Οι σκέψεις μου για την ταινία, τώρα που πέρασε καιρός.

[Φαροφύλακας]

Υπάρχουν ταινίες, που αν δεν τις είχα βαθμολογημένες στην imdb, ούτε θα θυμόμουν πως τις έχω δει. Και βλέποντας τον τίτλο ή και τις δυο σειρές πλοκή εκεί, μπορεί να μην μπορέσω να θυμηθώ καν περί τίνος πρόκειται, κι από περιέργεια ρίχνω το τρέιλερ στο youTube για να πω «Α, ναι, αυτή.»

Κι είναι άλλες, που επιστρέφουν στην σκέψη μου σε ανύποπτο χρόνο, κι ίσως ξανά και ξανά, για την αίσθηση, την αισθητική, κάποια σκηνή, κάποιο πάθος, για έναν ή και περισσότερους λόγους.

Σήμερα, μου ήρθε πάλι κατά νου «ο Νότος», El Sur, τον οποίο είδα πριν έναν χρόνο και κάτι.

Μια ιστορία τυλιγμένη στην γλυκιά αχλή της ανάμνησης, που μπερδεύεται πια σε δική μου θολή ανάμνηση.

Οι παιδικές αναμνήσεις, που μοιάζουν ξένες, που είναι ξένες, αφού μεγαλώσαμε σε κάτι διαφορετικό από το παιδί που υπήρξαμε.

Ο ιδιαίτερος πατέρας, όπως ήταν ο δικός μου, αν και διαφορετικός, με περισσότερα πάθη και λάθη, ή έστω, διαφορετικά. Αναμνήσεις από κάποια βόλτα ή κάποια ταβέρνα ή κάποια γειτονιά, ή ένα μπαλκόνι, σε μια άλλη ηλικία και μέσα σε έναν άλλο κόσμο.

Κι εκείνο το γράμμα, το εραστών, ύστερα από τόσα χρόνια. Πάντοτε μου έκανε μια τόσο βαθιά εντύπωση αυτό το σμίξιμο με κάποιον ξένο, όπου ο ένας βυθίζεται μέσα στον άλλον και χάνονται μαζί, για μια στιγμή πέρα από τον χώρο, τον χρόνο, τον πολιτισμό, την ντροπή, το ψέμα ή την αλήθεια. Και χρόνια αργότερα μοναχά υποπτεύεσαι ένα στίγμα στον χάρτη και καμιά φορά φαντασιώνεσαι μια τυχαία συνάντηση, ή πράγματι, μπορείς να αφήσειςς ένα μήνυμα, από τον έναν στον άλλον, όμως πόσο παράξενο αφού δεν υπάρχει πια κάτι από αυτό που οι δύο υπήρξαν.

Κι ο Νότος, μακρινός και ακαθόριστος, όπως σε μια άλλη περίσταση μπορεί να είναι βορράς, κάποια μακρινή γεωγραφία με την οποία υπάρχουν δεσμοί, για κάπου που εσύ μοναχά άκουγες κι ακούς ιστορίες για εκεί και ποτέ δεν πήγες. (Και δεν υποπτεύεσαι πως θα μια μέρα θα πας και θα ζήσεις. Κι έπειτα θα φύγεις ξανά.)