Τίτλος: Poesía sin fin
Διεθνής Τίτλος: Endless Poetry
Ελληνικός Τίτλος: Ποίηση χωρίς τέλος
Έτος Παραγωγής: 2016
Σκηνοθεσία: Alejandro Jodorowsky
Σενάριο: Alejandro Jodorowsky
Ηθοποιοί: Adan Jodorowsky, Brontis Jodorowsky, Pamela Flores, Leandro Taub
Πρωτότυπη Μουσική: Adan Jodorowsky
Διάρκεια: 128'
Υπόθεση
Η οικογένεια Jodorowsky φεύγει από τη Τοκοπίλλα για το Σαντιάγκο. Εκεί ο μικρός Alejandro κάνει την επανάσταση του, θα ενηλικιωθεί και θα δώσει νόημα στη ζωή του.
Άποψη
Η ταινία συνεχίζει ακριβώς απ'όπου μας άφησε η προηγούμενη. Ο Alejandrito προσπαθεί να συνηθίσει στη νέα του γειτονιά και αρχικά του κακοφαίνεται με τόσο κόσμο. Ο σκηνοθέτης δε χάνει χρόνο να μας δείξει ορισμένα από τα κόλπα του με τα σκηνικά στη πόλη, αλλά κι όταν μαχαιρώνουν κάποιον έξω από τη πόρτα του πρωταγωνιστή, με τους περαστικούς να φοράνε μάσκες.
Η Pamela Flores σε διπλό ρόλο αυτή τη φορά και πιο αποκαλυπτική από ποτέ, ξαναπαίζει τη μητέρα που τραγουδά όπερα σε κάθε της κουβέντα, αλλά και αργότερα τη παχουλή γνωριμία του πρωταγωνιστή με το ροζ μαλλί. Μαζί φυσικά κι ο πατέρας με την αυστηρότητα του, που συνεχίζει τις παρατηρήσεις "πρόσεχε τους κλέφτες, άσε τη ποίηση γιατί αυτό δεν είναι για άντρες, διάβασε βιολογία να γίνεις γιατρός". Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, ο Alejandrito φεύγει από το σπίτι του για κάποιου είδους κοινόβιο με άλλους καλλιτέχνες (χορεύτριες, πιανίστα, ζωγράφο κλπ).
Κοντά στο πρώτο μισάωρο, βλέπουμε το πρωταγωνιστή ξαφνικά νεαρό. Από εδώ και πέρα το ρόλο παίζει ο άλλος γιός του σκηνοθέτη Adan. Πλέον δεν έχει εξελίξει μόνο τη καλλιτεχνική του φύση ως ποιητής, αλλά είναι και μαριονετίστας. Κάπως έτσι κερδίζει το πρώτο του σπίτι, ενώ στη πορεία τον βλέπουμε και λίγο σαν κλόουν σε τσίρκο. Προς το τέλος κάνει την επανεμφάνιση του κι ο φασίστας Ibáñez, ενώ στο τέλος περνάει ίσως και το σημαντικότερο μήνυμα από όλα, μαζί με τον πατέρα του.
Συγκριτικά με τη προηγούμενη, έχει περισσότερο γυμνό και σεξ. Φιλοσοφημένοι διάλογοι και μονόλογοι, περισσότερες σκηνές στη πόλη, μα τη βρήκα λιγότερο σουρεαλιστική. Ωστόσο το ενδιαφέρον δε χάνεται καθόλου λόγω της ιστορίας. Μας κάνουν εντύπωση τα θερμά χρώματα που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης, οι συμβολισμοί και φυσικά δε λείπει και το χιούμορ του. Όσοι είδαν τη πρώτη καλό είναι να μη χάσουν κι αυτή. Όσοι δεν την είδαν επιβάλλεται να ξεκινήσουν από εκείνη.
Δεν έμεινε τίποτα που να μην δούμε στην προηγούμενη ταινία.