Προγνωστικά για τα Οσκαρ 2016

[Ιαβερης]

Βαλεντιν, για να καταλαβω, μονο το Mad Max ξεχωρισες απο τις φετινες υποψηφιες ταινιες;

[Βαλεντίν]

Ιαβέρη βασικά ναι,μόνο το Mad max με ενθουσίασε,το βρήκα υπέροχο.Αλλά δεν τις έχω δει όλες .Την επιστροφή οπωσδήποτε θα την δω γιατί την άφησα στην μέση.Μου άρεσε και το "Room" αλλά αυτή την κινηματογραφική τρέλλα που λέγεται mad max θα αργήσουμε να την ξαναδούμε.

[Φαροφύλακας]

Εγώ πάλι δεν τρελάθηκα με το Mad Max. Κατάφεραν να κάνουν κάτι πραγματικά στο πνεύμα και στο ύφος της παλιά ταινίας αλλά μου φάνηκε πολύ τεχνικά φτιαγμένο. Δηλ. σαν να του έλειπε ο αυθορμητισμός ή η έμπνευση. Κι αυτό σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό με τον Πόλεμο των Άστρων. Εκεί πια, πέρα από το τεχνικό φτιάξιμο, μιλάμε για αντιγραφή των παλιών (ντεθ σταρ, μάχη πατέρα με γιο, μαύρη στολή με τύπο που ανασαίνει (ασκόπως) μέσα από μάσκα κτλ.)

Όσο για το The Martian, παρότι λατρεύω την εξερεύνηση του διαστήματος και την προοπτική επανδρωμένης αποστολής στον Άρη, είχα σημαντικά θέματα με το σενάριο. Αυτό που είδαμε εκεί, το διαστημόπλοιο να φτάνει στην Γη κι έπειτα να ξαναγυρίζει στον Άρη, απλά δεν γίνεται.

[Βαλεντίν]

Φάρε εμένα μου φάνηκε ακριβώς το αντίθετο:Ενώ το mad max ήταν "πολύ τεχνικά φτιαγμένο" είχε έμπνευση και αυθορμητισμό.Κανονικό σφυροκόπημα έμπνευσης. Για τον "Πόλεμο" θα συμφωνήσω αλλά δεν είμαι γενικά φαν.Παρόλαυτα, σε ρωτώ:Πόσο μπορείς να συγχωρέσεις κενά στο σενάριο αν η ταινία σου αρέσει πολύ;;Εξάλλου μιλάμε για ταινίες φαντασίας, δυστοπικές κτλπ..Δηλαδή αν σου άρεσε ΠΟΛΥ η "διάσωση" τι κι αν έχει ένα δύο ατοπήματα τέτοιου είδους;

[Φαροφύλακας]

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά μου. Κάθε σεναριακό ατόπημα (ανάλογα το μέγεθος και το είδος του) μειώνει τις πιθανότητες να μου αρέσει η ταινία. Φαντάσου πως βρίσκομαι μέσα στην ιστορία/ταινία κι όλα συμβαίνουν γύρω μου. Όταν διαπιστώσω κάτι στο σενάριο που δεν μου κάθεται ξαφνικά είμαι πίσω στον καναπέ με πλήρη συναίσθηση πως βλέπω κάτι φτιαχτό το οποίο μερικώς τουλάχιστον δεν στέκει.

Το The Grey π.χ. σαν θεματολογία είχε πολύ καλές προοπτικές να μου αρέσει. Όταν ήμουν παιδί είδα μια σκηνή από μια ελληνική σειρά, κάποιο βράδυ, όπου κάποιος γυρίζει σε κάποιο καταφύγιο αλλά όχι οι φίλοι του. Μοιάζει τρομαγμένος. Κι όταν κάποιος τον ρωτάει πού είναι οι άλλοι, αυτός αφήνει να εννοηθεί πως τους φάγανε οι λύκοι. (Όλα αυτά με μεγάλη επιφύλαξη καθώς η ανάμνηση είναι πολύ παιδική και θολή). Οπότε ψοφάω να ξαναζήσω αυτό το φόβιο συναίσθημα που ένιωσα τότε.

Κάθομαι, λοιπόν, να δω το The Grey. Ο Λίαμ μπαίνει σε ένα μπαρ όπου όλοι δέρνονται ασκόπως (για να μας δείξει σε τί σκληρό μέρος βρίσκεται) κι εμένα ήδη αυτό μου βγάζει κάτι πολύ στημένο. Αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Σε κάποια επόμενη σκηνή είναι με το τουφέκι με την διόπτρα και επιβλέπει κάποιους που εργάζονται. Τότε ένας λύκος ορμάει μόνος (!) μέρα (!) σε οργανωμένη ομάδα ανθρώπων (!) στο στέκι τους (!). Δηλ. ή ο λύκος ή ο σεναριογράφος ή ο θεατής, κάποιος από τους τρεις τέλος πάντων, πρέπει να έχει έρθει από άλλο πλανητικό σύστημα για να μπορεί να εξηγηθεί αυτό.

Έπειτα μπαίνουν στο αεροπλάνο το οποίο πέφτει. Υπάρχει αποσυμπίεση κι αυτός έχει, πολύ σωστά, την προνοητικότητα να δεθεί καλά. Και μάλιστα ξάπλα καί στα δύο καθισματα. Έπειτα χάνει τις αισθήσεις του και τον βλέπουμε ζωντανό (!) ενώ το αεροπλάνο έχει διαλυθεί παραπέρα, να συνέρχεται αλλά όχι δεμένο στις καρέκλες (!) Πολύ βολική λιποθυμία από μέρους του σκηνοθέτη, ώστε να αποφύγει να μας δείξει πώς έγινε αυτό το διπλό θαύμα. Το αεροπλάνο έχει πέσει σχετικά νωρίς αλλά η φωτιές είναι ψόφιες και σκόρπιες, δεξιά αριστερά, ενώ θα έπρεπε να υπάρχει μια πολύ δυνατή που λιώνει σίδερα και καίει σάρκες (μιλαμε για γεμάτο ντεπόζιτο αεροπλάνου δηλ. για μερικές δεκάδες χιλιάδες γαλόνια κηροζίνη).

Ένας βαριά τραυματισμένος πεθαίνει επιτόπου κι από τους οκτώ επιζώντες δεν υπάρχει κανείς τραυματισμένος (!). Δηλ. σε αυτό το δυστύχημα είτε πέθανες είτε έζησες σε άριστη κατάσταση. Σπασμένα πόδια κτλ. ο σεναριογράφος αποφάσισε να μην βάλει.

Όμως τους την πέφτουν οι λύκοι. Κάπου στο βάθος φαίνονται κάτι δέντρα. Τότε ο έμπειρος λυκοκυνηγός τους δίνει την συμβουλή να πάνε προς τα δέντρα για να γλιτώσουνε από τους λύκους (!) Μα… Μα!!! Μα οι λύκοι ζούνε μέσα στα δέντρα! Και πάνε στα δέντρα και ξάφνου οι λύκοι… σταματάνε σαν τα δέντρα να είναι ταμπού γι’ αυτούς. (!)

Έπειτα, κάποια στιγμή, ψήνουν λύκο στην σούβλα ο οποίος ενώ ζωντανός ήτανε τέρας (τύπου Canis Dirus), στην σούβλα είναι σαν έφηβο κογιότ (!) για να τον σηκώνει και το ξυλάκι με το οποίο τον σουβλίσανε. (Θυμηθείτε με τι σιδεροκατασκευή ψήνει ο κόσμος το αρνάκι το Πάσχα.) Και φυσικά τον ψήνουν δίχως κάρβουνο αλλά με φλόγα στο ένα μέτρο (!) με φωτιές οι οποίες καίνε πάνω στο χιόνι δίχως να το λιώνουν (!)

Και πάει λέγοντας.

Αρκούσαν ένα-δυο από αυτά για να χαθεί κάθε μαγεία. Έχω ένα αρκετά παρατηρητικό μάτι, δυστυχώς. Όταν κάτι δεν στέκει, σκαλώνω. Όχι μόνο σε ταινίες, γενικότερα στην ζωή μου. Αν το θες, για μένα ένα μεγάλο μέρος της μαγείας φωλιάζει στο σενάριο.

[Βαλεντίν]

Τς τς τς υπερβολές...Έχω δεί το The Gray και δεν παρατήρησα τίποτα απ'ολα αυτά.Χωρίς πλάκα αν στη ελληνική "κινηματογραφική βιομηχανία!?" υπήρχαν επιμελητές σεναρίου θάπρεπε να σκεφτείς σοβαρά ν'αλλάξεις δουλειά Φάρε.Το πρόβλημα δεν είναι ούτε ο σεναριογράφος ούτε ο σκηνοθέτης,ούτε αυτός που ξεπεζεύει το άλογο για να σκοτώσει την επικίνδυνη αρκούδα την στιγμή που κάθε νορμάλ άνθρωπος θα κάλπαζε μακρυά να σώζει την ζωή του,(κουίζ για σινεφίλ επιπέδου :από ποιά ταινία είναι αυτή η επική σκηνή ανθολογίας του παραλόγου) ,το πρόβλημα είναι ΄ΔΙΚΟ ΣΟΥ Φάρε, εσένα με το παρατηρητικό μάτι Χωρίς πλάκα έχεις δίκιο σε όλα,είναι θέμα κατά πόσο κάποιος αναλύει ΄μια ταινία τόσο,και έτσι όπως εσύ.Εγώ για παράδειγμα δεν το κάνω.

[Φαροφύλακας]

Δεν είναι θέμα ανάλυσης. Απλά μου είναι αδύνατο να μην τα παρατηρήσω.

[Ίζι]

Πάντως παιδιά κι εγώ θεωρώ το φετινό Mad Max ταινιάρα. (10/10). Την παρακολούθησα στον κινηματογράφο με ανοιχτό το στόμα... με συνεπήρε. Υπερθέαμα με όλη τη σημασία της λέξης. Ίσως παίζει ρόλο που δεν έχω δει την παλιά ταινία.

[Μεταλλαγμένη]

Εγώ έχω μια απορία. Γιατί τόσος ντόρος με την Τζένιφερ Λόρενς? Είναι μόνο 25 ετών και φέτος ήταν υποψήφια για Οσκαρ για 4η φορά Μάλιστα, το έχει κερδίσει μια φορά. Οπως πάει, θα ξεπεράσει σε ρεκορ υποψηφιοτήτων την Μέριλ Στριπ.

Δεν έχω παρακολουθήσει τις περισσοτερες ταινιες της, η αλήθεια είναι, αλλά βλέποντάς την στο θρίλερ "Το σπίτι στο τέλος του δρόμου" αλλά και στο Xmen: Days of Future Past, σαν Μυστίκ αναρωτιέμαι μήπως είναι ολίγον τι υπερτιμημένη

Πάντως, την αμαρτία μου θα την πω. Χάρηκα που ο Ντι Κάπριο επιτέλους το πήρε απλά γιατι είχα πια βαρεθεί να ακουω από παντού πόσο αδικημένος ήταν. Για μένα, έπρεπε να το πάρει στα 19 του για το Τι βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ για να μην είχε ξεκινήσει καν και όλος αυτος ο κακος χαμός με την αδικια εις βάρος του. Καλος, χρυσός ο Τόμι Λι Τζόουνς στον Φυγά, αλλά μην τρελαθούμε, καμία σχέση οι δυο ρόλοι από πλευράς δυσκολίας.

[Αριαδνη]

Ιαβερη πρεπει να δεις οπωσδηποτε την ερμηνεια του ντι καπριο ως τον καταραμενο ποιητη ρεμπο!ειναι αποκαλυψη ο λεοναρντο και του παει ο ρολος παρα πολυ! Βεβαια δεν ειδα την επιστροφη να ξερω πως του πηγε ο ρολος