Οι σκέψεις μου, τώρα καθώς βλέπω την σειρά/ταινία

[Νικόλας Δε Κιντ]

Ίζι σε θαυμάζω!!!

[Φαροφύλακας]

Εγώ την συμπονώ.

[Ίζι]

Παιδιά δεν χρειάζεται ούτε να με ενθαρρύνετε, ούτε να με συμπονάτε Η ταινία είναι αργή και απαιτητική, όμως πολύ ενδιαφέρουσα, και χαίρομαι που τη βλέπω. Ο σκηνοθέτης δεν έχει σκοπό να σε διασκεδάσει με το έργο του, το οποίο θα χαρακτήριζα εσωστρεφές. Είναι στιγμές που νιώθω ότι δεν τον ενδιαφέρει καν αν υπάρχει θεατής ή όχι. Θα την παρομοίαζα με ένα ογκώδες, βαρύ και μελαγχολικό μυθιστόρημα (ο τίτλος είναι πολύ εύστοχος) που το κατακτάς σιγά-σιγά και με κόπο, συνεχίζοντας την ανάγνωση.

[Ίζι]

Βρε Μυρμηγκοφάγε δεν βοηθάς κι εσύ λίγο όταν βλέπεις ότι έχω μπερδευτεί.

τώρα συνειδητοποίησα ότι αυτή που τραγουδά είναι η γυναίκα που έχασε ο Τζούλιαν. Διάβασα ότι την έβλεπε στον ύπνο του, αν κι εμένα η σκηνή αυτή δεν μου μοιάζει ονειρική. Μάλλον σαν να τη φαντάζεται να τραγουδά το θλιμμένο τραγούδι ("σ' αναζητώ...").

Μια ώρα και κάτι μου έχει μείνει. Μάλλον θα την ολοκληρώσω σήμερα. Μυρμηγκοφάγε, θα ήθελα και τις δικές σου εντυπώσεις απ' την ταινία.

[Ίζι]

Τέλειωσα το Melancholia. Εντάξει, το τελευταίο κομμάτι στη ζούγκλα ήταν συγκλονιστικό.

Δεν ξέρω αν έχω ξαναδεί να αποτυπώνεται με τέτοιο ρεαλισμό στο σινεμά ο τρόμος και η απόγνωση του ανθρώπου μπροστά στη βεβαιότητα του θανάτου. Εκεί δικαιολόγησα απόλυτα και το ασπρόμαυρο φιλμ (στην τελευταία του σκηνή ο Ρενάτο αντιπαραβάλλει τη μεγαλειώδη ομορφιά του νησιού με την κόλαση της κατάστασής του) και τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας. Ο χρόνος περνά βασανιστικά αργά για τους διωκόμενους άντρες, κι αυτός είναι που γιγαντώνει τον πανικό και την απελπισία τους. Και πώς αλλιώς θα μπορέσουμε να νιώσουμε αυτό το αγωνιώδες, αργό πέρασμα του χρόνου, αν δεν μπούμε μέσα στην ιστορία; Όλο αυτό το κομμάτι στη ζούγκλα το παρακολούθησα με ένα σφίξιμο στο στήθος που προς το τέλος μού έγινε σχεδόν ανυπόφορο. Σχεδόν ευχόμουν να φάει στα γρήγορα μια σφαίρα ο Ρενάτο να τελειώνουμε.

Χωρίς αυτό το κομμάτι της ιστορίας είναι αδύνατον να καταλάβει κανείς απόλυτα τη βουβή δυστυχία των πρωταγωνιστών στα πρώτα δύο μέρη της ταινίας. Ο πεσιμισμός είναι απόλυτος. Θεός δεν υπάρχει, η σωτηρία είναι αδύνατη. Κάποια στιγμή στην αρχή, η Αλμπέρτα λέει στη Ρίνα ότι ο Τζούλιαν τις έβαλε σ’ αυτή τη διαδικασία για να τις σώσει, λόγω της μεγάλης αγάπης που τους είχε (ο πυρήνας του χριστιανικού κηρύγματος). Απ’ την αρχή είναι ξεκάθαρο ότι η προσπάθειά τους είναι μάταιη. Υπάρχει κάτι πολύ δελεαστικό στο να ξεφορτωθεί κανείς τον ταλαιπωρημένο εαυτό του… να γίνει κάποιος άλλος, έστω κι αν αυτός ο άλλος έχει ακόμα δυσκολότερη ζωή και αναμνήσεις. Και είναι μεγάλη παρηγοριά η πίστη σε κάποιον ανώτερο, κάποιον δυνατότερο, που θα διώξει τον πόνο και θα μας χαρίσει νέα συναισθήματα. Οι δυο γυναίκες κατάλαβαν πόσο μάταιη είναι αυτή η προσπάθεια. Η Ρίνα δεν το άντεξε, ενώ η Αλμπέρτα είχε πιο υγιή κατάληξη. Ο Τζούλιαν ως αρχιτέκτονας όλης αυτής της ματαιότητας, ήταν μάλλον και ο δυστυχέστερος, και νομίζω ότι στο τέλος τον βλέπουμε να οδηγείται κι αυτός γοργά στην τρέλα ή την αυτοκτονία.

Δεν ξέρω αν πήρα έστω κάτι λίγο απ’ το μήνυμα που θέλησε να περάσει ο Λαβ Ντιαζ με την ταινία του, όμως αυτή η τρομερή απαισιοδοξία και ρεαλισμός της ταιριάζουν πολύ με τη γενικότερη αντίληψή μου για τη ζωή. Φυσικά με κούρασε με τον αργό της ρυθμό, όμως νομίζω ότι ήταν κι αυτό κομμάτι της εμπειρίας. Ότι χωρίς αυτό δεν γινόταν να πετύχει αυτό που ήθελε στην εντέλεια. Γι’ αυτό σκέφτομαι ότι της αξίζει ένα 10. Απ’ την άλλη, ήταν στιγμές που δοκίμασαν την υπομονή μου – όπως εκεί που έπαιζαν μουσική (τρόπος του λέγειν). Εγώ κατόρθωσα να δω όλη αυτή την ατέλειωτη σκηνή, και με τα ηχεία φουλ παρακαλώ, όμως ο σκύλος μου, μου έριξε μια ενοχλημένη ματιά (τύπου "τρελάθηκες;") και έφυγε απ’ το δωμάτιο. Απ’ την άλλη, ο Ντιαζ ήξερε ότι η σκηνή αυτή θα δοκιμάσει τα όρια των πιο υπομονετικών θεατών και τη συμπεριέλαβε στην ταινία του παρ’ όλα αυτά ή και μ’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσω και αριστούργημα... ένα αργό, κουραστικό και δύσβατο αριστούργημα. Άρα; Άρα, δεν ξέρω. Την ξεκινάω με ένα 8 που ίσως μελλοντικά ανέβει στο 9-10 ή πέσει στο 7, αν διαπιστώσω ότι ο αργός ρυθμός της ήταν το βασικό που μου έμεινε απ' την ταινία. Όμως δεν το νομίζω.

Πολύ ιδιαίτερος δημιουργός.



Αυτός ο γοητευτικός άντρας δεν είναι κανένας τυχαίος ή καινούριος στο σινεμά. Στη wikipedia αναφέρεται ως ένας σημαντικός εκπρόσωπος του slow cinema movement. Μέσα στο 2016 η ταινία του A Lullaby to the Sorrowful Mystery ξεχώρισε και βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Βερολίνου, ενώ η ταινία του The Woman Who Left κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας. Αν ξανατολμήσω να δω ταινία του, θα δοκιμάσω αυτήν την τελευταία, για την οποία διάβασα ότι είναι η πιο προσβάσιμή του. Άσε που είναι και λιγότερο από 4 ώρες.

Και λίγο χιούμορ:





@Μυρμηγκοφάγε σ' ευχαριστώ για την πρόταση-πρόκληση (ήταν όντως ένα απολαυστικό μαρτύριο) και περιμένω οπωσδήποτε τα σχόλιά σου για την ταινία. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να σου προτείνω κι εγώ κάτι που θα σε ικανοποιήσει έστω λίγο. (Αν και δεν το βλέπω ).

[Μυρμηγκοφάγος]

Ίζι, παρακολούθησα την πρόοδό σου με προσοχή και ενδιαφέρον και όταν διάβασα ότι ήθελες να μάθεις περισσότερα για τον Τζούλιαν, δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να στο χαλάσω και να σου αναφέρω τη ζούγκλα. Ευτυχώς όμως με εξέπληξες ευχάριστα, όταν ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι το συγκεκριμένο κομμάτι θα σε απωθήσει.

Μη περιμένεις κάποια σχόλια από μένα για την ταινία. Έχει περάσει καιρός που την είδα. Αλλά αυτό που θυμάμαι ξεκάθαρα είναι το εκπληκτικό της φινάλε και το πόσο με εκνεύρισε - αφότου τελείωσε -που δεν με ικανοποίησε το όλο μέρος του πειράματος ώστε να μπορέσω να το απολαύσω στο έπακρο.

Αυτό πάντως που κυρίως κρατάω δεν είναι ότι σου άρεσε, αλλά ότι δημιουργεί συνθήκες για να αρχίσεις να δίνεις μεγαλύτερη έμφαση σε έναν εναλλακτικό κινηματογράφο, που στο μέλλον μπορεί να σου αποφέρει πολλές συγκινήσεις

[Ίζι]

Να σου πω την αλήθεια, δεν έχεις άδικο. Υπάρχει μπόλικη αξιόλογη κινηματογραφική παραγωγή στον κόσμο, κι οι περισσότεροι κολλάμε στον αμερικάνικο, άντε ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Το The Woman Who Left το έχεις δει;

[Μυρμηγκοφάγος]

Όχι Ίζι. Πέρα από τα τρία προαναφερθέντα έχω δει ακόμη τα Death in the Land of the Encantos (2008) και Butterflies Have No Memories (2009) που ήταν και οι πιο αδύναμες εμπειρίες μου. Θέλω κάποια στιγμή να τον ξαναεπισκεφτώ (αν καταφέρω και βρω ταινίες του με Αγγλικούς υπότιτλους) διότι αν και καμία του μέχρι τώρα δεν με ενθουσίασε, του αναγνωρίζω ότι αυτό συνέβη κυρίως εξαιτίας κάποιων λεπτομερειών και νιώθω ότι είμαι στο όριο να βρω μια να λατρέψω.

[Ίζι]

Μυρμηγκοφάγε, είδα με έκπληξη ότι έχεις μόνο 2 στο Melancholia. Ο λόγος που δεν σου άρεσε είναι αυτός;

πόσο με εκνεύρισε - αφότου τελείωσε -που δεν με ικανοποίησε το όλο μέρος του πειράματος ώστε να μπορέσω να το απολαύσω στο έπακρο.

ή κάτι άλλο;

On topic: Γελάω πολύ με το Community! Πολύ ευχάριστη σειρά. Είμαι στο πέμπτο επεισόδιο

[Μυρμηγκοφάγος]

Αυτό ακριβώς Ίζι. Όπως συμβαίνει και με ένα σωρό άλλες ταινίες που ασχέτως ποιότητας που μου εκπέμπουν, αν με εκνευρίσουν κάπου εκεί καταλήγουν