Σε μια ταινία ο Γούντη Άλλεν δικαιολογείται πως είναι νευρικός από όταν έκοψε το τσιγάρο. Όταν η κοπέλα (η Κίτον άραγε; ) τον ρωτάει: α ναι; πότε το έκοψες; Αυτός απαντά κάτι σαν: πριν είκοσι χρόνια.
Έχω μερικά χρόνια που έχω χάσει την υπομονή μου και μάλλον είναι επειδή το μυαλό και το ενδιαφέρον μου έχουν στραφεί σε άλλα αντικείμενα. Ειδικά αυτόν τον καιρό, που με απασχολούν τα διάφορα άλλα (δουλειές κτλ.), η υπομονή μου είναι στα τάρταρα.
Για το ακατανόητος ίσως μέχρι ένα σημείο φταίει πως είμαι πολυσυλλεκτικός. Είμαι ανοιχτός στα πάντα, δίχως κανένα ταμπού, και μπορεί να βρω παντού κάτι που να μου αρέσει. Π.χ. αν καθίσεις να ακούσεις μουσική μαζί μου θα ακούσεις πρώτα ένα τίμιο νεορόκ, μετά ένα φοκ του '60, έπειτα ένα τριπχοπ, μετά ένα αράβικο ποπ, έπειτα π.χ. μια φωνητική εκτέλεση ενός κομματιού του Μπαχ, έπειτα ένα ρώσικο ροκ, μετά ένα τσέχικο χιπχοπ, λίγη κλασική τζαζ, ένα ποστ ροκ κτλ κτλ. Κι όλα αυτά θα είναι διαλεγμένα ένα-ένα και θα τα ακούω με αληθινή αγάπη.
Οι ταινίες είναι πιο δύσκολες αλλά βρίσκω παντού πράγματα που να μου αρέσουν: μια περιπέτεια του '80, με όλη την λατρεμένη αισθητική της εποχής, ένα κατασκοπευτικό του '70, μια αμερικανιά του 2000 με την... ανεμενόμενη ανατροπή, ένα μπόλιγουντ με όμορφες μουσικές, χορευτικά και θεές πρωταγωνίστριες, μια φετινή ΕΦ όπου ο επιτέλους πατάμε το πόδι μας στον Άρη (αγαπώ το διάστημα), ένα ιρακινό δράμα για δυο παιδιά, μια ιταλική φρασοκωμωδία με τον Μπενίνη, ένα ισπανόφωνο σπονδυλωτό...
Οτιδήποτε μπορεί να μου αρέσει. Ποια είναι τα κριτήρια; Δεν με έχει απασχολήσει ιδιαίτερα κι η ενδοσκόπηση είναι μια διαδικασία απέναντι στην οποία είμαι επιφυλακτικός. Πιστεύω δηλ. πως τα περισσότερα πράγματα στην ζωή είναι απλά και μπορείς να σταθείς απέναντί τους με ένα ναι και ένα όχι (ενώ η ενδοσκόπηση μοιάζει, ως κάποιο βαθμό, με κυκεώνα). (Βέβαια, υπάρχουν κι οι ιδιαίτερες κλίσεις και απαρέσκεις. Το ότι παντού μπορείς να βρεις κάτι δεν σημαίνει πως παντού υπάρχουν οι ίδιες πιθανότητες να βρεις κάτι.)
Ποιες κόβω; Μάλλον δεν έχει να κάνει τόσο με την ταινία όσο με την διάθεσή μου, ή με το πού έχω το μυαλό μου εκείνη την στιγμή. Η ταινία είναι ό,τι πιο σταθερό υπάρχει στην αλληλεπίδραση. Έτσι ή αλλιώς, ασπρόμαυρή, έγχρωμη, κιτσάτη, υπερβολική κτλ. αυτή είναι αυτή που είναι. Εγώ είμαι ο πιο ασταθής παράγοντας στην σχέση μας. Κάποια ταινία που την έκοψα γιατί με κούρασε, αν την έβλεπα άλλη στιγμή, σε άλλο περιβάλλον κτλ. μπορεί να είχα άλλη άποψη. Κλασικό παράδειγμα π.χ. οι Άγριες Φράουλες. Πέθανα από ανία όταν κάθισα να την δω επειδή μου έτυχε στο "παιχνίδι" μας, εδώ πέρα. Απλά δεν ήμουν σε φάση για μια τέτοια ταινία. Αν την έβλεπα 15 χρόνια πριν ή, ποιος ξέρει, 10 χρόνια μετά, ή γενικότερα σε κάποια άλλη στιγμή μπορεί ακόμα και να μου άρεσε. Όταν λέω πως δεν μπόρεσα να δω την ταινία, δεν λέω κάτι για το "αντικειμενικό" ποιον της ταινίας, το οποίο δεν πιστεύω πως έχει, αλλά μιλάω για την μεταξύ μας χημεία και σχέση, η οποία δεν είναι καν σταθερή.
Μια σειρά έχει καλές πιθανότητες να την καταβροχθίσω διότι εάν μου αρέσει η αρχή, όλα τα επόμενα επεισόδια έχουν, κατά κύριο λόγο, όλα όσα βρήκα και μου αρέσαν εκεί, στην αρχή. Πάνω-κάτω, γιατί συντρέχουν κι άλλοι λόγοι (π.χ. μια σειρά μπορεί να ξεχειλώσει το θέμα (π.χ. η πρώτη ιστορία του the Killing θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί σε μία σεζόν. Πράγμα που μάλλον το αντιλήφθηκαν κι οι ίδιοι και τις άλλες δύο ιστορίες τις βγάλαν σε μία σεζόν την καθεμία) ή να μπλέξει την πλοκή όπως π.χ. στο Continium όπου το θέμα ευννοεί να πας την πλοκή οπουδήποτε, αυτό όμως δεν εγγυάται πως θα την πας και κάπου σίγουρα καλά).
)