Birdman (2014)

[Κόρτο Μαλτέζε]

Στο ότι ενώ εσύ (αν κατάλαβα σωστά) θεωρείς ότι ο ρόλος του Κίτον κακώς δεν έμεινε στους υπερήρωες αλλά θέλησε να δοκιμαστεί σε κάτι ποιοτικότερο, εγώ θεωρώ ότι είχε κάθε δικαίωμα να δοκιμαστεί και σε κάτι άλλο, αλλά οι προκαταλήψεις δεν θα αφήσουν ποτέ τον κόσμο της "ποιότητας" να τον δει παρά σαν έναν εμπορικό ηθοποιό που πάει να μας ξεγελάσει για το ποιος είναι.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Στην ταινία πάντως φαίνεται πεντακάθαρα πως ούτε το ταλέντο του Σίνερ έχει αλλά και ότι ο κόσμος τον έχει αγαπήσει γιαυτό που ο ίδιος αρνείται να παραδεχθεί...
Άρα σημασία έχει πως αντιλαμβάνεται και μας δίνει ο Ιναρίτου την όλη ιστορία...

Που ακριβώς λέει ότι ο κόσμος της ποιότητας δεν θα τον δεχθεί ποτέ;;;
Η κριτικός τον απορρίπτει λόγω εμμονών.... Η οποία δεν το έχει σε τίποτα να θάψει και τον Έντουαρτ Νόρτον...

[Κόρτο Μαλτέζε]

1. Η ταινία νομίζω ότι δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση για το μέγεθος του ταλέντου του Κίτον (ή τουλάχιστον δεν θυμάμαι εγώ)
2. Η εφημερίδα παίρνει συνέντευξη από τον Νόρτον υπερτονίζοντας την σημασία του δεύτερου ρόλου του στην παράσταση και υποβαθμίζοντας την συμβολή του Κίτον παρόλο που ο Νόρτον είναι ένας απλός (έστω ταλαντούχος) ερμηνευτής, ο Κίτον έχει στήσει όλη την παράσταση
3. Η ταινία υπερτονίζει σε διάφορες σκηνές την χοντροκομμένη συμπεριφορά του Νόρτον προς τους συνεργάτες του. Μπορεί λοιπόν οι καλλιτεχνικές του επιλογές να αντανακλούν ποιότητα, αυτές όμως είναι απλά το λούστρο.
4. Φαίνεται καθαρά ότι η ποιοτική φήμη του Νόρτον, πέρα από τις επιλογές και το ταλέντο βοηθήθηκε και από τις καλές δημόσιες σχέσεις του.
5. Η "ποιότητα" εκπροσωπείται από την Ταμπίθα η οποία προσπαθεί να θάψει τον Κίτον όποτε της δωθεί η ευκαιρία βασισμένη σε "αντικειμενικά" κριτήρια τα οποία τελικά αντανακλούν υποκειμενικές παραδοχές. Το ότι τελικά δεν θάβει το εγχείρημα τελικά είναι αποτέλεσμα του αυτοτραυματισμού του Κίτον που θεωρήθηκε τολμηρή καλλιτεχνική άποψη, άρα από λάθος ερμηνεία της πρόθεσης του δημιουργού.
6. Άσχετο με την ίδια την ταινία, αλλά ενδεχομένως όχι εντελώς άσχετο, σε κριτική για τις ταινίες του Ινιαρίου έχω διαβάσει ότι δεν δικαιούται ο Ινιαρίτου να γυρίζει ταινίες κοινωνικού προβληματισμού γιατί γυρίζει και διαφημιστικά για ακριβά καταναλωτικά αγαθά, άρα πώς μπορεί αυτός που γυρίζει διαφημίσεις για τα φράγκα να το παίζει καλλιτέχνης.

Με δεδομένο ότι εγώ δεν έχω γίνει πάπας ακόμα για να έχω το αλάθητο μπορεί να έχω εγώ άδικο και τώρα. Το καλό με ένα έργο τέχνης είναι ότι μπορεί διαφρέτικά άτομα να εστιάσουν σε διαφορετικά σημεία και να βγάλουν διαφορετικά συμπεράσματα. Δεν είναι έτσι;

[Νικόλας Δε Κιντ]

To αδιαφιλονίκητο ταλέντο του Νόρτον φαίνεται καθ' όλη την διάρκεια της ταινίας... Πως προσπαθεί να εξηγήσει στον πρωταγωνιστή να γίνεσαι ένα με τον ρόλο που παίζεις. Μέχρι που κάποια στιγμή το αντιλαμβάνεται και ο Ριγκαν. Δλδ, δεν φτάνει μόνο να έχεις την διάθεση, τα χρήματα και την όρεξη για να μεταπηδήσεις από ένα είδος τέχνης σε ένα άλλο...

Ο Νόρτον πήγε μόνος του στην εφημερίδα και έκανε την συνέντευξη... Ο Ρίγκαν από την άλλη έδινε συνέντευξη τύπου σε 5 δημοσιογράφους μαζί, οι οποίοι τον αντιμετώπιζαν ως Birdman...

Η ταινία θεωρώ πως δείχνει ότι οι ταλαντούχοι άνθρωποι είναι και εκκεντρικοί. Κάτι που είναι αρκετά γνωστό στους καλλιτεχνικούς και όχι μόνο κύκλους... Δεν πά να ήταν ο Ρίγκαν η Μητέρα Τερέζα!! Αυτό δεν έχει καμια σχέση με τις υποκριτικές του ικανότητες!!

Που φαίνεται πως ο Νόρτον έγινε γνωστός από PR;;;

Η κριτικός θεατρου δεν εκπροσωπεί την ποιότητα. Γιαυτό και ο Νόρτον της θυμίζει τι έλεγε ο Φλομπερ για τους κριτικούς τέχνης!!! Με τους κριτικούς δλδ τα έχουν όλοι οι δημιουργοί όχι με την ποιότητα αυτής καθαυτής της τέχνης... Ίσως να είχε και προσωπικά βιώματα ο Ιναρίτου!

Αυτό που λες με τα διαφημιστικά δεν το ξέρω... Πιθανώς και να είναι ένα βίωμα του σκηνοθέτη... Πάντως στην δικιά του περίπτωση απέδειξε πως μάλλον μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο από διαφημίσεις!!

[Φαροφύλακας]

Καταρχήν, να σημειώσω κι εγώ πως η ταινία θίγει το θέμα των κριτικών, οι οποίοι στείροι οι ίδιοι, κάθονται μέσα από την ασφάλεια μιας στήλης και αποφαίνονται, βάσει προσωπικής αντίληψης κι όχι αντικειμενικών κριτηρίων, για τον ποιόν της τέχνης σαν συμπαντικές αυθεντίες. Προσωπικά, θεωρώ την ύπαρξη των κριτικών πιο άσκοπη κι απ’ τους παπάδες.


Τώρα όσον αφορά αυτό:

Και εδώ νομίζω πως δεν είναι κακό κάποιος να δεχτεί την θέση του μέσα στο καλλιτεχνικό στερέωμα.. Όταν ο κόσμος σε έχει αγαπήσει σαν Μπάτμαν δεν χρειάζεται να τον πείσεις ότι πρέπει να σε αγαπήσει και σαν "Μάκβεθ" ή σαν "Οιδίποδα"...

να πω πως με βρίσκει να διαφωνώ. Πιστεύω πως ο καθένας, στην τέχνη, έχει ως κύριο ορμητήριο μια εσωτερική ανάγκη (αν όχι αρρώστια) για έκφραση και μπορεί να δοκιμάζει ό,τι θέλει κι όπως θέλει και, στην τελική, σε όποιον αρέσει. Εγώ μπορεί να μην αγάπησα κάποιον σαν Μπάτμαν και τελικά να βρεθώ να τον αγαπώ σαν Μάκβεθ. Ή να τον αγαπήσω καί έτσι καί αλλιώς. Γιατί να μπει μια πρόληψη (ή κι ένας κριτικός) ανάμεσα σε μένα κι αυτόν τον άνθρωπο; Τί μπορεί να αφορά τους υπόλοιπους η δική μας προσωπική σχέση;

Για εμένα στην υπόθεση «Ρουβάς στην Επίδαυρο» εκτός τόπου δεν ήταν ο Ρουβάς αλλά άνθρωποι σαν την Χρυσούλα Διαβάτη που ωρύονταν για την τέχνη, τόσο που σε έκανε να αναρωτιέσαι τελικά τί διάολο καταλαβαίνουν από τέχνη —άνθρωποι της τέχνης οι ίδιοι— όταν με τον τρόπο τους σχεδόν φτάνουν να την αστυνομεύουν. Δηλ. το επόμενο χειρότερο είναι να καταφέρεις να εμποδίσεις ένα έργο (π.χ. τον Ρουβά στην Επίδαυρο) όπως π.χ. η Χρυσή Αυγή κατάφερε να ακυρώσει την παράσταση «Corpus Christi».

Τώρα, όσον αφορά τον Κίτον, εμένα μου άρεσε πολύ η ερμηνεία του. Για μένα ενσάρκωσε με τον καλύτερο τρόπο έναν φύσει καλλιτέχνη, ο οποίος οδηγείται από μια εσωτερική ανάγκη κι επενδύει όλο του τον εαυτό σε μια δημιουργία παίζοντας τα πάντα σαν παίκτης, κι η οποία τον σμπρώχνει σε ένα εσωτερικό παραλήρημα και τον αφήνει να ακροβατεί στα όρια της ψυχικής ισορροπίας.

[Νικόλας Δε Κιντ]

"Έκαστος εφ' ω ετάχθη" έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι...

Επίσης ο ηθοποιός (Leonard Nimoyn) που ενσάρκωνε τον Σποκ στο Σταρ Τρεκ, θεωρούσε πάντα πως αυτός ο ρόλος του στέρησε την δυνατότητα να ασχοληθεί και με άλλα είδη κινηματογράφου/θεάτρου.
Κάθισε λοιπόν και έγραψε ένα βιβλίο (Αυτοβιογραφία) με τον τίτλο "I am not Spock"...
Τα χρόνια πέρασαν και αποκομίζοντας διάφορες εμπειρίες στα τελευταία του χρόνια έγραψε μια νέα βιογραφία με τον τίτλο "I am Spock", όπου ουσιαστικά παραδεχόταν πως ο Σποκ ήταν ο ρόλος της ζωής του και κακώς προσπάθησε να τον αποτινάξει από πάνω του... Είπε χαρακτηριστικά πως ο κόσμος τον αγάπησε σαν Σποκ και ήταν τόση μεγάλη η αγάπη του που δεν είχε μείνει χώρος για άλλη...

Από την άλλη όσο αφορά τον Ρουβά και την Επίδαυρο να σου πω το εξής:

Έχουμε 1 παιδί που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο. Υπάρχουν 2 δρόμοι προς την κορυφή...
Ο ένας δρόμος είναι η μελέτη, η αφοσίωση και οι πολλές πρόβες.
Ο άλλος είναι να πλακωθεί στα γυμναστήρια, να κάνει τον καραγκιόζη στην τηλεόραση, να προκαλεί τα ΜΜΕ και γενικά να κάνει έναν ντόρο γύρω από το όνομα του άνευ ουσίας.

Εσύ ποιον δρόμο θα συμβούλευες να πάρει το παιδί;; Και επιπλέον τι νομίζεις ότι θα ήταν καλύτερο για αυτή καθαυτή την ίδια την τέχνη;;;
Πρόσεξε!! Δεν μιλάω να κατεβάσεις την παράσταση... Αυτό δεν είναι σωστό ούτως ή άλλως... Αλλά αν η παράσταση είχε 5 άτομα στην πρεμιέρα θα κατέβαινε ούτως ή άλλως με συνοπτικές διαδικασίες...
Και βέβαια ο κάθε κλάδος δικαιούται να "αυτοπροστατεύεται".. Δλδ αν αύριο μεθαύριο γίνει ένας διγωνισμός για χημικούς και μου φάει την θέση ένας "βισματίας" χωρίς πτυχίο, εγώ τι πρέπει να κάνω;; Να πω, "αααααα μπράβο το παιδί είχε το κατάλληλο βίσμα, αλλά μην τυχόν και τον πειράξω και με πουν φασίστα!!!"

[Κόρτο Μαλτέζε]

Το θέμα με τον Ρουβά είναι να φάει το κράξιμό του αν είναι όντως κακός, αλλά να φάει το κράξιμό του επειδή είναι κακός στον ρόλο του Ηρακλή και όχι λόγω του ότι προ 20ετίας μαγείρευε μακαρόνια με κιμά. Αυτό νομίζω ότι είναι αντικειμενικό κριτήριο. Να κοιτάς το κάθε έργο αυτόνομα. Να κρίνω με τα ίδια κριτήρια και αυτό που μου άρεσε και αυτό που δεν μου άρεσε.

Το παράδειγμα με τον έστω γυμναστή που πάει να πιάσει δουλειά σαν χημικός είναι άστοχο. Σε μια ελεύθερη αγορά το αφεντικό προσλαμβάνει όποιον νομίζει ότι μπορεί να του βγάλει την δουλειά, αν όμως βάλει τον γυμναστή να κάνει δουλειά χημικού, μάλλον θα το κλείσει το μαγαζί σύντομα.

Πιο εύστοχο θα ήταν αν σε ένα επιστημονικό θέμα που άπτεται της χημείας πάει να πει την γνώμη του ένας χημικός που δουλεύει στην παραγωγή και οι υπόλοιποι χημικοί αρνούνται να ακούσουν καν την άποψή του γιατί αυτός έχει εμπορευματοποιήσει την επιστήμη και να ασχοληθεί με την δουλίτσα του γιατί αυτό ξέρει να κάνει. Οι χημικοί που θεωρούν ότι ένας χημικός που δεν κάνει έρευνα αλλά δουλεύει στην παραγωγή δεν μπορεί να έχει άποψη για επιστημονικά ζητήματα, μπορεί κατά βάση να έχουν δίκιο και όντως η άποψή του να μην έχει την βαρύτητα που θα έχει ενός ερευνητή χημικού, το ότι την απορρίπτουν πριν την ακούσουν δείχνει επιστημονικό υπόβαθρο ή κόμπλεξ;

[Νικόλας Δε Κιντ]

Όχι βέβαια... Το κράξιμο δεν λέει τίποτα... Είναι ο δρόμος που ακολούθησε για να παίξει στην Επίδαυρο.
Αυτός τρόπος ακυρώνει την προσπάθεια άλλων παιδιών που προσπαθούν και σπουδάζουν πάνω στην υποκριτική...
Εσύ ας πούμε σε έναν νέο πιο δρόμο θα του πρότεινες να ακολουθήσει;;;

Και για να στο πάω και ένα βήμα πιο πέρα...
Έχουμε έναν τραγουδιστή που μελετάει, προσπαθεί, διαβάζει τρέχει για την τέχνη που αποφάσισε να υπηρετήσει.
Έχουμε και έναν άλλο ο οποίος διαλέγει να ξεφτιλιστεί στα 'talent show" με τον χειρότερο τρόπο, χωρίς να έχει ιδέα από μουσική.
Ο πρώτος τρώει την σκόνη του δεύτερου...
Άρα όταν αύριο μεθαύριο έρθει ο γιος μου και μου ζητήσει να πάει στο ωδείο να μάθει μουσική εγώ πρέπει να του πω πως αυτά ειναι μ@λακιες και το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να πάρει με την σειρά τα κανάλια και τους προαγωγούς τους μπας και δει μια άσπρη μέρα.


Το παράδειγμα του χημικού είναι μια χαρά εύστοχο. Δεν μίλησα για ελεύθερη αγορά.. Μίλησα για διαγωνισμούς με τυπικά προσόντα. Αυτό τι σημαίνει;; Σημαίνει πως μόνο για να μπορέσεις να πάρεις μέρος στον διαγωνισμό πρέπει να έχεις τουλάχιστο πτυχίο χημικού...

Ειδικά για την Ελλάδα, μάλλον έχεις δίκιο... Ο καθένας ότι δηλώσει είναι... Και οι επιχειρήσεις για να κάνουν την "δουλίτσα" τους όπως και οι παραγωγοί θεατρικών παραστάσεων λειτουργούν όπως όλη η χώρα... Κακά στραβά κι ανάποδα...

Τέλος, αυτό που είπες για την έρευνα είναι κάτι άλλο... Η έρευνα πάνω σε ένα αντικείμενο είναι κάτι εξειδικευμένο! Αν εγώ ας πούμε πάω σε μια ερευνητική ομάδα η οποία ασχολείται με τροχιακά συστήματα (μάθημα που έχω να το πιάσω από το πρώτο έτος) και θέλω να πω την γνώμη μου, νομίζω πως μάλλον δεν ξέρω τι μου γίνεται... Από την άλλη αν μια ομάδα χημικών κάνει έρευνα πάνω σε κάποιο τρόφιμο οφείλει τουλάχιστο να ακούσει την γνώμη μου και να την κρίνει. Γιαυτό άλλωστε και στο εξωτερικό οι έρευνες των πανεπιστημίων είναι συνδεδεμένες με τις παραγωγικές μονάδες!!

[Κόρτο Μαλτέζε]

Όντως άστοχο το παράδειγμά μου (αλλά και το δικό σου, γιατί το θέμα για τον επιχειρηματία είναι να παράγει προϊόν σε ανταγωνιστικές τιμές γιατί να έχει 3 οικονομολόγους όταν μπορεί να έχει 1 και δυο βοηθούς λογιστή)

Γιατί όμως η επιστήμη να μπορεί να συνδέεται με την αγορά και να μένει πάλι επιστήμη ενώ η τέχνη όχι; Εμείς οι επιστήμονες που εργαζόμαστε σε πρακτικά πεδία πώς έχουμε την απαίτηση να θεωρούμαστε επιστήμονες αφού δεν προάγουμε την επιστήμη; Δεν θα ήταν καλύτερο για την επιστήμη να κάναμε όλοι οι επιστήμονες ερευνητική-θεωρητική δουλειά; Δεν προδίδουμε την έννοια της επιστήμης που είναι η παραγωγή γνώσης;

Ο Βασίλης Ρώτας πέρα από μια από τις κλασικότερες μεταφράσεις του συνόλου του έργου του Σαίξπηρ έγραφε σενάρια για κλασσικά εικονογραφημένα. Δεν έπρεπε να μεταφράσει τον Σαίξπηρ γιατί έγραφε και μικιμάου;

[Νικόλας Δε Κιντ]

Δεν απάντησες στο ερώτημα μου για τον εύκολο ή δύσκολο δρόμο στην κορυφή όμως...

Δεν ξέρω την διαφορά του λογιστή από τον βοηθό λογιστή οπότε δεν μπορώ να απαντήσω...
Μπορώ να σου πω όμως για την δική μου δουλειά και να βγάλεις τα συμπεράσματα σου...

Έχουμε λοιπόν την συνταγή μαρμελάδας, που μετά από 45 χρόνια είναι τυφλοσούρτης για έναν εμπειρικό χειριστή όσο και για έναν χημικό. Η νομοθεσία το 2011 αλλάζει και απαγορεύει στις βιομηχανίες να χρησιμοποιούν πια τεχνητές χρωστικές και αρωματικές ύλες... Οπότε πρέπει να χρησιμοποιήσουμε φυσικά αρώματα και χρώματα, τα οποία έχουν τελείως διαφορετικά φυσικοχημικά χαρακτηριστκά με τα τεχνητά. Πόσο εύκολο νομίζεις πως είναι για ένα εμπειροτέχνη να προσαρμόσει την νέα συνταγή σε σχέση με έναν χημικό;;; Ο πρώτος ούτε καν ξέρει που πρέπει να ανατρέξει...

Το παράδειγμα που μου φέρνεις για τον μεταφραστή του Σαίξπηρ μου αρέσει γιατί μου δίνει την ευκαιρία να πω και κάτι άλλο. Άλλο κάποιος να είναι ειδικός σε ένα αντικείμενο και να ασχολείται περιστασιακά με κάτι άλλο (παρεμφερές ή μη) και άλλο να είναι ουρανοκατέβατος ένας τύπος και να παρεισφρήσει σε έναν κλάδο από την "πίσω" πόρτα με αθέμιτα μέσα!!