Τίτλος: Τα Τσακάλια
Έτος παραγωγής: 1981
Σκηνοθέτης: Γιάννης Δαλιανίδης
Σενάριο: Γιάννης Δαλιανίδης
Ηθοποιοί: Σταμάτης Γαρδέλης, Σπύρος Καλογήρου, Σοφία Αλιμπέρτη, Πάνος Μιχαλόπουλος, Γιώργος Ρήγας, Αθηνά Τσιλύρα
Διάρκεια: 103΄
imdb
Υπόθεση
Σε μία τηλεοπτική εκπομπή αφιερωμένη στο πρόβλημα των ναρκωτικών, ο Γιώργος αφηγείται την ιστορία της ζωής του η οποία ήταν βουτηγμένη στον βούρκο των ναρκωτικών και της εγκληματικότητας. Η ταραγμένη σχέση του με την οικογένεια του, οι ληστείες, τα ναρκωτικά θα ξαναζωντανέψουν και η αφήγηση θα δώσει μια απάντηση στο αν η αγάπη μπορεί να σώσει τελικά.
'Αποψη
Η συγκεκριμένη ταινία πρέπει να είναι γνωστή σε όλους αφού όταν βγήκε στις αίθουσες έκανε κυριολεκτικά πάταγο για την εποχή της. Αρκετά χρόνια μετά ήταν πάντα μέσα στις πρώτες ταινίες στις ενοικιάσεις των video club. Αλλά και τα μετέπειτα χρόνια οι ενοικιάσεις dvd έδειχναν να υπάρχει μια διαχρονικότητα ενώ σκηνές και εκφράσεις απο την ταινία έμειναν μέχρι τις μέρες μας. Δεν θα φανταζόμουν όμως ποτέ ότι πριν λίγο στον δρόμο θα άκουγα δύο παιδιά 16-17 χρονών να σχολιάζουν την ταινία θετικά ευχόμενοι μάλιστα να ήταν τότε η εφηβεία τους. Αυτό ακριβώς το περιστατικο με έκανε να παρουσιάσω την ταινία.
"Τα τσακάλια" είναι η πρώτη ταινία (τουλάχιστον από αυτές που έμειναν γνωστές) από μία σειρά ταινιών που θα αποτυπώσουν την αισθητική της νεολαίας της δεκαετίας του 80, μιας δεκαετίας παράξενης, και μιας γενιάς μπερδεμένης που όπως είχε πει ο Πορτοκάλογλου "χούντα δεν γνώρισε μα ούτε ελευθεριά". Μηχανές με θορυβώδεις εξατμίσεις, εκκεντρικό ντύσιμο, ντίσκο, ξενύχτια, ποτά, βωμολοχίες, κακή σχέση με την οικογένεια ήταν η ζωή μιας μερίδας της νεολαίας τότε που άλλοτε σταματούσε εκεί και άλλοτε συνέχιζε με τον δρόμο των ναρκωτικών που βρίσκονταν σε απόγειο και ακολουθούταν από ληστείες κ.λπ. Βέβαια όσοι ήταν νέοι τότε γνωρίζουν ότι παρόλο που κατάσταση ακούγεται τραγική ήταν σαφώς πολύ πιο ασφαλής από ότι η σημερινή ζωή και βεβαίως δεν αφορούσε το σύνολο της νεολαίας τουλάχιστον το κομμάτι κατά το οποίο τα πράγματα ξέφευγαν.
Ο Γιάννης Δαλιανίδης θα δημιουργήσει μια ταινία cult αισθητικής, απλοϊκή σε ότι αφορά το τεχνικό κινηματογραφικό μέρος, αλλά θα κατορθώσει να δημιουργήσει είδωλα μια γενιάς που θα κρατήσουν αρκετά χρόνια. Ο Γαρδέλης, ο Μιχαλόπουλος, η Αλιμπερτη και πολλοί ακόμη θα μεσουρανήσουν για τα επόμενα χρόνια στον Ελληνικό κινηματογράφο. Μεγάλο μέρος της ταινίας είναι ρεαλιστικό και αποτυπώνει σίγουρα μια πραγματικότητα που αν και δεν αφορούσε όλη την νεολαία σαφώς ήταν υπαρκτό. Από την άλλη οι ταινία αυτή και κάποιες που ακολούθησαν επηρέασαν σαφώς την ίδια την πραγματικότητα τόσο στην στάση πολλών νέων όσο σε λεπτομέρειες πολλούς, όπως ενδυματολογικές προτιμήσεις, επιλογή μηχανής, τρόπο ομιλίας κ.λπ.
Με κινηματογραφικά κριτήρια η ταινία δεν λέει κάτι ειδικά για τα σημερινά δεδομένα. Για τους λάτρης όμως των cult παραγωγών καθώς και για όσους έζησαν εκείνη την περίοδο ως νέοι νομίζω ότι αξίζει τον κόπο όπως επίσης θα έχει "ιστορικό" ενδιαφέρον να την δουν οι αρκετά νεώτεροι αν δεν την έχουν δει.
Είναι σαφές ότι αυτό το είδος των ταινία δεν μπορεί να αρέσει σε όλους. Πλέον οι "κουλτουριάρηδες" έχουν αποκηρύξει τέτοιου είδους ταινίες ως μη ποιοτικές αν και πολλοί από αυτούς εκείνα τα χρόνια πρωτοστατούσαν σε αυτή την αισθητική. Για αυτό και είναι δύσκολο να πεισθώ ότι τότε δεν είδαν την ταινία κάμποσες φορές και δεν γούσταραν και ότι δεν τους έμειναν κάποιες από τις ιστορικές ατάκες:
