Δες μια αγαπημένη μου ταινία — 10 (Μάρτιος 2017)

[Ίζι]

Λες ε; Μπορεί να έχεις δίκιο. Πάντως αυτό το στομφώδες ύφος το έχω παρατηρήσει σε πολλές παλιές χολιγουντιανές ταινίες. Μου έρχεται στο νου η Βίβιαν Λη ως Μπλανς στο Λεωφορείον ο Πόθος, αλλά και πολλές πρωταγωνίστριες του Χίτσκοκ. Πιστεύω ότι για το υπερβολικό αυτό παίξιμο ευθύνονται κυρίως οι σκηνοθέτες με τις κατευθύνσεις που έδιναν και οι σεναριογράφοι με τους διαλόγους που έγραφαν. Και το κοινό, βέβαια, που ζητούσε αυτό ακριβώς το πράγμα.

[Μυρμηγκοφάγος]

Ενώ κατανοώ απόλυτα τι εννοείς, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρω μια άλλη που να μου είναι τόσο χαρακτηριστική όσο η Davis. Και αναρωτιέμαι αν τελικά γιαυτό οφείλεται η ερμηνεία της στο πολύ αγαπημένο “All about Eve” και όχι κάποια αρνητική εμπειρία, στις οποίες και δίνω το βάρος μου για να βρω μια άλλη τόσο χαρακτηριστική ηθοποιό

[Τσίου]

Και οι δυο πρωταγωνίστριες ήταν υπέροχες στους ρόλους τους, όμως ξεχωρίζω την ερμηνεία της Μπέτι Ντέιβις.

Τσίου, σ' ευχαριστώ για την πρόταση

Χαίρομαι που σ'άρεσε! Κι εγώ ευχαριστώ για το "Kids". Από καιρό ήθελα να δω την ταινία αλλά δεν θυμόμουν τον τίτλο! Όταν είδα βίντεο στο γιουτούμπ και αναγνώρισα σκηνή ήθελα να σε βρω να σε προσκυνήσω. (Μετά μη ρωτάς, επαναπαύτηκα, θα την δω σύντομα).

Σημείωση για τον επόμενο γύρο "Δες μια αγαπημένη μου ταινία": Καλύτερα να μη μου το υπενθυμίσετε, εκτός κι αν θέλετε να δείτε Adam Sandler ή τα έργα των Ρέππα Παπαθανασίου

[Μεταλλαγμένη]

Λοιπόν είδα το μισό Hysteria και το βρήκα συμπαθητικό αλλα ήταν πολύ αργό με αποτέλεσμα να το βαρεθώ. Είχε την φάση του πάντως αλλα γενικώς τις βιογραφίες τις βαριέμαι εκτός κι αν αφορούν κάποιον για τον οποίο ενδιαφέρομαι να μάθω κατι παραπάνω. Ένα 5 με 6 θα της έβαζα μάλλον.

Μου κάνει εντύπωση που το βρήκες αργό. Εχω δει πραγματικά πολύ αργές ταινίες και σίγουρα δεν θα την κατέτασσα σε αυτές. Ούτε ακριβώς βιογραφία θα την έλεγα. Απλά αναφέρει πως ανακαλύφθηκε ο δονητής. Υπάρχει και μια (όχι πολύ σοβαρή) αναλήθεια αφού ο γιατρός που τον ανακάλυψε δεν τον χρησιμοποίησε για την θεραπεία της υστερίας, όπως δείχνει η ταινία αλλά για την αντιμετώπιση των μυικών δυστροφιών. Μεταγενέστερα, χρησιμοποιήθηκε από άλλους γιατρούς για τον σκοπό σκοπό.
Κρίμα που δεν την τελείωσες γιατί είχε ενδιαφέρον και πολύ χιουμορ και το υπόλοιπο μισό

[Στιλλ Ιλλ]

Ε τυχαίνουν κι αυτά, είναι γούστα βεβαίω βεβαίως
Πλέον δεν μπορώ να δώ το οτιδήποτε και τυχαία όπως παλιά, πρέπει να μου έχει κινήσει κάτι συγκεκριμένο το ενδιαφέρον.

[Τόνιασινε]

Στιλλ θα σου περάσει!! Ελπίζω Όταν μπαίνει κάποιος στη διαδικασία να ασχολείται πολύ με το σινεμά,αρχίζει κ γίνεται αρκετά..ιδιότροπος κ επιλεκτικός.. μετά από ένα διάστημα πάλι επανέρχεται κ πιο ώριμα πλέον,μπορεί να δει διάφορα,κάθε τι για τη χάρη που έχει.. κατηγοριοποιώντας τα δηλαδή.
Αν μείνεις βέβαια στάσιμος σ αυτή τη φάση "ιδιοτροπίας", καταλήγεις να αυτοπεριορίζεσαι..

Μεταλλαγμένη εμένα το hysteria μου είχε αρέσει είχε γούστο..

[Στιλλ Ιλλ]

Βρε σύ Τόνια ωραία όλα αυτά που λές αλλα δεν παύει να είναι και θέμα γούστου. Ακόμα και να κατηγοριοποιήσεις τις ταινίες και να τις απολαμβάνεις όλες όπως λές απο ένα σημείο και μετα ψάχνεις στο καθε είδος αυτό που θα σε ενθουσιάσει περισσότερο. Υπάρχουν διαβαθμίσεις. Υποθέτω οτι έχεις δεί κάμποσες έως πολλές ταινίες. Δεν μπορεί όλες να σου αρέσουν το ίδιο ακόμα και αν ξέρεις τι ζητάς απο το καθε είδος. Εγώ ξέρω τι ζητάω απο τις ταινίες και ας ανήκουν σε διαφορετικά είδη.

[Τόνιασινε]

Φυσικά κ είναι θέμα γούστου, φυσικά κ δε μου αρέσουν όλες οι ταινίες, φυσικά δεν απολαμβάνω το ίδιο όλα τα είδη, φυσικά κ έχω προτιμήσεις, αλλά δεν αναφερόμουν στη συγκεκριμένη ταινία που έτυχε να μη σου αρέσει.. δεν είναι δα κ κανένα αριστούργημα της 7ης τέχνης (όχι ότι θα άλλαζε κ πολλά κ να ήταν, πάλι είναι δεκτό, το να μην είναι του γούστου κάποιου), αναφέρθηκα στο μετέπειτα σχόλιό σου για τη "δυσκολία" να "αντέξεις" μια ταινία αν δεν έχει κάτι το εξεζητημένο σύμφωνα με τα στάνταρ σου.

Και πάλι ξαναλέω ότι είναι δικαίωμα του καθενός να βλέπει ότι θέλει, όπως το θέλει, απλά τη γνώμη μου είπα, ότι τη θεωρώ μια φάση που λίγο πολύ όλοι περάσαμε ή περνάμε και που για μένα καλό είναι να ξεπερνάμε, για να μην αυτοπεριοριζόμαστε..

[Φαροφύλακας]

Μου ήταν δύσκολο να διαλέξω μια από τις ταινίες του Ζόφου καθώς, καταρχήν, καί οι τρεις ταινίες ήταν ιαπωνικές και γενικότερα η τέχνη κι η κουλτούρα αυτής της χώρας δεν μου ταιριάζει. Ακόμη και στα κόμιξ που είναι μια τέχνη που αγαπάω, τα μάνγκα δεν με τραβάνε. Ιαπωνικές ταινίες που κάνουν θραύση (όπως π.χ. το Old Boy) δεν μου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση αν και σίγουρα, υπάρχουν και ιαπωνικές ταινίες που μου έχουν αρέσει, όπως ο Σαμουράι του Λυκόφωτος.

Παρότι η ιδέα του Πινόκιο επίσης δεν μου είναι ελκυστική, εδώ και χρόνια λέω να δω το Mannequin (1987) (θεωρητικά) κι ίσως γι’αυτό διάλεξα το Air Doll από τις τρεις ταινίες.

Πριν πω για την ταινία να πω κάτι για το φαινόμενο. Είχαμε ένα μικρό σκυλάκι ράτσας που έζησε όλη του την ζωή κάνοντας σεξ με ένα λούτρινο κουκλάκι. Ακόμα και για το σκυλάκι μας το έβρισκα από αστείο μέχρι θλιβερό. Ο άνθρωπος που… συζει με μια φουσκωτή κούκλα, της κάνει έρωτα, της μιλάει και της συμπεριφέρεται σαν σε κανονικό άνθρωπο είναι κάτι που μου φαίνεται σχεδόν καταθλιπτικό.

Όπως και να ‘χει, η ταινία ξεκίνησε καλύτερα από ότι την περίμενα. Είχε μια παράξενη, σχεδόν σουεραλιστική αισθητική, σε μεγάλο βαθμό λόγω της χρήσης της μουσικής. Επίσης, μου άρεσε η φωτογραφία.

Είδα 45 λεπτά. Δεν με τράβηξε να δω περισσότερο. Ίσως και να μην ήμουν σε διάθεση, πάντως. Από εκεί και πέρα, κάπως αναμενόμενο μάλλον. Νομίζω πως με τον Ζόφο είμαστε αρκετά αταίριαστο ζευγάρι.

[Τόνιασινε]

Με μια μικρή διόρθωση φαροφύλακα.. το old boy κ άλλες παρόμοιες πολυσυζητημένες ταινίες..δεν είναι ιαπωνικές, αλλά νοτιοκορεάτικες.. κ το λέω αυτό επειδή μπορεί να είναι ασιάτες όλοι, αλλά οι κουλτούρες Κίνας,Ιαπωνίας Κορέας κ Ινδίας απέχουν πολύ η μία από την άλλη κ φυσικά αυτό επεκτείνεται κ στο ύφος του σινεμά τους.. ☺