Only Lovers Left Alive (2013)

[Πολύνιους]

Τίτλος: Only Lovers Left Alive
Ελληνικός Τίτλος: Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί
Σκηνοθέτης: Jim Jarmusch
Σενάριο: Jim Jarmusch
Ηθοποιοί: Tilda Swinton, Tom Hiddleston
Διάρκεια: 123'
IMDb

Υπόθεση
Ο Αδάμ, ένας καταθλιπτικός μουσικός και η Εύα, μια δυναμική γυναίκα, είναι βαμπίρ και παντρεμένοι εδώ και ήδη μια αιωνιότητα. Δεν μένουν μαζί, όμως, πάντα, και έτσι εμείς παρακολουθούμε το σμίξιμό τους, σε ένα κοντινό από τώρα μέλλον, στο εγκαταλελειμένο Ντιτρόιτ ή στην Ταγγέρη με τους μυστικιστικούς ρυθμούς της.



Άποψη
Κατά την γνώμη μου, άλλο ένα έπος που μας χάρισε ο Τρισμέγιστος Τζιμ Τζάρμους. Οι μουσικές του επιλογές και η αισθητική του, με τα άψογα λατερναλ πλάνα, τα σκοτεινά, αλλά έντονα χρώματα και πάνω απ' όλα το στιλ, είναι στο απόγειό τους.

Γενικά η ταινία είναι νύχτα και ροκ εν ρολ, βιβλιοφιλικές αναφορές, αλλά και γενικά αναφορές στην τέχνη, μαστούρα απ' το αίμα που πίνουν τα διψασμένα βαμπίρ, γοτθική κουλτούρα, η αιώνια αγάπη της Εύας και του Αδάμ, που σε κάνουν να ζηλεύεις όταν χορεύουν τα μπλουζ με άνεση και στιλ. Σ' όλη την ταινία ένιωθα τον έρωτα να ξεχειλίζει και, στο τέλος, ένιωσα τον τίτλο, "Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί", σαν μια αδιάλλακτη πραγματικότητα.

Trailer

[Βαλεντίν]

Την είδα χτες και ήταν απογοητευτική. Δηλαδή οκ έχεις στα χέρια σου ένα γοητευτικότατο ζευγάρι βαμπιρ ,φτιάχνεις ένα κλειστοφοβικό σκηνικό σε Ντητροιτ και Μαρόκο και τι κάνεις μ'αυτό;Βάζεις τους πρωταγωνιστές να αλλάζουν αεροπλάνα ,να αγοράζουν ηλεκτρικές κιθάρες και να δέχονται ανεπιθύμητες επισκέψεις.Και τίποτα άλλο. Ο Τζαρμους έφτιαξε μια ταινία επιτηδευμένα ψυχρή ,στυλιζαρισμένη και χωρίς πλοκή (οκ κανένα πρόβλημα), αλλά χωρίς νόημα και ψυχή. Από την ταινία περνάνε και 2-3 άτομα ακόμα τα οποία κάλλιστα θα μπορούσαν και να μην υπήρχαν,δεν εξυπηρετούν την ταινία σε τίποτα .

[Πολύνιους]

Σταμάταααα θα κλάψωωω!
Συμφωνώ πως ήταν στυλιζαρισμένη και χωρίς πλοκή, σε όλα τα άλλα όμως δεν μπορώ να σε συμμεριστώ καθόλου

Βρήκα εκστατικό το πάντρεμα εικόνας και μουσικής, το βρήκα τόσο άρτιο, όσο και τους δύο πρωταγωνιστές, που, για 'μένα, συμβολίζουν την ιδανική κατάσταση του ανθρώπου, δηλ. να καταφέρει να συνδεθεί απόλυτα με τον εαυτό του, κι έπειτα με τον άλλον, και μέσα από αυτήν την βαθιά σύνδεση να κατακτήσει την ζωή. Η σκηνή που είναι στο αμάξι κ μιλούν για την μουσική του γιγάντιου Γκονγκ, όπου η μουσική παίζει μόνο όταν μιλάνε κ λένε αυτά τα ωραία λόγια, απλά με υπνώτισε... και η άλλη που μόλις έχουν τσακωθεί κ βάζουν στο πικάπ το Trapped by a thing called love, και χορεύουν, με γέμισε για εκείνα τα λεπτά απέθαντη ευτυχία.
Οι τόσες αναφορές στα βιβλία, την μουσική, κ.λπ, δεν μου φάνηκαν επιτηδευμένες κ ψευτο σοφιστικέ, απλά ήταν σαν να μου έδειχναν την ομορφιά με την οποία ασχολείται ο άνθρωπος, όταν έχει ξεπεράσει επιτέλους τον φόβο του θανάτου και όταν δεν έχει να νοιάζεται για τα συμβατικά πρέπει της καθημερινής ζωής.........

Την θεωρώ απ' τις καλύτερες του Τζάρμους, αλλά κ γενικότερα απ' τις καλύτερες ταινίες που έχω δει ποτέ... βασικά, αισθητικά κ μόνο, την βρίσκω άψογη!

[Σινεφίλ]

Και μένα με απογοήτευσε η συγκεκριμένη. Περίμενα κάτι πολύ πολύ όμορφο, αλλά στην μέση της ταινίας με πήρε ο ύπνος (πράγμα που δεν το παθαίνω σχεδόν ποτέ )! Βέβαια, η Πολύνιους μπορεί να βρήκε σε αυτήν πράγματα που σε μας δεν είναι τόσο του χαρακτήρα μας.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Θα συμφωνήσω 100% με την Πολύνιους!! Η ταινία ήταν πάρα πολύ ωραία και μου άρεσαν πολύ οι αναφορές σε λογοτεχνία, μουσική και θέατρο με ένα στυλ χιουμοριστικό και όχι ψευτοκουλτουρέ..

πχ. Ο γιατρός που ζητανε αίμα λέγεται Δρ. Φαουστ!!

Επίσης με συνεπήρε τον φοβερό soundtrack και οι ερμηνείες των 2 πρωταγωνιστών

Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Τζαρμους θέλει να δώσει μια μοναδική ιστορία αγάπης με διάθεση κριτικής απέναντι στην τέχνη αλλά και ερωτήματα απέναντι στον μεγαλύτερο φόβο μας... Σίγουρα αφήνει πολλά κενά αλλά τι να κάνουμε... Του το συγχωρούμε

Γιαυτό λοιπόν κι εγώ, εν κατακλείδι, θα την βάλω πίσω από τα πολυαγαπημένα "Ghostdog", "Broken Flowers" και "Down by Law"!!!

[Φαροφύλακας]

Σκέφτομαι πως το σημερινό σάγκα των ταινιών και σειρών βαμπίρ (Twilight, True Blood, The Vampire Diaries κτλ.) είναι τελείως ξένο υφολογικά από αυτό που κάποτε συνάντησα σε βαμπιρικές ταινίες (από τον Νοσφεράτου, ως τον Κρίστοφερ Λι, κι από εκεί στον Δράκουλα του Κόπολα). Μοιάζει μάλιστα να απευθύνεται και σε ένα διαφορετικό κοινό. Τα βαμπίρ κάποτε ήταν κυρίως για τα αγοράκια, ενώ το νεοβαμπιρικό σάγκα μοιάζει να στοχεύει κυρίως σε ένα γυναικείο ή κι εφηβικό κοινό.

Παρόλη την σαρωτική δύναμη αυτού του νεότερου είδους, υπάρχει ένα παράλληλο βαμπιρικό σινεμά που μοιάζει να είναι μια πιο λογική συνέχεια εκείνου του κλασικού κινηματογράφου, όπως είναι το Byzantium, κι όπως είναι κι αυτή εδώ η ταινία, το Only Lovers Left Alive.

Ο Τζάρμους λέει πως αγαπάει το συγκεκριμένο είδος αλλά αναφέρεται, βέβαια, στα παλιά καλά βαμπίρ ενώ ομολογεί πως δεν έχει δει κάτι από Twilight, True Blood και The Vampire Diaries.


Ο Tom Hiddleston ως Αδάμ

Με το ξεκίνημα της ταινίας έντονη εντύπωση μου έκανε ο Tom Hiddleston ως Αδάμ. Έβλεπα μια τεράστια ομοιότητα με από την μία με τον Sandman στο κόμιξ του Neil Gaiman κι από την άλλη με τον Συντ Μπάρρεττ, και πράγματι, όταν μετά την ταινία έψαχνα για συνεντεύξεις, είδα πως ερωτηθείς ο Τζάρμους εάν είχε κάποιο πρότυπο για τον Αδάμ, παραδέχτηκε πως ναι είχε: τον Συντ Μπάρρεττ.


Ο Συντ Μπάρρεττ, τέλη '60, στα καλά του τα νιάτα, πριν το lsd τον κλέψει από τον κόσμο


Ο Sandman, όπως απεικονίζεται στο κόμιξ του Νιλ Γκάιμαν

Ο Τζάρμους πήρε τον θρύλλο των βαμπίρ κι από την μία αφαίρεσε κάποια στοιχεία (π.χ. την απουσία ειδώλου σε καθρέφτες) ενώ από την άλλη τον εμπλούτισε με νέα μικρά στοιχεία όπως την εμμονή στα γάντια και κυρίως το ότι η κατάποση του αίματος δεν είναι απλά φαγητό αλλά έχει και κάτι από μαστούρα. Από τις πιο όμορφες αυτές οι στιγμές της ταινίας.

Η ταινία έχει πράγματι μια εξαιρετική αισθητική, έναν παράγοντα που εκτιμά πολύ η Πολύνιους (κατά την υπογραφή που θυμάμαι να έχει κάποτε στην ΛτΒ) και είναι λογικό να βάζει ψηλά αυτήν την ταινία. Πόσο μάλλον που είναι γεμάτη καλή μουσική και βιβλία. Κοινές αγάπες πολλών εδώ πέρα και σίγουρα και δικές μου.

Η αισθητική, η μουσική επένδυση, ο Αδάμ-Συντ Μπάρρεττ, η μαστούρα της κατάποσης, οι γρήγορες κινήσεις, ο φετιχισμός στα αντικείμενα κι ο πρωταγωνιστικός ρόλος μουσικής και βιβλίων γενικότερα είναι στοιχεία που εκτίμησα κι εγώ και που συνέβαλαν στο να μου αρέσει αυτή η ταινία.

Όμως από εκεί και πέρα, δεν μπορώ να μην συμφωνήσω και με την Βαλεντίν: της έλειπε η πλοκή. Εάν η ταινία είχε και μια όμορφη πλοκή παίζει να έβγαινε μια από τις πιο δυνατές ταινίες βαμπίρ όλων των εποχών και το δικό μου 7άρι να ήτανε δέκα. Είναι σαν να μας έκανε τις καλύτερες προετοιμασίες, να έστρωσε με τον πιο αξιοθαύμαστο τρόπο το πιο αριστοκρατικό τραπέζι και... να μην μας σέρβιρε ποτέ.

Είχα γελάσει όταν, μέσα στις πολύ αντικρουόμενες κριτικές μελών της imdb, ένας είχε βάλει για τίτλο στην δικιά του «Είναι η ιδέα μου ή δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα σ’ αυτήν την ταινία;!» διότι πραγματικά, είναι αλήθεια πως, όσον αφορά την πλοκή, δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα. Θυμάμαι πως όσο την έβλεπα σκεφτόμουν πως θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται «Η Επίσκεψη της Κουνιάδας μου».



Ας μην μου κακιώσει όμως η Πολύνιους. Όπως είπα, μου άρεσε κι έχει το δικό μου 7αράκι. Απλά νιώθω πως χάθηκε μια ευκαιρία να δω την αγαπημένη μου ταινία με βαμπίρ.

Κλείνοντας ας σημειώσω άλλα δύο ενδιαφέροντα σημεία της ταινίας:
■ ο Τζάρμους δέχεται δε την άποψη του Μάρκ Τουέιν πως τα έργα του Σαίξπηρ δεν γράφτηκαν από τον ίδιο και σε αυτήν την ιστορία ζωντανεύει την εκδοχή που θέλει τον Μάρλοου συγγραφέα των έργων του Σαίξπηρ, σε κάποια συνέντευξη εξηγεί και τα στοιχεία που συνηγορούν σε μια τέτοια εκδοχή.
■ Δεν είχα ιδέα πως το Ντιτρόιντ παρακμάζει. Το πρωτοέμαθα σε αυτήν εδώ την ταινία κι αργότερα το έτυχα και σε ένα ντοκιμαντέρ.

[Βαλεντίν]

Καταπληκτική η ανάλυσή σου για την ταινία θα συμφωνήσω χίλια τα εκατό. (βασικά έχω εντυπωσιαστεί )Η ταινία έχει πράγματι εξαιρετική αισθητική αλλά υστερεί σε πλοκή κι αυτό είναι το λυπηρό γιατί θα μπορούσε να τα σπάει. Δεν θαχα αντίρρηση αντί για πλοκή να κάθομαι να τους ακούω να κάνουν δίωρη διαλεκτική συζήτηση για ποίηση και τον Μπάυρον κτλπ αλλά ούτε αυτό δεν έγινε (ή θα μπορούσε να υπάρχει μια ερωτική συνεύρεση τουλάχιστον... ) Αυτό είναι λοιπόν το θέμα ,είχε τις πρώτες ύλες και δεν απογείωσε την ταινία. Προσωπικά περίμενα να δώ ένα οπτικοακουστικό alternative βαμπιρικό ντελίριο και όχι κάτι τόσο μαζεμένο...Και τελικά ναι, περιμένω κάποια στιγμή μια ταινία με βαμπίρ που θα μας πορώσει επιτέλους ξανά..

[Απελεύθερο Κοράκι]

Την ταινία την είδα σε αίθουσα κινηματογράφου, αν και έχει περάσει καιρός από τότε "μένει ζωντανή", άφθαρτη στην μνήμη μου. Διαβάζοντας πολύ προσεκτικά τα παραπάνω σχόλια θα ταχθώ στην ομάδα που τους άρεσε η ταινία και λακωνικά θα συμφωνήσω για την μαγική αναφορά στην μουσική και την τέχνη γενικότερα, για την εξαιρετική αισθητική, για το σκοτεινό και έντονο στύλ και για την φτωχή πλοκή, στην οποία θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω.

Θεωρώ πως ο φόβος είναι μια από τις μεγαλύτερες κινητήριες δυνάμεις, αν όχι η μεγαλύτερη, στην ζωή του ανθρώπου και ο κυριότερος φόβος του, ο φόβος του θανάτου. Νικώντας λοιπόν οι πρωταγωνιστές ως βαμπίρ τον φόβο του θανάτου και ζώντας μια αιωνιότητα (λογικά πάντα) έχουν γευτεί κάθε δυνατή και αδύνατη εμπειρία. Έχουν ζήσει πάρα πολλά, Το μόνο που τους μένει για να γεμίσουν την καθημερινότητα τους σ' ένα αφιλόξενο περιβάλλον είναι ο έρωτας, τα βιβλία, η μουσική και οι αναμνήσεις, τα οποία τα έχουν συζητήσει πολύ στο πέρασμα των χρόνων της ζωής τους. Τα παραπάνω μου εξηγούν πολύ καλά την μη ύπαρξη πλοκής στην ταινία αλλά και τις τάσεις αυτοκτονίας του καταθλιπτικού Αδάμ.

[Χήθκλιφ]

Πολύ όμορφη παρουσίαση Πολύνιους, η περιγραφή σου ήταν ακριβώς η ταινία, όπως την βίωσα κι εγώ..

Έχω μεγάλη αδυναμία στους βρυκόλακες καθώς αποτελούν το βαθύτερο και πιο άπιαστο απωθημένο μου. Τους θέλω πανέμορφους, ανδρόγυνους, μοναχικούς, παγερούς, απρόσιτους και φυσικά επικίνδυνους. Εκλεπτυσμένους αριστοκράτες, με μία αίσθηση παρακμής και κάτι από την αύρα ενός δανδή. Να ζουν απομονωμένοι από τον κόσμο, περιβεβλημένοι από Τέχνη και υψηλή αισθητική, περνώντας τον χρόνο τους ταξιδεύοντας, πίνοντας αψέντι και διαβάζοντας σκοτεινή λογοτεχνία..

Πολλά από τα παραπάνω τα βρήκα σε αυτή την ταινία, όχι βέβαια όλα, πλησίασε όμως όσο λίγες στη δική μου ιδεατή εικόνα ενός απέθαντου. Ήταν λοιπόν αναμενόμενο να την ερωτευτώ, όπως και τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες της - Εύα και Αδάμ.

Όπως στην λογοτεχνία κολλάω κυρίως με συγγραφείς στους οποίους αναγνωρίζω ένα ιδιαίτερο στυλ γραφής που μου ταιριάζει, έτσι και στον κινηματογράφο το στυλ είναι για μένα ακαταμάχητο. Εννοείται πως με ενδιαφέρει και η πλοκή, ιδίως όταν είναι αινιγματική και προσφέρει ψυχολογική βυθοσκόπηση. Ο συνδυασμός περίτεχνου στυλ και περίπλοκης υπόθεσης είναι το ιδανικό.

Ωστόσο, όσο ιδιαίτερη και αν είναι η υπόθεση ενός έργου, λογοτεχνικού ή κινηματογραφικού, δύσκολα θα την τοποθετήσω πάνω από το ύφος. Για μένα εκεί γεννιέται η μαγεία της Τέχνης και αυτά πρωτίστως αναζητώ.

Έτσι λοιπόν η δική μου εμπειρία από την ταινία ήταν κυρίως μαγεία, ταξίδι στο όνειρο και έμπνευση - όσα δηλαδή επιζητούσα. Θα μπορούσε κάλλιστα να απουσιάζει και η κουνιάδα, προσωπικά δεν θα μου έλειπε καθώς τη βρήκα περιττή στο συγκεκριμένο μποέμικο σκηνικό. Θα προτιμούσα αντί για εκείνη να έβλεπα τους δύο πρωταγωνιστές να ανταλλάσσουν πιο εκτεταμένες απόψεις για βιβλία, να γνωρίζαμε κι άλλους νεκρούς συγγραφείς - φίλους τους εκτός από τον Μάρλοου ή ακόμη καλύτερα κάποιον ζωγράφο ή γλύπτη.

Εν ολίγοις, οι δυο τους στο πλαίσιο της γοητευτικής ζωής τους μου ήταν επαρκείς για μία βαμπιρική ταινία, ίσως μάλιστα ακόμη και ένας τους να μου αρκούσε.

Υ.Γ. Λάτρεψα τα υπέροχα γάντια τους και τα έχω υιοθετήσει - αυτό αποκαλώ έμπνευση!

[Χρήστος Π]

Καταπληκτική ταινία που μοιάζει με όαση ανάμεσα στο βαμπιροσκουπίδια των τελευταίων ετών. Δεν μπορώ παρά να διαφωνήσω με όσους λένε ότι κακώς δεν είχε πλοκή. Διάβασα ότι ο Jarmusch είχε συμπεριλάβει δράση στην ταινία και όταν του ζητήθηκε περισσότερη, την ξήλωσε όλη! Και πολύ καλά έκανε που δεν μόλυνε αυτό το αριστούργημα!

Πιστεύω ότι απεικονίζει τέλεια τη σχέση του ζευγαριού. Με όσα τους ενώνουν, με τις διαφορές τους και με την αγάπη τους. Νιώθεις ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος: ότι είναι οι μόνοι εναπομείναντες ζωντανοι εραστές σε έναν κόσμο που σαπίζει. Οι αναφορές σε λογοτεχνία και μουσική είναι τρομερά έξυπνα τοποθετημένες. Επίσης, μου τρέξαν τα σάλια με τις κιθάρες και τα όργανα του τύπου. Η μουσική φοβερή, σε post rock μονοπάτια. Ολα τέλεια!

Fun fact: Καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας νόμιζα ότι έβλεπα τον Jared Leto. Απόρησα που δεν θυμόμουν να είδα το όνομά του στην αρχή, αλλά δεν έδωσα σημασία.
Επίσης: πρόσεξα ότι στους παραγωγούς είναι και ο ολοδικός μας Χρήστος Κωνσταντακόπουλος. Ο λεφτάς που έχει το Costa Navarino εδώ στα μέρη μου.