Είσαι ο δεύτερος που γράφει για τον θάνατο του αστυνομικού στα μισά, με αρνητικό πρόσημο, και μου κάνει λίγη εντύπωση. Θυμάμαι σε μια ταινία όπου ο Ρόμπερτ ΝτεΝίρο πεθαίνει στα μισά, τον σκηνοθέτη να λέει έπειτα "μα όλοι μου λέγανε, είσαι τρελός που θα αφήσεις το μεγάλο αστέρι να πεθάνει στα μισά της ταινίας;" Για εμένα, τί χαρά. Έχουμε να παλέψουμε με το ότι βλέπουμε ένα γνωστό πρόσωπο που το έχουμε δει σε ένα σωρό ρόλους, συνεντεύξεις κτλ. να παριστάνει πως είναι κάποιος άλλος, έχουμε να παλέψουμε το ότι η ταινία (όχι η συγκεκριμένη πάντως) μάλλον πατάει σε μια γνωστή φόρμα, έχουμε να παλέψουμε την ενδεχόμενη πλήξη που γενούν τα διάφορα γνωστά κι αναμενόμενα, τί πιο ωραία έκπληξη από το να πεθάνει αναπάντεχα κάποιος εκεί που δεν το περιμένεις. Χώρια που για τον συγκεκριμένο, το περίμενες κιόλας. Καρκίνο είχε ο άνθρωπος κι όλα για εκεί έδειχναν. Βέβαια, είναι πώς δουλεύει κάθε πράγμα για τον καθένα.Ιαβερης έγραψε:Επίσης δεν με έπεισε αρκετά η μεταστροφή του ψυχάκια αστυνομικού όπως και ο πολύ πρόωρος κατ'εμέ θάνατος του Χάρελσον
Τώρα, όσο για την μεταστροφή του αστυνομικού που λες —και που κι εγώ είμαι αρκετά καχύποπτος συνήθως με τις μεταστροφές— έδειξε πως τον χτύπησαν ένα-δυο δυνατά χαστούκια πρώτα. Ο θάνατος του σερίφη που τον είχε για ήρωα και μάλλον και λίγο για προστάτη, η απόλυσή του, αλλά κυρίως το γράμμα του σερίφη, που αναπάντεχα του έδωσε σημασία και του αναγνώρισε ποιότητα.
Καθώς εργάζομαι διαχρονικά με έφηβους, πολλές φορές έρχομαι σε επαφή με πολύ δύστροπα παιδιά. Παιδιά που για χρόνια είναι στην μπούκα, που τους την λένε για κακή συμπεριφορά, αδιαβαστοσύνη κτλ κτλ. Έχω παρατηρήσει πως συχνά δυο πολύ απλά καλά λόγια με σεβασμό, μακριά από προκατάληψη, όπου θα αναγνωρίσεις στον άλλο κάτι καλό που έχει, επηρεάζουν θετικά τον έφηβο. Πολύ συχνά είμαστε ο ρόλος που φτιάχνουν οι άλλοι για εμάς.
Από εκεί και πέρα, το πόσο πειστική είναι η συγκεκριμένη μεταστροφή του αστυνομικού, είναι πράγματι θέμα για συζητήση, ενδεχομένως μέσα από μια ψυχαναλυτική προσέγγιση ( ) και τελικά, απλά, πώς φτάνει στον καθένα μας, όπως λες κι εσύ, Ιαβέρη.