Μου θυμίζεις την κριτική που μου κάνει η Ίζι, που χαρακτηρίζει - και με το δίκιο της - τις ταινίες μου απλές. Και μάλλον αυτό συμβαίνει διότι προσωπικά δεν συνηθίζω να παρατηρώ τους συμβολισμούς, για να αντιληφθώ και το βάθος τους. Στην προκείμενη περίπτωση, το μόνο που είδα ήταν τρεις ανθρώπους που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα στις δύσκολες συνθήκες της εποχής, επιτρέποντάς μου να αφιερώσω την προσοχή μου στο ύφος της, το οποίο και κυριολεκτικά αγγίζει τα όρια της προσωπικής μου κινηματογραφικής τελειότητας.
Για έναν ακατανόητο λόγο το συσχετίζω μόνο με το “Mood for love”. Ίσως, διότι, παρότι η συγκεκριμένη δεν με ενθουσίασε, νιώθω ότι αυτοί που τη λατρεύουν το κάνουν για παρεμφερείς λόγους και αυτό τη μετατρέπει στο δικό μου, πολύ προσωπικό, mood for love.
Κάτι τέτοιο χαλάει όλη την μαγεία του κινηματογράφου...
