Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

[Φαροφύλακας]

Ρε, στην τηλεόραση τα πέτυχα καί τα δύο. Φαίνεται πως έχουν αφιέρωμα στον... ποιοτικό κινηματογράφο του '80.

Και πάλι μην φανταστείς πως μπόρεσα να δω πάνω από 15λεπτο. Όσο παρακολούθησα, πάντως, κοιτούσα με τα μάτι γουρλωμένα. Μου φαινόταν απίστευτο αυτό που έβλεπα.

[Φαροφύλακας]

Είδα (σε τρεις δόσεις ) το ισπανικο Contratiempo (2016) (Ο Αόρατος Επισκέπτης), θρίλερ μυστηρίου.

Δυστυχώς, νομίζω πως το σενάριο είναι αρκετά χολιγουντιανό. Όπου τα πάντα είναι τραβηγμένα και κλέβουν από τον ρεαλισμό. Ειδικά η ανεξήγητα δραματική ερμηνεία της δικηγόρου (ασχέτως επεξηγηματικής κατάληξης). Ενα 4☆;

[Φαροφύλακας]

Κάθισα κι είδα με τον γιο μου το Into the Storm (2014) γιατί πίστευα πως θα του αρέσει όπως κι έγινε.

Νομίζω πως για νεαρές ηλικίες είναι ό,τι πρέπει. Κατά τ' άλλα πρόκειται για φθηνή απομίμηση του Twister, που εκείνο ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτριο. Τα καταφέρνουν περίφημα στις σκηνές καταστροφής και στα εφέ αλλά δεν αρκεί. Ας πούμε ένα 3☆

[Φαροφύλακας]

Ειδα το κατασκοπευτικό Unlocked (2017). Μου ψιλοάρεσε στην αρχή, μάλλον γιατί μου αρέσει το είδος, αλλά από την μέση και μετά θεωρώ πως το σενάριο έχασε την πειστικότητά του. Το άφησα κανα μισάωρο πριν τελειώσει, δίχως ενδιαφέρον πια για το πού πήγαινε. Ένα 4☆ μάλλον.

[Φαροφύλακας]

Παίζει τώρα στην τηλεόραση το Ο Άνθρωπος Ρολόι (1972) με τον Σταυρίδη. Κωμωδία. Την βλέπω και στεναχωριέμαι. Ειδικά στην σκηνή με τον "πελάτη" και πώς τον αντιμετωπίζει ο Σταυρίδης. Πολύ χάλι.

+1 πάντως για την σκηνή που παίζουν ζωντανά μουσική στον αγρό με δύο ηλεκτρικές κιθάρες κι ένα μπάσο όπου... τίποτα δεν είναι συνδεμένο. Μάλιστα, παρεμβάλονται συνεχώς κοριτσίστικα μπουτάκια με μίνι και σου λέει, θα πέσει εκεί το μάτι, ποιος θα παρατηρήσει τώρα πως δεν υπάρχουν καλώδια και ηχεία. Στο μεταξύ ο Τζεβελέκος κουνάει σαν μανιακός το κεφάλι του για να μην φανεί πως δεν μπαίνει καν στον κόπο να ανοιγοκλείσει το στόμα του στα Αγγλικά που υποτίθεται πως τραγουδάει.

Οπότε με το +1 πάμε στα 2☆, στην κλίμακα του 10.

(α κι άλλο ζωνταντό τραγούδι τώρα με ηλεκτρικά όργανα που δεν ειναι συνδεμένα και πολλά μπουτάκια. Μιας κοπελίτσας βλέπουμε και το κυλοτάκι της.)

[Φαροφύλακας]

Είδα το The Hundred-Foot Journey (2014). Κατάφερα να το δω με την αφέλεια που βλέπω Μπόλιγουντ γιατί όλα αυτά που δείχνει εκεί απλά δεν γίνονται. Ο μικρός που δοκιμάζει έναν αχινό και ο πωλητής τον ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος γιατί τόση ώρα κοιτάει με μάτι βαθύ και στοχαστικό σε ποιον αξίζει να δώσει την πραμάτεια του. Το μικρό χωριό που πολύ απλά δεν γίνεται να συντηρήσει δύο εστιατόρια τέτοιου μεγέθους (ειδικά την "Ιτιά"), και μάλιστα αντικριστά. Και τα λοιπά, και τα λοιπά. Ειδικά όταν επιστρέφει ο Χασάν, θα περίμενα τουλάχιστον μια αγκαλιά με τον αδερφό του, η οποία θυσιάζεται για να φτάσουμε γρήγορα στην επαφή με τον πατέρα.

Μεγάλο παραμύθι. Σχεδόν τίποτα δεν πάει στραβά. Τα πάντα πάνε καλά και τελειώνουν χαρούμενα.

Έχει κάτι από "Πολίτικη Κουζίνα" αλλά κυρίως από Ρατατούη (παρεμπιπτόντως, εκεί υπάρχουν περισσότερα εμπόδια και πράγματα που πάνε στραβά πριν την κάθαρση) όπου η μαντάμ Μαλορή φέρνει σε Άντων Ίγκω, το ζευγάρι στην κουζίνα θυμίζει κι αυτό και φυσικά οι διάφορες αναφορές, όπως ότι οι γεύση ενός φαγητού σε πάει πίσω. Επίσης, τα τοπία έχουν την καθαρότητα της Αμελή. Δεν υπάρχει π.χ. ούτε πετραδάκι εκτός θέσης, ούτε σκουπιδάκι στον δρόμο (χαρακτηριστική η σκηνή κλεισίματος).

Καθώς έχω μια βαρύθυμη ψυχολογία σήμερα το ελαφρύ χαρούμενο παραμύθι όπου όλα πάνε καλά μου ήρθε κουτί. Γι’αυτόν τον λόγο κι ένα 7☆

(Βέβαια σήμερα είδα απλά την τελευταία από τις 4 δόσεις )

[Φαροφύλακας]

Μόλις είδα το Life (2017) το οποίο μου άρεσε.

Βλέπω πως δεν άρεσε σε Μυρμηγκοφάγο και Θεατή. Εγώ θα συντονιστώ περισσότερο με τον Ονειρευτή:

Είδα το Life, ένα συμπαθές κλειστοφοβικό και άκρως ρεαλιστικό θριλεράκι επιστημονικής φαντασίας

Καταρχήν, ανήκει στην ΡΕΦ, είδος που μου αρέσει (Ρεαλιστική Επιστημονική Φαντασία ) δηλ. το γενικότερο τοπίο είναι πράγματα που καί υπάρχουν καί γίνονται. Αφήνοντας, πάντα, το μαγικό στοιχείο στην άκρη: εδώ τον εξωγήινο.

Έπειτα, ο συγκεκριμένος εξωγήινος ταυτίζεται με την άποψη που έχω για τους εξωγήινους: εάν ήταν ποτέ να βρεθούμε, θα είχαμε ανταγωνιστική σχέση, ενδεχομένως θανάτου, όπως έχουν τα περισσότερα πράγματα στην φύση (ο ένας τρώει τον άλλο). Και σίγουρα δεν περιμένω να έχουν οτιδήποτε ανθρώπινο πράγμα πάνω τους και κυρίως ενσυναίσθηση. Το λέω γιατί έχω αίσθηση πως οι μισοί περιμένουν πως οι εξωγήινοι θα είναι φιλικοί και πως εμείς θα είμαστε "οι κακοί" της υπόθεσης.

Τελευταίο, και μάλλον κυριότερο, μου έφερε κάτι λίγο από την αίσθηση που μου άφησε κάποτε, παιδί, το "Alien". Θα έλεγα μάλιστα πως στα μάτια μου η ταινία είναι πιο κοντά στο Alien από τα Alien σίκουελς.

Και βεβαίως, έχει το ίδιο στήσιμο με το Gravity. Οι δυο αυτές ταινίες είναι μια μακρόσυρτη σκηνή αγωνίας στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.

7αράκι, ίσως κι 8☆

[Φαροφύλακας]

Παρεμπιπτόντως είδα και καμιά ώρα από το The Mummy (2017). Το είδα με τον γιο μου και νομίζω πως η ταινία για παιδικά μάτια θα πρέπει να είναι μαγική. Γιατί αν είσαι λίγο μεγαλύτερος, βρίσκεις πως τίποτα δεν στέκει.

Είχα δει κάποτε το The Mummy (1999) το οποίο μου είχε φανεί μεγάλη σαχλαμάρα κι εδώ, βλέποντας το καστ, αναρωτήθηκα αν καταφέραν να το στρώσουν σε κάτι πιο προσεγμένο, αλλά δυστυχώς, το ίδιο και το αυτό.

Αφού και το παιδι μου, μαγεμένο μεν, με ρωτάει κάποια στιγμή δίχως να ξεκολλάει τα μάτια του από την οθόνη: "Κι οι ιππότες πού κολλάνε;!" Σκέφτηκα μέσα μου "Αν θέλει ο σεναριογράφος, σου κολλάει και τους Αδερφούς Κατσάμπα."

Βέβαια, δεν αποπαίρνω τίποτα από ταινία μπροστά του. Δεν θέλω να τον κάνω κριτικό γιατί θα του κλέψει από την απόλαυση. Του τα βάζω ακριβώς γιατί ξέρω πως αυτός, σε αυτήν την ηλικία, μπορει και μαγεύεται. Θυμάμαι πως εγώ μαγευόμουν ακόμα και με Μπακ Ρότζερς, οπότε τί να πούμε για όλες αυτές τις καινουργιες φαντασμαγορίες.

Ένα 2☆ καί οι δύο Μούμιες από εμένα. Τον άσσο τον αφήνω για ταινίες όπως την "Τροχονόμο Βαρβάρα"

[Θεατής]

Είδα το What happened to Monday του Netflix...δυστοπικό sci-fi με ολίγον από Orphan Black.

Δυστυχώς ενώ ξεκίνησε καλά και με πολλά υποσχόμενη ιστορία στην συνέχεια τα έκανε μαντάρα...

[Στιλλ Ιλλ]

Ένα είναι το Orphan Black
Kαι δυστυχώς δεν τιμήθηκε το κορίτσι με Emmy, το πήρε η Ελίζαμπεθ Μος (οχι οτι δεν της αξίζει).

Είδα το Baby Driver(2017) του Edgar Wright και μου άρεσε πολύ ρε παιδιά. Η αισθητική, η ιστορία, και λάτρεψα τον κεντρικό χαρακτήρα και την λατρεία του για την μουσική.