Before Midnight (Πριν τα Μεσάνυχτα) (2013)

[Ίζι]

Τίτλος: Before Midnight
Ελληνικός Τίτλος: Πριν τα Μεσάνυχτα
Σκηνοθέτης: Richard Linklater
Σενάριο: Richard Linklater, Julie Delpy, Ethan Hawke
Ηθοποιοί: Ethan Hawke, Julie Delpy, Seamus Davey-Fitzpatrick, Ξένια Καλογεροπούλου
Διάρκεια: 109'


Υπόθεση
Δεκαοχτώ χρόνια μετά την πρώτη τους συνάντηση στο τρένο για τη Βιέννη, ο Τζέσι, η Σελίν και τα δυο τους παιδιά περνούν τις διακοπές τους Νότια Πελοπόννησο. Πώς έχει εξελιχθεί μέσα στον χρόνο το αγαπημένο μας κινηματογραφικό ζευγάρι;



Άποψη
Το Before Midnight είναι η τρίτη ταινία της τριλογίας που ξεκίνησε το 1995 με το Before Sunrise και συνεχίστηκε το 2004 με το Before Sunset. Πρόκειται για μια πολύ διαφορετική ταινία από πολλές απόψεις. Το αστικό περιβάλλον των προηγούμενων ταινιών έχει εδώ αντικατασταθεί από την εκθαμβωτική φύση, τη θάλασσα, τις αρχαιότητες, τα πανέμορφα χωριά και πόλεις της Νότιας Πελοποννήσου. Το γλυκόπικρο μουσικό θέμα θυμίζει ταινίες γυρισμένες στη μεσόγειο και πλαισιώνει ιδανικά τις σκηνές της περιπλάνησης. Ο Τζέσι και η Σελίν αυτήν τη φορά δεν είναι ολομόναχοι. Εκτός απ' τα παιδιά τους έχουν και μια ολόκληρη παρέα Ελλήνων φίλων όλων των ηλικιών, με τους οποίους συζητούν περί λογοτεχνίας, έρωτα και σχέσεων ζωής. Είναι ωραίο ότι οι Έλληνες, παρ' ότι ζουν σε χωριό, δεν παρουσιάζονται γραφικοί και παραδοσιακοί, αλλά πνευματώδεις, μορφωμένοι και πανέξυπνοι. Όλοι οι Έλληνες ηθοποιοί είναι πολύ καλοί στους ρόλους τους και συμπαθέστατοι άνθρωποι. Προσωπικά δεν γνώριζα κανέναν εκτός από την Ξένια Καλογεροπούλου, η οποία ήταν πολύ συγκινητική στον σύντομο ρόλο της.



Η βασική διαφορά, όμως, στο Before Midnight είναι ότι, ενώ στις δύο πρώτες ταινίες οι ήρωες μόλις είχαν συναντηθεί (και ξανασυναντηθεί), σ' αυτήν εδώ κουβαλούν μαζί τους εννέα χρόνια κοινής ζωής γεμάτα χαρές, υποχρεώσεις, αλλά και πίκρες και αρκετά συσσωρευμένα παράπονα. Ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του επάνω στα (σίγουρα ακόμα όμορφα, μα ώριμα και λίγο κουρασμένα) πρόσωπά τους, αλλά και στη σχέση τους που έχει δοκιμαστεί και θα δοκιμαστεί με πολλούς τρόπους. Έτσι, οι συζητήσεις τους δεν είναι μόνο θεωρητικές, φιλοσοφικές και υπαρξιακές. Οι ήρωες έχουν πραγματικά προβλήματα, προβλήματα ενηλίκων, έναντι των οποίων συχνά αισθάνονται ανεπαρκείς.
Ο Τζέσι έχει γράψει ήδη δύο ρομαντικά βιβλία που έγιναν best sellers - το πρώτο περιγράφει τη γνωριμία τους και το δεύτερο το ξανασμίξιμό τους. Βλέπουμε τη Σελίν να δυσανασχετεί λίγο όταν οι άλλοι αναφέρονται σ' εκείνη ως "την πραγματική" ηρωίδα των βιβλίων. Ίσως γιατί ο Τζέσι έχει ωραιοποιήσει τα πάντα, ακόμα και το σεξ ανάμεσά τους. Ίσως γιατί η τριβή της καθημερινότητας και οι υποχρεώσεις παιδιών και δουλειάς έχουν εξαντλήσει τον ρομαντισμό από μέσα της. Εκείνος, από την άλλη, έχοντας εγκαταλείψει τον πρώτο του γιο πολλά χρόνια πριν, και έχοντας φέρει τούμπα τη ζωή του μετακομίζοντας στη Γαλλία για χάρη της Σελίν, μοιάζει να πνίγεται από ενοχές και προσπαθεί να καλύψει αυτό το κενό που ο ίδιος δημιούργησε. Έχει μετανιώσει για την απόφασή του; Πού βρίσκεται, μέσα σε όλα αυτά, χώρος για το τόσο αναγκαίο φλερτ, τον αυθορμητισμό και τον ρομαντισμό;



Η ταινία είναι θαυμάσια, μάλλον η καλύτερη από τις τρεις. Όσοι είναι σε μακροχρόνιες σχέσεις θα αναγνωρίσουν στοιχεία από τους εαυτούς τους και τους συντρόφους τους στον Τζέσι και τη Σελίν. Είναι ένα κινηματογραφικό ζευγάρι, που έζησε μια πολύ γλυκιά και ρομαντική γνωριμία, έναν μακροχρόνιο χωρισμό κι ένα αναπάντεχο ξανασμίξιμο. Η ιστορία τους. που στην πραγματικότητα ξεκινά εκεί που τελειώνει η δεύτερη ταινία - όταν δηλαδή καταλαβαίνουμε πως οι ήρωες θα είναι, πιθανότατα, επιτέλους μαζί - συνεχίζεται σήμερα, εννέα χρόνια μετά, και απαντά στο ερώτημα: τι απέγιναν ο πρίγκιπας και η πριγκίπισσα μετά το τέλος του παραμυθιού; Υπάρχει happily ever after;

Trailer (δείτε το, είναι καταπληκτικό)

[Τραβιατα]

Θα βγαλει και ο Γουντι Αλεν ταινια για την Ελλαδα.

[Πολύνιους]

Αχ ήταν η καλύτερη συνέχεια που μπορούσε να βγει, ήταν απίστευτα γλυκό να τους βλέπεις μαζί μετά από τόσα χρόνια, που φαίνονται τα χρόνια πάνω τους, στα πρόσωπά τους, αλλά και στις συζητήσεις τους κ τους καυγάδες τους. Αυτό που μου έκανε απίστευτη εντύπωση ήταν η φυσικότητα που υπήρχε, κυρίως από τους πρωταγωνιστές (ειδικά η σκηνή του καυγά ήταν όλα τα λεφτά, 100% αληθινή κατά τη γνώμη μου), αλλά και από όλο το καστ (μου άρεσε που είδα και την Ariane Labed, αν και έχω την συνηθίσει να είναι το επίκεντρο όταν παίζει).
Κατά τ' άλλα η προσοχή μου ήταν εστιασμένη στο ζεύγος, συγκινήθηκα πάρα πολλές φορές και έλιωσα με τις ατάκες του Ίθαν για ακόμη μία φορά.

[Σινεφίλ]

Ολοκλήρωσα και γω την τριλογία και συμφωνώ πως η ταινία ήταν πολύ γλυκιά, σχεδόν μελαγχολική. Αυτός ο καβγάς που ξεκινάει αμέσως μόλις πάει να γίνει μια ιδανική (μετά από καιρό) ερωτική περίπτυξη, έρχεται από το πουθενά και εξελίσσεται αναμενόμενα... Η τρίχα γίνεται τριχιά και από αγάπες και μέλια καταλήγουν να μιλάνε για χωρισμό. Προσκυνώ τον ρεαλιστικό και ορθολογιστικό χαρακτήρα του Ίθαν Χωκ, καθώς και την πρωτοβουλία του να πάει να την πλησιάσει πρώτος. Εγώ δεν θα πήγαινα.

[Αζέλμα]

Μπράβο Ίζι για την παρουσίαση.
Καλή ταινία! Ενδιαφέροντες πρωταγωνιστές, πολύ φυσικοί διάλογοι, ζηλευτά τοπία.
Αγαπημένο κομμάτι: πέρα απ΄τις σκηνές τσακωμού, που ήταν πολύ ρεαλιστικοί , μου άρεσε πολύ αυτό που ανέφερε η Ίζι, ότι οι κάτοικοι της Πελοποννήσου δεν ήταν your average χωριάτες, αλλά άτομα που έχουν ενδιαφέροντα πράγματα να πουν, κάτι που δεν ξέρω αν είναι εξίσου ρεαλιστικό, πάντως μου άρεσε πολύ.
Κουράστηκα όμως αρκετά μετά από κάποιο σημείο, και απορώ πως δεν το ανέφερε κανείς αυτό. Πιστεύω πως αυτή η ταινία υποφέρει από υπερβολική δόση διαλόγων. Οκ, φαίνεται πως οι σεναριογράφοι είχαν πάρα πολλές ιδέες, είχαν επίσης και πάρα πολύ χιούμορ -γέλασα πάνω από δέκα φορές-, αλλά κάπου το παράκαναν. Στο τέλος άκουγα απλά ένα "μπλα μπλα μπλα μπλα..." που ίσως να ήταν και ο στόχος τους, δεν ξέρω.
Ελπίζω στο Before Sunset (που ετοιμάζομαι να δω τώρα! ) να μιλάνε λιγότερο και να απολαμβάνουν περισσότερο το Παρίσι. Αν τσακώνονται κι εκεί τόσο, δεν θα το αντέξω. Αν και δεν παίζει, γιατί τότε νομίζω δεν είχαν ακόμη παιδιά.
Επίσης, δίνω μεγάλη σημασία στα πλάνα μιας ταινίας, και πιστεύω πως έκαναν πολύ καλή δουλειά με την Πελοπόννησο. Ποτέ δεν με πείραξε τόσο που δεν την έχω επισκεφτεί. Εύχομαι να έχουν κάνει το ίδιο καλή δουλειά με το Παρίσι, όσο καταπληκτικά το ανέδειξε ο Γούντι στο Midnight in Paris.

[Πολύνιους]

Κουράστηκα όμως αρκετά μετά από κάποιο σημείο, και απορώ πως δεν το ανέφερε κανείς αυτό. Πιστεύω πως αυτή η ταινία υποφέρει από υπερβολική δόση διαλόγων. Οκ, φαίνεται πως οι σεναριογράφοι είχαν πάρα πολλές ιδέες, είχαν επίσης και πάρα πολύ χιούμορ -γέλασα πάνω από δέκα φορές-, αλλά κάπου το παράκαναν. Στο τέλος άκουγα απλά ένα "μπλα μπλα μπλα μπλα..." που ίσως να ήταν και ο στόχος τους, δεν ξέρω.

Νομίζω δεν το ανέφερε κανείς, γιατί οι περισσότεροι είχαμε ήδη δει τις δύο προηγούμενες ή ακόμα κι αν δεν τις είχαμε δει, γνωρίζαμε ότι το κύριο συστατικό αυτής της τριλογίας του Λίνκλάτερ είναι οι διάλογοι μεταξύ των πρωταγωνιστών. Είναι κάτι που με είχε κάνει να βαρεθώ όταν είδα για πρώτη φορά το "Πριν το ξημέρωμα", αλλά όταν βρέθηκα στην κατάλληλη φάση, δεν με κούρασε καθόλου, αντιθέτως, επειδή τους βρίσκω πολύ αληθοφανείς και προσεγμένους, τους καταφχαριστήθηκα.