Σφάξε μια αγαπημένη μου ταινία II – (Αύγουστος 2017)

[Τόνιασινε]

Εγώ, τελευταία στιγμή, έτσι εντελώς αυθόρμητα, είπα να δηλώσω συμμετοχή..

I'm a cyborg, but that's ok (2006)

[Θεατής]

:)) Εγώ, τελευταία στιγμή, έτσι εντελώς αυθόρμητα, είπα να δηλώσω συμμετοχή..

Ει ψιτ Μέρμηγκα...

Αστειευομαι φυσικά...

[Μυρμηγκοφάγος]

Αστειεύεσαι δεν αστειεύεσαι κατοχυρώθηκε. Ας πρόσεχε που δίνει τον κωδικό της

[Θεατής]

Δεν την χακαρα βρε συ...οικειοθελώς παίρνει μέρος , το αστειευομαι το λέω για την κλήρωση...

[Μυρμηγκοφάγος]

Κρίμα,θα ήταν ενδιαφέρον να παρατηρούσαμε τις επιπτώσεις

Ελπίζω να μην υπάρξει κάποια μομφή, αλλά προσπέρασα την πρώτη κλήρωση που σε έφερε Τόνια μαζί με τον αντρούλη σου και τα ζευγάρια είναι τα ακόλουθα:

Τόνια - Τρίνιτυ
Θεατής - Μυρμηγκοφάγος

Και αν εσείς μπορεί να είχατε την ατυχία να περιμένετε την κλήρωση ελέω των τεχνικών προβλημάτων, δεν είχα καμία διάθεση να σας περιμένω και έκατσα να δω τη Χειμερία Νάρκη.

Το αποτέλεσμα ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο - τουλάχιστον για μένα - με την ταινία να προσπαθεί να περάσει τα μηνύματά της μέσω διαφόρων φιλοσοφικών συζητήσεων κατά τη διάρκειά της, όπως και έχω συνηθίσει να παρατηρώ ότι κάνουν κατά κόρον αυτές των τελευταίων ετών.

Για να γίνω λίγο πιο αναλυτικός, θα έλεγα ότι οι συζητήσεις μου βγήκαν σχετικά αφύσικες, με τον αντίλογο να ακολουθεί ακριβώς τα κατάλληλα μονοπάτια ώστε να ισχυροποιήσει τα μηνύματα και μετά τη συζήτηση της αδελφής με την σύζυγο, μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να δώσω βάρος στην ουσία αυτών. Στις χειρότερες στιγμές του μου θύμιζε σήριαλ (που σε διάφορα σημεία και οι ίδιοι οι ηθοποιοί φρόντιζαν να μου το υπενθυμίζουν, αναφέροντας ότι αυτά που συμβαίνουν γίνονται μόνο σε αυτά) και στις καλύτερες κάτι από Μπέργκμαν και Scenes from a Marriage. Όμως όταν έχεις απομακρυνθεί τόσο από τον Ίνγκμαρ, ακόμη και αυτό καταλήγει να σου είναι σχεδόν αρνητικό.

Η μόνη όαση που είχα ήταν οι συζητήσεις του πρωταγωνιστή με τον θείο του παιδιού, που ήταν και οι μόνες στιγμές που δεν ένιωθα την ταινία βαλτωμένη. Ίσως αν το κρίσιμο σημείο - αυτό δηλαδή της επίσκεψης της γυναίκας του πρωταγωνιστή στους αδελφούς - μου έβγαινε ικανοποιητικό, τα πάντα τώρα να ήταν διαφορετικά. Όμως αν και ήταν δυνατή στιγμή, μου κατέληξε τεχνητή και κατ’ επέκταση αφύσικη και δυστυχώς ήταν αυτό το αίσθημα που τελικώς επικράτησε.

Βασικά, το κύριο πρόβλημα μου είναι ότι όλα αυτά τα θέλω στο ντεκόρ, να μου πλασάρονται με χάρη και διακριτικότητα και αν επιθυμώ να μπορώ να τα προσπεράσω. Όταν τα πάντα είναι στο προσκήνιο και γίνονται το κυρίαρχο θέμα της ταινίας, χάνω κάθε πιθανότητα να συνδεθώ με τους χαρακτήρες και να ενδιαφερθώ για αυτούς και μου καταλήγει πεζή και αδιάφορη.

Νομίζω Θεατή, μετά από αυτό, έχω την υποχρέωση να παίξω μόνο με πολύ αγαπημένες ταινίες, ώστε να σου δώσω την ευκαιρία να με πληρώσεις με το ίδιο νόμισμα και ακριβώς όπως προστάζει ο τίτλος του παιχνιδιού και όχι με κάποια ασφαλή όπως θεωρώ ότι ήταν η Μπαλάντα

Πιστεύω ότι έχεις ήδη δει το Mulholland, οπότε και προτείνω τρεις. Αν όχι, αφαίρεσε την τελευταία. Επίσης, θα χρειαστεί να αλλάξω την πρώτη και την τρίτη αν επιθυμείς να δεις μια με Ελληνικούς υπότιτλους. Για οποιαδήποτε βοήθεια μου λες

Triptikh (1981)
Marketa Lazarová (1967)
Rapt (1934)

[Θεατής]

Που θα πάει Μερμηγκα κάποια στιγμή θα σε πιάσω... Φταις κι εσύ όμως που σε άλλα ποστ ελεγες οτι δεν μπορείς τις ταινίες που γίνονται πολύ περίπλοκες ή/και συμβολικές για να σου δώσουν το νόημα τους (ή κατι τέτοιο τέλος πάντων) και είπα να σου προτείνω κάτι πιο πεζό και χαλαρό σε εκτέλεση αλλά σε καμία περίπτωση λιγότερο ενδιαφέρον σε ουσία...Κι εδώ θα διαφωνησω μαζί σου στο πόσο αφύσικο ήταν το θέμα των μηνυμάτων που περνάει η ταινία με την έλλειψη πειστικου αντίλογου (πράγμα που σε διαβεβαιώ πως αν εσένα σε ενοχλεί μια φορά, εμένα με ενοχλεί δέκα κι έχω δει πάμπολλες τέτοιες ταινίες) καθώς όταν πρόκειται για κοινά αποδεκτές αξίες ή αλήθειες, όπως πχ όταν θεοποιεις κάποιον οσο δεν τον έχεις και αν τον αποκτήσεις, μέσω της συνεχούς τριβής τον απομυθοποιείς και νευριαζεις μαζί του που τελικά δεν ηταν ο θεός που εσύ φαντάστηκες, είναι φυσιολογικό ο αντίλογος να καταντάει αφύσικος και τεχνητός και τελικά στείρος...Ο διάλογος λοιπόν που καταλήγει σε άτοπο για την αντίθετη άποψη (γνωστός σε εμάς του Ελληνες απο τα χρόνια του Σωκράτη άλλωστε) είναι μια τεχνική απο τις πολλές που γυρίζονται ταινίες, μια άλλη όπως στην πρόσφατα αναφερθεισα "Μπαλάντα του Ναραγιαμα" είναι να σου δείχνει το παράλογο ως καθιερωμένη κατάσταση ώστε να σου κεντρίσει το συναίσθημα και να ταυτιστείς με αυτό που ο σκηνοθέτης θέλει να σου περάσει, την αγάπη και τον σεβασμό για τους γονείς, που στην τελική δεν είναι τίποτα άλλο απο μια πανανθρώπινη αξία στην οποία δεν στέκει αντίλογος. Κι αν ο τούρκος ακροβατεί καθώς ασχολείται με πιό διφορούμενα και λεπτά ζητήματα κερδίζει τον σεβασμό μου σε σχέση με τον ιάπωνα που όσο να'ναι "παίζει" εκ του ασφαλούς...βέβαια αυτά είναι θέμα γούστου και γιατί όχι, ακόμα και προσωπικών βιωμάτων για το πως θα σε αγγίξει η κάθε ταινία...

Στα άλλα τώρα, μην φανταστεις οτι "ψαρωσα" με το "μαλχολαντ" και δεν ήξερα τι με περιμένει απο τις τρεις επειδή το "μαρκετα λαζαροβα" ως γνήσια αντιθεοκρατικός βλέπω οτι θα έχει αβαντάζ αν κατάλαβα καλά απο την περιγραφή του στην IMDb και για το "τρίπτυχο" δεν υπαρχει καμια πληροφορία, θα επιλεξω την τρίτη οποτε μου στελνεις ενα λειτουργικό λινκ γύρω στα 800mb αν έχεις την ευγενή καλοσύνη, θα με γλυτωσεις απο μεγαλο κόπο...

[Μυρμηγκοφάγος]

Αν θυμηθείς που το είδες θα με ενδιέφερε να το ελέγξω. Ίσως να χρειάζεται κάποια επαναδιατύπωση. Αυτό που θα έλεγα τώρα, είναι ότι με μια συμβολική/περίπλοκη ταινία είναι πολύ πιο δύσκολο να με πιάσεις, πρώτον γιατί πολλά περισσότερα μπορούν να πάνε στραβά και δεύτερον διότι εκ του φυσικού μου έχω μια κλίση προς τις απλές. Αν και για να με βγάλει λάθος η πραγματικότητα, μου έφερε ως κορυφαία ταινία που έχω δει κατόπιν προτάσεως, το σουρεαλιστικό Sanatorium pod Klepsydra

Το πρόβλημα που έχω όταν αναφέρομαι σε αφύσικες συζητήσεις είναι ότι όταν η ταινία σε κατεβάζει στο σημείο μηδέν, χωρίς να υπάρχει κάτι από πίσω, με υποχρεώνει να δώσω απόλυτη βάση στα λεγόμενα και όταν αυτά δεν συνάδουν με τον τρόπο που θα το χειριζόμουν εγώ το θέμα, με ενοχλεί. Και επειδή το τελευταίο ποτέ δεν συμβαίνει, δεν μου αρέσει να με βάζουν σε αυτό το σημείο. Στο παράδειγμά σου λόγου χάρη, δεν θέλω τους πρωταγωνιστές να μιλάνε για την θεοποίηση ενός ανθρώπου. Τους θέλω σε ένα άλλο θέμα και μέσω της εξέλιξης της ταινίας να με κάνουν να νιώσω αυτήν την απομυθοποίηση. Δεν θέλω να μου την πουν. Ποτέ δεν ασχολήθηκα με τον κινηματογράφο για να έχω τις ταινίες να μου λένε, αλλά για να με κάνουν να νιώθω.

Τώρα, όσο αφορά τη Μπαλάντα, χωρίς να θέλω να μπω στην ουσία, γιατί αν μπούμε δεν θα βγούμε, αντιλαμβάνομαι πόσο διαφορετικά την είδαμε. Γιατί στο δικό μου μυαλό, για παράδειγμα, όχι μόνο εκείνη η κοινωνία δεν ήταν παράλογη, αλλά μάλλον περισσότερο έδειχνε την δική μας υποκρισία, τώρα που με βάζεις και το σκέφτομαι. Γιατί όταν την έβλεπα, τίποτα από όλα αυτά δεν με απασχόλησαν συνειδητά και τα πάντα ακολούθησαν από το πόσο ικανοποιητικά για τα γούστα μου έστησε αυτή την κοινωνία, χωρίς να με κάνει να νιώθω ότι κάτι μου λέει. Γιατί αν το ένιωθα, θα σας είχα προτείνει μια Σοβιετική

Ας κάνω και μια μικρή αναφορά στις τρεις ταινίες, στην περίπτωση που δεν έχει κλειδώσει ακόμη το Rapt. To Σοβιετικό ορίζει το ύφος που μου αρέσει στις ταινίες. Το Τσεχοσλοβάκικο είναι από τις πιο εντυπωσιακές που έχω δει, από όπου και αν το πιάσω. Και η επιλογή σου, στο πως το Πάθος όταν με κατακλύζει, σκορπίζει στον άνεμο όλες τις αδυναμίες της.

Και για να κλείσω με μια πρόταση για την επόμενη φορά. Αν θες να με πιάσεις, σκέψου Πάθος, όχι ουσία

[Τόνιασινε]

Α ρε Μυρμηγκοφάγε, μας βγήκες πολύ παθιάρης & τί θα σε κάνουμε..

Τρίνιτυ περιμένω νέα σου!! (Την ταινία που πρότεινες την έχω δει, οπότε ετοίμασε μου καινούριο πακετάκι + πες μου αν έχεις δει αυτή που έβαλα εγώ & αν θέλεις άλλες.)

[Θεατής]

Δεν θυμάμαι που ουτε πως ακριβώς το είχες αναφέρει (νομιζω κάπου με τον Νικόλα; ) αλλά είχα αυτή την εντύπωση...

Οπως σου είπα και πριν δεν βρήκα κάτι το αφύσικο στην "χειμερία νάρκη" κι αν κάποιος με ρωτούσε θα έλεγα πως είναι μια ταινία βασανιστικά ρεαλιστική...στην περίπτωση της "Μπαλάντας" προσωπικά όπως έγραψα και τοτε είδα ενα παράλογο γαλατικό χωριό και δεν διέκρινα κάποια κριτική στην υποκρισία της κοινωνίας μας, ίσα ίσα που σε σχέση με την "ζωική" φύση της κοινωνιας του χωριού,τουλάχιστον στα δικά μου μάτια η "ανθρώπινη' δική μας έμμεσα εξυμνείται...

Δεν μπορώ να μην συμφωνήσω μαζί σου περισσότερο στο οτι δεν περιμένω απο μια ταινία να μου πεί αλλά να με κάνει να νιώσω, εγώ την "χειμερία νάρκη" την ξεχωρισα γιατί το κατάφερε αλλά όπως είπα παίζουν ρόλο και τα προσωπικά βιώματα του καθενός, οπότε αν δεν ταυτιστείς είναι δύσκολο και να νιώσεις, κακά τα ψέμματα και φυσικά δεν μπορώ να σε μεμφθώ γι αυτό...

Για την επόμενη φορά και για να αποφύγουμε συζητήσεις του τύπου: το Πάθος ηταν πολύ προφανές για τα γούστα μου και το ήθελα πιο πολύ να αχνοφαινεται ( ) λέω να σου προτείνω απλά αγαπημένες μου ταινίες και να παρακαλαω να σε πιάσω εξ απήνης όπως έγινε με τον τυχερό που σου πρότεινε το "σανατοριουμ"

Αστειευομαι φυσικά... απολαμβανω τις γόνιμες συζητήσεις γύρω απο τις ταινίες όσο και τις ίδιες τις ταινίες και θα προσπαθήσω να δω το γρηγορότερο το "rapt" για να ξαναπαιξουμε...

[Μυρμηγκοφάγος]

Ποτέ δεν θα ισχυριζόμουν ότι ο Imamura είχε αυτό στο νου και ήταν απλά ένας τρόπος για να σου δηλώσω ότι στα δικά μου μάτια εκείνο το χωριό δεν ήταν παράλογο, αλλά απλά διαφορετικό, ασχέτως αν εγώ μάλλον όντως θα τρελαινόμουν αν ζούσα εκεί. Και η συγκεκριμένη εκτίμηση καθαρά απορρέει από την δική μου σχετικά απαισιόδοξη φύση.

Πρέπει να αρχίσω να σημειώνω αυτές τις προτάσεις, γιατί αν και έχω χίλια δυο σημεία να πιαστώ από κάτι, πάντα καταλήγω να τα ταξινομώ σε πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες, οι οποίες και με κάνουν ιδιαίτερα επαναλαμβανόμενο. Τώρα όσο αφορά τη Χήθκλιφ, η οποία και μου πρότεινε το Σανατόριουμ - όπως και τις περισσότερες που μου άρεσαν - γνώριζε πολύ καλά ότι όσο πιο παλιά η ταινία, τόσο πιο δεκτικός συνήθως γίνομαι και το εκμεταλλευόταν

Τόνια, για κάποιο λόγο μου θύμισες όταν στο στρατό κάναμε μπάνιο με παγωμένο νερό