Mother ! (2017)

[Στιλλ Ιλλ]

Τίτλος: Mother !
Ελληνικός τίτλος: Μητέρα!
Έτος παραγωγής: 2017
Σκηνοθεσία: Darren Aronofsky
Σενάριο: Darren Aronofsky
Ηθοποιοί: Jennifer Lawrence,Javier Bardem,Ed Harris, Michelle Pfeifer
Διάρκεια: 120΄


Υπόθεση
Ένας ποιητής και η αρκετά νεότερη σε ηλικία σύζυγός του,ζουν απομονωμένοι σε ένα τεράστιο σπίτι στην εξοχή. Μέχρι που κάποιο βράδυ φτάνει εκεί, απρόσκλητος, ένας περαστικός, ο οποίος ανοίγει την πόρτα του μικρόκοσμού τους στον έξω κόσμο...



Άποψη
Ο αγαπημένος μου Αρονόφσκυ, μου θυμίζει για άλλη μια φορά γιατί άγαπω τον κινηματογράφο. Δημιουργεί ένα υπαρξιακό θρίλερ για την βαναυσότητα, τον εγωισμό, και τον παραλογισμό της ανθρωπότητας και σύ δεν μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από την οθόνη. Υπαινικτικά και υπόγεια στην αρχή, με ένα τρόπο που θυμίζει Πολάνσκι,μας συστήνεται το ζευγάρι μας. Ξέρεις ότι κάτι δεν είναι τελείως σωστό όμως η ισορροπία υπάρχει έστω και εύθραυστη. Εκείνη έχει φτιάξει το σπίτι τους από την αρχή για να μπορέσει εκείνος να αφοσιωθεί στην ποίηση του.
Μέχρι που απρόσκλητος θα φτάσει ένας γιατρός, θαυμαστής Εκείνου, και θα αρχίσουν να αποκαλύπτονται τα σαθρά θεμέλια της σχέσης του ζευγαριού. Παρακολουθώντας την ταινία μπορείς να την δείς από διαφορετικές οπτικές όμως εκείνη που φαίνεται να βάζει όλα τα κομμάτια του πάζλ στην θέση τους, είναι η βιβλική. Μια αλληγορία που σχολιάζει τις φιλοσοφικές ιδέες που αφορούν την δημιουργία του κόσμου, αλλα και τις συνιστώσες του που συγκροτούν αυτόν τον κόσμο(ανάγκη για δόξα και δύναμη,πατριαρχία,φύση,απληστία, εγωισμός κλπ.). Και μαντέψτε... το αποτέλεσμα είναι πάντοτε εφιαλτικό

Θα μπορούσα να αναλύσω όλα τα στοιχεία αλλα είναι καλύτερο να αφεθείτε. Παρ’όλα αυτά η ταινία έχει οικολογικές και φεμινιστικές προεκτάσεις. Δεν έχω τρομάξει και δεν έχω αγχωθεί άλλοτε σε ταινία, γυρίζοντας νευρικά στην θέση μου. Με την κάμερα κολλημένη στο πρόσωπο ή στον ώμο της Μητέρας βιώνεις το απόλυτο χάος(από τα πιο αριστοτεχνικά πράγματα που έχω δεί στην μεγάλη οθόνη). Όπως και να επιλέξεις να δείς αυτή την ταινία η Μητέρα υποφέρει, ασφυκτιά, κατακερματίζεται, παραγκωνίζεται, τρέμει από οργή αλλα αποδεικνύεται ανίσχυρη. Αναλώσιμη. Και ακόμα γυρίζει στο κεφάλι μου η ικετευτική φιγούρα της Λώρενς που της αξίζει δικαιωματικά το φετινό όσκαρ. Ένα 9/10 (στην δεύτερη θέαση ίσως να γίνει 10)

Τρέιλερ

[Θεατής]

Επιασα κι εγώ τα σενάρια που αναφερεις Στιλλ αλλά όλα είχαν κενά και το μονο που βρήκα ως πιο ταιριαστό είναι αυτό του δημιουργού με την έμπνευση... Σκηνοθετικά ηταν καλογυρισμενο με αρκετές καλές σκηνές αν και το συνεχές τρεμοπαιγμα της κάμερας και τα υπερβολικά κοντινά πλάνα στα πρόσωπα στην τεράστια οθόνη του σινεμά προσωπικά με κούρασαν...οι ερμηνείες ηταν πολύ καλές κ δεν περίμενα βέβαια κάτι λιγότερο απο Μπαρδεμ κ Χάρρις ενω η Λώρενς ηταν καλή με διαφορά στήθους ...

Παρολαυτά βρηκα την ταινία στο σύνολο της απογοητευτική...προσπαθησε να βαλει στοιχεια απο καθε mainstream φοβία με σκοπό να δημιουργήσει τον απόλυτο εφιάλτη με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δώσει την λύση που θα έθετε ενα κατανοητό πλαίσιο στον θεατή...να ακούς μια ολόκληρη αίθουσα να χαχανιζει και ψιθύρους για "πατάτα" απο τα γύρω καθίσματα πριν ακόμα τελειώσει η ταινία δεν είναι καθόλου κολακευτικό για τον σκηνοθέτη που μας χάρισε τον "Μαύρο Κύκνο" κ τον "Παλαιστή"...

Προσωπικά θα επιλεξω να την ξεχάσω ως μια κακή παρένθεση ενος πολύ καλού σκηνοθέτη...

[Στιλλ Ιλλ]

Σε μένα η ταινία λειτούργησε οπότε δεν την θεωρώ κακή στιγμή σε καμία περίπτωση. Ίσα ισα το γεγονός οτι μπλέκει καθε είδους φοβία το κάνει πιο επιδραστικό. Όπως και να επιλέξεις να το δείς, το αποτέλεσμα είναι εφιαλτικό.
Δεν είναι όλες οι ταινίες για όλους, γιατί δεν κάνουν κλίκ σε όλους τα ίδια πράγματα. Οπότε περι ορέξεως φυσικά.

[Φαροφύλακας]

Μόλις είδα την ταινία.

Άκουγα γενικότερα αρνητικά σχόλια για το Mother!, πέρα από αυτά που έγραψε η Στιλλ, εδώ πέρα, και ήμουν επιφυλακτικός, αλλά τελικά δεν υπήρχε λόγος.

Στο πρώτο μισό κοιτούσα με επιφύλαξη όλην την απιθανότητα αλλά όσο γινόταν όλο και πιο φανερό πως εδώ ήμασταν πέρα από το ρεαλιστικό, άρχισα να αφήνομαι. Η σκηνή που ξεκινά με τους οπαδούς που μαζεύονται, κι έπειτα συνωστίζονται, και ξάφνου όλα μετατρέπονται σε βίαιες αστικές συγκρούσεις, κι έπειτα σε πόλεμο κτλ κτλ. μου άρεσε πάρα πολύ κι εκεί υπήρχε όλη η συνειρμική ακολουθία που απαντά στα όνειρα, το οποίο ήταν και το πιο ελκυστικό στοιχείο της ταινίας, για εμένα. Ήδη βρισκόμουν σε μια μεγάλη περιέργεια να δω την όποια κατάληξη, την όποια ερμηνεία, η οποία ευτυχώς χάνεται πίσω από την αχλή των εντυπώσεων και των συναισθημάτων, μετά το πέρας της.

Πάντως, καταλαβαίνω κι αυτά που έγραψαν αλλού η Χήθκλιφ κι ο Μυρμηγκοφάγος. Κάποια στιγμή το cgi μου έπεσε κι εμένα κάπως πολύ.

Σίγουρα ένα 7☆ από εμένα.

[Στιλλ Ιλλ]

Εκεί που πρωτοαρχίζει το όλο πανηγύρι, έχει αρχίσει και σφίγγεται ήδη το στομάχι. Που να ξερα βέβαια τι θα επακολουθούσε.

Ένα σημείο που θυμάμαι χαρακτηριστικά ως κακό cgi.

Εκεί που τη σκίζουν τα ρούχα, την κλωτσάνε, την αρπάζουν που παρα το ηχητικό το οποίο είναι πολύ ρεαλιστικό, η εικόνα φαίνεται οτι είναι cgi. Και είναι λογικό, είναι απίστευτα σφοδρή η επίθεση που της κάνουν.

Σύμφωνώ για το συνειρμικό κομμάτι

[Φαροφύλακας]

Στο συγκεκριμένο σημείο δεν παρατήρησα κάτι, μάλλον από την ένταση.


Χθες βράδυ διάβασα για το περιεχόμενο, τους συμβολισμούς που αποδίδει ο ίδιος ο σκηνοθέτης στην ταινία. Ο ποιητής είναι ο θεός, η μητέρα είναι η μητέρα Γη, οι πρώτοι επισκέπτες είναι ο Αδάμ και η Εύα και τα παιδιά τους, φυσικά, ο Άβελ κι ο αδελφοκτόνος Κάιν.

Από εκεί και πέρα, φαντάζομαι πως και το βρέφος είναι μια αναφορά στον Χριστό, ο θάνατος και το φάγωμά του έχουν να κάνουν βέβαια με την σταυρική θυσία και το «λάβετε φάγετε, τούτο μου εστί το σώμα» και σίγουρα μπορεί κάποιος να συνεχίσει με τέτοιες αναφορές.

Σήμερα μου ήρθε πολλές φορές κατά νου η ταινία και ωρίμασε κάπως καλύτερα μέσα μου και μάλλον ανέβηκε κι άλλο στην υπόληψή μου. Μια ταινία η οποία είναι αλληγορία και συνάμα οικολογικό αλλά και θρησκευτικό σχόλιο.

Γενικότερα βαριέμαι τα παραμύθια της Βίβλου. Όχι βέβαια από αντισημιτισμό. Περισσότερο από αυτό που έχει σημειώσει ο Ρίτσαρντ Νόκιντς, πως υπάρχουν πάμπολλα παλιά παραμύθια και μύθοι και σε αυτά μάλλον έχουμε δώσει περισσότερη προσοχή από ότι τους αναλογεί. Εξού και σχεδόν απογοητεύτηκα όταν είδα πως η τότε επόμενη ταινία του πολύ αξιόλογου Αρονόφσκη πραγματευόταν τον Νώε, ένα πολύ πολύ αδιάφορο θέμα για εμένα και την οποία ταινία, πράγματι, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα να δω. Εδώ όμως, παρότι έχουμε κεντρικά ήρωες της Βίβλου, η αλληγορία με όλες τις προεκτάσεις της, κερδίσανε το κατά τ’ άλλα τόσο χαμένο ενδιαφέρον μου.

Θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρένθεση εδώ: στην Αρχαία Ελλάδα η θρησκεία ήταν αρκετά χαλαρή ώστε να επιτρέπει στον δραματουργό να επεμβαίνει στον μύθο και να δίνει την δική του εκδοχή. Οι αβρααμικές θρησκείες υπήρξαν πάντοτε αρκετά δογματικές στην «αλήθεια» των μύθων, στην αφήγηση και την ερμηνεία τους. Εδώ ένιωσα πως είχαμε επιτέλους την ευχέρεια του Αρχαίου Κόσμου να χρησιμοποιήσει θεϊκά κι ημιθεϊκά πρόσωπα κατά το πώς εξυπηρετείται ο δραματουργός.

Δύο πράγματα που με συναρπάζουν στον αβρααμικό θεό είναι το πόσο κακός είναι (με εξαίρεση αυτόν της Καινής Διαθήκης, βέβαια) και πόσο ανασφαλής. Συνεχώς επιστρέφει, με μια ανησυχητική εμμονή, στο πόσο αυτός είναι ο πιο δυνατός και πώς αυτός θα νικήσει στην έσχατη μάχη. Τόσο πολύ που από ένα σημείο κι έπειτα αρχίζεις να αναρωτιέσαι.

Γράφει πολύ πετυχημένα στο μυθιστόρημα ΕΦ "Time Enough for Love" ο Robert Heinlein:
"Η πιο παράλογη ιδέα που ονειρεύτηκε ο Homo Sapiens είναι ότι ο Κύριος και Θεός της Δημιουργίας, Δημιουργός και Παντοκράτορας όλης της Οικουμένης, επιθυμεί την γλυκερή λατρεία των πλασμάτων του, μπορεί να επηρεαστεί από τις προσευχές τους, και χάνει την ψυχραιμία του σαν δεν λάβει αυτήν την κολακεία."

Κάπως έτσι λοιπόν, στην ταινία, μου ταίριαξε πολύ το αφήγημα του ανασφαλή ποιητή, ο οποίος διψούσε παθολογικά για την λατρεία των οπαδών του. Ήταν για μένα ένα θρησκευτικό σχόλιο με χιούμορ, μέσα στο γενικότερο δράμα.

Η μητέρα και μητέρα Γη ήταν στα μάτια μου η αρχαία Ελληνίδα θεά Δήμητρα, (της οποίας το όνομα, άλλωστε, σημαίνει «Γη μήτηρ»,) συμπληρώνοντας έτσι προσωποποιημένα το υπόλοιπο εβραϊκό πάνθεο. Η δοτική μητέρα Γη που συνεχώς φτιάχνει και από τον άνθρωπο λεηλατείται, δυναστεύεται, καίγεται. Θεωρώ πως το οικολογικό σχόλιο ήταν ανησυχητικό και πετυχημένο.

Αναρωτιέμαι εάν σε κάποιες στιγμές τουλάχιστον δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί το cgi και να δοθούν κάποια πράγματα με τον τρόπο που βρίσκονταν λύσεις σε παλιότερες εποχές. Π.χ. όταν το καμένο σπίτι φαίνεται από ψηλά να ξαναζωντανεύει, δεν θα γινόταν αυτό κι απλά με δυο εικόνες που η μία σβήνει και δίνει την θέση της στην άλλη; (Λέμε τώρα )

Μια ταινία που πιστεύω πως θα την δω με διαφορετικό μάτι σε μια δεύτερη θέαση και γι’αυτό και μάλλον κάποια στιγμή θα το κάνω.

[Νικόλας Δε Κιντ]

Είχα μεγάλη περιέργεια να δω την καινούργια δουλειά του Αρονόφσκι, μιας και η προηγούμενη του δημιουργία ήταν για μένα απογοητευτική (βλ. Noah).

Λίγο η υπόθεση της ταινίας, λίγο το αρκετά δυνατό καστ ήλπιζα πως θα δω κάτι πολύ δυνατό...
Να ξεκινήσω από τα θετικά της ταινίας.
Σκοτεινή ατμόσφαιρα - τουλάχιστο στο πρώτο μισό της ταινίας -, δυνατές ερμηνείες από Λώρενς και Εντ Χάρρις, υπαινικτικός τρόμος. Φάνηκε από την αρχή πως ο Αρονόφσκι γυρίζει στα γνωστά του μονοπάτια με μια ιδιαίτερη εμμονή στο πρόσωπο της Τζένιφερ Λώρενς!

Μέχρι εδώ καλά!
Όμως η ταινία δεν εξελίχθηκε όπως την περίμενα.
Ήταν παραφορτωμένη με αλληγορίες - κυρίως βιβλικές και οικολογικές - και ως εκ τούτου το τέλος σου άφηνε την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Προσωπικά θεώρησα πως δεν με αφορούν κιόλας αυτές οι αλληγορίες, τις οποίες για να πω και την μαύρη αλήθεια αν δεν διάβαζα το σχόλιο του Φάρου, ίσως να μην τις ανακάλυπτα κιόλας με το φτωχό μου μυαλό!

Τα κοντινά πλάνα στο πρόσωπο την Μητέρας με κούρασαν...
Ο τρόπος λήψης του σκηνοθέτη έγινε σχεδόν εμμονικός και δεν είχε καμια σχέση με την εκπληκτική σκηνοθεσία του "Μαύρος Κύκνος".
Για τα cgi και τα ρέστα δεν θα πω κάτι μιας και με κάλυψαν ο Φάρος και η Χήθκλιφ.
Το τέλος όπως είπα και πριν δεν ήταν ικανοποιητικό, μιας και η όλη ανάπτυξη δεν ήταν σπειροειδής λόγω των πολλών αλληγοριών και σεναριακών κενών.

Και κάτι τελευταίο...
Αν πρέπει να μου μιλήσει ο σκηνοθέτης για τις αλληγορίες της δημιουργίας του "βράσε ρύζι"
Είναι σαν να μου λέει ο συγγραφέας πως για να καταλάβω το βιβλίο του, πρέπει να διαβάσω κάτι άλλο πριν.
Κι επειδή στην τέχνη δεν έχει σημασία τι θα πεις αλλά πως θα το πεις θα βάλω ένα 5/10!

ΥΓ: Εικάζω πως μετά από καμια δεκαπενταετία η ταινία θα θεωρείται μεγάλη καλτίλα!