Τίτλος: TRON: Legacy
Έτος παραγωγής: 2010
Σκηνοθεσία: Joseph Kosinski
Σενάριο: Edward Kitsis, Adam Horowitz
Ηθοποιοί: Jeff Bridges, Garrett Hedlund, Olivia Wilde
Πρωτότυπη μουσική: Daft Punk
Διάρκεια: 125΄
Υπόθεση
Ο προγραμματστής Κέβιν Φλυνν έχει εξαφανιστεί. Ο γιος του ο Σαμ, έχει αποποιηθεί την ευθύνη για την εταιρεία ΕΝΚΟΜ. Αναζητώντας τον πατέρα του ψηφιοποιείται απο ενα ατύχημα και βρίσκεται στον ψηφιακό σύμπαν του Τρον. Πρόκειται για ένα εφιαλτικό κόσμο οπου δικτάτορας είναι ένα ψηφιακό αντίγραφο του πατέρα του. Τον αναζητεί προκειμένου να βρουν την έξοδο στον υλικό κόσμο.
Η πρώτη ταινία Τρον θεωρειται μια απο τις κλασσικές της δεκαετίας του 80, αν μη τι αλλο για τα πρωτοποριακα ψηφιακα εφέ, αλλά και επειδη απευθυνόταν στη γενιά των arcades. Η γνωμη μου ειναι οτι τα πρωτοποριακά εφέ είναι υπερβολικά αδέξια, το "ψηφιακό σύμπαν" ειναι ακαθόριστο, με ενα ενοχλητικό επιχρωματισμό και φωτισμό, η δράση δεν έχει ρυθμό, ενω δε βοηθάει το ενοχλητικό σάουντρακ του/της W. Carlos, που επιχειρεί να συνδυάσει κλασσικά με ηλεκτρονικά όργανα. Η ταινια δεν ειχε ιδιαιτερη επιτυχια, ομως αφησε ιστορια, με θαυμαστες και νοσταλγους.
Όταν άκουσα για το σίκουελ του Τρον φυσικά δεν ενθουσιάστηκα, αλλα ημουν περίεργος για το πώς θα παρουσιαστεί το αφελές Ντισνεϊκό σύμπαν στη γενιά που μεγάλωσε με το Μάτριξ. Ε λοιπον η ταινια με έχει προβληματίσει όσο λίγες για τα ανάμεικτα συναισθήματα που μου προκάλεσε, και αν επρεπε να της βαλω αστεράκια δεν θα το έκανα. Ας το παρουμε όμως αναλυτικά, ξεκινώντας απο τα αρνητικά.
Βασικά ή ταινία δε φαινεται να θέλει να πει κάτι, ούτε έχει κάποιο λόγο ύπαρξης, πέρα απο τη δράση και την ιστορια διασωσης και καταδιωξης. Ουσιαστικά η ταινια δεν ειναι σικουελ της ταινιας Τρον, αλλα του βιντεοπαιχνιδιου TRON: Evolution και οντως, σε καποια flash back υπαρχουν σκηνες απο το παιχνιδι
Υπαρχει διαχυτη μια αφέλεια και μια Ντισνεΐλα ενω δεν ταυτιτικα σε τιποτα με τους ηρωες. Στο προσκήνιο έρχονται διάφορα ψευτο-φιλοσοφικά θεματα και σεναριακα στοιχεια που κατι προσπαθουν να πουν, αλλα τελικα δεν το καταφέρνουν. Υπαρχουν δηλαδη αναφορες στις ψηφιακες μορφες ζωης που αποτελουν το βασικο σεναριο στο βιντεοπαιχνιδι, οι οποιες ομως δεν παιζουν και τοσο βασικο ρολο, ουτε βγαζουν νοημα αν δεν εχει παιξει καποιος το παιχνιδι. Υπαρχει επισης μια αναφορα σε μια θρησκεια που λατρευουν τον προγραματιστη/δημιουργο Φλυνν, αλλα δεν αναπτυσσεται αυτο το σεναριο.
Και δεν έχω καταλάβει γιατί οι ταινίες λέγονται Τρον, αφού ο Τρον δεν έπαιζε βασικό ρόλο στην αρχική ταινία, ενώ (μικρό σπόιλερ) αναφέρεται/εμφανίζεται ελάχιστα σε αυτή.
Τελικα η ταινία δεν έχει πολλά να πει, και μαλλον δεν ειναι τιποτα παραπάνω απο μια αφορμη της Ντισνευ να ανοιξει καποιο καινουργιο media franchise με τον Τρον (οντως, ακολουθησε μια μικρη σειρα κομικς, και η σειρα animation TRON: Uprising, η οποια θα ελεγα ειναι πολυ πιο ενδιαφερουσα απο την ταινια!)
Και τώρα τα θετικά:
Αισθητικά, η ταινία ειναι πραγματικά ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ. Προκειται για τις αισθητικά πιο άρτιες και εντυπωσιακές ταινίες που έχω δει! Ο σκοτεινός σχεδον δυστοπικος κόσμος του Τρον, με τα μαυρο-γαλάζια διάφανα κτήρια και δρόμους, που φωτίζοναι απο τις λαμπερές ρίγες λευκού νέον, και τις γαλάζιες αστραπές στον πάντα σκοτεινό και συννεφιασμένο ουρανό, ειναι ο κοσμος που βλεπω οταν κλεινω τα ματια μου. Πραγματικά ήθελα να βουτήξω μέσα του, ή μάλλον, με ρούφηξε μόνος του.
Σε όλα αυτα μπαίνει και η πανέμορφη, απίστευτη, επική ηλεκτρονική μουσική των Daft Punk. Με καθε νοτα εντείνει το μυστήριο, συνοδεύει δυναμικά τη δράση, είτε απλά προκαλεί δέος για τον απέραντο σκοτεινό κόσμο που μας φιλοξενεί.
Η μουσικη κανει χρηση συνθεσάιζερ που παραπέμπει θα έλεγα στον Βαγγέλη Παπαθανασίου και στην εποχή οπου βγηκε το πρώτο Τρον. Παροτι δεν μου αρεσε η τοτε ηλεκτρονικη μουσικη, στη συγκεκριμενη περιπτωση μου αρεσε παρα πολυ. Σε αλλα σημεια κανει μια ενδιαφερουσα μειξη ψηφιακου "χαλιου" με ορχηστρικα οργανα απο πανω. Μπορει να κανω λαθος, αλλα εχω παρατηρησει οτι αυτην την ταση την εχουν ακολουθησει πιο προσφατα σε διαφημισεις, σε τρειλερς, κλπ.
Είναι απο τις ταινίες που βαριέμαι να ξαναδώ, αλλα που επέλεγα συγκεκριμενες σκηνες να δω (και να ακουσω) ξανα και ξανα! Όπως η συγκλονιστική σεκανς οπου ο Σαμ τηλεμεταφέρεται στον κόσμο του Τρον και αρχίζει να συνειδητοποιεί πού βρέθηκε!
Κατα τη γνωμη μου η ταινία αξίζει να ιδωθεί μονο και μονο για την πανδαισία θεαματος και μουσικης που προσφέρει, και λεγοντας αυτο, εννοω οτι πραγματικά αξίζει. Προτείνω ανεπιφύλακτα την ταινία σε όσους εκτιμούν αυτή την αισθητική και το "τριπάρισμα", προειδοποιώντας όμως οτι πρεπει να το εκτιμήσουν μόνο σαν ένα τραβηγμένο, βιντεο κλιπ, και οχι σαν ταινία. Τουλαχιστον το υπεροχο σαουντρακ θα το προτεινα σε ολους τους φιλους της ηλεκτρονικης μουσικης, ακομα και σε οποιον δεν θελει να δει την ταινια.
Trailer
