Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

[Μυρμηγκοφάγος]

Ίσως είναι ότι πιο κοντινό έχω δει στο “Rosemary's Baby”, όμως το ύφος του παραμένει κλασικά αμερικανικό και όταν δεν σου ταιριάζει δεν είναι εύκολο να συνδεθείς μαζί του. Ειδικά όταν όλη η αρχή μέχρι και το ατύχημα σου βγαίνει τελείως λάθος.

Θά έλεγα ότι η πρώτη στιγμή που μου έκανε κλικ ήταν όταν διάβασε τα βιβλία στα κιβώτια, αλλά ήταν πολύ αργά πια για να παίξω το παιχνίδι της αποκρυπτογράφησης και να αρχίσω να ψάχνω να δικαιολογήσω όλα όσα μου ήταν ανυπόφορα πριν. Πόσο μάλλον όταν γενικά δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον στο να κάθομαι να λύνω αυτά τα μοντέρνα αμερικανικά κινηματογραφικά σταυρόλεξα.

Πάντως, παρά το όλο θάψιμο, για κάποιον που του αρέσουν αυτές οι ταινίες, τη θεωρώ αρκετά ιδιαίτερη για να την προσπεράσει. Και αυτό ξέρετε ότι δεν το λέω εύκολα.

Και κάτι τελευταίο. Αρχίζω και αποδέχομαι ότι δεν πρόκειται να δω ταινία τρόμου (και όχι μόνο) που να με ικανοποιεί, αν αυτή διαδραματίζεται στη σημερινή εποχή. Συνέχεια νιώθω ότι χρησιμοποιούν το κινητό μόνο όποτε βολεύει το σενάριο και με ενοχλεί αφάνταστα.

[Θεατής]

Εγώ παλι...

Θα περίμενα ο σχιζοφρενής να ηταν ο γιος..
Αντε βγάλε άκρη δηλαδή...

Τζάμπα τα πήρε τα μισθά Ίζι...

Πάντως όπως είπα και πριν και λέει κι ο μέρμηγκας απο κάποιον που του αρέσει αυτό το στιλ βλέπεται ευχάριστα...

[Τόνιασινε]

Νομίζω ότι αν

η μάνα ήταν τρελή ή γινόταν κάτι απ' όσα ανέφερε η Ίζι, θα είχα διαφορετική άποψη για την ταινία..

[Ίζι]

Ίσως είναι ότι πιο κοντινό έχω δει στο “Rosemary's Baby”

Ήθελα να κάνω το ίδιο σχόλιο. Στην πραγματικότητα, η υπόθεση δεν έχει σχέση, υπάρχουν όμως κάποια στοιχεία που βάζουν, και για μένα, τις δύο ταινίες στην ίδια κατηγορία. Αν θυμάσαι, η Ρόζμαρι είναι η πιο αγαπημένη μου ταινία, και δεν με παραξενεύει που όσο περνούν οι μέρες, ο έρωτας που έπαθα με το Hereditary, αντί να ατονεί, δυναμώνει.

Γενικά διέκρινα αρκετά πολανσκικά στοιχεία στη σκηνοθεσία της ταινίας. Κάποιες στιγμές μου θύμισε και τον Ένοικο. (Τόνι, Θεατή, έχετε δει τον Ένοικο; Νομίζω ότι θα σας άρεσε).

Επίσης, το σπίτι και το φυσικό περιβάλλον μου έφερε κατευθείαν στο μυαλό το Martyrs (επίσης αγαπημένο, αν και τόσο αιματοβαμμένο που δεν νομίζω ότι θα το ξανάβλεπα).
Σπόιλερ και των τριών ταινιών:

Στην πρώτη σκηνή, μόλις είδα το σπίτι, αμέσως θυμήθηκα το αντίστοιχο εξοχικό σπίτι στο Martyrs, και μου ήρθε η σκέψη "ωραίο σπίτι για συγκεντρώσεις καμιάς μυστήριας αίρεσης". Και τελικά, διαπιστώνω ότι οι ταινίες με θέμα τις συνωμοσίες πανίσχυρων, σκοτεινών αιρέσεων (Ρόζμαρι, Martyrs, Hereditary και διάφορες άλλες λιγότερο ή περισσότερο αγαπημένες μου) με γοητεύουν πολύ, κι ότι αυτό είναι τελικά που λειτουργεί σε μένα και με τρομάζει, περισσότερο απ' οτιδήποτε υπερφυσικό. Κι εδώ η μοχθηρή κι απρόβλεπτη πλευρά των ανθρώπων, λοιπόν, θεατή κι όχι οι δαίμονες και τα φαντάσματα.

Βρήκα ένα σχετικό άρθρο, όμως προτείνω να μην το διαβάσετε όλο, γιατί αποκαλύπτει σε ποιες ταινίες υπάρχει αίρεση, που αποτελεί σπόιλερ βέβαια. Όμως λέει σ' ένα σημείο:

As magnificently terrifying as Hereditary is, once the panic dies down, the conclusion feels a little familiar. It’s the cult! It’s always the cult! Invariably when it comes to these kinds of horror movies, the perpetrators turn out to be a secret bunch of malign old people. They are overwhelmingly white, they worship demons, they hold powerful positions in society, they enjoy being naked. But unlike the Republican party, they prefer to stay behind the scenes – at least until the end of the third act. You could think of them as a satanic deep state.
This cult has engineered some of the greatest atrocities in horror history. Hereditary knows its heritage. It’s clearly indebted to Rosemary’s Baby

Αν θέλετε πάντως διαβάστε το εδώ.

[Τόνιασινε]

Ναι Ίζι, τις έχουμε δει όλες όσες ανέφερες..

Σκέφτομαι ότι καμιά από αυτές δε μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση & από την τριλογία του Πολάνσκι πιο πολύ μπορώ να πω ότι μου έμεινε η "αποστροφή" παρά οι άλλες δύο..

[Μυρμηγκοφάγος]

Ίζι, τη Ρόζμαρυ βασικά την έχω ξεχάσει, αλλά δικαιολογημένα αφού δεν με είχε ενθουσιάσει.

Μου τη θύμισε όμως για τη κεντρική ιδέα και κυρίως για φινάλε που μου φάνηκε πανομοιότυπο σε ύφος.

[Φαροφύλακας]

Πριν κάμποσες μέρες, βρέθηκα στο θερινό σινεμά της Κινηματογραφικής Λέσχης Σαμοθράκης, σε ένα εργοστάσιο που έπεσε έξω, πριν την κρίση. Είδαμε The Party (2017) κάτω απ' τ' αστέρια. Σήκωνες μια πιθαμή το βλέμμα κι ήσουν στον ουρανό. Αριστερά το Φεγγάρι γεμάτο κι ο Άρης λίγο πιο εκεί, μια κόκκινη βούλα, δεξιά η Μεγάλη Άρκτος. Ο ουρανός, η ζεστή βραδιά, οι καρέκλες τύπου σκηνοθέτη, η ανεπαίσθητη ζαλάδα της μπίρας, το θεατρικό στήσιμο της ταινίας, μου άρεσε πολύ. Ένα 8☆

Πριν λίγο ξαναείδα, ύστερα από πολλά χρόνια το The Boss' Wife (1986). Κλασική φαρσοκωμωδία του '80, και πάλι 8☆

[Φαροφύλακας]

Δεν ξέρω καν με ποια λογική είχα στα προσεχώς το The Ritual (2017). Ξεκίνησε με ένα σχετικό ενδιαφέρον. Σύντομα έγινε μια γυαλισμένη αντιγραφή του Blair Witch Project: η αποπροσανατολισμένη μέσα στο δάσος ομάδα, τα μαγικά αντικείμενα που κρέμονταν κτλ. Στην τρίτη φάση μου έμοιασε κάπως με παιχνίδι υπολογιστή. Ειδικά η ασχημόφατσα του φαλάκρα ήταν αρχετυπική για κομπάρσο σε παιχνίδι θρίλερ.

Νομίζω πως η συγκεκριμένη υπόθεση βγάζει πολύ εύκολα σε μπι-μούβι, κι εδώ όσο κρατήθηκε πάνω από αυτό, ήταν κυρίως μάλλον χάρη στους ηθοποιούς, που όμως, ειδικά προς το τέλος, τί να καταφέρουν πια να κρατήσουν.

Παραδόξως, το είδα σχετικά ευχάριστα, γι' αυτό που είναι. Οπότε κι ένα 5☆

[Μπιατριξ Κιντο]

Χθες ειδα το Mad Max (2015). Ωραια εφε, καλη σκηνοθεσια, το μακιγιαζ πετυχημενο, καλες ερμηνειες ιδιως απο Σερλιζ Θερον αλλα σαν υποθεση δεν με ενθουσιασε.
Ενα 6ρακι θα εβαζα.

[Μπιατριξ Κιντο]

Πριν λιγο ειδα το Black Panther, παιζει να ειναι η μονη ταινια της Μαρβελ που μου αρεσει. Είναι καπως διαφορετικη....Τα εφε ειναι ωραια, οι χαρακτηρες καλοι και ειναι καπως πιο δραματικο απ'οτι θα περιμενες σε μια ταινια της Μαρβελ. Καταλαβαινω τωρα γιατι εχει μετασκορ 88 (και για αλλον εναν λογο αλλα δεν το λεω γιατι θα σποιλαρω). Επισης μου αρεσε ο Σερκις στο ρολο του κακου. Πολυ καλη ταινια. Ενα 7.5 απο μενα.