Κινηματογραφική Λέσχη

Είχα κράτησει σε σκριν σοτ από το imdb το heritary και έβαλα να τη δω σήμερα. Δε θυμόμουν πού στο καλό είχα διαβάσει για αυτή την ταινία και με έκανε να την ψάξω και τελικά θυμήθηκα ότι την είχε προτείνει η Ιζι.
Δυστυχώς και εγώ δε θα ακολουθήσω τον ενθουσιασμό σου Ιζι, περισσότερο θα ταυτιστω με την εντύπωση του Ιζουαλ, αργή αλλά με δυνατό τελείωμα.
Και νομίζω αν είχε κάποιο από το τέλος που προαναφέρατε ολοι/ες σας, θα μου άρεσε περισσότερο.
Εντωμεταξυ την έβαλα αρκετά αργά, καμία ώρα μετά που σχόλασα και νύσταζα που νύσταζα, σε ορισμένα σημεία που ήταν αρκετά αργή με το ζόρι κρατήθηκα. Και τι κατάλαβα, τώρα ξαγρυπνησα

Ενίοτε, αφότου δω μια ταινία, ψάχνω έπειτα εδώ στην ΚΛ να δω εάν έχει σχολιαστεί από τα μέλη.

Ξεκίνησα να δω το Cache (2005) δίχως να θυμάμαι για ποιον λόγο την είχα στα προσεχώς. Μάλλον επειδή παίζει ο Daniel Auteuil, που γενικά μου αρέσει.

Νομίζω πως καιρό είχα να βαρεθώ τόσο απίστευτα πολύ από ταινία. Διαμετρικά αντίθετη εντύπωση από αυτήν που βλέπω πως άφησε στον Νικόλα:

Νικόλας Δε Κιντ έγραψε:Λοιπόν χθές είδε το Cache (2005) του Michael Haneke.

Καταλαβαίνω τελικά, πως αυτός ο σκηνοθέτης μου πάει πολύ.
Ένα σφιχτοδεμένο "θρίλερ" με αιχμές για την σύγχρονη κοινωνία.

Θα θυμίσει σε αρκετούς το Funny Games, δίοτι ο Haneke παίζει με την κάμερα και τα πλάνα.
Από μένα ένα 8,5/10

Ειδικά το επίθετο "σφιχτοδεμένο" δεν θα το χρησιμοποιούσα καθόλου για να περιγράψω ένα τέτοιο στήσιμο.

Πέρα από την πλάκα, όλη η πρώτη ώρα ήταν:
— Ποιος μας στέλνει τις κασέτες;
— Δεν ξέρω ποιος μας στέλνει τις κασέτες.

Τα οποία πλάνα της κατασκοπευτικής κασέτας ο σκηνοθέτης αποφάσισε να μας τα δείχνει με τα απέραντα λεπτά: μια πόρτα όπου δεν συμβαίνει τίποτα. Και αληθινά, μπράβο σε όποιον κατάφερε να βρει την αγωνία, μέσα από αυτήν την προσέγγιση.

Διότι προσωπικά, στην ζωή μου απέφυγα τα ναρκωτικά με συνέπεια αλλά αν δω άλλη μια τέτοια ταινία νομίζω πως θα αρχίσω το όπιο.

Την παράτησα μετά τα μισά γιατί πια δεν είχαν καν ενδιαφέρον να μάθω τί κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Ένα 2☆ από εμένα. Σχεδόν τσατίστηκα που χαράμισα μια ώρα απ' την ζωή μου για κάτι τέτοιο.

Το Cache κι εμένα δεν με είχε ενθουσιάσει...όχι όμως τόσο ώστε να πέσω στην χασισοποτεια...

Είδα το "El autor" ή αγγλιστί "The Motive"...ισπανική μαύρη κωμωδία με καλές στιγμές που μπορεσε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος και γι αυτό περνάει την βάση...βλέπεται ευχάριστα για να περάσει η ώρα...

Φαροφύλακας έγραψε:
Την παράτησα μετά τα μισά γιατί πια δεν είχαν καν ενδιαφέρον να μάθω τί κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Ένα 2☆ από εμένα. Σχεδόν τσατίστηκα που χαράμισα μια ώρα απ' την ζωή μου για κάτι τέτοιο.

Χαχαχαχαχαχαχα! Φάρε συμμερίζομαι τον πόνο σου, αλλά δεν σου κρύβω ότι γέλασα με την ανάρτηση σου!

Αν και νομίζω πέρασε καιρός από τότε που την είδα, αλλά σε γενικές γραμμές θυμάμαι ότι μου άρεσε ότι δεν άρεσε σε σένα!!
Μου αρέσει σε μια ταινία το "αμφιλεγόμενο".
Στην συγκεκριμένη ο Χάνεκε αφήνει μεγάλο μέρος της υπόθεσης στον θεατή με σκοπό να εντείνει την αγωνία και να την προχωρήσει μέχρι τα όρια που αντέχει ο καθένας μας!

Χθες βραδυ ειδα το The Hitchhiker's Guide To The Galaxy (2005).
Ηταν καλη αντικειμενικα σαν περιπετεια/επ. φαντασιας και τα εφε πολυ ωραια, αλλα προσωπικα περιμενα να βγαζει περισσοτερο γελιο, μιας που προκειται για κωμωδια. Επισης, μου φανηκε αρκετα βαρετο σε πολλα σημεια και νιωθω οτι η ταινια δεν εβγαζε και πολυ νοημα. Βεβαια, δεν εχω διαβασει το βιβλιο, μιλαω μονο για τη ταινια...ενα 5ρακι θα εβαζα...

Γενικα, δεν ειμαι πολυ του βιβλιου, προτιμω τις ταινιες.

Μου είχε αρέσει πολύ το Cloverfield, όταν το είδα. Η μόνη παραφωνία ήταν εκείνη η Lizzy Caplan, της οποίας η κακή ηθοποιία, διακριτή μέσα σε όλο τον πανζουρλισμό, μου έμεινε... αξέχαστη.

Κάθισα να δω το Extinction (2018), το οποίο έχει μια θεματολογία που αγαπω. Πολύ κοντινή στο Cloverfield, άλλωστε.

Από την αρχή είχα κάποιες αμφιβολίες για την ερμηνεία του Michael Peña. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως ήταν απλά ο βαρύς χαρακτήρας του ρόλου. Όμως η ερμηνεία της γυναίκας του, μου φάνηκε πολλαπλά χειρότερη και μου θύμιζε την κακή ερμηνεία εκείνης την κοπέλας το Cloverfield, για να ανακαλύψω με μια ματιά στην imdb, πως ήταν η ίδια!

Παρότι τελικώς αποδεικνύεται πως εγώ δεν μπορούσα παρά να ενοχλούμαι.

Ένα 4☆

Γύρισα από το Nun... ουφ εκνευρίστηκα με δαύτο. Υποτίθεται ήταν σπιν οφ του Conjuring. Μα τι σπιν οφ; Επειδή είχε έναν κοινό χαρακτήρα; Η σχέση με το σύμπαν του Conjuring ήταν μια σκέτη κοροϊδία στα μούτρα του θεατή. Η Καλόγρια δεν είχε ουσιαστική πλοκή, έμοιαζε περισσότερο με video game, με βιντεογκεμίστικο, υποτυπώδη διάλογο ("χμ. σ' αυτά τα βιβλία ίσως βρούμε τις απαντήσεις που ψάχνουμε") και σκηνές που θύμιζαν αλλαγές πίστας. Κάθε μα κάθε σκηνή είχε δράση και πόλεμο με τους δαίμονες, σαν να αλλάζεις πίστες. Η πίστα στο παρεκκλήσι, η πίστα στο αβαείο, η πίστα στο νεκροταφείο, η πίστα στις κατακόμβες κ.ο.κ. Κάτι σαν το (τέλειο) Silent Hill, αλλά χωρίς πλοκή. Μέχρι και αντιγραμμένη σκηνή από το Silent Hill είχε!

Πάντως, παρ' ότι μου έσπασε τα νεύρα, δεν μπορώ να πω ότι το μίσησα. Βλεπόταν κάπως...

Ίζι έγραψε:Γύρισα από το Nun... Μέχρι και αντιγραμμένη σκηνή από το Silent Hill είχε!

Πάντως, παρ' ότι μου έσπασε τα νεύρα, δεν μπορώ να πω ότι το μίσησα. Βλεπόταν κάπως...

Σε ποια σκηνή αναφέρεσαι; Έχω λίγο ξεχασμένο το Silent hill. Κι εμένα μου έσπασε τα νεύρα σε πολλά, αλλά η αλήθεια είναι ότι χειρότερο από το Αναμπελ δεν ήταν, οπότε κάτι είναι κι αυτό. Νομίζω περισσότερο με πείραξε το γεγονός ότι ήθελα τόσο πολύ να θυμίζει κάτι από το κάλεσμα, αλλά μπα. Την είδα πάντως σε θερινή αίθουσα και ήταν ευχάριστο σκηνικό.
Εντωμεταξύ, η σκηνή στο τέλος

Είδα το In Darkness (2018) το οποίο ξεκίνησε καλά. Κάποια στιγμή πήγα να κουραστώ λίγο, έπειτα πίστεψα πως ξαναβρήκα λίγο το ενδιαφέρον μου όμως κάποιες σκηνές (όπως στην λιμουζίνα) και ειδικά η κατάληξη του φινάλε ("μην μ' αφήσεις να σε δω να φεύγεις!", ντάξ...) με ξενέρωσε. Κατά κάποιον τρόπο, το δράμα της ταινίας, παρότι μεγάλο, δεν κατάφερνε να με πείσει γενικότερα κι είχα την συνεχή αίσθηση πως βλέπω απλά άλλη μια ταινία. Α, και...
Η Natalie Dormer έχει μια παράξενη ομορφιά, και γενικά βγάζει κάτι ενδιαφέρον σαν φυσιογνωμία κι έχει και μια καλή ερμηνεία.

Πολύ όμορφο το πιανιστικό κομμάτι.

Ένα 4☆

Αναφέρομαι στη σκηνή με τις πολλές νοσοκόμες Βάγγυ. Η Καλόγρια είχε μια αντίστοιχη με καλόγριες.

Ούτε εγώ θυμάμαι τη σκηνή αυτή στο Κάλεσμα. Μάλλον δεν υπήρχε