Αννετούσκα έγραψε:8/10 και τελικά 3/3, έτυχες καλό συμπαίκτη δεν μπορείς να πεις
Λοιπόν Αννετούσκα μόλις είδες 3 από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες και φυσικά θα έχει καταλάβει περίπου τα αλλοπρόσαλλα γούστα μου στην τέχνη! Χαίρομαι που σου άρεσε και η 3η ταινία, η οποία για μένα είναι μια ταινία δυνατή με σκηνές που σου μένουν ανεξίτηλες στην μνήμη!
Να σου πω είδα και εγώ για άλλη μια φορά το Τσεκούρι του Γαβρά. Της έκανα μια καλή επανάληψη δλδ. Ο συνάδελφος στην ταινία πέρασε δύσκολα και πήρε μεγάλες αποφάσεις! Σαν χημικός πλέον ξέρω τι να κάνω αν μείνω από δουλειά!! Πάντως πέρα από την πλάκα νομίζω πως είναι από τις λίγες ταινίες που αντιδρά έτσι χωρίς να αμφισβητεί το σύστημα αλλά ζητώντας από αυτό να αλλάξει μορφή!
Excuse me... I dislike being touched... an Eastern prejudice
Έβλεπα χθες τον "Δράκο" του Νίκου Κούνδουρου (πολύ ωραία ταινία - την παίζει στην σελίδα της Ταινιοθήκης έως 5/5 για όποιον ενδιαφέρεται) και στην πρώτη σκηνή βλέπω αφίσα της ταινίας που είδα στο παιχνίδι μας εδώ, την "Ανταρσία του Κέην" που γυρίστηκε το 1954. Η διπλανή αφίσα είναι άλλη μια ταινία που κυκλοφόρησε το 1954, ελληνική αυτή τη φορά, η "Μαγική Πόλις" του Ν. Κούνδουρου. Μόλις σηκώνεται ο κύριος που φαίνεται στο καρέ, τοιχοκολλεί από πάνω τους μια αφίσα που είναι η ταινία που είδα.
Είδα εχθές την ταινία Todos lo Saben (2018) που μου πρότεινε η Μπιατριξ Κιντο, ταίρι μου σε αυτόν τον γύρο του παιχνιδιού.
Έχοντας διαβάσει την περίληψη στην imdb για οικογενειακή συνάντηση και μυστικά που αποκαλύπτονται, ήξερα πως είχε καλές πιθανότητες να μου αρέσει, καθώς έχω μια συμπάθεια γι’ αυτήν την θεματολογία. Όμως η ταινία, είναι τελικά, κατά κύριο λόγο, μια ταινία απαγωγής.
Αυτό που μου έκανε μια ευχάριστη εντύπωση από την αρχή ήταν ο ρεαλισμός στις καταστάσεις, στις ερμηνείες, στις λεπτομέρειες, στα πάντα. Καιρό είχε να συμβεί το μάτι μου να μην έχει να σκαλώσει κάπου, να μην ενοχληθεί. Ίσως μέσα σε όλα και το γνώριμο μεσογειακό τοπίο, μαζί κι η πειστικότητα, με βοήθησαν να μπω στην ταινία. Όταν η οικογένεια συζητούσε ζορισμένη, ένιωθα πως καθόμουν κι εγώ σε μια καρέκλα αναπνέοντας την βαριά ατμόσφαιρα που μας πλάκωνε.
Νομίζω πως είναι η πιο ρεαλιστική ταινία απαγωγής που έχω δει, στον ακριβή αντίποδα ταινιών με εκνευριστικά ανόητο σενάριο όπως το Taken. Βλέποντας ταινίες σαν το Taken, υποθέτεις πως το να γραφτεί κάποιο σενάριο δίχως απιθανότητες και χοντράδες, για κάτι που μπορεί να συμβεί στην ζωή, όπως μια απαγωγή, είναι για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο αδύνατο, σαν μια γενικότερη αδυναμία της τέχνης να μιμηθεί την ζωή. Αλλά όχι. Τελικά είναι απλά ένα πολύ κακογραμμένο σενάριο που μοιάζει να μην ενοχλεί κανέναν, υπεραρκετό για να φέρει ένα κάρο λεφτά στην παραγωγή.
Γίνεται να γραφτεί καλό σενάριο και το βλέπουμε εδώ όπου τα μικρά και τα μεγάλα, μοιάζουν όλα αληθινά. Πρακτικά θέματα, όπως το τίνος είναι τα χωράφια, έρχονταν κεντρικά, όπως και στην πραγματική ζωή. Όλες οι ερμηνείες εξαίρετες. Οι ίδιοι οι ηθοποιοί έχοντας καταφέρει να αποφύγουν την ανοησία «επεμβάσεων ομορφιάς» οι οποίες αλλάζουν όλη την φυσιογνωμία και την έκφραση, και πάλι στον αντίποδα της Αμερικανικής νόρμας, παρέμεναν φυσιογνωμικά άνθρωποι της ηλικίας τους και της γεωτοποθεσίας τους. Η Πηνελόπη Κρουθ γοητευτική κι όμορφη στην ηλικία της.
Παρότι την ταινία την είδα, όπως είπα, δίχως να σκαλώσω κάπου, όταν την σκεφτόμουν έπειτα μετά την θέαση είχα μια δυο απορίες κι επιφυλάξεις.
Όπως πού βρέθηκαν ο εφημερίδες με την είδηση της παλιάς απαγωγής. Ήταν οι ίδιοι οι απαγωγείς; Ειδικά ο ένας φαινόταν πολύ νέος. Και διάλεξαν να κρατήσουν στην άκρη κάτι τέτοιο που θα μπορούσε μέχρι και να τους ενοχοποιήσει;
Ομοίως, πιστεύω πως μια πολύ πιθανή συμπεριφορά θα ήταν να είχαν πάει στην αστυνομία η οποία θα τους έλυνε το θέμα στο πιτς φιτίλι, απέναντι στους τόσο ατζαμήδες απαγωγείς. Κι αν τελικά δεν πήγαιναν οι ίδιοι, καθώς όλο το χωριό γνώριζε τι συμβαίνει, πιστεύω πως η αστυνομία θα το μάθαινε από κάποιον ούτως ή άλλως και θα κινούταν.
Επίσης, ρευστό 300.000 στο άψε-σβήσε, μάλλον δύσκολα βρίσκεται. Θέλω να πω κι αυτός που τα έχει, αν έχει όντως τόσα σε διαθέσιμο ρευστό, για να τα βγάλει και να τα πάρει στα χέρια του από εκεί που τα έχει, νομίζω πως είναι μια μικρή υπόθεση. Και βέβαια, υπήρχαν και συμβόλαια να κανονιστούν κτλ.
Όμως εντάξει. Ίσως και να γίνονται τελικά όλα αυτά, όπως τα είδαμε. Μια πολύ καλή ταινία στο σύνολό της κι ένα 8☆ από εμένα.
Ευχαριστώ την Μπιατριξ για την επιτυχημένη επιλογή.
"Ah," she said, "to come is easy and takes hours; to go is different—and may take centuries."
Βλέποντας χθες την ταινία My happy family (2017) που μου πρότεινε ο Θεατής ένιωσα πως θέλω λίγο χρόνο παραπάνω να επεξεργαστώ αυτό που είδα. Έρχομαι λοιπόν σήμερα να πω ότι η ταινία παρά τη μελαγχολία που κυριαρχούσε από την αρχή ως το τέλος, το αίσθημα της αισιοδοξίας ήταν εκείνο που μου έμεινε σαν τελική εντύπωση. Δεν είναι μικρό κατόρθωμα να καταφέρεις να αποτινάξεις τα δεσμά σου, να αφήσεις πίσω ό,τι σε πνίγει, ό,τι σε καταπιέζει και να κάνεις μια νέα αρχή διεκδικώντας ξανά τα όνειρα, τις επιθυμίες, τον εαυτό σου.
Η Μανάνα, η μητέρα, η σύζυγος, η κόρη, η αδερφή.. έδωσε μια γερή κλωτσιά και γραπώθηκε με νύχια και με δόντια στην ελευθερία και την ψυχική της γαλήνη. Αντιστάθηκε σθεναρά όταν όλοι προσπαθούσαν να την πείσουν για το αντίθετο και τα κατάφερε πατώντας γερά στα πόδια της και παραμένοντας παρούσα στις σημαντικές στιγμές της οικογένειάς της, με τους δικούς της πια όρους.
Ένα πολύ δυνατό σενάριο, χαρακτήρες πολυδιάστατοι και εξαιρετικοί ηθοποιοί (λάτρεψα τον παππού της οικογένειας, μορφή ο άτιμος). Αγγίζει με έναν -ίσως ωμό- ρεαλισμό τις οικογενειακές σχέσεις και δίνει ένα τρανταχτό παράδειγμα του πόσο μόνος μπορεί να νιώθει κανείς μέσα σε ένα γεμάτο σπίτι. Ειδικά τη στιγμή που επιχείρησαν να πείσουν την πρωταγωνίστρια να μη φύγει από το σπίτι, ήταν σχεδόν απτή η ασφυκτική πίεση απ' όλους και η απουσία ακόμη και της διάθεσης για κατανόηση των επιλογών και των αισθημάτων της. Πώς με θύμωσε εκείνη η θεία της που με μια φράση κατόρθωσε να προσβάλει τόσο τη Μανάνα, όσο και την ξαδέρφη της! Είναι απίστευτο πόσο αδικημένοι νιώθουν όλοι τους που η πρωταγωνίστρια πάει αντίθετα με το στερεότυπο και καταφέρνει να είναι ευτυχισμένη.
Μπόνους, αναμφίβολα, ήταν η μουσική της ταινίας και τα τραγούδια που έδεναν τόσο αρμονικά με τις σκηνές και σε ταξίδευαν χωρίς να το πάρεις είδηση. Το τέλος, ωστόσο, το περίμενα λιγάκι διαφορετικό, ήταν αρκετά πιο "ήσυχο" ακολουθώντας την ομαλή ροή όλης της υπόλοιπης ταινίας, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς εξάρσεις, χωρίς υπερβολές. Μου θύμισε για κάποια απροσδιόριστη αιτία τους στίχους από τους Κούφιους ανθρώπους του Έλιοτ: "Έτσι τελειώνει ο κόσμος. Όχι με ένα βρόντο μα μ' ένα λυγμό."
Θα της βάλω 9 αστεράκια με μεγάλη μου χαρά!
“I do wish we could chat longer, but I'm having an old friend for dinner. ..”
Επιτέλους κατάφερα να βρω τον χρόνο να γράψω κι εγώ την κριτική μου για το Los lunes al sol δυο φορές προσπάθησα και με διέκοψαν...
Λοιπόν...όπως πιθανόν θα έχετε παρατηρήσει κι απο τις παρουσιάσεις μου, εγώ καθότι δεν το έχω και πολύ με τον λόγο, γράφω λακωνικά (γιαυτό κι απολαμβάνω τις υπέροχες αναλύσεις που γράφουν τα διάφορα μέλη του φόρουμ). Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ευχαριστιέμαι το ίδιο μια ταινία... Για την συγκεκριμένη λοιπόν αυτό που έχω να πω είναι ότι με άγγιξε βαθύτατα κι αυτό γιατί το θέμα της το έχω ζήσει στο πετσί μου. Αυτό που έχω να επισημάνω είναι για όποιον βρεθεί σε παρόμοια θέση να έχει την τύχη να έχει δίπλα του δυνατούς ανθρώπους να τον στηρίξουν, όπως φάνηκε ξεκάθαρα και στην ταινία και (το σημαντικότερο) να μην τον πάρει απο κάτω και μπει σε αυτόν τον φαύλο κύκλο της απελπισίας και της απογοήτευσης...θα πρέπει να αφήσει πίσω εγωισμούς, να συγχωρήσει τα λάθη των άλλων αλλά και τα δικά του και να κάνει κυριολεκτικά οποιαδήποτε δουλειά έστω και υποαμοιβόμενη ώστε να μην παρασυρθεί στην δίνη της απελπισίας και να έχει τα αυτιά και τα μάτια του ανοικτά όταν οι συνθήκες βελτιωθούν και το επιτρέψουν να ψάξει για κάτι καλύτερο... Πολύ καλή επιλογή η πρότασή σου αγαπητή Άρτζι λοιπόν και σε ευχαριστώ! Μπαρδέμ και Τοσάρ θα μπορούσα να τους βλέπω απλά να πίνουν τον καφέ τους πόσο μάλλον να παίζουν μαζί... Είναι μια ταινία που δεν θα ξεχάσω...
ΥΓ Χάρηκα πολύ που σου άρεσε το My happy family!
Το να διαβάζεις μεταφρασμένη ποίηση είναι σαν να κολυμπάς με αδιάβροχο...
