Τίτλος: Snowpiercer
Έτος παραγωγής: 2013
Σκηνοθεσία: Joon-ho Bong
Σενάριο: Joon-ho Bong, Kelly Masterson, Jacques Lob
Ηθοποιοί: Chris Evans, Jamie Bell, Tilda Swinton, John Hurt, Ed Harris
Διάρκεια: 126'
Υπόθεση
Το 2031 μ.Χ. η Γη έχει περιέλθει σε μια νέα εποχή παγετώνων και οι μόνοι επιζώντες επιβαίνουν στο Snowpiercer, ένα τρένο που κινείται συνεχώς εκτελώντας μια πλήρη περιστροφή του πλανήτη σ' ένα έτος. Οι επιβαίνοντες ανάλογα με την κοινωνική τους τάξη ζουν σε ανάλογα βαγόνια. Εκείνοι που ανήκουν στις χαμηλότερες κοινωνικές βαθμίδες επιβιώνουν στα τελευταία βαγόνια, ενώ προοδευτικά και οδεύοντας προς τα μπροστινά βαγόνια οι κοινωνικές τάξεις διαφοροποιούνται για να φτάσουμε σ' εκείνα τα οποία ζει η ελίτ που ελέγχει το τραίνο. Μη μπορώντας να ανεχθούν άλλο τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, οι επιβάτες των τελευταίων βαγονιών που αντιπροσωπεύουν την εργατική τάξη, εξεγείρονται, προσπαθώντας να φτάσουν ως το μπροστινό βαγόνι της μηχανής και να πάρουν τον έλεγχο.
Άποψη
Πρόκειται για μια δεξιοτεχνικά σκηνοθετημένη κλειστοφοβική περιπέτεια βασισμένη στο γαλλικό graphic novel του 1982 «Le Transperceneige» των Jacques Lob (σενάριο) και Jean-Marc Rochette (σχέδιο).
Ο σκηνοθέτης Joon-ho Bong ανακάλυψε το κόμικ στα τέλη του 2004, όταν γύριζε το «The Host (2006) και εντυπωσιάστηκε από την ιδέα ότι ορισμένοι άνθρωποι μάχονται σε ένα τρένο για να επιβιώσουν. Θέλοντας να μεταφέρει το γενικότερο κλίμα ανησυχίας για το μέλλον της ανθρωπότητας, με τις ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων να αυξάνονται όλο και περισσότερο και με τη βαθμιαία καταστροφή της φύσης και του περιβάλλοντος, ο νοτιοκορεάτης Joon-ho Bong γυρίζει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με έμμεσες και άμεσες αναφορές στα παραπάνω ζητήματα.
Η διάκριση των κοινωνικών τάξεων μέσα στο φαντασιακό χώρο αυτού του τρένου είναι ιδιαίτερα φανερή: στα τελευταία σκοτεινά βαγόνια έχει κλειστεί η πολυπληθής μάζα των φτωχών, ένα είδος πληβείων-προλετάριων, ενώ τα μπροστινά καταλαμβάνει η ανώτερη τάξη των αρχόντων και εξουσιαστών. Η επαφή ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα – βαγόνια, πραγματοποιείται μέσω μεσαζόντων οι οποίοι δίνουν οδηγίες στους τελευταίους για την εύρυθμη λειτουργία του τραίνου. Από τα μπουντρούμια της τελευταίας τάξης-θέσης, οι συνθήκες διαβίωσης βελτιώνονται προοδευτικά όλο και περισσότερο καθώς προχωράμε προς την κορυφή-κεφαλή του τρένου, με το κάθε βαγόνι να αντιστοιχεί σε μία συγκεκριμένη επικοινωνιακή περίσταση και κοινωνική τάξη. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως οι τελευταίοι δεν έχουν ιδέα για το πως ζουν οι κάτοικοι των μπροστινών βαγονιών αφού τους απαγορεύεται αυστηρά η μετακίνηση τους προς αυτά και το αντίστροφο.
Σ’ αυτό λοιπόν το μοτίβο κινείται η ταινία η οποία απευθύνεται κυρίως στους λάτρεις ταινιών sci –fi οι οποίοι θα την παρακολουθήσουν με αμείωτο ενδιαφέρον. Η ταινία φροντίζει έτσι ώστε να μην τα δίνει όλα έτοιμα στο πιάτο, αλλά φτιάχνοντας την όλη ιστορία σαν παζλ να καλύπτει ο θεατής από μόνος του τα όποια κενά δημιουργούνται, ακόμα και προς το τέλος της ταινίας. Οι σκηνές δράσης είναι αρκετά ωμές και βίαιες όπως άλλωστε και οι συνθήκες διαβίωσης σε μια τέτοια κοινότητα. Νομίζω πως αποδίδονται αρκετά ρεαλιστικά.
(Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος με τον οποίον γίνεται αντιληπτό στον θεατή αλλά και τους ίδιους τους διαβιούντες στα τελευταία βαγόνια, το είδος τροφής που τους δίνεται).
Ο Joon-Ho Bong στηρίζει, στην πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, αυτό το περίεργο κράμα b-movie που έχει δημιουργήσει με τις προηγούμενες δουλειές του. Αν και δεν είναι καθαρόαιμη κορεάτικη σκηνοθεσία, μπορεί και ξεχωρίζει από άλλες της σειράς της.
Στο καστ της ταινίας ξεχωρίζει η εκπληκτική Tilda Swinton αγνώριστη στον ρόλο της Mason, o John Hurt στον ρόλο του Gilliam - να θυμίσω εδώ πως αυτή είναι η τρίτη φορά στην οποία πρωταγωνιστεί ο John Hurt σε ταινία επιστημονικής φαντασίας … οι προηγούμενες δύο είναι τα «1984» και το «V for Vendetta» (2005) - ο Chris Evans στον ρόλο του Curtis ( ο οποίος αποδεικνύει πως μπορεί να ερμηνεύσει αξιοπρεπώς και ρόλους δράσης πέρα από τον Captain America) και ο αγαπημένος μου Ed Harris ο οποίος εμφανίζεται προς το τέλος της ταινίας- σε έναν ρόλο ανάλογο με εκείνο που είχε ερμηνεύσει στην ταινία Τhe Truman Show - υποδυόμενος τον Wilford.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα αμερικάνικη παραγωγή από έναν νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη με μεγάλες δυνατότητες (“Gwoemul”(The Host) (Ο Επισκέπτης) (2006), “Madeo” (2009), που απευθύνεται κυρίως στους οπαδούς ταινιών επιστημονικής φαντασίας.
Από αυτούς κυρίως πιστεύω πως θα εκτιμηθεί δεόντως.
