Μερικές ταινίες που είδα πρόσφατα:
Upír z Feratu (Vampire Ferat) (1982) - Juraj Herz(Χάρη στον πολύτιμο Μυρμηγκοφάγο, αφού μόνη μου στάθηκε αδύνατο να την βρω)
Μια πολύ ενδιαφέρουσα, αξιοπερίεργη δημιουργία που συνδυάζει την μαύρη κωμωδία με στοιχεία τρόμου ενώ οδηγεί τον μύθο του βρυκόλακα σε ασυνήθιστα μονοπάτια. Την ευχαριστήθηκα για την πρωτοτυπία της και την αλλόκοτα χιουμοριστική ματιά του αγαπημένου σκηνοθέτη. Αν κάτι θα προτιμούσα διαφορετικά δοσμένο, είναι η αισθητική της, που στα μάτια μου φάνηκε υπερβολικά λιτή, σχεδόν απλοϊκή, ιδίως έχοντας ως μέτρο σύγκρισης την ζοφερή ονειρικότητα της λατρεμένης «Η ωραία και το τέρας» και την ζωηρόχρωμη εκκεντρικότητα της πολυαγαπημένης «Μοργκιάνα» που μου ταίριαξαν πολύ. Μια ανάλογη προσέγγιση κι εδώ, θα μου την έκανε θελκτικότερη οπτικά δίνοντας ένα ακαταμάχητο αποτέλεσμα, αυτός είναι και ο λόγος που την βαθμολόγησα με 7/10 ενώ ήθελα να βάλω οχτάρι. Σε διαμετρική αντίθεση η εντυπωσιακά περίτεχνη αφίσα της που καταλήγει παραπλανητική..
The Wonderful Icecream Suit (Το Φοβερό Κοστούμι) (1998) - Stuart GordonΆλλη μία εξαιρετικά δυσπρόσιτη ταινία που δυσκολεύτηκα να βρω για να την δω, άξιζε όμως τον κόπο και μολονότι δεν συμπαθώ καθόλου την φιλοσοφία της Ντίσνει και κατά συνέπεια τις ταινίες της, η συγκεκριμένη, με σεναριογράφο τον Ρέι Μπράντμπερι, βασισμένο σε δικό του διήγημα μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Παράξενη, παραμυθένια, με μεταδοτική αύρα αισιοδοξίας και γλυκύτατο, μελίρρυτο χιούμορ - με έναν Τζόι Μαντέγκα (ή μήπως Μαντένια) ως Γκομεζ, τόσο κωμικά χαριτωμένο σε κάποιες σκηνές - σχεδόν για φίλημα - που δάκρυσα από τα γέλια. Μου άρεσε και η σκηνοθεσία, με το αιθέριο, εκτυφλωτικό κοστούμι να ακτινοβολεί με λάμψη υπερβατική - μα ήταν πράγματι Μαγικό ή η Μαγεία προέκυπτε από την πίστη σε αυτή..; Εν τω μεταξύ, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η ταινία είναι του 1998, αφού η όλη αίσθηση που μου άφησε απέπνεε έντονα τον αέρα της αγαπημένης δεκαετία του 1980.. 8/10
Rapt (The Kidnapping) (1934) - Dimitri KirsanoffΜυρμηγκοφάγε, θα είμαι ειλικρινής.. ήταν μια περίεργη θέαση με διάφορα στοιχεία να με εκνευρίζουν κατά την διάρκεια της, τα οποία εν τέλει επηρέασαν την ολική θεώρηση.. και εξηγούμαι:
αρχικά η ίδια η σκηνοθεσία δεν μου ταίριαξε, είχα συνεχώς την αίσθηση πως βλέπω μια ταινία βωβή, δίχως ωστόσο να συνοδεύεται από εκείνα τα θετικά στοιχεία που προσωπικά αναζητώ στον συγκεκριμένο κινηματογράφο, δηλαδή το έντονο και σκοτεινό - βαμπιρικό όπως το λέω - μακιγιάζ, την θεατρικότητα και τα συχνά αλλόκοτα, ζωγραφιστά σκηνικά. Ήταν λοιπόν ένα παράδοξο σύνολο, με κινησιολογία παρωχημένη που κατέληγε αφύσικη - όχι όμως με την έννοια του τεχνητού, που προσωπικά μου αρέσει. Μου έδωσε την αίσθηση μιας αβεβαιότητας στον χειρισμό, σαν ο σκηνοθέτης να ήταν πρότερα εξοικειωμένος με τα μέσα του βωβού κινηματογράφου και ξαφνικά βρέθηκε με επιπλέον δυνατότητες που δυστυχώς δεν ήξερε πώς να αξιοποιήσει. Αν τουλάχιστον ήταν τοποθετημένη σε ένα πιο αστικό περιβάλλον, θα έβρισκα σημεία για να ακουμπήσω ευχάριστα το βλέμμα μου, όπως την αρχιτεκτονική, και την ενδυματολογία, όμως το βουκολικό τοπίο, και δη βουνίσιο, δεν μου ταιριάζουν καθόλου κι έτσι ούτε από εκεί μπόρεσα να αντλήσω κάποια ευχαρίστηση. (Σε αντίθεση με την Αμόκ - που μόνο στην υπόθεση βρήκα μια ελάχιστη ομοιότητα μεταξύ τους - η οποία μου άρεσε πολύ, ακριβώς για την αισθητική της και την τοποθέτηση σε ένα πλαίσιο που γενικά με γοητεύει, δηλαδή την αποικιοκρατία του τότε σε μέρη τροπικά κι εξωτικά, ιδίως όταν στην υπόθεση συνυφαίνονται στοιχεία από την λατρεία του βουντού).
Εκείνο όμως που μου μου φάνηκε ανυπόφορο, ήταν η παράλογα ακατάσχετη, δίχως χαρακτήρα μουσική - μα τι ήταν αυτά τα μακρόσυρτα «ουουουουουου» «αααααααααααα» και τούμπαλιν που δεν σταματούσαν στιγμή;! Σαν να έχω ένα φάντασμα που κάνει ασκήσεις φοβιστικής φωνητικής στο αυτί μου - την βρήκα δυστυχώς τόσο άστοχη και ενοχλητική που αναγκάστηκα να έχω την ταινία να παίζει σχεδόν στο αθόρυβο - βέβαια να πω ότι το ίδιο πρόβλημα έχω με τις περισσότερες από τις λιγοστές ταινίες εκείνης της εποχής που έχω δει. Τέλος, οι ερμηνείες ήταν μια χαρά, αξιοπρεπέστατες όμως χάθηκαν μέσα στο για 'μένα απογοητευτικό σύνολο. Στα συν η παράξενη ομορφιά της Νάντια Σιμπίρσκαγια, με τα κουκλίστικα τεράστια μάτια, που την βρήκα πολύ ομορφότερη από την πρωταγωνίστρια και μου έφερνε φυσιογνωμικά σε έναν θηλυκό Μπάστερ Κίτον. Για όλα τα παραπάνω δεν μπόρεσα να της βάλω πάνω από 5/10 (Συγγνώμη.. )
Υ.Γ. Μυρμηγκοφάγε, έχω μία απορία που μόνο εσύ μπορείς να μου λύσεις
Ήθελα να γράψω και για άλλες όμως με το.. αθέλητο «θάψιμο» εξαντλήθηκα, θα επανέλθω..
(Την «Σκιές» δεν την είδα ακόμη, μια και έβαλα στην θέση της την Rapt, θα τοποθετηθώ σύντομα και γι' αυτή, από μια ματιά που της έριξα πάντως, οπτικά μου άρεσε).
