We Need to Talk About Kevin (Πρέπει να Μιλήσουμε…) (2011)

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: We Need to Talk About Kevin
Ελληνικός τίτλος: Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν
Έτος παραγωγής: 2011
Σκηνοθέτης: Lynne Ramsay
Σενάριο: Lynne Ramsay, Rory Kinnear
Ηθοποιοί: Tilda Swinton, John C. Reilly, Ezra Miller ...
Πρωτότυπη μουσική: Jonny Greenwood
Διάρκεια: 112΄
imdb

Υπόθεση
Η Εύα, μια συγγραφέας ταξιδιωτικών βιβλίων, αποκτά ένα παιδί το οποίο καθώς μεγαλώνει γίνεται ανεξήγητα κακιωμένο και δύστροπο.

Άποψη
Η Lynne Ramsay παίρνει το ομώνυμο μυθιστόρημα της Lionel Shriver, και χτίζει ένα στενάχωρο δράμα μέσα από δύο παράλληλες αφηγήσεις αφού από την μία παρακολουθούμε την ζωή της μητέρας μετά "τα γεγονότα", κι από την άλλη όλη την εξιστόρηση του παρελθόντος, το πώς γεννήθηκε και μεγάλωσε ο γιος της, Κέβιν. Το διαφορετικό κούρεμα της ηρωίδας μας βοηθάει να καταλάβουμε από την πρώτη στιγμή για κάθε σκηνή σε ποια από τις δύο αφηγήσεις ανήκει.



Από την αρχή υπάρχουν αναφορές στο χρώμα κόκκινο: το φεστιβάλ της ντομάτας, η κόκκινη μπογιά στο σπίτι κτλ. μας υποψιάζουν για την πορεία των πραγμάτων. Κι επίσης από την αρχή, συμβαίνουν πράγματα που δεν μας εξηγούνται κι εμείς πασχίζουμε να καταλάβουμε, στην μία αφήγηση την συμπεριφορά του κόσμου απέναντι στην Εύα, στην άλλη αφήγηση την δυστροπία του παιδιού.

Πιστεύω πως είναι μια ταινία που σου μένει για λίγες μέρες στο μυαλό και που δίνει τροφή για συζήτηση μετά την θέαση και κυρίως για την συμπεριφορά του Κέβιν και το μεγάλο "γιατί".

Είναι ενδιαφέρον πως συχνά βλέπουμε πολύ συμβατικές και μέτριες ταινίες από μεγάλα ονόματα κι άλλες φορές πολύ καλοστημένες ταινίες από σκηνοθέτες λιγότερο γνωστούς.

Το καστ όλο πολύ καλό, ακόμη κι ο Κέβιν παιδί, με την Tilda Swinton, που έχει και τον δύσκολο πρωταγωνιστικό ρόλο, να μας δίνει εκπληκτική υποκριτική. Για εμένα, αυτή είναι μια ερμηνεία άξια για όσκαρ.

Τρέιλερ

[Ίζι]

Έχω πάθει πλάκα με αυτήν την ταινία, τη θεωρώ αριστούργημα. Πήρα και το βιβλίο αφού την είδα, όμως δεν το διάβασα ακόμα - είναι πράγματι μια πολύ στενάχωρη ιστορία. Μου αρέσει που δεν σου δίνει την απάντηση στο πιάτο, αλλά σε βάζει να σκεφτείς τις αιτίες της συμπεριφοράς του Κέβιν.

Μπορεί να είναι εκ φύσεως κακό ένα βρέφος; Ένα νήπιο;

Κατά τη γνώμη μου, όχι. Πιστεύω ότι η μάνα δεν τον αγάπησε. Πόσο τραγικό και αφύσικο... Μια ζωή προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή της.

[Φαροφύλακας]

Συχνά οι άνθρωποι δέχονται πως ένα παιδί "έτσι είναι", δηλ. πως ο χαρακτήρας κι η συμπεριφορά του είναι εκ γενετής προδιαμορφωμένα πράγμα που προσωπικά δεν πιστεύω πως ισχύει. Το παιδί έχει κάποιον χαρακτήρα εκ γενετής αλλά ο χαρακτήρας αυτός, και κατ' επέκταση η συμπεριφορά, διαμορφώνονται καθοριστικά από το περιβάλλον από την πρώτη μέρα, κυρίως τα πρώτα χρόνια ζωής, αλλά και όλα τα κατοπινά. Πράγματα που μας τα δείχνει η παρατήρηση και που μας τα ερμηνεύει η ψυχανάλυση εδώ και εκατό χρόνια. Η δική μου παρατήρηση ταυτίζεται με αυτό το συμπέρασμα.

Κι ενώ σε κουβέντες υπερασπίζομαι πάντοτε αυτήν την άποψη, στην συγκεκριμένη ταινία έχω την αίσθηση πως ο Κέβιν μοιάζει να πάσχει από κάποιο ακαθόριστο ψυχικό σύνδρομο.

Δεν βλέπω να μας δίνονται σημάδια πως η μητέρα του δεν τον αγαπά. Μπορεί να είναι απηυδισμένη σε κάποια περιστατικά, αλλά αρκετά δικαιολογημένα κι ακριβώς επειδή ο Κέβιν δείχνει μια κακία, που όπως μας παρουσιάζεται η ιστορία, δεν φαίνεται να έχει ερμηνεία.

Δεν βλέπω την Εύα να κάνει καθοριστικά λάθη, που θα οδηγούσαν σε μια ανεπανόρθωτη βλάβη. Αντίθετα, την βλέπουμε να παλεύει συνεχώς να κερδίσει την αποδοχή του. Μάλιστα, θα έλεγα πως ο Κέβιν ξέρει και νιώθει πως η μητέρα του τον αγαπάει κι αυτό φαίνεται στο περιστατικό με την γέννηση της αδερφούλας. Εκεί δείχνει να νιώθει ανασφάλεια και ξάφνου "αρρωσταίνει" για να τραβήξει την προσοχή της μαμάς και γίνεται γλυκός μαζί της (εκεί με το παραμύθι) και μόλις επιβεβαιωθεί πως την έχει, αμέσως γυρίζει στην παλιά του κακιωμένη στάση απέναντί της. Άρα ξέρει πως τον αγαπάει και τον νοιάζεται αφού κάθεται και το ελέγχει και επιβεβαιώνεται γι' αυτό.

Η Εύα, βέβαια, παρουσιάζεται ενοχική (π.χ. σε κάθε σκηνή που δέχεται το μίσος των γειτόνων όπου απλά το υπομένει δίνοντάς τους δίκιο ("είναι δικό μου το λάθος", τρώει τα σπασμένα αβγά) ή εκεί με τους μάρτυρες του Ιεχοβά ("θα πάω απευθείας στην κόλαση")) αλλά είναι πιστεύω, περισσότερο επειδή, παρά τις προσπάθειές της, δεν μπόρεσε να βρει τον τρόπο απέναντι στον Κέβιν. Νιώθει πως απέτυχε σαν μάνα.

Επίσης, το μίσος του Κέβιν δεν στρέφεται μόνο κατά της Εύας αλλά κατά όλου του περιβάλλοντός του, μέσα στην οικογένεια αλλά και στο σχολείο. Κανείς δεν του συμπεριφέρθηκε εχθρικά, το αντίθετο μάλιστα και τον βλέπουμε να μεγαλώνει σε μια κανονικότατη οικογένεια με την μικρά λάθη της και τα πολλά σωστά της.

Έτσι η συμπεριφορά του μένει για εμένα αληθινά ανερμήνευτη. Πρόκειται για ένα μίσος που βρίσκεται μέσα του από μια πολύ πρώιμη ηλικία και περισσότερο μού φέρνει σε οργανικό ψυχικό σύνδρομο παρά σε επίκτητο χαρακτηριστικό που προέκυψε επειδή δεν είχε αγάπη.

Στο τέλος, μάλιστα, στην σκηνή με το "γιατί" της Εύας, βλέπουμε πως αυτή δεν τον έχει εγκαταλείψει και πως συνεχίζει να τον αγαπάει, ενώ θα είχε κάθε λόγο για μια πολύ διαφορετική συμπεριφορά απέναντί του.

[Ίζι]

Το βλέπω εντελώς διαφορετικά. Βέβαια, πάει καιρός που είδα την ταινία και κάποιες λεπτομέρειες ίσως δεν τις θυμάμαι καλά, όμως τόσο κατά τη θέασή της όσο και μετά το τέλος της, ήμουν βέβαιη ότι ο Κέβιν είχε μάλλον κάποια επίκτητη ψυχοπάθεια, λόγω της έλλειψης στοργής και αγάπης από τη μάνα. Θυμάμαι ότι απ' την αρχή της εγκυμοσύνης της η μάνα του δεν τον ήθελε, μετά είχε επιλόχειο κατάθλιψη και δυσκολευόταν να του δείξει στοργή. Τον φρόντιζε διεκπεραιωτικά ας πούμε, και γεμάτη ενοχές για την απουσία συναισθημάτων για εκείνον.

Δες αυτή τη σκηνή




Δεν βλέπω καμία αγάπη. Δεν τον κρατάει κοντά της, δεν τον παρηγορεί - αντίθετα δείχνει να υποφέρει η ίδια. Γιατί; Επειδή το μωρό είναι "ψυχοπαθές" και κλαίει ασταμάτητα; Εκείνη κάνει αυτό που νιώθει υποχρεωμένη να κάνει.
Πιστεύω ότι ο Κέβιν από μωρό νιώθει ανεπιθύμητος από την μάνα του. Στη συνέχεια αποκτά εμμονή μαζί της, την ανταγωνίζεται συνέχεια και

στο τέλος την πληγώνει σκοτώνοντας τα αγαπημένα της πρόσωπα. Κι όλο αυτό το κόκκινο που περιβάλλει τη μάνα δεν υποδηλώνει ότι είχε κι εκείνη αίμα στα χέρια της;

[Πολύνιους]

Συμφωνώ με την Ίζι κ δεν βρίσκω καμία δικαιολογία για την μητέρα. Τον έβλεπε σαν φορτίο και όταν ήταν πέντε χρονών του είπε

'' Η μανούλα πριν έρθει ο Κέβιν ήταν ευτυχισμένη'' !!!!

Είναι πάρα πολύ λογικό ένα παιδί που έχει βιώσει τόση απόρριψη από την μάνα του και αδιαφορία από τον πατέρα του, ο οποίος δεν πήρε ποτέ μια πρωτοβουλία, να βγάλει περίεργες συμπεριφορές. Επίσης αν ο Κέβιν έπασχε από κάποιο σύνδρομο αυτό ήταν υποχρέωση των γονιών να το έχουν εντοπίσει και να τον πάνε σε κάποιον ψυχολόγο, όχι να το ερμηνεύουν ως κακία.

[Ίζι]

αδιαφορία από τον πατέρα του, ο οποίος δεν πήρε ποτέ μια πρωτοβουλία, να βγάλει περίεργες συμπεριφορές.

Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν τόσο αδιαφορία, όσο ηλιθιότητα. Νομίζω τον αγαπούσε ο πατέρας του. Όταν γεννήθηκε, στο νοσοκομείο, εκείνον έδειχνε να τον κρατάει και να τον κανακεύει, ενώ η μάνα ήταν εντελώς αλλού. Σε μια φάση γύρισε στο σπίτι την ώρα που η γυναίκα του είχε βάλει το υστερικό μωρό για ύπνο, κι εκείνος το ξύπνησε και το πήρε αγκαλιά (το μωρό δεν έκλαψε). Μετά τον έδειχνε να ασχολείται και να νοιάζεται όπως κάθε νορμάλ μπαμπάς, χωρίς όμως να καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το παιδί (γι' αυτό μίλησα για ηλιθιότητα).

[Πολύνιους]

Ναι το "αδιαφορία" το έγραψα αρκετά βιαστικά, γιατί βαρέθηκα να αναλύσω την συμπεριφορά του πατέρα, μπορεί να ήταν και από ηλιθιότητα. Σίγουρα πάντως ενώ φαινόταν ότι τον αγαπούσε, δεν έκανε καμία υπέρβαση γι' αυτόν και δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά.

[Φαροφύλακας]

Προσοχή: από εδώ και κάτω το νήμα είναι γεμάτο σπόιλερ!

Δεκτές καί οι δύο εκδοχές μιας και δεν φαίνεται να υπάρχει ξεκάθαρη ερμηνεία, τουλάχιστον στην ταινία.

Να σημειώσω, μονάχα, πως περιστατικά όπως αυτά που σημειώνετε (με το καροτσάκι, ή το άλλο με το "ήμουν καλά μέχρι να έρθεις") δεν είναι κάτι το εξαιρετικό παρά είναι πολύ πιο συνηθισμένα από ότι θα φανταζόταν κανείς.

Οι γονείς δεν αγαπούν πάρα πολύ το παιδί εξαρχής. Υπάρχουν πολλές μητέρες, μάλιστα, που μετά τον τοκετό νιώθουν μίσος για το παιδί (που τους πόνεσε) όμως, βέβαια, πρόκειται για εξαιρέσεις. Από εκεί και πέρα η μητέρα έχει συχνά έντονα μητρικά ένστικτα και σπεύδει να προστατέψει το παιδί αλλά η αλήθεια είναι πως το παιδί αγαπιέται μεγαλώνοντας, καθώς μοιράζεται κοινή ζωή με τους γονείς και καθώς εξανθρωπίζεται.

Θυμάμαι την στιγμή που γεννήθηκε ο γιος μου, συγκινήθηκα, αλλά η αγάπη μου ήταν περισσότερο ένας σπόρος ακόμη. Τώρα τον αγαπώ βαθιά αλλά αυτό προέκυψε από την κοινή ζωή και την συνεχή φροντίδα και έγνοια (να το κάνεις μπάνιο, να τον πας στο νοσοκομείο όταν χτυπήσει κτλ κτλ). Θυμάμαι έναν φίλο που μου έλεγε για τα παιδιά του, όταν είχαν γεννηθεί, πως δεν νιώθει κάτι ιδιαίτερο, πράγμα που έχει αλλάξει πια. Ένας άλλος φίλος που, πτώμα στην κούραση από μια δύσκολη μέρα, πέρασε όλη την νύχτα με το αγοράκι του αγκαλιά, το οποίο δεν έλεγε να σταματήσει να κλαίει, μου είπε κατά λέξη πως "ήθελα να το πετάξω στον τοίχο".

Όμοια, λοιπόν, και το περιστατικό με το καροτσάκι όπου η γυναίκα κουρασμένη από το ασταμάτητο κλάμα κοντοστέκεται για λίγο εκεί όπου το μωρό δεν ακούγεται ή τα άσχημα λόγια πως "εγώ καλά ήμουν πριν έρθεις". Παραλλαγές τους, νομίζω, ακούγονται καθημερινά σε πολλά σπίτια.

Αυτά μπορεί να μοιάζουν ή και να είναι ελλείψεις στοργής αλλά είναι στα νορμάλ πλαίσια. Η γονική αγάπη δεν είναι από την αρχή δεδομένη και δεν είναι ποτέ ιδανική. Μήτε οι γονείς είναι αλάθητοι. Λένε και κάνουν λάθος πράγματα αρκετά συχνά.

Αυτό που δεν είναι νορμάλ είναι να βλέπεις ένα παιδί, από τόσο νεαρή ηλικία να βγάζει ένα τέτοιο μίσος. Χρειάζονται περισσότερα στοιχεία, από όσα δίνει η ταινία, για να υπάρξει ερμηνεία.

[Σινεφίλ]

Πολύ ενδιαφέροντα όσα λέτε, αλλά επειδή κατάλαβα πάνω-κάτω όλη την ταινία, δεν θα την βάλω να την δω ποτέ.

[Ίζι]

Φάρε έχεις δίκιο σ' αυτά που λες, όμως αν η ταινία δεν ήθελε να ρίξει ευθύνη στη μάνα δεν θα είχε και κάποια σκηνή τρυφερότητας ανάμεσα σ' εκείνη και το μωρό; Κάποιο φιλί, κάποια αγκαλιά, χαμόγελο... Απ' τον πατέρα είχε πολλά. Μόνο πόσο δύσκολα περνούσε η μάνα έδειξε! Ίσως στο βιβλίο είναι πιο ξεκάθαρο. Υπάρχει και στη ΛτΒ μια συζήτηση με μερικά πολύ καλά points (όπως της Πολύνιους).