Είδα το
The Cloverfield Paradox (2018), το οποίο συνεχίζει την συγκεκριμένη σειρά ταινιών.
Επιστημονική Φαντασία η οποία εξερευνά το θέμα της μετακίνησης στον χωροχρόνο, τα παράλληλα σύμπαντα, κι έχει φανερή έμπνευση σε σημεία από τον μύθο για το Πείραμα της Φιλαδέλφειας. Έχει στοιχεία θρίλερ και κάποιας φρίκης, κι εκεί ακριβώς άρχισε να με χάνει, καθώς αυτά είναι πράγματα που καθόλου δεν με φοβίζουν και εν τέλει μήτε με ψυχαγωγούν. Συγκεκριμένα, στην σκηνή με το χέρι και τα σκουλήκια, έχασα κάθε προσδοκία. Δηλ. σκέφτομαι τώρα το χέρι με την νοημοσύνη και τσατίζομαι.
Η δράση μού φάνηκε έπειτα βαρετή, το ίδιο κι οι όποιες δραματοποιημένες, ανθρώπινες σκηνές. Προς το τέλος περίμενα το τουίστ, που πράγματι ήρθε και με έκανε να χαμογελάσω για την συμπαθητική έλλειψη του μέτρου.
Η λίγη μουσική, αδιάφορη.
Η Ziyi Zhang (του "Crouching Tiger, Hidden Dragon") και η Gugu Mbatha-Raw, πραγματικά πανέμορφες. Ειδικά η δεύτερη. Δηλ. αν είναι έτσι με διαστημικά της, πώς να είναι όταν ντύνεται θηλυκά; (
α μάλιστα...
)
Πολύ ωραίες κι οι διαστημικές στολές των αστροναυτών.
Μάλλον μια βαρεμάρα, για μένα, στο σύνολό του. Ας πούμε, ένα
3☆ κι αυτό κυρίως για την φαντασμαγορία.
░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░░
Ξεκίνησα να βλέπω το
Keoma (1976). Ένα σπαγγέτι γουέστερν από την παρακμή αυτού του κινηματογραφικού είδους. Πρωταγωνιστούν ο Φράνκο Νέρο, κι ίσως η Όλγα Καρλάτου. (Το "ίσως" στο εάν πρωταγωνιστεί κι όχι αν είναι η Καρλάτου, βέβαια.) Έχασα το ενδιαφέρον μου πολύ εύκολα, δεν μπόρεσα να το πάρω καθόλου στα σοβαρά, και κάποια στιγμή το παράτησα.
Ο πολύ σκληρός τυχοδιώκτης, με το γρήγορο τράβηγμα, που δεν λυγίζει από την πολλή σκληράδα. Απλοϊκές, σούπερ κλισέ σκηνές να ζωντανεύουν για νιοστή φορά μαζί με τις αιώνιες γροθιές στον αέρα να προσπαθούν να συγχρονιστούν με τον ψεύτικο ήχο. Ο σκηνοθέτης βάζει στο ψιλοάσχετο και μια δυο υπαρξιακές ατάκες στα χείλη του ήρωα ώστε να έχουμε και βάθος χαρακτήρα.
Τί να σχολιάσει κανείς. Το μαχαίρι ρίψης που καρφώνεται από τα 30 μέτρα στο χέρι του κακού; Το ότι ο ήρωας έχει μακριά μαλλιά και όταν γίνονται αναδρομές στην παιδική του ηλικία, το παιδάκι έχει τα ίδια μακριά μαλλιά που μοιάζουν τελείως γελοία; Τους πραγματικά γελοίους θανάτους σε αργή κίνηση;
Εντάξει, καταλαβαίνεις γιατί πέθανε το είδος, κάπου εκεί. Ειδικά όταν αναλογιστείς πως το συγκεκριμένο θεωρείται σχετικά αξιοπρεπές, από αυτά τα τελευταία του είδους, κι όταν π.χ. έξι χρόνια νωρίτερα, σε σχετικό τοπίο, είχε βγει ταινία σαν το Little Big Man (1970), για να αφήσουμε τις υπόλοιπες μεγάλες, ανανεωτικές ταινίες του '70, που μείναν στην ιστορία.
Όπως και να 'χει, στις καλές στιγμές τα κοντινά πλάνα στο όμορφο πρόσωπο της Όλγας Καρλάτου και η αναπάντεχα
καλή μουσική.
Ένα δραματικό φοκ με λυρική, γυναικεία αλλά και ανδρική φωνή. Που κι αυτό ο σκηνοθέτης πάσχισε να το γελοιοποιήσει, αφού σε μια σκηνή, όταν ο ήρωας τα βρίσκει σκούρα, εμφανίζεται και τον σώζει ο πατέρας του, και μαζί
ξεκινά ένα τραγούδι:
"There's my father... and my brothers... and meeee / Tell me now... father... why they hate me sooooo"Ένα
2☆, κι αυτό μόνο για το φοκ και το πρόσωπο της Καρλάτου.
