δεν μου ταιριάζει και που ήλπιζα να σε διαψεύσω, αποδείχτηκε αδιάφορος. Η Έβδομη Ήπειρος απλά δεν με ακούμπησε, στο αυθεντικό Funny Games που περίμενα κάτι συνταρακτικό, βρέθηκα με ένα pg-13 και η Δασκάλα του Πιάνου απέτυχε να με σαγηνεύσει. Δυστυχώς η θεματολογική ιδιαιτερότητα όλων παραπάνω, συμπεριλαμβανομένου και του Benny's Video, γυρίζει μπούμερανγκ εξαιτίας αυτής της αδιαφορίας, ακολουθώντας τον αντίστροφο δρόμο από αυτόν του Swimmer, που η εξαιρετική υλοποίηση του, επέτρεψε στις ιδιαιτερότητές του να μου το εξυψώσουν. Συνεχίζω λοιπόν να προτιμώ το White Ribbon στο οποίο έχει αποτραβηχτεί και κυρίως το Κάστρο στο οποίο απλά έχει εξαφανιστεί.
Το Stendhal Syndrome το είδα εντός μιας ημέρας αφότου ανέβασες την κριτική σου. Δε μπορούσα βλέπεις να έχω ένα ολόκληρο κατεβατό σου και να μη μπορώ να το διαβάσω, παρότι οι δύο προηγούμενες εμπειρίες μου με τον Αρτζέντο δεν ήταν καθόλου ευχάριστες. Με το Deep Red οριακά ανεκτό και το Suspiria κυριολεκτικά ανυπόφορο, αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η αναφορά σου ότι δεν θεωρείται αντιπροσωπευτική του. Γιατί στα δικά μου μάτια ήταν ξεκάθαρα ο Αρτζέντο – ειδικά αυτός του Deep Red - που μου προκαλεί εκνευρισμό, σχεδόν με κάθε του απόφαση.
Ο Svankmajer μου είναι γνωστός και με το Faust επιβεβαίωσε την άποψη μου ως ένας ιδιαίτερα ικανός και ξεχωριστός σκηνοθέτης, όπως τον γνώρισα στα Sileni, Alice και Down to the Cellar. Δυστυχώς όμως οι μαριονέτες δεν έχουν την δυναμική που επιθυμώ για να με εντυπωσιάσουν όσο ιδιαίτερες και αν είναι, που ήταν.
Το Hunger δεν ήταν κακό. Καλύτερο μάλιστα από αυτό που περίμενα, αλλά ξεκάθαρα προτιμώ την Εύα που έχεις για αβατάρι στη Λέσχη Βιβλίου
Πρέπει να έχει ευεργετικές ιδιότητες το θάψιμο. Σα να μου 'φυγε ένα βάρος. Να θυμάμαι να το κάνω συχνότερα...