Τίτλος: Ο ασυμβίβαστος
Έτος παραγωγής: 1979
Σκηνοθέτης: Ανδρέας Θωμόπουλος
Σενάριο: Ανδρέας Θωμόπουλος
Ηθοποιοί: Μπέτυ Λιβανού , Παύλος Σιδηρόπουλος , Σταύρος Ξενίδης , Κώστας Βρεττός , Βέρα Κρούσκα
Υπόθεση
Ο Παύλος είναι ένας νέος γεμάτος όνειρα, ενέργεια και αμφισβήτηση για το κατεστημένο. Θα παρατήσει τις σπουδές του και θα ψάξει τα όνειρα τους σαν μουσικός του δρόμου. Εκεί θα γνωρίσει τον Απόστολο τον Φλου και μαζί θα πορευτούν. Παράλληλα μετά από διάφορες ερωτικές περιπέτειες ερωτεύεται την Ειρήνη και μετά τον θάνατο του πατέρα του έρχεται στο δίλημμα της ενσωμάτωσης στο κατεστημένο ενάντια στην ασυμβίβαστη ζωή.
Άποψη
Το 1979 ο Αντρέας Θωμόπουλος, ο οποίος ως τότε είχε κάποια ταινία και κάποιους μουσικούς δίσκους στο ενεργητικό του θα γυρίσει μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Παύλο Σιδηρόπουλο που τότε βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του. Το συγκρότημα του, οι "Σπυριδούλα" είχαν ήδη κυκλοφορήσει τον δίσκο "Φλου" έναν δίσκο που έμελε να σηματοδοτήσει την Ελληνική ροκ σκηνή, με καθαρό ηλεκτρικό ήχο και στίχο που τσάκιζε. Όπως είναι ΄λογικό ο "ασυμβίβαστος" Παύλος ξαφνιάζεται και διστάζει από την πρόταση να πρωταγωνιστήσει σε μία ταινία αλλά τελικά δέχεται. Αν και ήταν αναμενόμενο η ταινία να επιτύχει, τουλάχιστον στους κόλπους της νεολαίας λόγω της συμμετοχής του Παύλου, εκείνη δεν θα βρει ανάλογη ανταπόκριση από το κοινό. Ίσως γιατί σαν ταινία, ανεξάρτητα από την συμμετοχή του Σιδηρόπουλου και των εξαιρετικών Λιβανού, Κρούσκα, Βρετού και Ξενίδη, είναι χλιαρή, χωρίς ρυθμό, με με αβεβαιότητα. Η νωθρότητα αυτή δεν την περνάει ούτε σαν cult παραγωγή που πάλι θα είχε ένα κοινό. Η παρουσία του Σιδηρόπουλο δεν μπόρεσε να ανατρέψει το κλίμα αφενός μεν γιατί δεν κατόρθωσε να περάσει σαν αυτοβιογραφική (κάτι για το οποίο έγινε προσπάθεια αλλά είναι γνωστό πως δεν ισχύει, παρόλο που η ζωή του ήρωα έχει κάποια κοινά με του Παύλου) και αφετέρου γιατί τα τραγούδια ήταν ενά εντελώς διαφορετικό στυλ, πολύ νωθρό και ακουστικό σε σχέση με την ένταση και τον ηλεκτρικό ήχο για τον οποίο αγαπήθηκε ο Σιδηρόπουλος. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αντίθεση με το τι επικρατεί, τα τραγούδια της ταινίας τα οποία δεν είναι του Παύλου, δεν έχαιραν μεγάλης εκτίμησης στο κοινό του, ενώ έγιναν επιτυχίες από το πλατύ κοινό μετά τον θάνατο του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Να μ' αγαπάς" τραγούδι που ο Σιδηρόπουλος δεν πρέπει να τραγούδησε ποτέ ξανά και το οποίο του χρεώθηκε ως αντιπροσωπευτικό χωρίς να είναι.
Καθώς όμως εκείνα τα χρόνια οι καταγραφές εικόνων ήταν κάτι σπάνιο, η ταινία προσφέρει την δυνατότητα στους λάτρες του Σιδηρόπουλου, ειδικά τους νεώτερους να δουν την εικόνα του και να τον ακούσουν να ερμηνεύει μοναχικά με την κιθάρα του. Παλιά για αυτό τον λόγο είχα δει την ταινία 4 φορές. Έτσι αν κάποιος γούσταρε τον Σιδηρόπουλο θα δει την ταινία ευχάριστα. Η πιο χαρακτηριστική σκηνή της είναι η παρακάτω:
