Μικρές ατέλειες που με ενοχλούν σε μια σειρά/ταινία

[Φαροφύλακας]

Μια ταινία είναι ένα παραμύθι, τις περισσότερες φορές σύνθετο, που έστησε με πολύ κόπο κάποιος, με πολλά χρήματα ακόμα και στην πιο φθηνή παραγωγή, και με έναν μακρύ κατάλογο ονομάτων να τον υποστηρίζουν.

Έτσι, μέσα σε όλα τα πράγματα που δένουν και στέκουν, υπάρχουν πάντα και αυτά που δεν δένουν και δεν στέκουν. Και δεν αναφέρομαι στο μαγικό στοιχείο, το οποίο είναι μέρος της ιστορίας (όπως π.χ. ότι ένας άνθρωπος είναι αόρατος), αλλά σε αυτά που όφειλαν, στην όσο παράδοξη ιστορία, να μοιάζουν πραγματικά.

Έχουμε μάθει να παραβλέπουμε κάμποσα και σίγουρα, διαφορετικά πράγματα ενοχλούν τον καθένα μας. Οι δικές μου επιφυλάξεις είναι συνήθως στην πλοκή, αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα αυτού εδώ του νήματος.

Από τα πράγματα, λοιπόν, όπου σκαλώνει το μάτι μου και ψιλοξενερώνω, είναι:

• οι βαλίτσες! Σχεδόν πάντα όταν υπάρχει κλειστή, γεμάτη βαλίτσα σε ταινία αυτή είναι… άδεια ή σχεδόν άδεια, ώστε να την σηκώνει εύκολα ο ηθοποιός, κι αυτό φαίνεται. Πάει πέρα δώθε σαν άδειο παιδικό καλαθάκι κι εμείς πρέπει αυτό να το δεχτούμε σαν να μην έχουμε περπατήσει εμείς οι ίδιοι σε αυτόν τον πλανήτη με την σημαντική και βασανιστική βαρύτητα.
• οι κιθάρες! και γενικώς τα έγχορδα… Αρκετά συχνά, κι ειδικά σε παλιότερες ταινίες ο ηθοποιός και δήθεν κιθαρίστας απλά κρατάει τον βραχίονα αντί να πιάνει εκεί ακόρδα ή, σε μια κάπως καλύτερη περίπτωση το χέρι του ακαθόριστα πάνω-κάτω. Αμέτρητα τα παραδείγματα. Αυτό φαντάζομαι πως περνάει απαρατήρητο από πολλούς όμως αν παίζεις κιθάρα τότε το μάτι σου απλά πονάει.
• οι λάθος κομπανίες! Και πάλι κάτι που ενοχλεί μάλλον κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, τους μουσικούς. Μια ορχήστρα που αποτελείται π.χ. από δύο κιθάρες κι ένα ακορδεόν παίζει ένα τραγούδι. Μόνο που εσύ ακούς κιθάρα, μπάσο, βιολί και ντραμς.
• το αφύσικα κατακόκκινο αίμα στις παλιές ταινίες, κυρίως του '70. Αν ήταν η ταινία γυρισμένοι από εξωγήινους, δίχως καλή εικόνα για την ανθρώπινη ανατομία, να το καταλάβω δηλαδή.
  
• και χίλια δυο άλλες μικρές αφροντισιές όσον αφορά κοινά αντικείμενα… Έβλεπα κάπου (νομίζω σε κάποιο επεισόδιο του Modern Family) να έχουν (κι ίσως να χρησιμοποιούν) μια μέγγενη η οποία κουνιόταν και φαινόταν πως… δεν ήταν βιδωμένη πάνω στον πάγκο! πράγμα που το κάνει αδύνατο να την χρησιμοποιήσεις. Η μέγγενη είναι πάντα βιδωμένη!

Ειδικά σε ταινίες ΕΦ από τα πράγματα που δεν μπορώ να παραβλέψω είναι:

• η βαρύτητα! σε ταινίες Ε.Φ. Στις περισσότερες ταινίες με διαπλανητικές ιστορίες (όπως στο Starwars) σε όποιον πλανήτη και να πηγαίνουν οι ήρωες η βαρύτητα είναι ακριβώς η ίδια! και περπατούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Αυτό, για όποιον έχει μια στοιχειώδη κατανόηση του διαστήματος, είναι απλά απίθανο. Το θέμα είναι πως έτσι εξυπηρετείται πολύ η ιστορία, οπότε πασχίζουμε κι εμείς να κάνουμε το σκόντο μας.
• η σύσταση της ατμόσφαιρας! Στην Γη αναπνέουμε μια ατμόσφαιρα η οποία αποτελείται από 21% οξυγόνο, το οποίο είναι κι αυτό που χρειαζόμαστε για καύση, και σχεδόν όλο το υπόλοιπο είναι άζωτο, το οποίο είναι αδρανές. Έτσι, εάν βρεθείς σε μεγάλο υψόμετρο όπου η ατμόσφαιρα είναι αραιή μπορεί να μην σου αρκεί καν το οξυγόνο, τόσο εξαρτημένοι είμαστε από αυτήν την συγκεκριμένη αναλογία και σύσταση. Όταν λοιπόν βλέπω ανθρώπους να πηγαίνουν σε άλλον πλανήτη και να αναπνέουν την τοπική ατμόσφαιρα (βλέπε Prometheus) απλά σκαλώνω. Δηλ. σε κάθε πλανήτη γύρω στο υποφερτό για εμάς 21% οξυγόνο και το υπόλοιπο κάποιο αδρανές αέριο; και στην συγκεκριμένη πυκνότητα; Ποιες είναι οι πιθανότητες;

Δεν ξέρω, μόνο εγώ έχω τέτοια σκαλώματα; Η παρέα τι λέει;

[Ξενέρωτας]

Οσον αφορα τους πλανητες, μπορω να το εκλαβω ως πρακτικη προτιμηση των πρωταγωνιστων. Σε μια διαστημικη κοινωνια που αποτελειται απο μερικες χιλιαδες κατοικισιμων ή ακατοικητων πλανητων, οι ανθρωποι θα επιλεγουν δραση στους εστω 100-200 πλανητες οπου μπορουν να ζησουν.

Ετσι βλεπουμε τον Ανακιν Σκαιγουοκερ στον πλανητη Τατουιν να ζει και να αναπνεει ανετα, επειδη οι προγονοι του ειχαν ερθει και μπορεσαν να επιβιωσουν εκει.

Στο Σταρ Τρεκ οι πλανητες που εχουν προδιαγραφες παρομοιους με της Γης καταλεγονται ως M-class, και προφανως η περισσοτερη δραση γινεται σε τετοιους πλανητες.

Αυτο με τις βαλιτσες (καθως και με τα πακετα) το παρατηρω κι εγω. Επισης ομως εχω παρατηρησει οτι καποιοι παραγωγοι ειναι αρκετα προσεκτικοι ωστε να γεμιζουν αυτα τα αντικειμενα με καποιο βαρος οποτε φαινονται πιο πειστικα.

Πολλα απο αυτα τα παρατηρω σε ελληνικες ταινιες. Χτες ειχε παλι την Αλικη στο Ναυτικο και μου ρθε να γελασω στη σκηνη του "Τραβα Μπρος" οπου ενας ναυτης εκανε οτι επαιζε μουσικη με τα μπουκαλια, και αλλοι δυο οτι επαιζαν φυσαρμονικα

[Βάγγυ]

Ωραίο νήμα! Να πω και εγώ μια ενόχληση.
Βούρτσισμα δοντιών!!! Ελάχιστες φορές έχω δει να χρησιμοποιούν οδοντόκρεμα. Και πέρα από αυτά ποτέ δεν ξεπλένουν το στόμα τους, φτύνουν μια φορά και τελείωσε, ούτε γαργάρες ούτε τίποτα!! Μόνο εμένα μου τη δινει αυτό;

[Ίζι]

Απ' αυτά που αναφέρθηκαν με ενοχλεί πολύ το ψεύτικο αίμα στις παλιές ταινίες τρόμου.

- Στις σειρές με ενοχλεί η έλλειψη continuity. Σχεδόν πάντα προσέχω τις διάφορες ασυνέχειες που εξυπηρετούν την πλοκή του εκάστοτε επεισοδίου. Ας πούμε στα "Φιλαράκια" βλέπουμε πολλές αντιφάσεις στο παρελθόν των έξι χαρακτήρων, όπως στην αρχική γνωριμία Ρέιτσελ-Τσάντλερ που αλλιώς μας παρουσιάζεται σε ένα επεισόδιο, αλλιώς σε άλλο. Άλλο παράδειγμα: στους Simpsons βλέπουμε τον Χόμερ να διαβάζει ένα περιοδικό και να επηρεάζεται απ' αυτό, ενώ σε άλλο επεισόδιο δεν ξέρει να διαβάζει. Αυτά τα προσέχω και πάντα με ενοχλούν γιατί μου υπενθυμίζουν ότι αυτό που βλέπω είναι φτιαχτό. Ένας λόγος που με τρελαίνει το Arrested Development είναι αυτή η αυστηρή συνέχεια ανάμεσα στα επεισόδια. Όλα γίνονται στο ίδιο σύμπαν, κι ό,τι συμβαίνει στο ένα επεισόδιο μπορεί να επηρεάσει κάποιο επεισόδιο στο μέλλον.

- Αυτό δεν είναι λάθος, όμως στις αμερικάνικες ρομαντικές κωμωδίες με ενοχλεί που είναι όλες οι πρωταγωνίστριες όμορφες. Λες και οι άσχημοι άνθρωποι δεν ερωτεύονται... Ακόμα περισσότερο όμως με ενοχλεί που επιλέγουν όμορφες πρωταγωνίστριες σε ρόλους γυναικών με πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση, χωρίς επιτυχίες στο αντρικό φύλο (σε τέτοιους ρόλους μου έρχονται στο μυαλό η Άνιστον, η Μίλα Κούνις, η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς κ.ά). Και βέβαια την πρωταγωνίστρια την "ασχημαίνουν" με κότσο, γυαλιά και απλά ρούχα.

- Μου τη δίνει στα νεύρα που οι γυναίκες πέφτουν για ύπνο και ξυπνούν με τέλειο φυσικό μακιγιάζ και μαλλιά επιμελώς ατημέλητα. Ή που στον ύπνο φοράνε μόνο εκείνα τα λεπτά, σατέν νυχτικά, ακόμα και μέσα στο καταχείμωνο.

- Όταν κλείνουν το τηλέφωνο στις ταινίες δεν χαιρετούν ποτέ το συνομιλητή. Λένε αυτό που έχουν να πουν κι απλά το κλείνουν. Ούτε "γεια σου", ούτε "καληνύχτα" ούτε τίποτα. Επίσης όταν καλούν κάποιον δεν περιμένουν ποτέ στη γραμμή, ο άλλος πάντα απαντά αμέσως.

- Επίσης έχω προσέξει να κλείνουν ραντεβού με κάποιον χωρίς να συνεννοούνται για διάφορες απαραίτητες λεπτομέρειες, όπως η ώρα, το ακριβές σημείο συνάντησης κ.λπ.

- Αυτό το πέτυχα τυχαία χθες και εκνευρίστηκα. Πολύ συχνά, όταν απειλούν κάποιον με όπλο, εκείνος χαμογελά και ειρωνεύεται. Όσο θαρραλέος κι αν είσαι δεν φέρεσαι έτσι όταν η ζωή σου κρέμεται από μια κλωστή.

- Τα δάκρυα που καμιά φορά απλά πέφτουν από τα μάτια ενός χαρακτήρα (που κατά τα άλλα δεν κάνει την παραμικρή γκριμάτσα), και φαίνεται πολύ καλά πως πρόκειται για κολλύριο. Οι άνθρωποι δεν κλαίνε έτσι!

- Όταν κάποιος βρίσκει τη δύναμη να πει κάτι σημαντικό (είτε κάτι συγκινητικό είτε κάποια αποκάλυψη) με την τελευταία του πνοή και το επόμενο δευτερόλεπτο ξεψυχά, απλά γελάω.

[Ξενέρωτας]

Χμμμ συνηθως σε ελληνικες ταινιες/σειρες: οταν χτυπαει η πορτα και ο πρωταγωνιστης νομιζει οτι ειναι καποιος, τοτε παντα ειναι καποιος αλλος, συνηθως για κακο.

Πχ. φευγει ο πατερας και μετα απο 2 δευτερολεπτα χτυπαει το κουδουνι, ο γιος λεει ολο αγανάκτηση "αμαν ρε πατερα, τι ξεχασες παλι ;" και ανοιγει την πορτα. Το σιγουρο ειναι οτι δεν χτυπουσε ο πατερας του, αλλα το πολυ πολυ καποιος απαγωγεας

Αλλο που με ενοχλει ειναι οτι οταν καποιος κανει οτι κρυβεται, (πχ. χτυπαει η πορτα και δεν θελει να ανοιξει) κατα τα αλλα μιλαει με κανονικη φωνη

[Φαροφύλακας]

Κάμποσα είχαμε όλοι κρατημένα μέσα μας, τελικά!

• Θυμήθηκα κάτι ακόμα που με σκοτώνει πραγματικά: οι ήχοι που κρύβονται από το σάουντρακ(!). Όταν π.χ. κάποιος κάνει κρυφά από κάποιον άλλον κάτι που κανονικά ακούγεται (π.χ. ένας εισβολέας περπατάει βράδυ και σε απόλυτη ησυχία σε κάποιο ξένο σπίτι κανονικά με παπούτσια σε σκληρό δάπεδο, ανοίγει μια πόρτα κτλ.) αλλά η δραματική μουσική καλύπτει τους ήχους σε εμάς και ομοίως, για κάποιον λόγο, δεν τον ακούει κανείς και στην ταινία. Αυτό με τσατίζει μιλάμε.
• Αυτό που λες, Βάγγυ, με την έλλειψη οδοντόκρεμας το έχω προσέξει κι εγώ. Κάποιες φορές βουρτσίζουν τα δόντια τους… στεγνά και μου δίνεται η εντύπωση σαν για πιο "κόσμια". Σαν οι θεατές να βρίσκαμε την σαπουνάδα στο στόμα κάπως άσχημη ή και αποκρουστική. Και πάλι σαν να είμαστε τίποτα εξωγήινοι που δεν πλένουμε τα δόντια μας!
• Ίζι, όσον αφορά την έλλειψη ομαλής συνέχειας (continuity) κι εμένα με ενοχλεί αλλά σε λεπτομέρειες σε σκηνές, όπου π.χ. στο ένα πλάνο ο ηθοποιός μισοχαμογελά ενώ όταν αλλάζει η κάμερα είναι σοβαρός με κλειστό στόμα, πράγμα που αμέσως μου φανερώνει πως πρόκειται για διαφορετικά πλάνα κι όλο αυτό είναι… φτιαχτό, όπως λες κι εσύ. Και δυστυχώς, έχω πολύ κοφτερό μάτι για κάτι τέτοια. Είναι κάτι που το βλέπω πολύ πολύ συχνά.

Όμως για διαφώτισε λίγο αυτό που λες με τα "Φιλαράκια" και την γνωριμία Ραχήλ-Τσάντλερ.

- Όταν κάποιος βρίσκει τη δύναμη να πει κάτι σημαντικό (είτε κάτι συγκινητικό είτε κάποια αποκάλυψη) με την τελευταία του πνοή και το επόμενο δευτερόλεπτο ξεψυχά, απλά γελάω.

Τότε θα πρέπει να σε ξεκαρδίζει το Χόλιγουντ!

[Χρήστος Π]

- Όταν κλείνουν το τηλέφωνο στις ταινίες δεν χαιρετούν ποτέ το συνομιλητή. Λένε αυτό που έχουν να πουν κι απλά το κλείνουν. Ούτε "γεια σου", ούτε "καληνύχτα" ούτε τίποτα. Επίσης όταν καλούν κάποιον δεν περιμένουν ποτέ στη γραμμή, ο άλλος πάντα απαντά αμέσως.

- Επίσης έχω προσέξει να κλείνουν ραντεβού με κάποιον χωρίς να συνεννοούνται για διάφορες απαραίτητες λεπτομέρειες, όπως η ώρα, το ακριβές σημείο συνάντησης κ.λπ.

Ω, ναι! Είπες τα δύο πιο εκνευριστικά πράγματα για μένα!
Επίσης με εκνευρίζει όταν δύο χαρακτήρες συναντιούνται έξω για καφέ, παραγγέλνουν και ποτέ δεν πίνουν/τρώνε αυτό που παρήγγειλαν. Ούτε μπουκιά λέμε όμως! Εκτός αν το να φάνε πχ εξυπηρετεί την πλοκή. Είτε για να τονίσουν πόσο πεινασμένος είναι ο χαρακτήρας είτε γιατί θα παίξει κάτι σε δηλητηρίαση κλπ.

[Βάγγυ]

Γιατί το ότι δεν πληρώνουν;;; Παραγγέλνουν, τα αφήνουν άθικτα και φεύγουν... έτσι απλοί και πανέμορφοι!

[Χρήστος Π]

Κι όμως Βάγγυ αυτό τουλάχιστον το κάνουν. Με μια πρόχειρη αναζήτηση στο μυαλό μου θυμάμαι να υπάρχει γενικά η κίνηση της πληρωμής.

[Βάγγυ]

Ναι δε λέω ότι γίνεται σε όλες. Αλλά κυρίως σε κάποιες ταινίες που μαλώνουν και φεύγουν νευριασμένοι χωρίς να πληρώσουν. Συνήθως στις αμερικάνικες το έχω παρατηρήσει!