Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

Θεατής

Είδα το βραβευμένο με χρυσό φοίνικα The Square 2017 του Ruben Östlund σκανδιναβικό κωμικό δράμα...

Ωραίο ήταν και με αρκετές δυνατές σκηνές...μου άρεσε...

Επίσης είδα το Murder on the Orient Express το καινούργιο και το Cloverfield Paradox τα οποία δεν μου άρεσαν καθόλου...

Είδα το Forushande (2016), ή Ο Εμποράκος, στα Ελληνικά, ταινία από το Ιράν, η οποία βραβεύτηκε με όσκαρ ξενόγλωσσης.

Πολύ ανθρώπινη με πολύ ρεαλιστικές ερμηνείες. Παρόλα αυτά, στο μεγαλύτερο μέρος της απλά βαρέθηκα πολύ. Δηλ. κάπου την παράτησα και την ξανάπιασα μόνο και μόνο επειδή υποπτευόμουν πως θα έχει μια ενδιαφέρουσα τρίτη πράξη, ειδάλλως δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί το όσκαρ.

Και πράγματι, από την αρχή της τελευταίας πράξης, δηλ. το τελευταίο μισάωρο, άρχισε να ξυπνά λίγο το ενδιαφέρον μου, και έπειτα να δυναμώνει, καθώς εδώ είχαμε ένα κλασικό θεατρικό δράμα, σε μια αφήγηση η οποία στο σύνολό της, κατά κάποιον τρόπο, δεν βρίσκεται μακριά από το θέατρο του Άρθουρ Μίλερ.

Η ταύτισή μου ήταν βέβαια με τον Εμάντ. Το άντρα που κάτω από την πίεση της γυναίκας του, των περιστάσεων, του αισθήματος πως δεν μπόρεσε να την προστατεύσει, μπαίνει στον εμονικό και δυνάμει φονικό αρχέγονο αγώνα του αρσενικού.

Κι ακριβώς γι’ αυτό, η ατάκα της Ράνας «Αν πεις τίποτα, δεν θέλω να σε ξέρω», με συγκίνησε. Γιατί ένιωθα την ισορροπία του τρόμου του Εμάντ πάνω στο λεπτό σκοινί γύρω από τα συναισθήματα, τα ένστικτα και τον πολιτισμό.

Αυτό που γράφει ο Θεατής, πως υπονοείται βιασμός, μάλλον είναι κεντρικό και ίσως είναι και το σχόλιο της ταινίας προς μια συντηρητική κοινωνία η οποία δεν τολμά να μιλήσει για τέτοια θέματα. Κι ίσως αυτή είναι κι η αναφορά όταν ο γείτονας λέει πως καλύτερα να μην απασχολήσουν την αστυνομία και πως δεν θα βγει κάτι με αυτό: να τα καλύψουμε αυτά τα πράγματα, να μην τα συζητήσουμε, να τα αφήσουμε και να πάμε παρακάτω. Η ταινία κάτω από αυτό το πρίσμα έχει περισσότερο ενδιαφέρον γενικότερα.

Ένα 7☆ όμως μιας και στο μεγαλύτερο μέρος έπληξα, δίχως να φταίει σε κάτι η ταινία, βέβαια, η οποία είναι εξαίρετη.

Θεατής

Είδα το David and Lisa 1962 όπου ο Ντέιβιντ, ένας νεαρος με ψυχολογικά προβλήματα, οδηγείται σε ένα άσυλο ειδικό για τέτοιες περιπτώσεις οπου και θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο της (πανέμορφης) Λιζας, που έχει κι αυτή τα θέματά της, και μαζί αλληλοβοηθούμενοι θα προσπαθησουν να ξεπεράσουν τις φοβίες τους...

Βλέπεται, αλλά δυστυχώς δείχνει την ηλικία της και άμα δεν μπεις στο κλίμα πέφτει τρελό γέλιο απο το τρολαρισμα...

Θεατή, βλέπω πως το ζείτε με την Τόνια.

Λοιπόν, ξύπνησα μέσα στο βράδυ και μου ξανάρθε η ταινία στο μυαλό. Ο Εμποράκος.

Μάλλον υπάρχουν πολλές υπονοούμενες αναφορές στο θέμα του βιασμού.

Όταν παίζουν το θεατρικό, η γυναίκα είναι ντυμένη με παλτό ενώ η ατάκα της είναι πως είναι γυμνή, πράγμα που κάνει τον άλλο ηθοποιό να γελάσει. Αυτό γίνεται, βέβαια, λόγω του ότι στο Ιράν, όπου ακόμα και τα μαλλιά πρέπει να είναι καλυμμένα, δεν θα μπορούσε να αποκαλύπτει π.χ. τα μπούτια της, όπως σε κάποια αντίστοιχη παράσταση του δυτικού κόσμου.

Οπότε εκεί βλέπουμε κάτι, μια γυναίκα με καπέλο και παλτό, η οποία από κάτω κρύβει μια γυναίκα γυμνή, πράγμα που κόβεται από την λογοκρισία. Αντίστοιχα, στην ταινία βλέπουμε μια επίθεση, όπου κάποιος απλά χτυπάει μια γυναίκα, ενώ από πίσω μπορεί να υπονοείται ένας βιασμός, που κι αυτός κόβεται από την λογοκρισία.

Αυτός ο περιορισμός που επιβάλει στην εκφραστικότητα μια συντηρητική κοινωνία, οδηγεί εδώ σε μια περίτεχνη αφήγηση. Επιπλέον, το βρίσκω συναρπαστικό όταν επιστρέφουν στο μυαλό μου σκηνές και μπορώ να δω κάτι περισσότερο σε αυτές, μέσα στο μυαλό μου.

Και πόσο σημαντική δεν φαίνεται να είναι η τέχνη εδώ, η οποία βρίσκει τρόπο να μιλήσει και να φέρει μπροστά θέματα δύσκολα;

Θεατής

Οχι θα κατσουμε να σκασουμε... :χαχα:

Για τον εμπορακο όπως είχα γράψει εμένα μου άρεσε πολύ... Σε αντίθεση με σένα δεν επληξα μιας και αδραξα την ευκαιρία να δω πως είναι η ζωή σε αυτή την τεράστια ιστορική χώρα καθώς άλλο να τα ακούς κι άλλο να τα βλέπεις (το πως κατάντησε από την θεοκρατία είναι πραγματικά λυπηρό) και όλο αυτό με τις λογοκρισιες κτλ τσιγκλισε το αίσθημα ελευθερίας μου και μου μάζεψε τρομερή ένταση

Μου άρεσε επίσης η προσοχή στην λεπτομέρεια και η απλότητα που συνέβαλλαν τρομερά στον ρεαλισμό...

Α να μην ξεχάσω να αναφέρω παλι τον απίστευτο μπομπιρα με τα γυαλακια...

Θεατής

Είδα το Three Billboards Outside Ebbing, Missouri 2017 χθες...

Τι να πω για αυτή την ταινία... Ξεκίνησε υπέροχα, μου αρεσε που βασίστηκε σε αντιήρωες οπου κανείς δεν είναι αθώος και καλός όπως μας έχει συνηθίσει το Χόλυγουντ, πολλά υποσχόμενη πλοκή και πολύ πειστικές ερμηνείες...ο Χαρελσον δε, για άλλη μια φορά φοβερός...

Δυστυχώς εκεί ξεκίνησαν και τα προβλήματα...με το που πεθαίνει το μεγάλο αστέρι της ταινίας (ο Χαρελσον) ο σκηνοθέτης δίνει μια επική στραβοκλωτσιά και χύνει την καρδαρα με το γάλα...

Λες και αναστήσανε τον συγχωρεμενο τον Φώσκολο και έκανε ριμέικ σε κάποιο έργο με τον Κούρκουλο μειναμε με την Τόνια απορημενοι να κοιταζομαστε μην μπορώντας να πιστέψουμε αυτό που βλέπαμε... Οι σκηνοθετικές αβλεψιες συναγωνίζονταν τις υπερβολές και τις κάκιστες ερμηνείες λες και δεν ήταν οι ίδιοι ηθοποιοί με πριν, ενώ και η πλοκή ξεψύχησε με συνοπτικές διαδικασίες...

Βλέπω σκοράρει έναν πολύ υψηλό βαθμό στην IMDb αυτή την στιγμή οπότε δεν θα την πειράξει ο δικός μου...

23 ταινίες είδα φέτος, "Οι τρεις πινακίδες..." είναι ένα από τα δυο εννιάρια μου. Έγραψα βέβαια πιο πριν για την ταινία.

Στο μεταξύ, κάθισα κι είδα, πρώτη φορά, το Carlito's Way (1993). Αυτό που με κούρασε περισσότερο ήταν αυτό που υποτίθεται πως είναι το δυνατό χαρτί της ταινίας: ο Αλ Πατσίνο. Νομίζω πως ήδη τότε είχε αρχίσει να είναι περισσότερο ο Πατσίνο και λιγότερο ο Καρλίτο ή τον όποιον άλλο παρίστανε. Σε ηλικία 53 αλλά χωρίς άσπρη τρίχα στο μαλλί, μου έδινε μια γενικότερη αίσθηση πως τον φωνάξανε να παίξει άλλη μια φορά τον παλιό καλό ρόλο.

Ομοίως, με κούρασε κι ο Σον Πεν. Παρά το πολύ πετυχημένα γελοίο μαλλί, η υπερβολική του ερμηνεία, και ο αφελής ρόλος, λειτούργησαν αρνητικά για μένα.

Το τέλος, υπερφορτωμένο από την μία

και φθηνό μελλό από την άλλη, υπήρξε κάπως ηλίθιο στα μάτια μου. Ειδικά το κλείσιμο:

Η μουσική, αδιάφορη έως γλυκανάλατα μελλοδραματική.

Ένα 4☆

Είδα το Mississippi Burning (1988), του μεγάλου Άλαν Πάρκερ, και μου άρεσε πολύ. Ένα 9☆

Θεατής

Ωραίο το Mississippi μου είχε αρέσει κι εμένα...

Είδα το Blade Runner το καινούργιο... Την είδα ευχάριστα αν και κάτι με χάλαγε καθόλη την (μεγάλη) διάρκεια του...η απάντηση ήρθε στους τίτλους τέλους... Ο Βιλνέβ...δυστυχώς δεν μου ταιριάζει αυτός ο σκηνοθέτης, τον βρίσκω πολύ στομφώδη να το πω; για τα γούστα μου...

Είδα την ταινία La Chute de la Maison Usher (Η πτώση του οίκου των Άσερ) (1928) του Ζαν Έπσταϊν, μια παλιότερη πρόταση του Μυρμηγκοφάγου όταν του είχα ζητήσει να μου προτείνει βωβές ταινίες φρίκης που κατά την γνώμη του θα μου ταίριαζαν.. και με την συγκεκριμένη (όπως έγινε με τον φοιτητή της Πράγας) στόχευσε και πέτυχε ακριβώς το κέντρο.

Τι εμπειρία ήταν αυτή.. και πόσο βαθιά επηρεασμένη βγήκα από την θέαση ώστε ακόμη να δυσκολεύομαι να επανέλθω στην πραγματικότητα γύρω μου, τρεις μέρες μετά. Πώς να μεταφέρω σε λόγια την καταχνιά που υφαινόταν γύρω μου, το παγερό σκότος που ανάβλυζε μέσα μου και τα αλλόκοτα συναισθήματα που ανασύρονταν καθώς βυθιζόμουν σαγηνευμένη και ολότελα χαμένη στην ονειρώδη «πραγματικότητα» που δημιουργούσε η ταινία.. η ανυπέρβατη καλλιτεχνική τελειότητα σε φωτογραφία - κινηματογράφηση, σκηνοθεσία, σκηνικά και μουσική επένδυση μου έφερε κυριολεκτικά ρίγη. Όλα ήταν υποβλητικά και μεγαλοφυή. Η μυστηριακή μουσική συγκεκριμένα, με επιρροές από Dead Can Dance, μεταξύ άλλων (που προφανώς δεν είναι η αυθεντική με την οποία προβλήθηκε στην εποχή της κι όμως δεν θα μπορούσε να συνάδει καλύτερα με την σχεδόν απτή σκοτεινιά και πένθιμη μελαγχολία της ταινίας) ήταν τόσο εμπνευσμένα ιδιαίτερη που αφέθηκα να με κατακλύσει με την συντριπτική της θλίψη, μεταφέροντας μου τα συναισθήματα των χαρακτήρων - ιδίως του πρωταγωνιστή - αλλόκοτα μεγεθυμένα και αβυσσαλέα. Καταδύθηκα σε αυτά σαν να ήταν μια μυσταγωγική πορεία μέθεξης και έζησα τον τραγικό έρωτα μαζί του. Εδώ να πω πως οι γαλλικοί υπότιτλοι και η παράλληλη φωνητική μετάφραση στα αγγλικά με στομφώδη γαλλική (!) προφορά από τον σχολιαστή δεν με βοήθησαν να αντιληφθώ επακριβώς την πλοκή, ενθαρρύνοντας με να αντλήσω στοιχεία από το διήγημα (μια και πρόκειται για κινηματογραφική διασκευή και όχι μεταφορά) και να τα αναμείξω πλάθοντας την υπόθεση όπως την ήθελα εγώ στο νου μου.. έτσι κι έκανα, με αποτέλεσμα να βλέπω έναν απαγορευμένο και καταραμένο έρωτα που με συγκλόνισε και μπλέχτηκε στη σκέψη μου με δυο λατρεμένα μου κομμάτια που γαντζώθηκαν εκεί ενόσω παρακολουθούσα

Ακόμη και τα μοναδικά μειονεκτήματα που ήταν για εμένα, μέχρι ένα σημείο, η εμφάνιση και η ερμηνείες των πρωταγωνιστών, δεν στάθηκαν ικανά να αλλοιώσουν την ιδεατά απόκοσμη εμπειρία, αλλά αντίθετα, λίγο πριν το τέλος, το σαλεμένο πυρετώδες βλέμμα του αλλοπαρμένου πια Ρόντερικ με αποζημίωσε και κατάφερε επιτέλους να με κερδίσει με την φλόγα του πάθους του. 10/10

Κινηματογραφική Λέσχη

Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

Re: Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

Ποιος είναι συνδεμένος