Η ταινία "Σιντ και Νάνσυ" του Alex Cox (1986) έχει ως θέμα της, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, την ζωή των ονομάτων του τίτλου της, και συγκεκριμένα του μπασίστα των Sex Pistols, John Simon Ritchie κοινώς Sid Visious και της κοπελιάς του Nancy Laura Spungen. Η ταινία περιγράφει τη ζωή του Sid, την γνωριμία του με την Nancy, που εκτελούσε και χρέη μάνατζερ, και την τραγική τους κατάληξη.
Πολυ καλη ταινια για ενα ξεχωριστο ανθρωπο. Τη συνιστω ανεπιφυλακτα.
Ελεύθερα βασισμένοι στην βιογραφία του Dave Van Ronk ( 30 Ιουνίου 1936 – 10 Φεβρουαρίου 2002) γνωστού και ως Mayor of MacDougal Street, οι Τζόελ και Ήθαν Κόεν με την ταινία Inside LLewyn Davis (2013) μας ταξιδεύουν στην φολκ-ροκ μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης των ‘60s. Διατηρώντας τους γνωστούς χαμηλούς τόνους και με το γνωστό σαρδόνια ειρωνικό τους ύφος οι αδελφοί Κόεν περιγράφουν την απελπισμένη προσπάθεια του ελπιδοφόρου συνθέτη και τραγουδιστή Llewyn Davis να προσδιορίσει την ζωή και την καριέρα του. Μια απολαυστική κινηματογραφική ωδή στο χειμωνιάτικο Μανχάταν και στο κυνήγι του αμερικάνοκου ονείρου.
So come up to the lab, and see what's on the slab, I see you shiver with anticipation. But maybe the rain, is really to blame, so I'll remove the cause ... but not the symptom.
Μια ταινία για τον Hendrix θα ήταν οπωσδήποτε πρόκληση για κάθε σκηνοθέτη. Ο John Ridley (βραβευμένος με Όσκαρ σεναρίου το 2014, για το αμφιλεγόμενο “12 Years a Slave”) το τόλμησε τελικά στην δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του και μας χάρισε το "Jimi : All Is by My Side" ( "Η τύχη είναι με τους βιρτουόζους" όπως αποδόθηκε στην γλώσσα μας).
Σε αντίθεση με άλλες, αναλόγου περιεχομένου, κινηματογραφικές βιογραφίες, το φιλμ του Ridley δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί αμιγώς μουσικό, εξαιτίας της ολοκληρωτικής απουσίας των τραγουδιών του Hendrix, μετά την άρνηση του περιβάλλοντός του να παραχωρήσει τα σχετικά δικαιώματα για τη χρήση τους.
Τοποθετημένη χρονικά στα μέσα της δεκαετίας του ’60, η υπόθεση ακολουθεί την πορεία του μουσικού θρύλου από τα πρώτα του βήματα στα μισογεμάτα κλαμπ της Νέας Υόρκης, μέχρι και την σταδιακή του ανάδειξη σε φαινόμενο της εποχής του – και των εποχών που ακολούθησαν – μετά το ταξίδι του στο ψυχεδελικό Λονδίνο, εκεί οπού η καριέρα του άνθησε, λίγα χρόνια πριν το άδοξο τέλος του.
Η ταινία ξεκινά με την προετοιμασία της συναυλίας του Jendrix στο Saville Theatre στο Λονδίνο στις 4 Ιουνίου του 1967 - που ανοίγει με το Sgt. Pepper's Lonley Hearts Club Band, από το ομώνυμο άλμπουμ των Beatles που μόλις είχε κυκλοφορήσει. (Στην συναυλία παρευρίσκοντο οι George Harrison και Paul Mc Cartney). Στην συνέχεια γίνεται μια αναδρομή ένα χρόνο πριν, όπου βλέπουμε τον Χέντριξ να παίζει κιθάρα στο Cheetah Club στην Νέα Υόρκη το 1966 με τους Curtis Knight and the Squires. Η γνωριμία του την Λίντα Κιθ (που εκείνη την εποχή είχε ερωτική σχέση με τον Keith Richard των Rolling Stones) καθορίζει την μετέπειτα πορεία του, αφού στάθηκε η αιτία να τον γνωρίσει στον Bryan 'Chas' Chandler, μετέπειτα μάνατζερ των "The Jimi Hendrix Experience".
Στις 24 Σεπτεμβρίου 1966, ο Τζίμι Χέντριξ έφθασε στο Λονδίνο και τις επόμενες ημέρες έκανε οντισιόν για μπασίστα και ντράμερ. Στις 29 του μήνα γνώρισε τον Νόελ Ρέντινγκ, ο οποίος ανέλαβε το μπάσο ενώ μέχρι τότε έπαιζε κιθάρα, και μία εβδομάδα αργότερα τον ντράμερ Μιτς Μίτσελ. Στις 1 Οκτωβρίου εμφανίζεται στο Regent Street Polytecnic με τον Eric Clapton. Η ταινία επικεντρώνεται κυρίως εκείνη την εποχή και λίγο πριν από την θρυλική παρουσία του Hendrix στο Monterey Pop Festival τον Ιούνιο του 1967, που τον απογείωσε.
Το “Jimi: All Is by My Side” αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση, καθώς δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε, πως η απουσία του μουσικού του πυρήνα, λειτουργεί μάλλον αποτελεσματικά για την αναπαράσταση μιας μόνο στιγμής από τη πολυτάραχη ζωή μιας σπουδαίας προσωπικότητας. Μερικά από τα δυνατά σημεία της ταινίας είναι αναμφίβολα η φωτογραφία του Tim Fleming, ζεστή και με μια σχεδόν ονειρική αχλή που αναδεικνύει έξοχα τη vintage αισθητική της εποχής, καθώς και τα υπέροχα κοστούμια της Leonie Prendergast. Αν και σε μεγάλο βαθμό η έλλειψη της αυθεντικής μπλουζίστικης εμπειρίας στερεί από την ταινία το μουσικό υπόβαθρο που θα μπορούσε να την απογειώσει, εντούτοις το αποτέλεσμα δικαιώνει ανά στιγμές ακόμη και τους πιο απαιτητικούς θαυμαστές του Hendrix, χάρη στην ερμηνεία του André Benjamin που μαγνητίζει. Αν και ο Andre Benjamin περιορίζεται αναγκαστικά σε μια μίμηση του Hendrix ως μουσικού (σε συνέντευξή του ο ίδιος δήλωσε πως έτσι κι αλλιώς είναι τρομερά κακός στη κιθάρα), εντούτοις αυτό δεν τον εμποδίζει από το να δώσει μια «στέρεη» ερμηνεία, απεικονίζοντας με αυτοπεποίθηση και περίσσεια πειθώ, ένα όνομα που για πολλούς δε θα μπορούσε κανείς να υποδυθεί επί της μεγάλης οθόνης.
Σίγουρα ενδιαφέρουσα για τους fans του αμερικανικού ειδώλου, η ταινία του Ridley κατορθώνει να αποτελέσει μια, συνολικά, όμορφη προσθήκη στο είδος της μουσικής βιογραφίας. Μια ταινία για τους λάτρεις της εποχής και του μοναδικού άστρου τού πρόωρα χαμένου ήρωά της. ( Ο Jimi Hendrix πέθανε στις 18 Σεπτεμβρίου του 1970. Ήταν τότε 28 χρονών).
So come up to the lab, and see what's on the slab, I see you shiver with anticipation. But maybe the rain, is really to blame, so I'll remove the cause ... but not the symptom.
Για το Get on up δεν θα γράψω και πολλά, γιατί το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας δεν το είδα … το χόρεψα. Θα αφηγηθώ μόνο μια ιστορία που έχει συμβεί και για την οποία γίνεται λόγος στην ταινία. Το 1964 οι The Famous Flames θα έπαιζαν στο The Legendary TAMI Show Performance. Μετά απ’ αυτούς θα έπαιζε ένα νέο ανερχόμενο γκρουπ ονόματι The Rolling Stones, σε μία από τις πρώτες τους εμφανίσεις στην Αμερική. (Στο You Tube υπάρχουν αποσπάσματα από αυτό το show για όποιον ενδιαφέρεται να εμβαθύνει περαιτέρω). Η αγάπη του Mick Jagger για τον τραγουδιστή των Famous Flames ήταν τέτοια που 50 χρόνια μετά ανέλαβε την παραγωγή της εν λόγω ταινίας. Κλείνω λέγοντας ότι, εντάξει, υπήρξε ο «Βασιλιάς» που άλλαξε τα μουσικά δεδομένα της εποχής του, αλλά ο «Νονός» ήταν, είναι και θα είναι αξεπέραστος, ο μοναδικός καλλιτέχνης στην ιστορία της pop μουσικής που τα τραγούδια του έχουν σαμπλαριστεί τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλον καλλιτέχνη. (Και φυσικά από μία τέτοιου είδους ταινία δεν θα ήταν δυνατόν να απουσιάζει ένας Blues Brother).
So come up to the lab, and see what's on the slab, I see you shiver with anticipation. But maybe the rain, is really to blame, so I'll remove the cause ... but not the symptom.
Μια ταινία για την ζωή του μεγάλου Γερμανού συνθέτη Λ.Β. Μπετόβεν. Η ταινία κυρίως εστιάζει στον έρωτα του Μπετόβεν με μια μυστηριώδη γυναίκα και στην έμπνευση του συνθέτη για το magnum opus του την "9η Συμφωνία"... Το ιστορικό στοιχείο δλδ εμπλέκεται με την μυθοπλασία.
Ο Γκάρυ Όλντμαν στον ρόλο του Μπετόβεν είναι πολύ καλός, αλλά εμένα μου φαίνεται (όπως και σε όλες τις ταινίες που πρωταγωνίστησε) κομματάκι υπερβολικός! Φυσικά το σάουντρακ της ταινίας είναι γεμάτο από τις μελωδίες του Γερμανού μουσουργού και είναι απολαυστικό!
Ο ασυμβίβαστος (1979) Ήμι-βιογραφική ταινία για την ζωή του Παύλου Σιδηρόπουλου με αρκετά στοιχεία μυθοπλασίας και πολλές αυθαιρεσίες...
Ουσιαστικά η ταινία αφηγείται την ζωή ενός μουσικού, του Παύλου, ο οποίος προσπαθεί να αναδειχθεί στο μουσικό στερέωμα της Ελλάδας. Ο Παύλος είναι καλός μουσικός, προβληματισμένος, ευαίσθητος, ρομαντικός και κυρίως σε συνεχή κόντρα με τον μικροαστισμό. Η ταινία έχει κάποια ιστορική αξία μιας και βλέπουμε τον ίδιο τον Σιδηρόπουλο στην μοναδική κινηματογραφική του εμφάνιση μαζί με αρκετούς γνωστούς ηθοποιούς όπως ο Σταύρος Ξενίδης και η Βέρα Κρούσκα.
Σε όλη την ταινία δεν ακούγεται κανένα τραγούδι του Σιδηρόπουλου, εκτός από μια σκηνή που ο Παύλος παίζει μια καινούργια σύνθεση του στην κιθάρα στην φίλη του. Ουσιαστικά παίζει στην κιθάρα του το "Που να γυρίζεις". Όλα τα τραγούδια είναι συνθέσεις του Ανδρέα Θωμόπουλου και του Γιώργου Θεοδωράκη, ενώ το κομμάτι σήμα κατατεθέν είναι το πασίγνωστο πια "Να μ' αγαπάς"... Επίσης μέσα στα τραγούδια της ταινίας υπάρχει και το "Κάποτε θα 'ρθουν", ένα κομμάτι σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.
Excuse me... I dislike being touched... an Eastern prejudice
Εχω δει μονο τα δυο πρωτα προς το παρον, αλλα εχουν βγει προσφατα κι αλλες δυο ταινιες που ηταν μαλιστα υποψηφιες για Χρυσες Σφαιρες και αλλα βραβεια...
