Εκεί λοιπόν περί τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ΄70 ήρθα σε επαφή με όλους τους γνωστούς σούπερ ήρωες της Marvel και της D.C. Θυμάμαι μάλιστα εκείνη περίπου την εποχή να προβάλλονται στην τηλεόραση οι κλασικές πλέον σειρές με τον Μπάτμαν, τον Χαλκ- που υποδυόταν ο Λου Φερίνιο - και κάποια αποσπασματικά επεισόδια με τον Spiderman.
Ώσπου το 1978 γυρίζεται για πρώτη φορά σε κινηματογραφική ταινία ο πρώτος υπερήρωας που σχεδιάστηκε ποτέ σε κόμιξ, ο Σούπερμαν με τον Christopher Reeve στον ομώνυμο ρόλο.
Από κει και μετά τα πράγματα ακολούθησαν τον δρόμο τους. Πολλοί ήρωες, καθώς επίσης και κόμικς σειρές, μεταφέρθηκαν από τα πενάκια των δημιουργών τους στο χαρτί στην μεγάλη οθόνη, δημιουργώντας έτσι ανάμικτα συναισθήματα σε όλους όσους ήταν λάτρεις των εικονογραφημένων τους περιπετειών, λόγω της σωστής η μη απόδοσης τους.
Εξ’ ου λοιπόν και ο τίτλος τους νήματος. Από την 9η τέχνη που θεωρείται η τέχνη του κόμικς, στην 7η του κινηματογράφου.
Ας θυμηθούμε λοιπόν μαζί αυτές τις ταινίες κάνοντας κάποια σχόλια για την κινηματογραφική τους απόδοση.
Ξεκινάω φυσικά με το «Superman» που σκηνοθέτησε ο Richard Donner το 1978 με τον Christopher Reeve στον ομώνυμο ρόλο και τους Marlon Brando, Gene Hackman.
Ο Christopher Reeve πρωταγωνίστησε και στις τρεις συνέχειες της ταινίας, Σούπερμαν ΙΙ το 1980, Σούπερμαν ΙΙΙ το 1983 και Σούπερμαν ΙV το 1987. Στην πέμπτη συνέχεια, που έκανε πρεμιέρα στις 21 Ιουνίου 2006, με τίτλο "Ο Σούπερμαν επιστρέφει", τον υπεράνθρωπο ενσάρκωσε ο Μπράντον Ρουθ.
(Η έκτη ταινία του Σούπερμαν αναμένεται να βγει στις σκοτεινές αίθουσες το καλοκαίρι του 2013, με τίτλο "Man of Steel" και σκηνοθέτη τον Ζακ Σνάιντερ).
Επόμενη αναφορά μου είναι ο «Κόναν ο βάρβαρος» μια κινηματογραφική ταινία του 1982 σε σκηνοθεσία του Τζον Μίλιους. Το σενάριο του έργου βασίζεται στις ιστορίες του Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ με ήρωα τον ομώνυμο χαρακτήρα και διαμορφώθηκε από τον Όλιβερ Στόουν και τον Τζον Μίλιους.
Στον ομώνυμο ρόλο εμφανίζεται ο Arnold Schwarzenegger κάνοντας έτσι την πρώτη του ουσιαστικά κινηματογραφική επιτυχία που θα τον καθιερώσει διεθνώς. Θεωρώ πως σ’ αυτή την ταινία έχει δώσει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, επειδή δεν χρειάστηκε να μιλήσει καθόλου.
(Θυμάμαι πως όταν πρωτοπαίχθηκε την είχα παρακολουθήσει όρθιος, λόγω του κόσμου που είχε προσέλθει για να την δει δημιουργώντας έτσι το αδιαχώρητο στον κινηματογράφο. Μία από τις αγαπημένες μου ταινίες του είδους).
Περιμένω και τις δικές σας προτιμήσεις.
Ποιό θα ήταν το κουλό;
