Ποια ταινία είδες πρόσφατα;

[Θεατής]

Ειδα το The glass castle 2017 που βασίζεται στην αληθινή ιστορία (βιογραφία) της Jeannette Walls (Brie Larson) και την ιδιαίτερη σχέση με την οικογένεια της και πιο συγκεκριμένα τον πατέρα της (Woody Harrelson) ο οποίος είναι μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα...

Με άφησε με ανάμικτα συναισθήματα όπως άλλωστε και την ίδια την ηρωίδα... Οσοι είμαστε κάπως με τα γονικά θέματα μπορεί να φανεί λίγο βαριά πάντως εγώ παρότι βούρκωσα δεν έκλαψα...

[Φαροφύλακας]

Εγώ ξεκίνησα να βλέπω το Il Conformista (1970), του Μπερτολούτση. Στο πρώτο μισό δεν μπόρεσε να μου δημιουργηθεί κάποιο ενδιαφέρον και ήμουν έτοιμος να την βγάλω. Με κράτησαν κάποιες λεπτομέρειες, και ευτυχώς, από την συνάντηση του Μαρτσέλο με την Άννα άρχισα να έχω ενδιαφέρον.

Υποθέτω πως ο γοητευτικός χαρακτήρας ανήκε στην Άννα, όμως εγώ πιάστηκα να θαυμάζω την ομορφιά της Τζούλιας.

Απόρησα με την Χήθκλιφ που ανέφερε την ταινία στο νήμα με "ταινίες με σωσίες", αλλά με πρόλαβε ο Μυρμηγκοφάγος και έτσι έχει ήδη δοθεί και απάντηση.

Ο Μαρτσέλο θα έμενε ένας επιφανιακός άνθρωπος, και δεν μπόρεσα να κατανοήσω π.χ. πώς τον επηρέαζε η παιδική του εμπειρία, ποια ήταν η εσωτερική του ορμή, ποιος ο δρόμος προς τον κομφορμισμό και τον φασισμό, όμως στο τέλος κατάφερε να γίνει τουλάχιστον (δις) σιχαμένος.

Θαύμασα πολύ την φωτογραφία, ειδικά όταν μέσα σε αυτήν υπήρχε η Τζούλια.

Ένα 6☆ μάλλον.

[Μυρμηγκοφάγος]

Άλλη μια ψήφος από μένα στη Τζούλια, Φάρε, που την βρήκα με διαφορά την πιο όμορφη από τις δυο, αλλά αν θυμάμαι καλά δε τόλμησα να το πω στην Χήθκλιφ τότε

Ίσως να ήταν και αυτός ένας λόγος που δυσκολεύτηκα με τις μεταμφιέσεις της - όχι ότι τον χρειαζόμουν, αλλά λέμε τώρα

[Φαροφύλακας]

Παρεμπιπτόντως, επιστρέφοντας να δω τις σκηνές τις οποίες κατέδειξε η Χήθκλιφ και στις οποίες εμφανίζεται η Dominique Sanda, πριν την δούμε σαν Άννα, βρήκα τις σκηνές πλέον, όμορφα μεταφυσικές.

Μοιάζει σαν ο Μαρτσέλο να έχει ήδη την σύνδεση με αυτήν την γυναίκα, η οποία είναι περισσότερες από μία, και εξού, όταν την συναντά σαν ξένη πόρνη, την αγκαλιάζει με ζέση. Ένιωσα, σαν να θυμόταν αυτά που μέλλει να γίνουν. Εκεί, υπάρχει κι άλλη λεπτομέρεια, η ουλή στο πρόσωπο. Είναι σαν μια μαγική στιγμή όπου ο χρόνος και η αλήθεια παραμορφώνονται και το πιο ωραίο: ο θεατής, δεν το ξέρεις!

[Νικόλας Δε Κιντ]

Νικόλα, τον Βισκόντι, ο οποίος και είναι από τους πιο αγαπημένους μου σκηνοθέτες, τον προτιμώ στη νεορεαλιστική περίοδο. Τότε που οι πρωταγωνιστές του ήταν και παρέμεναν άγνωστοι, αφού στην ουσία δεν ήταν ηθοποιοί. Και ακριβώς επειδή δεν τους ήξερα, μου κατέληγαν πολύ εύκολα πειστικοί.

Θα προσπαθήσω να ακολουθήσω την σκέψη σου!
Οι πολλοί γνωστοί ηθοποιοί σου χαλάνε την μαγεία μιας ταινίας. Δηλαδή δεν μπορείς να βλέπεις τον Μπαρτ Λάνκαστερ μια φορά σαν Δον Φαμπρίτσιο, μια σαν καουμπόη και μια σαν Ντάρτο Μπαρτόλι!! Το βρίσκω λογικό και κατανοητό αλλά δεν μπορώ να το συμμεριστώ μιας και μου αρέσει να βλέπω τους αγαπημένους μου ηθοποιούς σε διάφορους ρόλους!

Τον Ντελόν από την άλλη, η πρώτη ταινία που τον θυμάμαι ήταν με τον Μπρόνσον, σε ένα χρηματοκιβώτιο να ψάχνουν κωδικούς. Και κάθε φορά που τον βλέπω, αυτή η εικόνα περνάει μπροστά μου.

Μιλάς για το "Αντίο φίλε". Πολύ αγαπημένη μου ταινία!
Ίσως από τους πιο αξιοπρεπείς ρόλους του Τσάρλς Μπρόνσον. Μου άρεσε ο συνδυασμός των 2 πρωταγωνιστών. Το αγγελικό πρόσωπο του Ντελόν από την μια, και το άγριο διαπεραστικό βλέμμα του Μπρόνσον από την άλλη.

Σε ποιες ταινίες του Σκολιμόφσκι αναφέρεσαι; έχω δει μόνο τα “Barrier (1966)” και “The Shout (1978)” και είχα κάποια στιγμή στο πρόγραμμα να δω το “Deep End”, αλλά τώρα με βάζεις σε δεύτερες σκέψεις.

Αναφερόμουν στο "The Shout" και το "Moonlight". Στην πρώτη, κάπου έχω κάνει και μια παρουσίαση!
Πάμε στο "Deep End" τώρα. Νομίζω από πλευράς ηθοποιών θα ικανοποιηθείς όπως και από το εικαστικό κομμάτι της ταινίας. Εν τέλει βλέπω να βάζεις κάτι περισσότερο από 2 και κάτι λιγότερο από 4!!!

[Φαροφύλακας]

Νικόλα, τον Βισκόντι, ο οποίος και είναι από τους πιο αγαπημένους μου σκηνοθέτες, τον προτιμώ στη νεορεαλιστική περίοδο. Τότε που οι πρωταγωνιστές του ήταν και παρέμεναν άγνωστοι, αφού στην ουσία δεν ήταν ηθοποιοί. Και ακριβώς επειδή δεν τους ήξερα, μου κατέληγαν πολύ εύκολα πειστικοί.

Θα προσπαθήσω να ακολουθήσω την σκέψη σου!
Οι πολλοί γνωστοί ηθοποιοί σου χαλάνε την μαγεία μιας ταινίας. Δηλαδή δεν μπορείς να βλέπεις τον Μπαρτ Λάνκαστερ μια φορά σαν Δον Φαμπρίτσιο, μια σαν καουμπόη και μια σαν Ντάρτο Μπαρτόλι!! Το βρίσκω λογικό και κατανοητό αλλά δεν μπορώ να το συμμεριστώ μιας και μου αρέσει να βλέπω τους αγαπημένους μου ηθοποιούς σε διάφορους ρόλους!

Έχω κι εγώ το ίδιο σύνδρομο με τον Μυρμηγκοφάγο. Για μένα είναι απλά αβανταδόρικο να μην γνωρίζω τους ηθοποιούς σε μια ταινία. Μπορώ πιο εύκολα να παρασυρθώ από την αφήγηση. Όταν βλέπω γνωστούς ηθοποιούς έχω μια διαρκή συναίσθηση πως εδώ βλέπω κάποιον να παριστάνει. Εξαιρετικά, ενδεχομένως, αλλά να παριστάνει. Ενώ όταν βλέπω άγνωστους ηθοποιούς, ακόμα και να μην ερμηνεύουν καλά (που γενικότερα, βρίσκω πως οι άγνωστοι ερμηνεύουν καλύτερα από τους γνωστούς), θεωρώ πως το όποιο παράταιρο ή αφύσικο κομμάτι είναι ένα καπρίτσιο αυτού του αυθεντικού ανθρώπου του οποίου παρακολουθώ την ιστορία.

Ακόμα μπορώ, ευτυχώς, να απολαύσω μια ταινία με γνωστούς ηθοποιούς αλλά για μένα είναι κάτι που συχνότερα θα βγει μειονεκτικό σε μια ταινία και πολύ πολύ σπανιότερα θα προσδώσει κάτι θετικό. Ειδικά με ηθοποιούς που έχουν λιώσει στο σανίδι, μπορώ πολύ εύκολα να απογοητευτώ και για παράδειγμα ο Αλ Πατσίνο από μια ηλικία και μετά, μου φαίνεται πως βγάζει μία μανιέρα και απλά είναι ο εαυτός του, ο ηλικιωμένος Αλ Πατσίνο. Δηλ. εκεί δεν μπορώ καν να δω πως παριστάνει. Βλέπω τον Αλ Παντσίνο ξεκάρφωτα σε μια ξένη ιστορία. Δηλ. θα μου φανεί τελείως λογικό αν αυτή που παριστάνει την σύζυγό του, του ζητήσει αυτόγραφο, καθώς τρώνε μαζί στο τραπέζι.


Αυτές τις μέρες που είδα απανωτά δύο ταινίες με τον Ζαν-Λουή Τρεντινιάν, (τον Κομφορμιστή και το Ένας Άντρας μια Γυναίκα) ευτυχώς, δεν χαλάστηκα. Μάλιστα απόλαυσα το γεγονός πως ο Τρεντινιάν έπαιζε δύο διαμετρικά αντίθετους άντρες.

Όπως και να έχει, χαίρομαι πολύ με νέες παραγωγές, σαν το Coherence (2013) ή το The Invitation (2015), για να πω δυο τυχαία ονόματα, όπου δεν γνωρίζω κανέναν. Εκεί ναι, νιώθω πως βλέπω αυθεντικούς ανθρώπους. Αν δω π.χ. τον Αλέν Ντελόν, δυσκολεύομαι να ξεχαστώ πως δεν βλέπω μια αναπαράσταση.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Ειδικά με ηθοποιούς που έχουν λιώσει στο σανίδι, μπορώ πολύ εύκολα να απογοητευτώ και για παράδειγμα ο Αλ Πατσίνο από μια ηλικία και μετά, μου φαίνεται πως βγάζει μία μανιέρα και απλά είναι ο εαυτός του, ο ηλικιωμένος Αλ Πατσίνο.

Φάρε αυτό μου συμβαίνει και μένα με τον συγκεκριμένο ηθοποιό.
Μετά το "scarface" νομίζω ακολουθεί συνεχώς την ίδια μανιέρα... Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχω απολαύσει ταινίες όπως το "Heat" ή το "Godfather"!

[Μυρμηγκοφάγος]

Φάρε, τη πρώτη σου παράγραφο δεν θα μπορούσα να τη γράψω καλύτερα - ακόμη και στη παρένθεση με πέτυχες

Με έβαλες και έψαξα πόσες ταινίες του Trintignant έχω δει και είναι συνολικά δέκα. Αλλά με βεβαιότητα μπορώ να σου πω ότι στις πέντε μου ήταν ήδη ανυπόφορος

Νικόλα, είναι επίσης στο “Αντίο Φίλε” που ο Μπρόνσον ρίχνει τα κέρματα στο ποτήρι με το νερό; Με βάζεις πάντως σε υποψίες, μήπως και τα ιδιαίτερα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά να με επηρεάζουν αρνητικά και να προτιμώ τους πρωταγωνιστές κοινότοπους. Αρχίζω και αναρωτιέμαι μάλιστα αν θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι και αυτός είναι λόγος προτίμησης στις παλιές ταινίες, που η ποιότητά της εικόνας τους σου επιτρέπει να έχεις αμφιβολίες.

Δηλαδή για να ακολουθήσω τη σκέψη σου, μου λες ότι παρότι θα μου καταλήξει από κακό μέχρι αδιάφορο, παραμένει καλύτερη επιλογή από το “Moonlight”. Σωστά;

[Φαροφύλακας]

Παρεμπιπτόντως, ταινίες με τον Ζαν-Λουή Τρεντινιάν είχα δει παιδί με αποτέλεσμα να έχω ξεχάσει παντελώς την φάτσα του. Οπότε, τουλάχιστον στο "Ένας Άντρας, Μια Γυναίκα", που είδα πρώτο, μου ήταν ένας άγνωστος! Ιδού το αβαντάζ.

[Μυρμηγκοφάγος]

και άρα αυτό, δεν έψαξες να το ξαναδείς