Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

[Έλλη Μ]

Ειδα το Relatos Salvajes και τον Χιονάνθρωπο (με το ζόρι). To πρώτο ηταν καλό, σπονδυλωτή ταινία, οι οποίες γενικα μου αρέσουν, ιδιως αν καταφέρνουν να είναι ολοκληρωμένες και να μη μου λείπει κάτι. Προκειται για έξι άσχετα μεταξύ τους επεισόδια με άξονα το πού μπορεί να σε οδηγήσει η απόγνωση κι η αγανάκτηση. Αν πω οτι δεν ένιωσα κρυφή ευχαρίστηση με κανα δυο ξεσπάσματα εκδίκησης, θα είανι ψέμα.

Καλά, ο Χιονάνθρωπος ήταν μετριο προς το κακό. Το αστέιο ειναι οτι δεν εχει τυχει να διαβάσω Νεσμπέ και Χαρι Χόλε και μάλλον μου χάλασε την ανάγνωση του βιβλίου το οποίο, απ' ό,τι καταλαβαινω πραγματεύεται πολλά περισσότερα απο την ταινία. Οτι δεν κοιμήθηκα, οφείλεται στον εκνευρισμό και τη βαρεμάρα που μου προκάλεσε. Eπρεπε να το περιμένω βέβαια, αν σκεφτεί κανείς οτι στον Σμάιλι σχεδόν αποκοιμήθηκα μέσα στο Ιντεάλ. Στον Φασμπέντερ, πάντως, βάζω ένα 8. ΊΣως και 9.

Τωρα γιατι 'εγραφα για ταινίες που είδα στη ΛτΒ, είναι ένα θέμα προς διερεύνηση.

[Φαροφύλακας]

Ειδα το Relatos Salvajes

Το ξεκίνησα δύο ή τρεις φορές και το άφησα στην ιστορία με την μαγείρισσα, δίχως να θυμάμαι γιατί, κι ακόμα με περιμένει.

Και αυτό το να τους βλέπουμε στο τέλος να μας εξηγούν τα πάντα (με twist φυσικά) μου έχει καταλήξει κυριολεκτικά ανυπόφορο.

Καλά, ήταν τόσο μπερδεμένη η υπόθεση, που εξηγούσε τα πάντα, χαρτί και καλαμάρι, για πόση ώρα. Έβαλε τα γυαλιά στον Πουαρό. Εντωμεταξύ, έχω την αίσθηση πως αν κάποιος πει να ψάξει με το μικροσκόπιο για κενά σε αυτήν την επεξήγηση, θα βρει κάμποσα.

Αυτή η ταινία έχει μια σκηνή που μου αρέσει πολύ κι ίσως κρατάει στις πλάτες της κι όλη την υπόλοιπη ταινία. Την σκηνή που βλέπει στο αναπάντεχο βίντεο την γυναίκα να κοντοστέκεται στις κυλιόμενες. (Η οποία, όμως, ίσως αποτελεί κι ένα από τέτοιο κενό της ιστορίας, αν καθίσεις να το συλλογιστείς στο τέλος.)

λέω, εφόσον τελικά ήταν η ίδια η Μαργκό που έστελνε αυτά τα βίδεα στον Άλεξ, γιατί και πώς πήρε αυτό το βιδεάκι από αυτήν την κάμερα ασφαλείας και δεν έκανε ένα πιο νορμάλ και απλό βιδεάκι; Πού εξυπηρετούσε να καθίσει και να πάρει τον εαυτό της να κοντοστέκεται από αυτήν την κάμερα ασφαλείας;

[Μυρμηγκοφάγος]

Ήταν βιντεάκι, ή απλά του είπε να δει τη συγκεκριμένη κάμερα ζωντανά; Ούτε που θυμάμαι, αλλά ποτέ δεν έφτασα στο σημείο να ασχολούμαι με “κενά”. Το ύφος της και μόνο μου αρκούσε και νομίζω η “μομφή” μου καταλήγει στο ότι αν είναι να θεωρείς ότι χρειάζεται επεξήγηση, μη κρύβεις επιτηδευμένα τόσα στοιχεία.

Ως σκηνή εμένα δε μου έκανε κλικ υποθέτω για δυο λόγους. Ήταν πολύ νωρίς για να μου έχει δημιουργήσει κάποια ένταση και κράτησα ως πιθανότητα να μην είναι αυτή. Ήταν ταινία μυστηρίου άλλωστε

[Φαροφύλακας]

Α σωστά, σωστά. Ζωντανή λήψη πρέπει να ήταν. Όμως και πάλι...

πώς απέκτησε πρόσβαση εκεί και πώς έστησε απευθείας streaming από αυτήν την κάμερα; Μήπως εργαζόταν στην εταιρεία η οποία είχε αυτήν την κάμερα στην επίβλεψή της;

[Έλλη Μ]

Είδα το «Έτερος Εγώ» (2016), το οποίο, απ’ ό, τι φαίνεται είχε αποσυρθεί πέρυσι από τις αίθουσες γιατί, για κάποιο λόγο που δεν έχω πολυκαταλάβει, το μιμήθηκε; συνδέθηκε; με κάποιο έγκλημα. Η ταινία ανέβηκε αυτές τις μέρες στο youTube από τον σκηνοθέτη (Σωτήρης Τσαφούλιας, γνωστός κι από τον Κοινό Παρονομαστή) και διατίθεται για δωρεάν πρόβολή.

Πρόκειται για αστυνομικό θρίλερ (δε σας κρύβω ότι σκιάχτηκα σε 2-3 σκηνές) το οποίο είναι σαφως επηρεασμένο από το se7en. Με εξαίρεση τον Δαδακαρίδη που εχω δει στην τηλεόραση από δω κι από κει και μου αρεσει, τους υπόλοιπους (Καρβούνη, Χρυσοστόμου, Καταλειφό) τους έχω παρακολουθήσει κάμποσο και στο θέατρο και μέτρησε στα υπέρ για να κάτσω τελικά να την δω (Α!, κάνει κι ένα μικρό πέρασμα ο Φρανσουα Κλουζέ, γνωστός από τα The intouchables και Tell no one) συν του ότι το μυστήριο κι η εξιχνίαση πλέκεται γύρω από ένα μαθηματικό μοτίβο/γρίφο. Στο se7en, είχαμε τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα. Εδώ, Πυθαγόρα. Στους τίτλους τέλους παρατήρησα ότι συνεργάστηκε κι ο Τευκρος Μιχαηλίδης, τον οποίο εκτιμώ κι ως «μαθηματικό» λογοτέχνη.

Πρόκειται για αρκετά καλοδουλεμένη ταινία και πετυχαίνει να δημιουργεί αγωνία και μυστήριο, τα εγκλήματα πάνε παράλληλα με την εξέλιξη της ιστορίας του ήρωα, αν και ο Δαδακαρίδης, τον οποίο ενώ εκτιμώ γενικά, με τον συγκεκριμένος ρόλο δε μου φάνηκε τόσο φυσικός, όσο ότι τον παρα-υποδύεται και αν κάτι με ενόχλησε κάπως ήταν

οτι έπρεπε και αυτός ο ήρωας να έχει το προσωπικό του δράμα που τον κάνει συναισθηματικά ευάλωτο και ίσως θολώσει την κρίση του, συναισθηματική εμπλοκή μπλα μπλα μπλα

Μετά το τέλος της ταινίας, κάπου χάζευα σχόλια του Δανικα, ο οποίος, για άλλη μια φορά έλεγε άρες μάρες κουκουνάρες, θεωρώντας ότι η απόσυρση της ταινίας έγινε για λόγους εντυπωσιασμού, να προκαλέσει κουβέντα, ώστε να «τρέξει», όταν ξαναβγεί στις αίθουσες. Σχόλια για την ταινία επί της ουσίας δεν ειδα.

Άσχετο, αλλά η αρχική σκηνή της μου θύμισε έντονα την εναρκτήρια (αν θυμάμαι σωστά) σκηνή της σειράς How to get away with murder.

(Μα δεν τα λεω ωραια; )

[Φαροφύλακας]

Έχω μεγάλη όρεξη να δω μια τέτοια ελληνική ταινία. Πάντα μέσα στην μικρή (έως μέτρια) επιφύλαξή μου, βέβαια, για το ελληνικό σινεμά.

[Φαροφύλακας]

Ρε συ, έτρεξα σε τυχαίες σκηνές την ταινία και ήδη νιώθω τις επιφυλάξεις μου να μεγαλώνουν. Κοιτάζω π.χ. την σκηνή που κάθονται για ουζομεζέ σε ένα τραπεζάκι, και είναι σκηνή που διαρκεί λίγο, και δεν βρίσκω φυσικό το στήσιμο. Ξέρεις, ο ένας περιμένει να τελειώσει η ατάκα του άλλου για να μιλήσει, σε μια απόλυτη ησυχία (που είναι τα μηχανάκια απ' έξω; ) και μόνο ένας παίρνει και τρώει ένα κοματάκι, ενώ αυτό που κάνουμε κατά κύριο λόγο με τα μεζεδάκια, όσο συναρπαστικό και να είναι το θέμα της κουβέντας, είναι να χλαπακιάζουμε προσπαθώντας να φανούμε μετρημένοι, συνεχώς αναλογιζομένοι πως στα τελευταία κομάτια θα πρέπει να πάμε πιο σιγά, γιατί εκεί φαίνεται περισσότερο ποιος παίρνει κομάτι και σίγουρα, το τελευταίο να μείνει για λίγο μόνο του, πριν το καρφώσει με το πιρούνι κάποιος που θα το πάρει πάνω του να φανεί καταδεχτικός παρά την πρόληψη. Και πάντα κάποιος βαριέται και χάνει έστω για λίγο την προσοχή του σε κάτι ενώ οι περισσότεροι, όσο μιλάει ο ένας, ήδη σταματάνε να πολυακούν και σκαρώνουν μέσα στο μυαλό τους αυτό που θέλουν να πουν οι ίδιοι. Και διακόπτουμε. Σχεδόν πάντα διακόπτουμε όταν είμαστε φίλοι. Ειδικά οι Έλληνες. Δεν κρατάμε μια τόσο αποστειρωμένη σειρά.

Αυτά που είναι τόσο απλά και τόσο αληθινά, γιατί δεν υπάρχουν σε μια τόσο απλή σκηνή;

Μάλλον επειδή όσο απλά και καθημερινά κι αν είναι, τόσο δύσκολο είναι να τα προσομοιώσεις. Όπως το γέλιο, ένα τόσο απλό καθημερινό πράγμα που όμως αν πας να το προσομοιώσεις ακούγεται σχεδόν πάντα καθαρά πως είναι ψεύτικο. Κι ίσως αυτό το πρόβλημα καλύπτουν τόσο πετυχημένα ταινίες που καταφεύγουν στον αυτοσχεδιασμό, όπως το Coherence, όπου κι εκεί μιλάνε γύρω από ένα τραπέζι, αλλά με τον φυσικό τρόπο που συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Άντε όμως, ξεκινώντας με τέτοιες σκέψεις και θέματα, να απολαύσεις έπειτα την ταινία.

[Έλλη Μ]

Ρε μάνα μου, λαθος ταινια εψαξες.

Το βιντεακι ειναι απο τον κοινο παρονομαστή στο οποιο παιζει πάλι ο Δαδακαρίδης. (Δεν το εχω δει).

Κατα τα αλλα, ωραια τα λες. Λεω να παραγγειλω μια ζαλαδα με φακες.

[Φαροφύλακας]

εχ, πάλι καλά!

( και δεν ξανατρέχω να δω σκηνές )

[Έλλη Μ]

-Ποια ταινία είδες χθες, Ελλίτσα;
-Είδα αυτή.
-Και; Πώς σου φάνηκε;
-Μου άρεσε ο Μικκελσεν πολύ. Και αυτός και η ερμηνεία του.
-Για πες μας και δυο λόγια για την υπόθεση.
-Λοιπόν, ένας μοναχικός, διαζευγμένος, συμπαθέστατος αγαπήτός στην τοπική κοινωνία νηπιαγωγός ο οποίος προσπαθεί να διαχειριστεί τη ζωή του μακριά από τον γιο του, κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση ενός πεντάχρονου κοριτσιού, για την ακρίβεια την κόρη του καλύτερού του φίλου. Το πιτσιρίκι, σε μια στιγμή «απόρριψης» από τον Λούκας, τον πρωταγωνιστή και με ένα φανταστικό τριπ, συνθέτει μια ιστορία ικανή να καταστρέψει έναν άνθρωπο. Και αυτό ήταν το εντυπωσιακό και ταυτόχρονα ενοχλητικό στην ταινία:

Από τη μία φρικάρεις με την ευκολία που μπορεί να καταστραφεί ένας άνθρωπος από μια κουβέντα. Ανεξάρτητα από το αν είναι αληθής ή όχι, η κατηγορία (στην προκειμένη περίπτωση, δεν υπάρχει αμφιβολία για τον θεατή), η κατηγορία θα σε ακολουθεί μια ζωή. Είτε αθώος, είτε όχι, στη συνείδηση του κόσμου καταγράφεται μαγικά μόνο η ενοχή! Από την άλλη και εκεί έγκειται η υπερβολή στην ταινία

είναι ασύλληπτη η ευκολία με την οποία γίνεται πιστευτή η είδηση και ακόμη πιο ασύλληπτη η άρνηση να την αμφισβητήσουν, να ακούσουν τον όποιο αντίλογο του «δραστη». Ακόμη και οι πιο κοντινοί του. Όμως κι από την πλευρά του Λούκας θα περίμενε κανείς να μάχεται με λύσσα για να αποδείξει την αθωότητά του και να υπερασπίζεται περισσότερο τον εαυτό του.. Δηλαδή, σε φάση, έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του και νομίζω ότι θα το διαχειριζόμουν με λιγότερη στωικότητα, θα προσπαθούσα με κάθε τρόπο να πετάξω αυτό το πράγμα από πάνω μου. Ισως να πηγαινα και από μόνη μου στις αρχές, δεν ξέρω.

Εξαιρετικός Μίκκελσεν, εξαιρετικό φινάλε.