Μικρός γύρος "δες μια αγαπημένη μου ταινία"

[Μυρμηγκοφάγος]

Στα δικά μου μάτια Φάρε, η ποιότητα της εικόνας δεν έχει απολύτως καμία αξία και όταν θέλω κάτι να το δω, όσο άθλια και αν είναι δεν θα με σταματήσει - ειδικά όταν θεωρώ ότι είναι ή αυτό, ή τίποτα. Ίσως να βοηθάει κάπως τα πρώτα λεπτά να έχουν αποδεκτή ποιότητα, ώστε να μπω στο κλίμα ευκολότερα, αλλά μετά τις θέλω ως ανάμνηση, ξεθωριασμένες, όπου τις όποιες λεπτομέρειες να μπορώ να τις δημιουργήσω όπως εγώ θέλω στη φαντασία μου. Ειδικά αφού είμαι τόσο παράξενος και οτιδήποτε από το πουθενά μπορεί να μου τις καταστρέψει.

Όμως σε σύγκριση με σένα, ο λόγος που γύρισα στις παλιές, είναι διότι δεν έβρισκα ευχαρίστηση στις μοντέρνες, οπότε κατανοώ απόλυτα πόσο δύσκολο είναι να κάνεις παραχωρήσεις όταν δεν το έχεις ανάγκη. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να νιώθω ότι η αντίληψη που έχεις, πιθανόν να είναι αποτέλεσμα του ότι ακόμη δυστυχώς δεν έχεις βρει αυτές που σου ταιριάζουν.

[Φαροφύλακας]

Στην τελευταία σου πρόταση εννοείς τις παλιές; Γιατί γενικότερα έχω βρει πολλές που μου ταιριάζουν καί στο νεότερο καί στο παλιότερο σινεμά. Γενικότερα, μπορώ να βρω σχεδόν οπουδήποτε ταινία που να μου αρέσει αν και βέβαια, κάποιες θεματολογίες, χώρες κτλ. έχουν καλύτερες ή λιγότερο καλές πιθανότητες να φτάσουν σε εμένα.

[Μυρμηγκοφάγος]

Το “ταιριάζουν” μάλλον ήταν κάπως ήπια λέξη για αυτό που ήθελα να πω. Να δεις κάτι που να σε κάνει να επαναξιολογήσεις όχι μόνο ότι έχεις δει μέχρι τότε, αλλά και τα κριτήρια με τα οποία τις επιλέγεις.

[Φαροφύλακας]

Θα ξαφνιαστώ αν συμβεί κάτι τέτοιο. Παρότι πέφτω και σε πολλές πατάτες, ακόμα βρίσκω ταινίες που μπορούν μέχρι και να με ενθουσιάσουν πολύ. Νιώθω πολύ τυχερός που ζω στο σήμερα κι όχι π.χ. μερικές δεκαετίες πιο πίσω όπου θα είχα μια πολύ πιο περιοερισμένη επιλογή, πολλαπλάσια πιο περιορισμένη πρόσβαση σε αυτήν την επιλογή και καθόλου πρόσβαση σε όλον αυτόν τον κινηματογραφικό όγκο που γυρίστηκε έπειτα και στον οποίο βρήκα πολλά πράγματα που αγάπησα μικρός αλλά και σήμερα. Ομοίως, θα μπορούσα να πω πως νιώθω "άτυχος" που δεν ζω στο μέλλον, από την άποψη πως δεν έχω πρόσβαση σε ένα πιο εξελιγμένο σινεμά* και ταινίες που θα αγαπήσω. Βέβαια, προτιμώ το σήμερα καθώς αυτό αποτελεί το φυσικό... χωροχρονικό μου περιβάλλον.


* Πάντοτε φανταζόμουν ένα ολογραμμικό σινεμά όπου θα βρίσκομαι μέσα στην εικόνα και ενδεχομένως θα μπορώ να επηρεάσω και την πλοκή. Αυτό γίνεται πλέον σε κάποιον βαθμό στα παιχνίδια, τα οποία ίσως κάποια μέρα εξελιχθούν σε αυτό που φαντάζομαι.

[Μυρμηγκοφάγος]

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο διαφέρουμε σε αυτά που αναφέρεις

Δεν μπορώ να διαφωνήσω όσο αφορά τη περιορισμένη πρόσβαση και είναι φορές που δεν μπορώ να σταυρώσω ταινία, αν και κυρίως αυτό συμβαίνει διότι εγώ κολλάω και δεν ψάχνω εναλλακτικές. Όσο αφορά όμως τον συνολικό όγκο, θεωρώ ότι ακόμη και αν σταμάταγε η παραγωγή ταινιών με τη λήξη των 60s, δεν θα είχα πρόβλημα να καλύψω τις ανάγκες μου - αν και δεν θα αρνηθώ ότι θα με ενοχλούσε που θα έχανα τα λατρεμένα 80s.

Τώρα, όσο αφορά την τεχνολογία, ενώ δεν έχω πρόβλημα με αυτή καθαυτή, όσο μεγαλύτερη σημασία της δίνουμε, όλο και περισσότερο μου καταλήγει εις βάρος της ιστορίας. Και το μόνο που με ενδιαφέρει όταν βλέπω μια ταινία (ή παίζω ένα παιχνίδι, που σπάνια γίνεται πια) είναι η ιστορία και το πως αυτή μου παρουσιάζεται. Για όλα τα υπόλοιπα μου αρκεί η φαντασία μου. Και ενώ θα με ενδιέφερε πολύ να βιώσω ένα ολογραμμικό σινεμά, δεν θα έτρεφα ελπίδες - βάση της κάκιστης εμπειρίας μου των τελευταίων δεκαετιών - ότι θα μπορούσε να μου προσφέρει την ιστορία και κατ’ επέκταση τα συναισθήματα που επιζητώ. Αυτά που σε διάφορες στιγμές της ζωής μου, μου έφεραν τον κινηματογραφικό κόσμο μου ανάποδα.

Να υποθέσω περιμένεις να έρθει αυτή η εποχή για να φτιάξεις το gameclub.gr; αν πρόσεξες ήμουν αισιόδοξος και δεν το αποκάλεσα lootboxclub.gr

[Φαροφύλακας]

Δεν ξέρω τίποτα από παιχνίδια ώστε να υποστηρίξω ολάκερο φόρουμ.

Τις υπερσπάνιες φορές που θα ρίξω κάτι (μία φορά τον χρόνο; ) θα είναι κάποιο "mame" της παιδικής μου ηλικίας.

[Μυρμηγκοφάγος]

α, στριπ πόκερ δηλαδή

[Φαροφύλακας]

Μπα, Rygar κι Exerion περισσότερο.

(τα γράφω κι εδώ: Τα παιχνίδια που αγαπήσαμε)

[Θεατής]

Είδα το The Medusa touch 1978 που μου πρότεινε ο Νικόλας και πιάστηκα εξ απήνης... Η αλήθεια είναι οτι δεν περίμενα μια ταινία του '78 να μου φανεί τόσο απολαυστική...

Υπέροχες ερμηνείες απο Μπάρτον και Βεντούρα, όμορφη και ρεαλιστική σκηνοθεσία για την εποχή της και ενα πολύ ωραίο σενάριο, καθρέφτης της περιόδου...

Με τις αποκαλύψεις για τις παραψυχολογικές έρευνες των δύο υπερδυνάμεων και τον φόβο του πυρηνικού ολοκαυτώματος στο peak του, χτίζει ενα ψυχολογικό θρίλερ με μπολικη ένταση και μια όμορφη αλληγορία σχετικά με την γνώση και την αυτοκαταστροφική διαχείριση της απο τον άνθρωπο...

Κατευθείαν για το redux του 2018...Σε ευχαριστώ Νικόλα!!

[Νικόλας Δε Κιντ]

Θεατή όπως φαίνεται κανένας από τους δυο μας δεν περίμενε οι προτάσεις του άλλου να είναι τόσο καλές!!
Πολύ το χάρηκα!!!

Η αλήθεια είναι πως σε όσους έχω προτείνει την συγκεκριμένη ταινία (The Medusa touch) κάνουν πάνω κάτω τα ίδια σχόλια που έκανες κι εσύ!
Θεωρώ πως η ταινία έχει ένα δυνατό ατού. Δεν γίνεται σε κανένα σημείο φτηνή.
Και εκεί που θα περίμενε κανείς το τέλος να είναι κάπως πιο ομαλό λόγω εποχής γίνεται ακριβώς το αντίθετο.

Η σκηνή με το αεροπλάνο επίσης είναι για μένα κορυφαία.
Από την έκφραση του Ρίτσαρντ Μπάρτον έως την τελική σύγκρουση με τον ουρανοξύστη!!

Τις υπερσπάνιες φορές που θα ρίξω κάτι (μία φορά τον χρόνο; ) θα είναι κάποιο "mame" της παιδικής μου ηλικίας.

Εγώ τελευταίως έφαγα κόλλημα στο mame32 με το "Ghost n' Goblins"!!